denise k, ik snap inderdaad wat je bedoeld. maar toch lijkt het bij hem geen negatieve aandacht vragen, het lijkt eerder dat hij met de situatie, het kind in deze geen raad weet. en dat dat zijn manier is om iets duidelijk te maken. maar ik snap wel wat je bedoeld saskia, op het cb zeiden ze dat ook al, misschien is hij hoogbegaafd. hij kan al heel lang het hele alfabet en tellen kan hij ook in verschillende talen en nee dat leren wij hem niet, hij mag soms smorgens op de ipad en daar zitten verschillende educatieve spelletjes op. hij weet al van voor zijn verjaardag wat links en rechts is, veel van die kleine dingen die ons vaak doen verbazen. hij zegt dat hij dat weet van papas telefoon in de auto.. saskia, ik vind het juist super lief dat je meedenkt! ik probeer ook alle suggesties, tips etc te bekijken om zo hopelijk, mijn grijze gebied te verkleinen. mja, het blijft sowieso moeilijk om een situatie te schetsen en ook nog netjes te blijven zodat je niet overkomt als een botte boer en niks vergeet etc etc.. dat heb ik hier op het forum afgeopen jaren wel vaak gezien en van geleerd.. hoop ik.. ik ga zo de site eens lezen, ik moest de kleine van de psz halen en de kleinste in bed leggen hoi bri, ook bedankt voor je reactie en het meedenken. goed dat het je opvalt van het slapen. Dat is ook echt een verhaal apart geweest. hij heeft sinds zijn 1e jaar goed geslapen. toen kreeg hij zijn 3de zh opname. waarin ze hem elke dag moesten prikken en hem een sonde gaven. ze hebben hem iedere keer met 3 man moeten vasthouden, en de sonde.. alle dagen dat hij die gehad heeft, sliep hij niet. tot hij hem zelf eruit trok en 15 minuten later sliep hij.. eenmaal thuis heeft hij nooit meer doorgeslapen. inslapen ging super goed. snachts leek het ook alsof hij de dingen gewoon niet verwerkt kreeg. alles wat hij leerde overdag, kwam er snachts dubbel uit. woordjes, alfabet, cijfers, tellen etc etc.. hij was sowieso onder behandeling van de kinderarts en ik heb na bijna 2 jaar alles te proberen toch een doorverwijzing gevraagd en kwamen we bij de kinderspych terecht. daar zijn we 2 keer geweest, maar ook met onze achtegrond als pedagogen kon ze ons niet hierin helpen. zijn gedrag baarde haar geen zorgen, wel vervelend dat hij zo moe was overdag dat hij er zelf zoveel last van had. ook zij vond toen dat hij wel erg ver in ontwikkeling was. voor ons was het prioriteit om eerst de situatie overdag aan te zien zodra hij zou gaan doorslapen. en dat gebeurde ineens ook.. dat is ook zo met de psych afgesproken, zodra het gedrag echt de spuigaten uitloopt nemen we terug contact op. maar zodra hij niet slaapt, kon ze niks, een slaapkliniek zag ze niet zitten.. en ineens sliep hij door.. wat er veranderde? niemand die het weet.. en zien we een ander kind.. veel liever, rustiger, minder druk en geniet veel meer.. etcetc.. we hoopten dan ook dat het stukje samen spelen hierdoor ook beter zou gaan. dat is niet gebeurd, helaas. ik heb hem net op de psz gehaald. werd ik ook nog aangesproken door een de juf en moeder. gisteren heeft hij een kindje geslagen met een blokje, de net geschoten oorbel kapot.. het kindje had dat thuis pas gezegd. de juffen hebben het incident wel gezien, maar was vanzelf ook weer opgelost en absoluut niet hard. ze hadden toen niks van een oorbel gehoord of gezien.. sta je dan als moeder... 1000 keer mijn verontschuldigingen aangeboden, ook al kon ik er niks aan doen, maar aangeboden de helft van de oorbel te vergoeden.. wat moest ik anders he? gelukkig konden we er wel goed over praten en de situatie uitgelegd.. maarja... ik was mijn tranen niet de baas.. omdat ik er juist erg mee bezig ben gisteren en vandaag.. nog een extra gesprek gehad met de juf, ze vind dat hij heel goed zijn best doet, het op zich goed gaat. hij slim is, en aansluiting zoekt. hij was naast een jongetje gaan zitten die zat te puzzelen en toen zeiden ze hem dat hij dat kindje beter niet kon storen. toen is hij naar een ander kindje gegaan en daar vond hij zoals ik het begrijp wat meer aansluiting. hij wil absoluut graag samen spelen.. toch hoor ik niet dat wat ik wil horen, dat hij echt leuk samenspeelde.. misschien dacht ik vandaag ook te negatief.. eenmaal thuis was hij super lief voor zijn zusje en wilde hij haar naar bed brengen en haar een dikke kus geven en aaien.. peuters..
Dit inderdaad. Sowieso is het veel te vroeg om aan asperger te denken met 3 jaar. Mij viel alleen die overeenkomst op met op peuter/ kleutertijd het spel van anderen verstoren en het voorlopen. Ik vind het zelfs voor mijn dochter (5) veel te vroeg om hier serieus naar te kijken. Eerst moet ze maar eens passender, meer uitdagender onderwijs krijgen en dan zie ik wel weer verder. @Saskia, de kinderpsycholoog moest trouwens lachen om jouw term part-time autisme en beaamde dat dat niet bestaat. Ze is nu van de wachtlijst gehaald en mocht het in de toekomst nog nodig zijn dan gaat ze naar een kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in hoogbegaafde kinderen.
Ik zou nog even wachten met stempeltjes drukken hoor.. Hij is pas 3. Mijn oudste is ook 3, die heeft soms ook wel van die trekjes. Ook midden in het spel stappen van anderen en dan genegeerd worden, of mee willen doen en dan buiten gesloten worden. En als ik kijk naar de combinatie met zijn broertje. Dat is de eerste periode een drama geweest. Hij durfde makkelijk boven op hem te gaan staan, probeerde op hem te springen, slaan, duwen etc. Was een erg vermoeiende tijd. Nu sinds de jongste ook wat meer voor zichzelf aan het opkomen, is het nog steeds afpakken en weleens duwen, maar zoveel verbetering tov waar we vandaan komen! Op de kinderopvang gaat het goed. Ook wel speelgoed afpakken, maar dat doen ze allemaal, van groot naar klein. Het hoort ook gewoon bij de leeftijd denk ik hoor. Ze zijn nog maar 3!!! Hij kan dan verstandelijk misschien al wel een stukje verder zijn, maar sociaal emotioneel is hij echt nog steeds maar 3. En een kind van 3 zit nog een z'n egocentrisme is i principe ook gewoon nog niet in staat om samen met een kindje te spelen. Denk echt dat het allemaal wel goed komt met je zoontje hoor! Straks op school met leeftijdsgenootjes gaat hij echt zijn plekje in de groep wel vinden en zullen zijn sociale vaardigheden zich verder gaan ontwikkelen.. Laat hem lekker even peuter zijn met alle eigenaardigheden die daarbij horen
@youbri: dat hoeft dus helemaal niet zo te zijn Hier een dochter die qua denkniveau zo'n 2-3 jaar voorloopt. Maar die ook sociaal gezien voorloopt op leeftijdgenootjes. Dat kunnen wij vanaf hier helemaal niet bepalen (Al klinkt het wel typisch peuterig... Maar ik geloof dat ik het onderbuikgevoel van TS ook wel ken ) Maar ben er wel achter dat de sociale leeftijd helemaal niet gelijk hoeft te zijn aan cognitief of lichamelijk. Dat dat bij de meesten gelijkmatig (gemiddeld) ontwikkelt maakt niet dat het altijd gelijk is.
bedankt youbri voor je bemoedigende woorden ik zie dat onze kindjes bijna evenoud zijn. de kleinste van jou is misschien wat ouder, mijn kleinste komt nog niet echt voor zichzelf op. wat ik ook heel erg merk is dat hij er iedere keer mee wegkomt als hij duwt of slaat etc.. hij is zoo ontzettend sterk, hij duwt zijn neefje van 6 makkelijk om. hij is dan ook een stuk groter voor zijn leeftijd en al een hele boy. echt iedereen schat hem ouder, waarbij je hem dus vanzelf ook ouder inschat. ik denk andere kinderen ook. die vinden het maar raar denk ik, vooral de oudere kindjes. ik denk dat het eens goed voor hem zou zijn als hij een echte "klap"terug zou krijgen.. misschien dat het dan meer effect krijgt.. ik heb de site met hoogbegaafde kindjes eens doorgelezen. ik word er toch wel even stil van. ook aangezien ze bij het cb en de kinderarts ook over begonnen. er staan veel dingen die ik herken. ik heb het vooralsnog iedere keer voor me uit geschoven, misschien moet ik er eens met andere ogen naar gaan kijken.
saskia, precies, dat onderbuik gevoel. en dat wordt dan bevetigd met zo'n verhaal als op de psz vandaag.. dan lijkt het einde echt even zoek. maar, ik ga er zometeen als de jongste wakker is eens voor zitten, dan wil ik samen gaan spelen en als er iets fout gaat begeleiden naar hoe het wel moet. en hopelijk pikt hij het zo op.. we blijven proberen maar bah, wat is het een triestig weer buiten! we kunnen geeneens een rondje doen met zijn fiets! heb helemaal niet het idee dat het al half mei is..
Snap wel dat het lastig is.. Ik denk dat het altijd verstandig is om je eigen gevoel te volgen, maar om je daarnaast ook een beetje proberen relativeren en niet teveel op zoek te gaan naar oorzaken/diagnoses. Misschien kun je bij het cb eens navragen, dat mocht je zoontje inderdaad hoogbegaafd zijn.. Wanneer zij dan adviseren om hier echt iets mee te gaan doen, of wat je nu al aan zou kunnen passen in de omgang met je zoontje of wat voor dingen je hem al aan zou kunnen leren zodat hij hier gemakkelijker mee om zou kunnen gaan. Maar bovenal volg je moedergevoel, dat instinct zit er niet voor niets
Dat HOEFT inderdaad niet altijd gelijk te lopen. Maar over het algemeen gezien zal het bij 9 van de 10 kinderen wel het geval zijn. Je hebt bij kinderen die verstandelijk voor lopen, namelijk al snel het gevaar dat ze sociaal emotioneel overschat worden. Datzelfde geldt voor kinderen die lichamelijk gezien weer meer voorlopen. En dat kunnen wij hier inderdaad helemaal niet bepalen. Daar zijn sowieso al meer gespecialiseerde onderzoeken voor nodig.
Er is al veel gezegd, maar ik wilde over het spelen nog toevoegen dat je misschien ipv als een aasgier kijken of hij niet slaat en als het wel gebeurt zeggen dat het niet mag, liever kunt volgen wat er gebeurt en als je aan voelt komen dat hij in het nauw komt en misschien gaat slaan je er even mee bemoeien, vragen wat er is en hem helpen er anders mee om te gaan. En dan natuurlijk goed prijzen als hij iets anders probeert En als het wel tot slaan komt, zou ik, naast zeggen dat het niet lief is, vooral ook even proberen te vragen wat er gebeurde dat hij ging slaan, en hem dan helpen zijn emoties (die hij dan vast had, als hij ging slaan) te begrijpen en om te buigen naar een andere oplossing (dan slaan). Ook als je ziet dat hij ergens aansluiting zoekt kun je hem misschien helpen te bedenken of hij bijv kan vragen: mag ik met jullie meedoen? Of aan een ander kindje vragen: wil je ook voetballen (bijv). Hem een beetje op weg helpen met voorbeelden. Misschien helpt dat?
Moniponi, ook jij bedankt voor het meedenken en reageren. Ik zit als een aasgier te kijken, in de hoop dat ik het conflict voor kan zijn. Maar helaas gebeurd het heel onverwachts. Hij kan mij geen antwoord geven wat er was, waarom hij duwde.. soms lijkt t dat hij ff blind v boosheid wordt ofzo. Zo kanik praten als brugman, hij verteld niks. Ook probeer ik naar emoties te vragen, maar helaas. Ik vind het een goede tip van je om hem aan te sporen met spelen. In een speeltuin ofzo lijkt me dit het meest voor de hand liggend.. dus mooi weer is gewenst hihi..
Ik denk ook eerlijk gezegd dat hij gewoon moet leren om met kindjes te spelen. Elk kind moet die fase door hoe 'bijzonder' of 'gewoon' het kind ook is. De laatste tijd is naar mijn idee alleen de mode om dingen wat ingewikkelder te maken wat eigen kinderen betreft. Ik denk echt niet dat jouw kind iets 'mankeert' als hij op zijn leeftijd nog niet samenspeelt of interesse heeft voor andere kinderen. Dat hoort echt bij 'peuter zijn', echte samenspel komt gewoon later. En ieder kind past zich aan andere kinderen, of aan de groep. Dat is mens eigen, zich adapteren aan de groep. En een kindje dat dit in thuissituatie niet kent zal het moeten leren, dat leert jouw zoontje ook gewoon.
Pff dat sowieso wel hoor... Geen zin in weer een lang weekend binnen zitten eerlijk gezegd. Anders gaan we denk ik even naar de Shell eco marathon... Dat is hier vlakbij en vast leuk voor m'n moppie. Begreep dat er ook voor kinderen vanalles te doen is mbt energie. E entree is gratis dus is het niks.. Dan is het niks
adi bedankt aleer voor je reactie! ik heb net een tijdje met zn 3en gespeeld en er is nog geen voorval geweest. natuurlijk speelt de kleine niet zoals de oudste, maar ze kwam constant in de buurt van zijn duplo en af en toe pakte ze ook een auto of blok etc. hij reageerde er niet eens op. dat was dus wel een geslaagde actie, maar niet de geslaagde actie zoals ik hem graag gezien had met leeftijdsgenootjes spelen is toch anders. misschien dat ik mijn man morgen zo gek krijg om naar een indoor speeltuin ofzo te gaan. en het regent hier nog steeds! helaas saskia, is dat voor mij veulste ver weg leek mij iig heel leuk.
@Elegance: Je schrijft dat hij best een moeilijke start heeft gehad. Zo te lezen heeft hij al een flinke ontwikkeling doorgemaakt op het gebied van taal en tellen enzo. Zou het kunnen dat hij op het gebied van samen spelen gewoon even 'achter' is gebleven. En dan bedoel ik niet 'achter' in de zin van een blijvende achterstand, maar gewoon in de zin van dat dit stukje nog niet zo ver ontwikkeld is. Zegt niks over zijn capaciteiten, gewoon een gevolg van de omstandigheden. (Sommige dingen zijn voor mij namelijk wel herkenbaar bij mijn zoon van 2,5) Ik zag een aantal tips langskomen over samen spelen stimuleren en begeleiden. Dus inderdaad: niet steeds zitten kijken tot het misgaat, maar gewoon even samen het spel 'opstarten'. Waarbij je wel kunt stimuleren dat hij zelf vraagt of hij mee mag doen. (En zich bij nieuwe kindjes even voorstelt.) En dat je dan even samen bespreekt wat ze gaan doen en er even bij blijft en meedoet tot je ziet dat het wel loopt. Verder zou ik hem in zo'n situatie niet allerlei dingen vertellen die niet mogen, maar juist het gewenste gedrag benoemen. Sowieso vind ik dat zelf altijd prettiger que sfeer. Maar het is voor kinderen vaak ook duidelijker. "Je mag niet duwen als iemand een speeltje heeft dat jij wilt hebben."... Oké, niet duwen. Maar wat dan wel? Slaan maar eens proberen dan... ook weer niet goed. Dus leg uit: vraag om het speelgoedje. Pak maar even iets anders als ze nee zeggen. Vraag of ze willen ruilen, enzovoort. Dus bied positieve alternatieven.
Hoi tupp, Zoals jij het omschrijft, zien wij het precies zo. Hij heeft waarschijnlijk niet genoeg met leeftijdsgenootjes gespeeld. En daarnaast was hij een tijdje echt niet leuk door de moeheid. Daar konden we telkens vertellen wat hij niet en wel mocht. Hij bleef dingen doen die niet mochten om ons uit te dagen. Ik denk dat het in die tijd gebeurd is. De sociale 'achterstand' in hoeverre je dat zo kunt noemen. Het ging de hele dag hoed, tot aan het eten hij was moe de kleinste wilde niet eten en hij begon uit te dagen. Op zulke momenten vraag ik me echt af.. 'hoe doen anderen dat toch? '
Net als jij.. Denken, dubben... En dan uiteindelijk toch je gevoel maar volgen. Eventueel gevolgd door nog meer denken en dubben.
Oh, het avondeten was hier ook echt een drama vandaag. Zoon had gisteren nog tot kwart voor 10 liggen zingen en kletsen in bed. Vandaag naar de gastouder geweest (sowieso al iets vermoeiender dan thuis) en ook daar maar een uurtje geslapen. Ik kwam hem ophalen. De hele dag leuk gespeeld en gezellig geweest; hij ziet mama en begint te huilen. (Dat is vaak zo.) Ik had zijn laarzen meegenomen zodat hij in de plassen kon stappen. Meneer wilde z'n schoenen aan. Prima, maar dan niet in de plassen. Wat denk je? Juist. Dus bestraffend toegesproken, opnieuw huilen. Dat was de sfeer waarmee we thuis kwamen. Tijdens het koken mag hij altijd even tv kijken. Dat ging goed. Eten klaar (man niet thuis -> diepvriespizza. Vindt-ie altijd heerlijk.) Drama. Eerst 10 minuten zitten huilen. Op vol volume "IK WIL NIET ETEN!!" Ik stoïcijns m'n bord leeg eten. Toen viel me op dat hij over was gegaan op "IK WIL ETEN." (Er stond dus een pizza voor z'n neus hè?) Nou ja, uiteindelijk veranderde dat in een huilend "IK MOET PLASSEN!" (Dat vind ik dan trouwens weer wel knap, want we zijn eigenlijk nog bezig met 'trainen' dus ik ben toch wel blij dat hij het op zo'n moment niet laat lopen, haha.) Maar dat kan ik dus niet negeren, dus had hij toch zijn zin: even aandacht. Na het plassen geen handen willen wassen. Uiteraard heb ik dat toch bij hem gedaan. Woest, was hij. Toen was ik het zat, dus heb hem bij de strafmuur neergekwakt. Tegen de tijd dat ik mijn bord leeg had, ben ik maar even met hem gaan praten en heeft hij even bij mij op schoot gezeten om een beetje te kalmeren. Maar tegen die tijd ben ik doodmoe en zwaar geïrriteerd hoor. Ik probeer dan maar zo veel mogelijk te negeren - negeren - negeren. Maar ondertussen vind ik het erg ongezellig.
Boh ja.. Dat ongezellige vind ik zoo jammer soms.. Hij wilde geeneens de pyjama aan.. Pff. Bleef wegrennen en als ik hem had ging hij zich wel weer in bochten wurmen.. En de jongste maar door schreeuwen.. E ik weet dat als ik eerst de jongste ga doen hij alleen maar drukker wordt, wat niet bevorderend is voor de nachtrust.. Mijn man was er vanavond ook niet bij, na lange tijd, is hij denk ik sowieso niet gewend, hij zag dat mama druk was.. Mooie uitgelezen kans voor hem om te peuterpuberen Uiteindelijk liggen ze nu beide in bed... En ik.. Ik ook.. Hahaha.. Helemaal gaar van de lange dag.. Maar mijn jongste heeft vandaag toch evht teee stapjes los gedaan.. Ze viel daarbij wel iedere keer in mijn armen, maar bleef het oefenen, van de bank naar mama en wat was dat even fijn.. Even niet nadenken, maar genieten van dat kleine mormel met die twinkeling van trotsheid in haar oogjes! Ik ben wel wat opgelucht en gerustgesteld. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen. Ik ben dan wel benieuwd hoe het gaat als ee naar een indoor speeltuin gaan