je bent zeker geen slechte moeder, doordat je ziek bent kan je al weinig hebben en als je kind je gaat bijten, hallo dan zou ik misschien wel hetzelfde hebben gedaan hoor..bijten net als schoppen en slaan dan mag gewoon niet en dat mag je ze best laten merken en een beetje stevig beetpakken..
Ben hier ook af en toe m'n geduld aan het verliezen hoor... Yannick loopt al vanaf kerst de ene na de andere ziekte op. Het is normaal al een kindje dat veel aandacht vraagt, maar voor, tijdens of na een ziekte is het nóg veel erger, idd ook zo'n heerlijke beenplakker die zichzelf zeer slecht zelf kan vermaken. Daar reageer ik dan geergerd op, waarmee ik er eigenlijk alleen maar voor zorg, dat hij helemáál niet meer zelf gaat spelen. Maar zoals al eerder gezegd: je bent zelf ook maar een mens!
Meid, voel je niet schuldig dat ten eerste, ten tweede al was je niet ziek of het zat, vind ik het nog geen gekke reactie ... in schouders bijten is echt niet nodig en dat mag ze best weten. De eerste drie maanden van kyan was hij heel moeilijk zo een uur of 10 janken per dag, ik was een emotioneel wrak na de bevalling (ik wilde uberhaupt nooit kinderen, toch ongepland zwanger geraakt, toen een kloterige bevalling en daarna alleen gehuil en gehuil) ik was er helemaal klaar mee, sowieso was ik niet helemaal leip van kyan ofzo, vond dr geen drol aan, dacht zelfs eens over adoptie (niet serieus) dacht zelf ook aan een lichte depressie toendertijd maar oke. Op gegeven moment en janken en zeiken en brullen, op gegeven moment staan schreeuwen van jesus houd je harses met je gejank en gezeik... Ook favo was ga gvd nou eens slapen.... 1x was het ergste en dat vind ik vreselijk tot de dag van vandaag, hij had al 2,5maanden janken erop zitten, en die dag dus ook en voor de zoveelste ker overdag niet willen slapen dus ik na 1,5uur gejank en getroost uit ze bed gehaald en en heb hem in ze wipper gedaan.. naja gedaan ik was zo verschrikkelijk, op moe, verdrietig en wanhopig dat ik hem iets harder dan zachtjes erin leggen heb gedaan. denk niet aan smijten maar gewoon iets harder, toen was het weer brullen uiteraard, ben naar het balkon gegaan heb een peuk gerookt en staan janken zelf, daarna getroost en sorrie sorrie sorie gezegd. Het baby huilen is voor hem nu ook over hoor, maar het blijft een pieperd, het moet het goed naar de zin zij dan is het oke en anders is het drammen en zeiken, dus nu is het heel soms als het voor de 1000e x weer eens niet goed is van.... ZEIKKIND Maar voor de rest is het een engel hoor en ben stapelgek op hem haha
Weten jullie dat ik soms heel blij is dat deze pagina er is? Wat je hoort haast nooit de verhalen dat je soms gewoon even heel zat kunt zijn van je kind en jezelf. Niet dat je niet van je kind houd of zo, maar je voelt je zelf niet optimaal en als je kind dan ook niet echt happy is. Maar er is niemand die je hier voor waarschuwd bij je eerste kind. Als je zo gezegend bent met een tweede weet je ongeveer wat je kan verwachten. En dat als je dit gebeurd ,je niet gek bent. Maar om nu dit ook van jullie te lezen is voor mij persoonlijk best wel een steun. Want eigenlijk is moeder zijn een onderschat beroep, dat je niet van 8 tot 4 doet. Maar 24uur per dag. Een pluim voor ons allemaal, want we doen het toch best wel goed uiteindelijk. Liefs Janna
hoi meiden, ben blij jullie reacties te lezen, ik voel me er een stuk beter door, en tuurlijk het wordt iedereen wel eens te veel, het gaat gewoon momenteel niet meer van een leien dakje zoals in het begin, dominique was het iedeale kind, sliep altijd direct en lang, at altijd goed, huilde nooit, kon zich altijd zelf goed vermaken. Nu is dat al vanaf ongeveer 9 a 10 maanden anders, ze is begonnen met slecht slapen nadat ze een keer ziek was, vaak wakker s'nachts, huilen, moet er gemiddeld zo'n drie keer uit s'nachts. na haar eerste verjaardag, toen was ze weer ziek, is ze ook erg hangerig geworden, ze claimt me volledig, roept de hele dag MAMMMMAAAAA!, hangt constant aan mijn benen en wil aldoor opgetilt worden, ook wordt ze steeds ondeugender. Ik vindt dit tot nu toe de moeilijkste periode, omdat ik zelf gewoon steeds vermoeider wordt, ik baal ervan dat als ik s'avonds op de bank ga liggen als ze op bed ligt, ik bijna direct in slaap val, om half 11 wakker wordt omdat de babyfoon piept, dominique dus de eerste keer wakker is, ik naar bed ga, om half drie er uit, om half vijf er uit, en om zes uur is ze klaarwakker. Nee echt leuk vindt ik deze periode nog niet, die makkelijke tijd lijkt heel ver achter me te liggen. Normaal gaat ze zondagsavonds naar opa en oma, van te voren kan ik me daar heel erg op verheugen, even een avondje voor ons zelf, maar als ze daar dan is, hoor ik de babyfoon nog piepen kom slecht in slaap en voel me schuldig omdat ik me zo verheugd heb op een avondje alleen! Ik hoop maar dat deze fase als dit tenminste een fase is snel voorbij gaat. ik heb wel eens gelezen dat wanneer ze zelf kunnen lopen deze fase ook voorbij gaat, iemand ervaring mee? Henriette
Fijn om te lezen dit! Om te weten dat iedereen dit heeft... Ik heb nog geen moeilijk kind gehad aan Tobe, maar soms komt hij ook heel moeilijk in slaap. En dat kan ik dan ZO zat worden. Dat ik hem in zijn bed leg en dat ie maar blijft kronkelen en kreunen (ik blijf er altijd bij totdat ie wat rustiger is). En af en toe ben ik het dan he-le-maal zat omdat ie maar NIET wil slapen en dan loop ik gewoon weg en roep naar mijn man dat hij het maar moet doen. Gelukkig doet ie dat dan ook
Zo herkenbaar dit allemaal... Toevallig had ik het een paar weken geleden, maar dan met mijn (superdwarse) zoon van 4 jaar..Ik zat al niet lekker in mijn vel, liep tegen een paar dingen op in mijn hoofd en daarbij was Milan ronduit een draak. Na een paar aanvaringen ging er een rode waas over mijn ogen en kreeg ik echt visioenen om hem wat aan te doen, echt zoooooo eng. Ik heb hem op zijn kamer gezet en heb meteen mijn zus, schoonzus en vader gebeld dat ze nù moesten komen omdat ik anders niet voor mijzelf instond. Met mijn zus gepraat en dat gaf al wat rust. Ik heb me ziekgemeld op mijn werk, mijn leidinggevende had veel begrip. Die heeft ook kleine kinderen en snapte mij volkomen. Ik was gewoon op de grens van mijn kunnen aangekomen (meegenomen de tegenslagen die wij hier hebben gehad de afgelopen 4 jaar...).. Weet je wat het is.....Het lijkt wel of er een taboe op rust om ook eens te zeggen dat je je kinderen wel eens even helemaal zat bent. Het moet altijd maar rozengeur en manenschijn zijn en je moet als moeder altijd maar het stralende middelpunt zijn en dat kàn gewoon niet altijd. Pas als je zelf tegen problemen aan loopt en erover praat, komen ook de negatieve verhalen van andere moeders (onder andere van mijn zussen, moeder, schoonzussen, leidinggevende, Milan zijn juf en zelfs de dokter was er bekend mee) aan het bod en hoor je dat nìemand het perfect doet en weleens het punt van doorslaan bereikt. Zolang je zelf maar doorhebt dat je het gewoon even niet aankan en op dat moment de noodklok luidt, hetzij bij je man of andere familie/vrienden ben je goed bezig. Het geeft aan dat je je kind echt geen pijn wìl doen en dat je op dat moment gewoon even hulp nodig hebt...Schaam je er niet voor, wees trots op jezelf dat je hier open over durft te zijn. En moeders kùnnen niet alles, het is heeeeeel belangrijk dat je ook taken uit handen geeft aan je man bijvoorbeeld, juist om ontploffingen te voorkomen. En die mannen kunnen ook voor kinderen zorgen hoor, dat is niet alleen ons alleenrecht, al denken we als moeder natuurlijk allemaal dat wij het het beste kunnen Maar uit die escalaties blijkt nu juist dat we het echt niet helemààl alleen kunnen, we hebben nu eenmaal geen cape om en een megagrote S op onze borst staan...
Hoi Jette, Ik heb dit ook gehad met ons zoontje, weet je wat mijn man toen zei? Gefeliciteerd, je bent ook nog een mens En het klopt, je bent niet alleen moeder maar ook een eigen persoon. Ik denk zelf dat iedere moeder dit mee maakt. Meid maak je niet druk, het komt allemaal goed. knuffel conny
Het voelt alleen als een tekortkoming van mezelf, en ach ik weet wel hoor dat dit niet zo is, maar toch voelt het zo, je moet toch ten aller tijde van je kindje genieten, van je kindje houden en zelf het stralende middelpunt zijn! Van wie eigenlijk.................. VAN MEZELF! Ik ben erg blij te lezen dat ik niet alleen te staan en dat ik menselijk ben ha ha ha! Ik wou maar dat de nachten wat makkelijker gingen, zou dit nog komen meiden wat denken jullie? Dat op vaste tijden drinken willen is toch aangeleerd gedrag? moet ik haar gewoon laten huilen als ze zich meld? Of gaat dit na verloop van tijd gewoon weer over? henriette
Ik heb eigenlijk ongeveer hetzelfde meegemaakt, ook schreeuwen huilen en krijsen continue, vooral bij het verschonen, maar verder ook overal om, dat deed hij toen al de hele ochtend en middag, echt óveral om, en toen heb ik op een gegeven ook hard tegen hem teruggeschreeuwd, hij schrok zich echt helemaal wild En ik voelde me daarna ook onwijs klote en schuldig. Het mag absoluut niet gebeuren, maar ik geloof niet dat je dan meteen een slechte moeder bent. Maar inderdaad, je moet wel proberen het de volgende keer te voorkomen, al is dat soms best lastig als je alleen thuis bent.
Jette, biedt jij je dochter 's nachts nog melk aan? Milan heeft ook nog heel lang gehad dat hij 's nachts wakker werd, maar dan had hij gewoon echt dorst. Hij hoefde dan niet speciaal melk, een slokje water was ook goed. Ik heb op een gegeven moment een klein flesje water in een hoekje van zijn bedje gezet, zodat hij zelf wat kon drinken als hij dorst had. Dit werkte hier erg goed..Het is natuurlijk ook niet raar dat een kindje dorst kan hebben 's nachts. Meestal maken ze toch nachten van zo'n 12 uur, kan me voorstellen dat zo'n keeltje dan wel eens gesmeerd moet worden tussendoor Melk zou ik met de leeftijd echt niet meer aanbieden, dat is inderdaad aangeleerd gedrag. Mss heel moeilijk om deze cirkel te doorbreken, maar denk dat je daar wel mee aan de gang moet, wil je bereiken dat je 's nachts meer rust hebt...
Ik ben weleens hartje winter , midden in de nacht in mn pyama op het balkon gaan zitten , omdat ik het gehuil en het niet willen slapen s´nachts niet meer aankon , ik heb dr gewoon laten huilen deur dicht en rust , kon het niet meer aan .. heb ook weleens gescholden en haar flink aangepakt , maar als je niet lekker bent , slecht slaapt en dan ook nog eens een opstandig kind hebt kan dat weleens een verkeerde combinatie zijn .. niet schuldig voelen , denk dat iedere moeder hier weleens last van heeft gehad ..
eigenlijk ben je ook niet alleen moeder je bent ook moeier (hij klinkt grappiger dan dat het er staat)
Nee loetje ik bied geen melk aan, ik bied een beetje koud drinken aan, of een beetje roosvicee, of dat kant en klare drinken van friso, ik weet wel superslecht voor de tanden, maar ze lust geen water. Wel ben ik het roosvicee nu zo aan het verdunnen dat het bijna water is, misschien vindt ze het dan de moeite niet meer om wakker te worden. Als ik haar een flesje in het bed zet drinkt ze het direct helemaal leeg, dus dat is geen optie! Maar meiden afgelopen nacht heeft ze de hele nacht geslapen tot vanmorgen half zeven! mamma is wel een aantal keren wakker geweest, zo zit het in mijn systeem dat opstaan s'nachts. maar ik hoop dat het zo door gaat en dat dit niet een eenmalige actie was! henriette
Jee, wat fijn dat bijna iedereen wel eens zo wat mee maakt... (zodat we in ieder geval niet de enigste zijn) Hoe vaak ik al huilend aan de telefoon heb gehangen met mijn vriend die op zijn werk was dat ik het niet meer trok... Ik heb haar 1 keer tegen haar bil aan gemept toen ik al een half uur bezig was met verschonen en ze bleef me irriteren en omdraaien en jengelen... Maar O O wat een spijt dat ik daarvan had en nog heb, GERM ze is nog maar 1 jaar! Nu nooit meer gedaan, maar zet haar nu boos in de box en ga ik buiten een sigaretje doen. Het scheelt bij mij wel vaak als mijn vriend me even rustig maakt, zodat ik er weer met frisse (tegen)zin tegen aan kan! Pfff, valt inderdaad niet altijd mee, en de ene keer kun je meer hebben als de andere keer... En de mannen die dat niet altijd inzien, laat hun maar eens een week alleen met de kidz, kijken of ze doordraaien! Denk het wel!
Hoi Jette, Mijn dochter is ongeveer net zo oud als de jouwe. Ze heeft momenteel ook last van dat gehang aan je been. Ik word er ook knettergek van... Optillen is niet goed, neerzetten is niet goed, ik kan geen tel weglopen of ze huilt alweer. Pffff.... Vermoeiend hoor. Ik denk dat het ook wel met het spongetje te maken heeft, althans, dat hoop ik. Het staat wel in het Oei Ik Groei boek in ieder geval, dat gehang. Ook slechter slapen staat erin. Mijne is zelfs vaak om 04.30 klaarwakker... Ik teken voor 06.00! Laatst was het zelfs voor 04.00 en toen was ik er zo klaar mee dat ik het grote licht in haar kamer ineens aandeed en riep: OKEE, WE GAAN ER WEL UIT! Natuurlijk veel te hard waardoor ze enorm schrok. Ik schrok er zelf ook van en schaamde me ook enorm achteraf. Maar soms wordt het me ook gewoon echt even teveel. Ik ga al om een uur of tien naar bed, maar dan nog heb ik maar 6 a 7 uur slaap op een nacht. Terwijl ik echt wel altijd 8 uur nodig heb, maar dan zou ik dus al om 20.00 naar bed moeten...