Oh en ik denk trouwens ook nooit van te voren: "goh laat ik mijn kind eens even lekker angstig maken zodat ze gaat luisteren", natuurlijk niet. Maar als ik alles al uit de kast heb gehaald dan werkt het 9 van de 10 keer als ik zeg dat ik doorloop, en soms die ene keer toevallig niet, tsja het zeggen en het vervolgens niet doen gaat natuurlijk ook niet werken dus dan ga ik wel even achter een muurtje staan om het overzicht te houden want echt weggaan is natuurlijk geen optie.
Hier gelukkig weinig drama buitenshuis. Binnen daarentegen, poehoe. Maandag een hysterische krijssessie in haar slaapkamer; "ik wil mijn pappie kroelen!!!!" Maar die was een avond weg en mij had ze even gebombardeerd tot de as van het kwaad Uiteindelijk was haar tweelingzus het zat; kwam vermoeid uit bed en zei; kom op schoot. Ze zijn samen in 1 bed in slaap gevallen Ben blij dat ze dat met 3 jaar nog steeds niet in een winkel heeft geflikt want dan kun je er echt helemaal niks mee
Oh ik had dat gisteren nog. Was met mn zusje en mn dochter op de fiets naar het winkelcentrum. Zit ik op de fiets nog flink te pochen over dat ze altijd zo lief en gehoorzaam is, ze is nog nooit weggerend, wil alleen maar aan de hand lopen. Dat was natuurlijk de goden verzoeken! We waren het centrum nog niet in of ze ging aan me hangen: ' Mama moet Carmen dragen!!!!'. Natuurlijk geen buggy bij me, krijsen omdat ik er geen zin in had. 13 kilo is gewoon zwaar haha. Toen bleef ze stil staan, brullen bij het leven! Gooit zichzelf huilend op de grond, dramaqueen. Ik liep door en ging om de hoek staan wachten, maar ze kwam niet mee. Wat moet ik dan? Zonder buggy. Heb haar uiteindelijk maar opgepakt en toen was ze weer happy, kreeg zelfs een kus van haar. Ze heeft toch haar zin gehad, maar hoe had ik het zonder buggy anders moeten oplossen?
Jep. Been there, done that. Tig keer... Mijn oudste heeft tot zeker 4-5 jaar dit soort scenes gehad in winkels, ben op gegeven moment dus ook gestopt met hem meenemen. Ligt uiteraard aan zijn beperkingen (geen normaal gedrag), maar het gevoel, de blikken, het rode hoofd, het zweet... jep . Ik zette mijn zoon ook in buggy vast en winkelde verder, hem krijsend erin. Negeren maar. Toen hij ouder werd, was het lastig. Hij kon zo opstaan en de buggy aan zijn kont meenemen ... (omdat hij zo groot en sterk was) Dat was moment dat ik nooit meer met hem in winkel kwam, tenzij ik versterking had... Maar het blijft vervelend, die openbare driftbuien. Hoe 'gewend' ik ook ben, ik baal altijd weer als ik er mee moet handelen... En ben altijd zooooooo blij/opgelucht als ik een kind van een ander zie flippen , dan voel ik me zie-je-wel-het-ligt-niet-aan-mij ... Sterkte dames!
Tot nu toe nog nooit meegemaakt. In de supermarkt zit hij eigenlijk nog altijd braaf in de winkelwagen dus als hij daar te groot voor word zal dat waarschijnlijk wel eens gebeuren 😊 wel ziet hij altijd die auto staan in de albert heijn. Hij wijst en zegt dan autoke autoke die die autoke. Dan antwoord ik met : jaaa mooie auto he
Hier werd weglopen en om een hoekje blijven staat bij een dergelijke 'uitbarsting' tot nog toe gelukkig goed. Vaak staat ze voordat ik ook maar twee stappen gezet heb al weer bij me. Blikken of opmerkingen van andere mensen naar het kind toe, werken ook bij allebei erg goed (bij de jongste omdat die daar gewoon niet van houdt en bij de oudste omdat die zich prima realiseert dat bepaald gedraag 'raar' is).
Gaat vanzelf looen hoor als de vloer auw doet op der knietjes.. Jaaa kindermishandeling blabla Ik ben n mama die haar kind n tik op de vingers of luier geeft.. shoot me!
Dit maar dan op de kinderboerderij middenin de geitenpoep! Na enig overtuigen haar eruit gehaald. Bij thuiskomst samen onder de douche gestapt. Ik was op z'n zachtst gezegd 'not amused'.
Volgens mij worden er 2 dingen door elkaar gehaald. Ik denk dat iedere ouder wel eens doorloopt bij een dwarse peuter die niet wil luisteren en zegt 'daag ik ga'. Ik loop dan een paar meter verder en blijf in het zicht en dan roept m'n dochter na 2 meter vaak al half huilend mamaaaaa. Eigenlijk komt ze dan altijd wel met me mee. Als ze dit niet zou doen dan zou ik wel in het zicht blijven en het haar uitleggen waarom ik boos ben bv.. Dit lijkt me ook niet traumatisch. Het voorbeeld wat genoemd wordt in het zwembad vind ik toch niet zo handig. Ik heb zelf als kind van 4 meegemaakt dat ik m'n moeder kwijt was in het vliegtuig maar dat ik wel allemaal vreemde mensen zag. Ik heb het hele vliegtuig bij elkaar gegild. Dit kan ik me nog heel levendig herinneren en heb ik nog lang nachtmerries van gehad. Nu zeg ik niet dat Kiwi dit ook expres doet in een drukke omgeving als het zwembad maar ik vind er wel een verschil tussen zitten wanneer je gewoon op straat/in een winkel zoiets doet dan op een plek die erg druk en onoverzichtelijk is en helemaal uit het gezichtsveld van het kind verdwijnt.
Ohja maar dat heb ik ook gezegd, ik zou het alleen doen als de situatie en de omgeving het toe laat en ik zou mijn kind ook nooit volledig laten panikeren. Volgens mij is er bijna geen één ouder die haar kind bewust, volledig in de paniek laat schieten, ook niet in een zwembad waar het druk is. Maar je hebt gelijk dat het op een drukke plek lastiger is om het overzicht te behouden.
Nou eigenlijk gaat het me het meest om het laatste 'uit het gezichtsveld van het kind verdwijnen'. Is voor een kind soms ook al moeilijk (wel afhankelijk van de leeftijd). Inderdaad gecombineerd met een onoverzichtelijke plek is nog meer pijniging voor het kind. Wat van mij niet hoeft.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik, terwijl ik daar normaal echt (erg) tegen ben, mijn oudste dochter toen ze 5 was wel eens tot bijna huilens toe in een winkel rond heb laten lopen, terwijl ze naar me op zoek was. Ik liep een pad er naast en hield haar heel goed in de gaten, maar dat wist zij natuurlijk niet. Ik was er op dat moment zo klaar mee, dat ik hoopte dat ze op die manier ervaarde dat het wel handig was mij een beetje in de gaten te houden en niet zomaar weg te lopen ed. Ze bleef niet bij me, lette ook helemaal niet op me, had steeds een grote mond, enz. en liep op een gegeven moment met een opmerking als 'ik heb jou toch niet nodig' weg. Ze liep me al vrij snel te zoeken, normaal loop ik dan direct naar haar toe, maar nu heb ik haar even gelaten, in de hoop dat het kwartje zou vallen. Volledig opgelost is het niet, maar in haar geval heeft het zeker wel iets geholpen. Bij de jongste zou ik zo iets nooit doen (en bij de oudste normaal ook niet). Die zou compleet in paniek raken en er nog weken/maanden/misschien wel jaren last van hebben. Maar die verliest me zelf ook echt niet uit het oog.
Het ligt ook vooral aan het kind. Bij mijn ene dochter zou ik het nooit doen, die is ontzettend onzeker en erg aanhankelijk. Bij de ander doe ik het wel eens, dat is een echte boef en als ik al mijn trucjes uit de trucendoos heb gehaald dan is dit mijn laatste redmiddel, ik hoef vaak alleen maar te zeggen dat ik weg ga en dan volgt ze meestal maar ik heb ook weleens gehad dat ze me gewoon uitdagend aankeek en de andere kant op liep, het verrekte haar niets. Maar als ik zeg dat ik wegloop dan doe ik dat ook. Ik vind dat hetzelfde als tot 3 tellen en vervolgens weer opnieuw beginnen. Maar ik zal haar nooit bewust uit mijn zicht verliezen en als ik ook maar een beetje paniek zie dan snel ik weer naar haar toe.
Nou inderdaad niet ieder kind is hetzelfde. Je moet als ouder altijd doen wat je goed dunkt. Ik spreek alleen uit ervaring. Ik weet helemaal niks meer van m'n (vroege) kindertijd. Echt totale amnesie, behalve die ene ervaring in het vliegtuig. Nu was ik ook best gevoelig moet ik zeggen.
Ja ik snap dat dat voor veel paniek heeft gezorgd maar dat was wel een situatie waarbij je je ouders echt kwijt was en zoiets duurt natuurlijk veel langer. Als jouw moeder of vader toen om een hoekje hadden gestaan om jou in de gate te houden dan waren ze vast en zeker al veel eerder naar je toe gesneld.
Klopt niet helemaal maar dat kan jij niet weten. Mijn vader was er wel en die reikte zijn armen naar mij toe maar ik wilde perse mijn moeder. Hoe dan ook denk ik juist andersom. Dit was niet bewust waarom zou je het dan wel bewust willen doen bij een kind? Klinkt wat dramatisch maar ik denk vanuit het kind.
Er zit ook een groot verschil tussen het eerste besef hebben dat je ouder uit je gezichtsveld is en vervolgens redelijk snel je ouder weer zien zodat je niet in de paniek schiet en je ouder kwijt zijn maar dan voor het echie, dat kan traumatisch zijn. En nogmaals het ligt ook echt aan het kind, want volgens mij was jij vroeger net zo'n soort kind als mijn ene dochter, die wijkt dus echt geen moment van mijn zijde en houdt mij altijd in de gate en dat vereist natuurlijk een hele andere aanpak.
Ik heb het met mijn dochter twee keer gehad. Een keer languit in de winkel net voorbij de kassa's, schreeuwen omdat ze toch nog met het kleine karretje wilde lopen. Er stonden op een gegeven moment twee mensen achter haar die er niet door konden met het karretje met een grijns op hun gezicht. Toen de voorste vroeg of ze aan het droogzwemmen was sprong ze op en kwam snel naar ons toe En een keer toen ik met haar op de fiets naar de winkel was, ze wilde niet in het karretje zitten maar zelf lopen! Dus ik zei, prima, maar je blijft bij mama en je mag niet rennen in de winkel. Blijf je niet bij mij dan ga je in het karretje, afgesproken? Heftig ja knikken, afgesproken! We waren de groente nog niet voorbij of ze trok een sprintje Nasr de zuivel aan de andere kant van de winkel. Ik ben er rustig achter aan gelopen, heb haar opgepakt met de woorden " we hadden een afspraakje, niet bij mama weg rennen anders moet je in de kar, je gaat nu in de kar!" Ze zette het op een schreeuwen! En ik dacht verdikkie, ik krijg haar natuurlijk noooooit in dat zitje Dus maar in het boodschappen gedeelte gezet en gezegd dat ze moest zitten! En ondertussen fluitend door met boodschappen doen. Ik vond dat geschreeuw echt niet grappig maar vond wel dat de regels duidelijk moesten blijven want had niet zo'n zin in wekelijkse drama's . Ook ik kreeg een compliment van een mevrouw "voet bij stuk houden meid en trek je niets aan van de blikken van anderen, goed bezig! " Dat was best fijn om te horen