hallo! wat fijn dat dit kan zeg! ik ben els en heb een zoontje van 14 maanden bijna samen met mijn vriend en hij heeft een dochtertje van 3,5 jaar zij is om het weekend bij ons, erg gezellig maar vind het ook weleens moeilijk.
Hoi! Ik heb twee stiefkindjes van 6 en 4, in een soort van Co-ouderschap. Ze zijn elke week drie dagen bij ons, en een keer per maand een extra weekend.
Hier heeft manlief twee kids uit zijn eerste huwelijk. Die zijn 10 en 8, (over een paar maanden 11 en 9). Ze zijn hier om het weekend en de helft van de zomer- en herfstvakantie. Thirza is van ons samen en wordt eind november 3 en we verwachten, na een miskraam een half jaar terug, nu dus een tweede kindje van ons samen. Ik vind het ook wel een lastig, vooral omdat de ex van m'n man nogal andere opvattingen heeft over wat goede zorg voor de kids is. Ze moeten daar veel zelf uitzoeken en dat resulteert voor mij regelmatig in grote ergernissen als weer eens blijkt dat de kids iets niet kunnen wat voor hun leeftijd toch echt normaal is, maar door hun moeder nooit aangeleerd, (die heeft het te druk met nog 3 stiefbroertjes daar en 2 kids van haar en haar nieuwe man samen). Maar heb vandaag maar weer eens besloten dat ik naar de kids toe maar voortdurend ervan uit moet gaan dat wat ik verwacht, ze niet kunnen en wij ze dus aan moeten leren... Kost wat extra energie als je zelf moe en misselijk bent....
leuk! dat dit topic er is. ik heb 2 kids die doordeweeks bij ons zijn en weekens bij mijn ex. mijn vriend heeft 2 kids die om het weekend bij ons komen.
@rozemarijke wat voor dingen kunnen zij dan niet? hier ook een ex die niet echt meewerkt, meisje is hier echt alleen maar de weekenden en dan om de week, nooit eens langer. ben benieuwd hoe dat zal gaan als ze straks op school zit en echt de schoolvakanties heeft.
Wat leuk dat dit is geopend, ik heb sinds 7 jaar een relatie en ben getrouwd, wij hebben samen 1 kindje. Ik had daarvoor al 2 kinderen, maar wel van 2 verschillende vaders, heb altijd gezegd na die 2 kids nooit meer aan een kindje te beginnen omdat ik al 2x over zo teleurgesteld en gebroken uit een relatie ben gestapt. Maar nu al jaren het geluk gevonden, tja en toen begon het toch te kriebelen. "mijn" 2 kids wonen ook fultime bij ons, hebben nog wel leuk contact met hun vader, maar dat is maar 1 x in de 2 weken een kort weekend. Eigenlijk zien zij mijn man als hun papa, en hij ziet hen als waren het zijn eigen kindjes, dus ik heb het echt getroffen.
Fijn dat dit topic er toch is gekomen Al ligt mijn situatie wat anders daar er geen ex is (moeder van de bonuskinderen is overleden in 2005 ) De samenstelling van ons gezin: M. 49 jaar Ik. 29 jaar zoon M. 19 jaar dochter M. bijna 18 jaar zoon M. 16 jaar en zoontje samen: 4,5 mnd Ik zal hier zeker regelmatig mee komen lezen!
Eigenlijk alleen tijdens de zomervakantie 1 of 2 dagen en tijdens de herfstvakantie een dag, die zien elkaar idd niet vaak. Mijn kinderen zijn 4 en 2 en van mijn vriend zijn 4 en 6
Mijn zoon (11) Gaat om de twee weken een weekend naar zn vader (en zijn vriendin) Hij mag ook wel in de vakanties enz, maar het is nog nooit gevraagd, en volgens mij ook niet echt behoefte aan.. Mn zoon gaat ook nooit met hun mee op vakantie oid.. er word gebeld, dan en dan zijn we weg, en dat is het. We zijn wel dicht bij zn vader (zelfde straat, alleen we komen elkaar niet tegen omdat het niet echt logisch loopt) gaan wonen, zodat hij ook makkelijk na school, of s avonds enz heen kan. Hier dus geen moeilijke "ex" Maar een vader met andere ideeën
Het gaat om allerlei dingen die ze bij hun moeder wel zelfstandig moeten doen, maar die ze voor geen meter kunnen en waarvoor zij ook niet de moeite neemt om ze dat fatsoenlijk even bij te brengen, (want ze leren het natuurlijk niet vanzelf). Zelf kleren uitzoeken en vieze kleren in de was doen. Maar dingen gaan niet in de was, ze lopen gewoon door in de smerige kleren. Tandenpoetsen: half jaartje terug konden wij stiefdochter echt voortdurend opnieuw haar tanden te poetsen zetten: na het poetsen nog allemaal knaloranje resten steeds op d'r tanden. Haren kammen: voor stiefzoon niet aan de orde (gemilimeterd ), maar stiefdochter borstelde haar lange haar nooit. Steeds aan herinneren hielp niet, uiteindelijk hielp het als we d'r op d'r donder gaven: even een preek. Nu kamt ze haar haren wel, maar daar blijft het dan bij. Er zit geen model in, dus ze loopt er als een landloper bij dan... van de week ook maar eens op gaan zitten. Ja, maar een staart maken is zo moeilijk. Ja, duh, als je het nooit doet..... Maar ze wil dus wel perse lang haar houden... Billen afvegen na een grote boodschap: stiefdochter had van de week hier weer enorme poepvlekken in d'r ondergoed, (ze wordt bijna 11!!!!). Gevraagd of dat bij mama ook zo is, (ja dus), en of die daar dan nooit wat van had gezegd, (ja, beter afvegen). Ik dus maar even doorgevraagd op hoe ze dat doet. 1 keer even langs d'r billen en verder niet. Dus maar even geinstrueerd dat ze moet blijven vegen tot het papiertje schoon blijft... doet haar moeder dus niet. Prima als je na een dergelijke instructie verder niet van dergelijke poeprampen aantreft in het ondergoed, maar als het zo blijft, ga je toch eens denken van: Hmmm, blijkbaar moet er wat uitgebreider iets aangeleerd worden. Hier sinds mijn instructie schone onderboeken.... zo simpel kan het dan ook weer zijn Brood smeren: moeten ze al een hele tijd zelf doen. Toen we dat hier ook dus maar in gingen voeren, (paar jaar terug al hoor ), was het geen smeren, maar boterhammen uit elkaar trekken. Bij moederlief dus nooit instructies gekregen hoe je dat nou doet.... Veters strikken. Kunnen ze beiden pas sinds een half jaar ofzo, (ik was altijd in de veronderstelling nog dat je dat op de kleuterschool leert, maar zoniet: dan leer je als ouder je kind dat toch?) Nouja, dat soort dingen dus. Daar worden we hier bij tijd en wijle helemaal simpel van, dat hun moeder gewoon niet de tijd neemt om dat de kids gewoon even fatsoenlijk te leren. Wat betreft een karige omgangsregeling: ook hier heel lang 1 weekend in de 2 weken geweest, van zaterdag 9.00 tot zondag 16.00... Maar de kids werden groter en gingen zelf steeds meer vragen om hier te mogen zijn, dus langzaam maar zeker is het uitgebreid. Sinds de kids van haar man bij hun wonen (ruim een jaar nu), komen ze op vrijdagavond al, omdat hij zijn kids toch naar hun moeder moet brengen en op de terugweg praktisch hier langs komt... (en aangezien ze nogal van uitslapen houden, zij en haar man, vinden ze het waarschijnlijk wel prima om er niet zo vroeg meer uit te hoeven om de kids op tijd op het station te hebben.... ).
dat zijn wel dingen idd die je gewoon moet aanleren! beetje lui van hun moeder dus eigenlijk.. wel fijn dat ze nu al op vrijdag komen voor jullie ook! ik hoop dat hier ook ooit uitbreiding komt! het weekend is altijd zo voorbij.
hallo dames, Ik hoor hier eigenlijk niet, ik sta namelijk aan de andere kant van een samengesteld gezin. Met mijn ex heb ik 2 kindjes en hij woont alweer een tijdje samen met zijn vriendin. We hebben co-ouderschap en zij zijn dus een gezinnetje. Ik merk dat ik dat best pittig vind, want ik ben zo bang dat mijn kids "haar" als mama gaan zien. Mijn oudste van 2 zegt al mama tegen haar en dat is zo pijnlijk. Begrijp me niet verkeerd, ik vind t een super lief mens en ze is super goed voor mijn kids, maar ik ben zo bang dat ze mijn rol overneemt en dat ik wegval of dat de kids mij niet meer nodig hebben dat ze t bij papa en vriendin leuker hebben. Daar zijn ze een gezin en bij mij maar alleen. Hoe hebben jullie dat? Ik zie veel jonge kindjes ook voorbij komen en vraag me af of zij het verschil zien tussen kadomama en echte mama. sorry dat ik zo inbreek, maar ik zit er ontzettend mee..
Joh, jij bent de echte moeder, jij hebt ze gebaard en die bloedbang zal zich nooit loochenen! Echt niet! Ik werk in de hulpverlening en ouders kunnen echt de grootste misstappen hebben begaan en nog blijft een kind dan loyaal aan de ouders! Ik laat mij door de kids van mijn man bij mijn voornaam noemen, ook al ken ik ze al sinds ze respectievelijk 2jr11mnd en 10 maanden waren. Ik houd er persoonlijk helemaal niet van om een kind mama te laten zeggen als je de moeder niet bent... daar hebben ze er maar 1 van en die heeft die eretitel. Onze eigen dochter gaat 2 dagen naar een gastouder, schat van een mens, en al die kleintjes zijn daar als vanzelf, in navolging van haar eigen kids, mama tegen haar gaan zeggen. Tja, prima, zij noemt zichzelf bij haar voornaam naar de kids en dringt dat dus ook niet op. Desondanks blijf ik absolute nummer 1 hoor! En, ander voorbeeld: de kids van mijn man moeten, al sinds hij in beeld is, papa zeggen tegen hun stiefvader en zijn kids dus mama tegen de ex van mijn man, hun stiefmoeder dus. Zij is er wel op gericht om daar 1 gelukkig gezin te vormen met elkaar, maar haar stiefzoons laten ook allerlei signalen zien waaraan te merken is dat ze het daar niet zo op hebben. Een stiefouder kan nog zo proberen om de eerste plek te krijgen in het leven van de stiefkids, maar dat lukt toch niet. Het is toch echt je eigen vader of moeder niet dan, en dat zit toch wel heel diep bij kids! Ik zou met je ex bespreken dat je het pijnlijk vindt dat ze haar mama noemen, en of ze dat niet anders willen gaan doen. Haar bij de voornaam laten noemen bijvoorbeeld.... In jullie geval zal dit namelijk aangeleerd zijn, (want geen andere kids die haar mama noemen, neem ik aan?) en dat kun je dus ook weer afleren. Mijn stiefzoon heeft het als dreumes en peuter wel ingewikkeld gevonden hoe het zat en heeft wel gehad dat hij boos werd als wij zeiden dat papa zijn echte papa was, want in zijn beleving was stiefpapa de echte papa. Tja, werd er daar ook wel erg ingepompt, want stiefpapa was simpelweg papa en mijn man werd daar voortdurend papa 'voornaam' genoemd. Dat deden ze dan hier thuis ook ineens. Hebben wij een stokje voor gestoken en ook nu corrigeren we vaak nog hoor! Stiefdochter heeft het tegen ons nu consequent over 'voornaam' als ze het over haar stiefvader heeft, stiefzoon heeft er wel moeite mee, maar ach.... consequent blijven en herhalen, zonder er voor hun een zware lading aan te geven, (wij doen het vanuit de redenering: papa is papa en als jij je stiefvader hier ook papa noemt, snappen we niet over wie je het hebt. Uiteindelijk zit daar natuurlijk wel de gedachte achter dat -vooral stiefzoon- op deze manier wat beter doordrongen raakt van het feit dat stiefpapa toch echt stiefpapa is....
@ Fontana: jij hoort hier net zo, je hebt toch ook met een nieuwe gezinsvorm (Co-ouderschap) te maken? Over je vraag: ik ben zelf stiefmama, en mijn stiefkindjes waren drie en een toen ik in beeld kwam. Wij zijn altijd heel duidelijk geweest, ze hebben één mama, en dat ben ik niet. Ik ben hun stiefmama. Ze testen natuurlijk wel eens, af en toe werd er wel geprobeerd of er mama gezegd mag worden, maar wij reageren daar heel consequent op. Maar goed, 'mama' is maar een woordje hè. Je zou het daar met je ex over kunnen hebben dat je het daar moeilijk mee hebt en afspreken dat je kinderen de nieuwe vriendin gewoon bij haar naam noemen. Over het 'plek innemen', dat is veel belangrijker. Wij ervaren dat mama toch altijd mama is, en mama staat gewoon op nummer 1. Zo hoort het ook. Je mag hopen voor je kinderen dat de band met hun stiefmama zo goed mogelijk is. Ze zullen daardoor echt helemaal niet minder van jou gaan houden! Ze hebben daardoor alleen iemand extra in hun leven, die ook van hen houdt, hun dingen bijbrengt en voor hen zorgt. Vanuit het perspectief van een stiefmoeder dus. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Om dat nog eens even te illustreren, dat het voor kleine kids echt een woordje is.... Stiefzoon stond met 2 jaar bovenop de glijbaan met een ander jongetje te praten. "Kijk, dat is mijn papa. En dat is mijn 'Rozemarijke'." Had nog niet door dat dat een naam was en geen functie of titel o.i.d.
Rozemarijke en Mrs Hair, Heel erg bedankt voor jullie lieve en duidelijke reacties. Het stelt mij toch weer enigsinds gerust gelukkig. Ze werd altijd met de voornaam aangesproken, zo hebben we dat aangeleerd maar sinds vorige week hoor ik dus geregeld mama e.... voorbij komen uit t mondje van zoontje. Heb dit besproken met ex en hij zei t ook al gehoord te hebben en meteen hebben ze het gecorrigeerd door te zeggen, nee mama is thuis en e heeft e. Dus er wordt wel goed op gelet, maar ik schrok er nogal van en t kwam ff hard binnen. Natuurlijk is het maar een woordje maar ik schrok er wel van. Ik ben idd erg bang dat zij mijn plek zal innemen terwijl ik weet dat t haar bedoeling absoluut niet is. Kids zijn nog nooit op de creche geweest dus ik was ook niet gewend aan situaties waarin mijn kinderen te maken hebben met anderen dan ikzelf of de papa. T is ook nog niet zo heel lang zo dit co-ouderschap en ik zit nog erg in het proces van acceptatie en verdergaan. Maar ik ben heel blij om te horen dat ik de mama altijd zal blijven... ik weet t diep in mijn hart ook wel.. maar dat jullie het even wilden bevestigen geeft me meer rust. dank jullie wel.