Ha mama's, Ik ben een alleenstaande mama van twee kinderen, 6 en 8 jaar oud. Sinds de jongste een jaar oud was ben ik single. Vader was alcoholist (aangewakkerd na geboorte tweede kindje) en verbaal zeer agressief naar mij. Mijn leven werd beheerst door op mijn tenen lopen, controlegedrag en overhoop gescholden worden. Ook voerde angst een grote toon aangezien ik niet eens even snel boodschappen kon doen omdat mijn ex in de korte tijd dat ik weg was al zoveel gedronken had dat hij niet meer op zijn benen kon staan. Nu heb ik sinds anderhalf jaar een lieve vriend. Hij is begripvol, heeft drie kinderen van dezelfde leeftijd als de mijne met co ouderschap en we genieten samen van elkaar. Maar de tijd is gekomen dat we van de omgeving steeds meer opmerkingen en scheve gezichten krijgen omdat we nog niet samenwonen. Er is hem zelfs verteld dat wanneer een van ons het lastig vind, het vast niks gaat worden en of hij dan misschien niet beter verder kan gaan kijken naar een andere partner Hij wilt heel graag samen gaan wonen, en ik ook, begrijp me niet verkeerd, maar zodra ik denk aan mijn eigen veilige plekje loslaten gaat mijn maag in de knoop. Ik vind het vervelend, en tegelijk soms ook wel lekker maar over het algemeen vervelend, om elkaar elke keer een tijd niet te zien (we wonen 45 min van elkaar vandaan) maar het opgeven van mijn veilige haven voelt ook niet goed. Wanneer het niks zou worden tussen ons ben ik namelijk alles kwijt. Mijn huis, meubels. En dan heb ik niks meer. Dat vind ik moeilijk. We zijn al overeen gekomen dat ik mijn huis aan houd omdat dat veilig voor me voelt, een terugval plekje, maar ook dat levert opgetrokken wenkbrauwen op haha, dat interesseert me weinig trouwens. Ook draagt het met zich mee dat ik geen idee heb hoe dat in zijn werking zou gaan aangezien we in verschillende woonplaatsen wonen, met schoolgaande kinderen. Wanneer ik intrek bij hem ga ik namelijk niet 45 min heen en terug naar school rijden elke dag dus zouden ze in zijn woonplaats naar school moeten, kan dat zomaar? Natuurlijk is dit tijdelijk, ervanuit gaande dat het met een aantal maanden veilig genoeg voelt om mijn eigen huisje los te laten maar nu voelt de lading zwaar. Heeft iemand dit al eens meegemaakt? Wat te doen, ik wil wel maar ik durf niet.
Ik voel wat tegenstrijdigheden. Enerzijds zeg je ik wil, anderzijds vind je je eigen plekje hebben ook wel lekker. Maar ik lees een beetje dat je het vooral wil omdat andere mensen er naar vragen/er iets van vinden. Ik zou eerst eens goed nagaan of je echt samen wil wonen of dat het vooral komt door wat anderen vinden/zeggen. Mocht je het echt graag willen kun je wellicht je huis een tijdje aanhouden (of verhuren?) voor je daadwerkelijk opzegt. School zou je idd in de buurt moeten gaan zoeken, dat lijkt me niet het grootste probleem.
Jullie zijn anderhalf jaar samen? Dan vind ik het eerlijk gezegd helemaal niet zo heel gek dat je nog niet samen woont, is niet niets om 2 gezinnen met kinderen samen te voegen en dan ook nog eens je kinderen naar een andere school te doen. Ik zou vooral doen wat jullie willen, los van je omgeving. Bijv beginnen met weekenden en vakantie samen doorbrengen (met alle kinderen dus) en kijken hoe dat gaat en dat verder uitbouwen afhankelijk van jullie wensen.
Maar hoezo dan? Anderhalf jaar is superkort, er zijn kinderen bij betrokken en je hebt nu een veilige plek, rustig aan hoor!
Ik vind 1,5 jaar ook nog kort hoor. Hoe vaak zien jullie elkaar nu? En de kinderen? Wat is de langste periode dat jullie samen waren? Van 1 weekend in de maand is een veel grotere stap dan wanneer je elkaar 1 weekend niet ziet en het dus eigenlijk alleen nog een papierkwestie is om samen te wonen
Anderhalf jaar is toch helemaal nog niet zo lang? Ik vind het wat verder uit elkaar wonen en beide kinderen hebben juist een reden om geen haast te hebben. Samenwonen doe je al helemaal niet omdat 'men' het wel tijd vindt worden, pardon? Doe waar jullie je goed bij voelen. Is dat de aankomende jaren nog vanuit jullie eigen woning en zijn jullie daar gelukkig mee, helemaal prima toch? Er komt vanzelf een tijd dat jullie misschien niets liever willen dan in hetzelfde huis wonen.
Ik lees ook in je verhaal dat je druk van buiten af voelt. Dat is geen reden om het te doen. Praat samen over de voors en tegens. En zoek naar een oplossing die jullie allebei een fijn gevoel geeft. Ik las ook de tip. Probeer eerst eens een vakantie samen. Want een gezin samenvoegen is nuet makkelijk.
Jeetje wat een gedoe van je omgeving. Ik vind 1,5 jaar echt heel snel. Maar goed ik ben miss slome duikelaar wat dat betreft. Wij wonen na 5 Jaar nog steeds niet samen. Ik zou er vooral samen over praten. En kijken wat jullie samen willen. Is er nog een kinderwens bijvoorbeeld?
Je kunt er ook voor kiezen om überhaupt niet te gaan samenwonen hè. Ook dat is een prima keuze. Jouw kinderen hebben al genoeg meegemaakt met een onveilige situatie en daarna een scheiding. Die zitten (hoe lief ze je nieuwe partner misschien vinden) waarschijnlijk niet te wachten op een nieuwe man in huis. En onbekende kinderen om mee samen te moeten leven. Ze gaan inleveren op tijd en ruimte. En zijn net gewend aan een nieuwe woonplek die vertrouwd is. En dan opeens wéér verhuizen. Of een heel gezin met 4 personen in hun huis. Weg rust en ruimte. Ik zou absoluut blijven latten. Een samengesteld gezin kan behoorlijk ingewikkeld zijn. En 5 kinderen in huis met ieder hun eigen opvoeding en normen en waarden ook. En vergeet de 2 exen niet. Daarnaast loop jij (en daarmee de kinderen enorme risico's als het fout mocht gaan (en dat risico ligt hoger bij samengestelde gezinnen).