Ik begrijp de redenen van jou man heel goed om momenteel geen kindje meer te willen. Maar desondanks is dit 'ongelukje' ook dankzij hem gebeurd. Als hij ermee dreigt om je te verlaten als je het kind houd dan kan ik het geen echte liefde noemen wat hij voor jou voelt. Dan beslist hij bij voorbaat al dat hij weigert te vechten voor zijn relatie en zijn gezin. Mijn tip is: Laat je ( in stilte) informeren en zoek alvast voor de zekerheid uit hoe het zit als je er alleen voor komt te staan m.b.t uitkering, bijslag, alimentatie, etc. etc.. En ondertussen: Schrijf een hele lange brief waarin al je gevoelens staan over deze situatie en gebruik goede argumenten! Maak vooral ook heel duidelijk hoe het vanuit jou opzicht is, en voelt, hoe je man tegenover jou reageert. Laat hem dit in alle rust lezen maar vraag hem om bijvoorbeeld pas een dag later erop te reageren. Hierdoor bezinkt jou gedachtegang hem even en begrijpt hij jou misschien beter of is hij wel bereid om te praten. Er zijn genoeg mensen die abortus doen en er geen spijt van hebben omdat ze er ZELF achter staan. Maar er is grote kans dat je er spijt van zal hebben omdat het eigenlijk niet je eigen keus is en inderdaad denk ik ook dat je hem dat altijd onbewust en ongewild zal blijven kwalijk nemen. En terecht. Succes, ben benieuwd of je misschien al iets hebt gedaan?
lieve mensen, bedankt voor al jullie reacties!! Ik heb bewust even niet gekeken op de site, omdat ik 'zelf wil nadenken', voordat ik wat beslis. Als eerste heb ik mijn afspraak in de kliniek verplaatst van de 18e naar de 30ste, omdat ik meer tijd nodig heb. Mijn man en ik hebben er niet echt goed meer over gepraat, wel zo tussen neus en lippen en we stoppen het niet in de doofpot- ik ben misselijk, moe en emotioneel, dus we komen er sowieso niet onderuit- maar hij maakt zijn standpunt wel duidelijk en wil echt GEEN kind. Nu heb ik eigenlijk geen zin om hem over te halen en doe daar ook geen moeite voor, mijn tweestrijd ligt bij mij; kan ik het aan? Wil ik in mijn eentje 3 kindjes opvoeden, met 2 vaders die een bezoekregeling hebben? en de laatste 2 bij hem, gaan ze allebei of wil hij er alleen één zien? Wat een puinhoop creeer ik dan binnen mijn gezin? Buiten het feit of ik alledrie de kids kan voorzien in wat ze wat ook nodig mogen hebben, ik vind het nogal wat. Ik wil wel graag kwijt dat ik een abortus NOOIT als anticonceptie heb beschouwd en ik dacht dat we een zwangerschap zouden verwelkomen, als het zou komen, maar heb me blijkbaar vreselijk vergist. Mijn man en ik wilden altijd graag een groot gezien, met 3 of 4 kinderen, maar ik wist niet dat hij pas over 3 jaar daar aan wilde beginnen, aangezien hij weet dat ik na de geboorte van de tweede geen ac gebruik - en hij ook niet! Zo zie je maar weer hoe goed de communicatie thuis is. Ik hou van mijn man, ik weet dat hij ook van mij houdt, maar hij heeft een heel kinderachtige manier om zijn punt te maken en is zo koppig als de pest, want normaliter ben ik verbaal sterker en ga ik pas een discussie aan als ik weet goede argumenten te hebben, dit is zo'n onderwerp waarin hij niet ondergesneeuwd wil worden en 'lost' dit nu zo op.. erg jammer. Ik zou graag een derde kindje willen, maar niet ten koste van het gezin dat ik nu heb, ik denk dat ik iedereen verdriet doe als ik dit doorzet, dus ik denk voor de abortus te gaan. Niet omdat mijn man dat wil, maar omdat ik er later liever met twee kids alleen voor sta als deze relatie fout loopt, want hier is het laatste woord niet over gesproken.
arme baby... beide weten van elkaar dat jullie onveilig vrijen, kindje dus eigenlijk van vanzelfsprekend in aantocht. en nu dood leuk het kindje vermoorden.. sorry ben vreselijk tegen abortus, zelfs als iemand verkracht zou zijn. en dan om deze redenen een baby'tje vermoorden.... hoe kunnen zulke mensen bestaan
verplaats je in de baby die straks uit je lijf gerukt word terwijl zijn hartje nog vrolijk klopt en met het idee door te groeien. en dan zomaar de dood tegemoet moet, terwijl hij dacht een mooi leven zou hebben ongeacht wat jullie jij of wie dan ook vinden
Hoe moeilijk ik het vind ik heb mezelf gedwongen op dit te schrijven! Dit om te voorkomen dat jij dezelfde grote fout gaat maken die ik heb gemaakt. Nu 6 jaar later ben ik nog steeds samen met de man die mij dit heeft "aangedaan" en hebben we wel een zoon. Ik werd in 2006 zwanger. Mijn man wou dit echt niet en heeft me dit heel duidelijk gemaakt. Hij was nog druk met andere dingen en een kind kon echt niet. Hij wou wel vader worden maar pas over een paar jaar. Hij heeft me toen overgehaald en overtuigd dat een abortus de enige oplossing was. Ik wou heel graag dit kindje omdat ik dacht en wist dat ik hem of haar kon bieden wat die nodig had. Ik wou hem niet kwijt en wou er niet alleen voor staan dus ben ik overgehaald en heb ik de abortus gedaan. Nu 6 jaar later staat dit nog steeds tussen ons in. We hebben nu een zoon en ik heb niet van de zwangerschap kunnen genieten. Ik heb veel stress gehad en veel gehuild. Nu is mijn zoon geboren en nog steeds heb ik het heel moeilijk. Alles wat hij doet had zijn broer of zus eerder moeten doen. Ik kan het niet loslaten en nu 6 jaar later ben ik nog steeds dood maar ook dood ongelukkig. De abortus heeft ervoor gezorgd dat ik nooit meer zorgeloos door het leven kan. Ik heb nu weer gesprekken met het fiom om te zorgen dat ik het een plek kan geven en wel kan genieten van alles wat mijn zoon doet. Mijn man en ik gaan goed samen, maar bij elke ruzie elk dingetje komt te sprake dat hij mij gedwongen heeft tot een abortus. Ik kan hem niet aankijken, zoenen of sex hebben met hem zonder daar aan te denken. Het is jou lichaam en jou keus. Als jij instemt voor de abortus moet dat alleen maar zijn omdat JIJ denkt dat dit het beste of de enige keus is. Laat je aub niet door je man beïnvloeden en doe dit niet voor hem. Je krijgt spijt en dan leef je straks in net zo'n hel als ik dat doe. Mocht je meer willen weten mag je me altijd een PB sturen! Welke keus je ook maakt, het is goed, als het maar jou keus is! Veel sterkte met deze ontzettend moeilijke keus!
dit kindje zit niet voor niets in jou buik! er zijn veel vrouwen die niet of moeilijk zwanger kunnen raken... ik ben tegen abortus... tenzij het door een verkrachting o.i.d. is!! maar bewust geen pil slikken of condoom gebruiken en dan nu je afvragen wat je moet doen... had dat voor de WIP gedaan!! of sta op en neem je verantwoordelijkheid!!! Je man kan kennelijk niet met verantwoordelijkheid omgaan.. en hij is zelfstandig ondernemer geworden??? gaat hij dat in het bedrijf ook zo doen... nou dat wordt een glans rijke toekomst!! sterkte ermee...
Jeetje ik vind het nogal een beslissing,ik zelf zou nooit die beslissing kunnen nemen.Wetende dat jou man eigenlijk nog een derde kind wil maar niet nu. Beseffen jullie wel dat het een levend wezentje is die hier niet om gevraagd heeft. Jullie hebben deze stappen genomen,en nu moeten jullie ook de gevolgen inzien. Ik zelf zou het mijzelf en mijn man nooit vergeven,met als gevolg dat je een schuldgevoel tegen over je ongeboren kindje zal hebben,en enorme woede tegen over je man. Waardoor waarschijnlijk je huwelijk na de knoppen zal gaan,en dan heb je voor niks een kindje zijn leven beindigd.
ik raad je aan om nog maar een keer proberen het gesprek aan te gaan hoe rot ook.. het wondertje (ja zo zie ik het) in je buik kan er niks aan doen.. jullie hebben onveilig gevreeen en tja daar is dit kleine wondertje dan de dupe van.. ben zelf alleen en ja het is moeilijk maar wees sterk en volg je hart! stel je voor dat je over een paar jaar wanneer het wel uitkomt weer zwanger bent, hoe rot voel je je dan? en zal je man er dan wel blij mee zijn? ik begrijp echt dat het heel moeilijk is hoor jullie situatie.. maar in mijn ogen heeft alles een reden.. succes en sterkte ongeacht de keus die jullie maken!
Jeetje meid, wat een verschrikkelijke situatie! Ik vind het knap dat je je man enigszins kan begrijpen, ik zou het nooit kunnen begrijpen als mij man me zo'n "keuze" voor zou leggen. Hij probeert het niet eens en zegt het bij voorbaat al! Zou dan ook niet daarna met hem verder kunnen ben ik bang. Heel veel sterkte, welke keuze je ook maakt. Volg je hart
Er komen nogal heftige reakties voorbij, Mamavanmj, wat heb jij door moeten maken en maak je nog steeds mee vreselijk. Een dikke knuffel voor jou. Ts je moet echt goed met je man gaan praten, schrijf hem desnoods een brief. Maar dit kan geen gesprek zijn wat tussen neus en lippen af en toe voorbij komt. Als je eenmaal een abortus hebt besloten, kun je niet meer terug en dat kan voor een hoop psychische problemen zorgen. Wat mij zo verbaasd is dat jullie een groot gezin willen, maar niet nu. Ik vind het dan ook bizar dat jullie geen anticonceptie gebruikt hebben, heb daar eigenlijk geen goed woord voor over. Ik vind hoe je man er mee omgaat belachelijk maar ook jouw beslissing is iets waar ik mij niet in kan vinden. Ik ben absoluut niet tegen abortus, er zijn echt situaties waarin het "beter" is. Maar jullie hebben onbeschermd sex gehad, willen met de tijd nog een kindje en dan dit...... Een vriendin van mijn moeder heeft een dochter, zij heeft twee heftige zwangerschappen gehad en na de geboorte van de jongste een posnatale depressie. Zij hebben beschermde sex gehad maar bleek helaas zwanger van de 3e. Ze heeft een aanal gesprekken gehad omdat ze zo bang was weer door dat dal te moeten. Uiteindelijk tot het besluit gekomen het kindje, hoe lastig ook weg te laten haen. Ze was te bang straks weer voor lange tijd in een depressie te komen en niet voor de kids te kunnen zorgen. Dit is 2 jaar geleden en ze vind het nog steeds zo erg en is onder behandeling. Ze zegt had ik nu maar..... De Depressie toen was niks bij de pijn die ik nu voel.
Succes joh, ik heb in dit topic twee / drie ervaringsdeskundigen aan het woord gezien. Ik zou hen pb'en om met hen verder van gedachten te wisselen. Twee mensen opperden ook het idee van de brief aan je partner. Gezien je verhaal dat jij verbaal sterk bent, kan ik er wel inkomen dat het daarom lastig is voor je man om een gesprek met je aan te gaan. Omdat hij anders wellicht ondergesneeuwd wordt. (of althans voor zijn gevoel) Ik zou zeggen, schrijf een brief waarin je ook duidelijk last merken hoe gek je op hem bent en vraag als reactie erop een brief terug waarin hij zijn gevoelens en argumenten verwoordt. Veel wijsheid gewenst bij je beslissing!
Meid, wat een heftige situatie voor je. Er komen ook wel hele harde reacties voorbij nu. Tuurlijk is het stom om onbeschermde seks te hebben, daar is ts ook wel achter onderhand. Maar een reactie van dat je dan ook voor de gevolgen in moet staan en je verantwoordelijkheid te nemen vind ik erg kort door de bocht, en wil ik verwijzen naar mn eerdere post. Er zijn nog twee kinderen die hier de dupe van worden en daar ben je ook verantwoordelijk voor. Ts, denk goed na wat je wil, en welke beslissing je ook neemt, sta er zelf iig achter, zodat je het later nooit iemand anders gaat verwijten. Sterkte...
Eens, daarbij als je om deze reden het kindje laat weg halen krijg je huwelijk zeker geen 'energieboost', kan ik me niet voorstellen..
zulke dingen zeggen alleen mensen die niet weten wat het is om in een dergelijke benauwde situatie te zitten. Wat een domme reactie.
Daar heb ik het niet over wat zij gecreëerd heeft, je opmerking zegt wel even meer dan alleen je mening over wat deze vrouw besloten heeft.
Jij denkt ook niet verder na dan je neus lang is, wat een domme reaktie! Elk kindje lijkt op de moeder maar ook de vader. Stel dat je verkracht wordt, dit is toch wel erg traumatisch. Stel dan dat je ook nog eens zwanger wordt, ongepand dus. Je zal dit kindje moeten dragen, 9 maanden lang. Daarna zal je dit kindje de rest van je leven in de ogen moeten kijken en altijd een deel van de vader, de verkrachter zien. Je wordt dus dagelijks geconfronteerd met de traumatische gebeurtenis. Ik vraag me af of je dan net zo veel van je kindje kan houden dan normaal. Je zou je kindje ook kunnen laten adopteren maar dan moet je dat wel kunnen. 9 maanden dragen, bevallen en afgeven. Daarnaast.....ik vraag me af of het kindje dan beter af is. Ik vind jouw opmerking dan ook erg "simpel"!
Ik snap de frustraties niet. Het is gewoon mijn mening. Als het mij zou overkomen, zou ik niet het kindje weg laten halen. Het kindje zelf kan er niks aan doen dat het verwekt is. Leef en laat leven, is mijn instelling.
En dat zeg jij? Jij veroordeeld ts zelf, op een vreselijke manier maargoed.... Dat geldt natuurlijk voor ons en niet voor jou