Vorige maand kreeg mijn collega te horen dat hij longkanker heeft prognose was goed. Afgelopen week werd hij met hevige pijn opgenomen. Tumor gegroeid en uitgezaaid hij kreeg te horen dat hij nog maar enkele weken heeft. We zijn een enorm hecht team op het werk dus we zijn er allemaal heel erg van ondersteboven hij is namelijk nog erg jong (net 22) Nu wilt hij afscheid komen nemen van ons op het werk. Maandag avond, maar hoe neem je in hemelsnaam afscheid van iemand die nog leeft en wat zeg je tegen iemand
Zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, wees eerlijk en spreek gewoon vanuit je hart. Dat doet vaak meer als iets gemaakts, omdat je iets wilt zeggen om het zeggen.
Heftig! Ik zou misschien aan die collega vragen hoe hij het graag wil hebben? Wil hij er een 'feest' van maken en een positieve avond ervaren, of juist niet? Daarnaast vooral eerlijk zijn, dat je niet goed weet wat je moet zeggen... Moeilijk zeg.
Vind het gewoon zo lastig.. Ik ben een mega kluns en ben als de dood dat ik verkeerde dingen ga zeggen juist omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. En we gaan op het werk eten met zijn alle hij wilt foto's maken met ons allemaal. Feest zal het niet worden aangezien hij niet veel meer kan en behoorlijk zwak is van de chemo.
Ach het is mega lastig wat je tegen zo iemand moet zeggen. Vanuit privéomstandigheden nooit in zo'n situatie gezeten, maar wel werkgerelateerd. Ben al jaren verpleegkundige en ik moet je zeggen dat ik vaak nog niet weet wat ik tegen een persoon moet zeggen die z'n hele verhaal tegen me vertelt. Vaak zeg ik iets in de richting van dat je ook gewoon niet weet wat je moet zeggen, eigenlijk gewoon eerlijk zijn. Maar echt bizar dat zo'n jong iemand longkanker heeft, dat hoor je niet vaak. Heel veel sterkte!
Tijdens de avond niet bezig zijn met het naderende afscheid..mijn ervaring is dat er dan alleen maar leuke herinneringen etc worden opgehaald. Bij afloop geef een dikke knuffel en zeg dat je hem zal missen maar zo blij bent dat je hem hebt mogen leren kennen.
Ik heb ook ooit van iemand afscheid moeten nemen omdat die persoon euthanasie heeft laten doen.. maar hier ging het om mijn opa en hij was al aardig op leeftijd.. (Dat maakt het overigens niet minder lastig denk ik..) Ik heb het eigenlijk allemaal over me heen laten komen we hebben eigenlijk meer over de gewone dingen gepraat..en pas op het moment dat we echt weg gingen werd het moeilijk.. toen werd het een definitief afscheid.. Ik heb eerlijk gezegd ook niet veel kunnen zeggen. Puur omdat mijn eigen emoties mij in de weg zaten. Mijn opa heeft op dat moment eigenlijk het woord gedaan. Mij heel veel succes gewenst in de toekomst.. en tegenover mijn vriend gezegd dat hij maar goed op mij moest passen. Tsja.. je hebt hier niet erg veel aan denk ik.. Maar ik zou het eigenlijk maar een beetje over je heen laten komen... Ik denk dat hij wel weet dat het voor iedereen een moeilijk moment is..
Mijn vader heeft ook bewust afscheid genomen van zijn collega's. Hij vond het fijn dat er gelachen werd, er herinneringen opgehaald werden en er niet alleen over ziek en dood werd gepraat. Het was voor hem een heel fijne lunch toen maar het deed hem nog meer dat hij werkelijk dagelijks een kaartje kreeg van alle collega's. Soms gewoon met alleen al hun namen erop, soms met een anekdote van het werk, een herinnering aan hem of juist iets wat die dag gebeurd was en soms met een mooie quote erop. Zo had hij écht het gevoel elke dag in hun gedachten te zijn.
Jeetje 22 en dan longkanker. Ik zou dit ook heel moeilijk vinden en heb niet advies, ik wil jou en je collega's wel sterkte wensen
Vooral "gewoon" tegen hem praten. Hoe moeilijk dit ook is. Maakt verder weinig uit wat je precies zegt, als je maar iets zegt. Sterkte morgen
Wat vreselijk, en zo jong nog. Ik denk dat ik zou zeggen tegen hem: "Ik weet niet wat ik moet zeggen", want ik zou er echt geen woorden voor hebben. Misschien nog sterkte erbij en dat je hem nooit zal vergeten, zoiets...
Ja dit is mooi, zo zou ik het ook (willen) doen. En wat Ligerio zegt, misschien een kaart etc geven met een tekst wat je aan hem doet denken, een anekdote, herinnering etc. Wel heftig en moeilijk zeg, zo jong. Sterkte!
Afgelopen zomer is een collega van me gestorven aan kanker. Ze was begin 40. Ze kreeg de diagnose toen ik nét zwanger was van de jongste, in februari 2013. Wij hebben ook een hecht team en onze bazen hadden een afscheidslunch voor haar en haar gezin geregeld. Het was erg heftig, en na afloop gingen we allemaal nog afscheid nemen. Ik heb toen ook niet meer uit kunnen brengen dan "Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik denk aan jullie." Het is gewoon zo heftig zoiets.
Oh wat verschrikkelijk meis, ik zit hier gewoon met kippenvel. Ik zou denk ik sowieso een mooie kaart kopen en daar een persoonlijk verhaal schrijven. Gewoon rechtstreeks uit je hart. En dan op de avond zelf idd proberen 'normaal' herinneringen op te halen, anekdotes, een lach en een traan ongetwijfeld. Bij het afscheid zelf....tja....om heerlijk te zijn denk ik dat ik geen woord kan uitbrengen en in tranen zou uitbarsten. 😔 Sterkte lieverd......
Zo zou ik het persoonlijk ook doen maar zou me volgens mij wel gigantisch moeten inhouden om niet in tranen uit te barsten Wat kan het leven toch wreed zijn!
Kaart hebben we inderdaad al. 1 hele grote namens het hele team en daarin al onze persoonlijke kaarten. Zodat hij die samen met zijn vriendin kan gaan lezen. Ik vind het gewoon zo moeilijk en onwerkelijk. Bedoel hij is er nog en dan afscheid moeten nemen.