Inmiddels ben ik bevallen van mijn eigen wonder: Noah. Bedankt voor jullie reacties! Helaas heb ik ze niet allemaal meer kunnen lezen Ik was zo bang voor de bevalling, en ik ging donderdag 15 maart 's avonds naar bed in de hoop dat ik 's nachts zou gaan bevallen. Zodat ik niet ingeleid hoefde te worden. De volgende ochtend zou ik om 08.30 op het zkh moeten zijn, en dan zou ik misschien ingeleid moeten worden. Of uiterlijk de dag daarna, zaterdag 17 maart. Vrijdagochtend werd ik 5 minuten voor de wekker wakker, om 07.00 uur. Ik voelde een lichte kramp en hoopte dat het een wee was. Vervolgens ben ik naar beneden gegaan om de hondjes buiten te laten. Een minuut of 10 later voelde ik weer zo'n krampje, en toen ging ik er op letten. Lekker even in de douche gegaan, en in daarna kreeg ik weer een kramp, maar nu een iets fellere. Dus ik belde mijn moeder op en zei: "Nou mam, ik denk niet dat ik vandaag ingeleid hoef te worden, want volgens mij zijn mijn weeën begonnen." Mijn moeder wilde er meteen aankomen, maar ik zei dat ze het wel rustig aan kon doen, want "zo'n vaart zou het wel niet lopen." Uiteindelijk was mijn moeder er toch snel, namelijk rond 08.00 uur. Inmiddels had ik ook mijn vriend wakker gemaakt. Toen mams en vriend beide in de huiskamer bij mij zaten begonnen de weeën toch sneller te komen, ongeveer gemiddeld om de 5 minuten, en ze werden ook heviger. Rond 09.30 ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan; ik zag toen ik naar het toilet ging wat bloed in mijn onderbroek -wist ik veel dat dat normaal was!- waardoor ik een beetje bang werd. In het ziekenhuis aangekomen vroeg de zuster aan me hoe vaak de weeën kwamen. Ik zei om de vijf minuten, maar ze twijfelde volgens mij aan de hevigheid van de weeën. Want toen de arts een half uur later constateerde dat ik al ruim 4 cm had, waren ze erg verbaasd! Dat was om 10.00 uur. Om 13.00 uur mocht ik eindelijk gaan persen, en dit viel me erg zwaar. Mijn persweeën waren namelijk niet heel erg sterk, waardoor het wat moeizaam ging. Ook durfde ik niet tot het uiterste te gaan, uit angst dat er ontlasting mee zou komen o.i.d. Maar toen er 3 kwartier voorbij waren, was ik zo kapot dat ik toch maar alles op alles heb gezet. Gelukkig kreeg ik toen ook nog een infuus met een weeënstimulator, omdat de gyneacologe wel zag dat mijn weeën sterker mochten zijn. Dat was erg prettig want toen ging het een stuk beter! Om 14.56 is Noah geboren en hij woog 2650 gram. Ik vond het echt heel zwaar. Ik mag van geluk spreken, want ik heb 8 uur over de hele bevalling gedaan, en dat is heel snel voor een eerste kindje. De arts en de verpleegster zeiden dat ik het supergoed had gedaan, en ook mijn vriend en moeder waren supertrots. Ik zeg jullie eerlijk; ik heb me tijdens de hele bevalling wel geschaamd. Ik was me wel degelijk bewust van de genante situatie, dat is misschien ook wel de reden dat het persen zolang heeft geduurd. Ik heb niet liggen gillen of zo. Wel heb ik tussendoor af en toe een paar tranen gelaten. Daarnaast was is erg moe; voorafgaande aan de bevalling had ik al twee nachten niet geslapen. Tussen de weeën door leek het soms wel alsof ik in een andere wereld zat, ik leek wel high of zo. Maar ik vond het op dat moment echt een vreselijke ervaring. De pijn was erger dan dat ik me had voorgesteld. Het moment waarop Noah op mijn (aangeklede) buik werd gelegd, was hel vreemd. Ik lag nog met mijn ogen dicht en de zuster en mijn moeder moesten echt tegen mij zeggen dat ik moest kijken, want mijn kind lag op mijn buik. Toen ik hem daar zo zag liggen, was ik helemaal beduusd. Zo mooi, en zo compleet! En net uit mijn lichaam gekomen! Toen heb ik wel liggen huilen, en elke keer als ik naar hem keek, barstte ik weer in tranen uit. De dagen erna waren heel onwerkelijk maar ook heel mooi. Toch voelde ik nog elke keer een naar gevoel als ik terug dacht aan de bevalling. Een beetje een getraumatiseerd gevoel leek het wel. Maar als ik er nu aan terugdenk, dan ben ik erg trots op mezelf. Ik heb het goed gedaan vind ik. En als ik nu terugdenk aan de bevalling, vind ik het een heel bijzonder iets en een mooie speciale ervaring. Raar is wel dat ik nu ook een soort heimwee gevoel heb naar mijn zwangerschap en de bevalling. Die 9 maanden heb je jouw kindje helemaal voor jezelf alleen; je draagt hem 24/7 bij je en hoeft hem met niemand te delen. En ook vlak na de bevalling ben je het middelpunt van de belangstelling. Mensen doen hun uiterste best om je overal mee te helpen en geven je het gevoel dat je een bijzondere prestatie hebt verricht. Je wordt nog even lekker in de watten gelegd. Dat ebt langzaam weg en dan sta je er alleen voor. Dat is me ook wel zwaar gevallen. Ik heb het allemaal een beetje onderschat. Maar gelukkig heb ik een hele mooie zoon om van te genieten. De angst die ik had voor de bevalling heeft plaatsgemaakt voor vreemde angstdromen. Voor bezorgdheid om mijn kind. Maar ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent. Wat betreft de bevalling"ik was echt niet de schaamte voorbij... helaas. Tot en met het einde ben ik me bewust geweest van de genantheid en heb ik me druk gemaakt om genante dingen. Maar juist achteraf was dit voorbij. Ik schaamde me niet meer als de zusters mijn hechtingen wilden controleren of zo. En ook schaamde ik me achteraf niet voor de bevalling. Maar op het moment zelf dus wel...
Gefeliciteerd met je toch wel mooie bevalling en kleine wondertje! Ik ben net als jij hoor, ook bij mij was met name het persen een drama. (ik ben ook in een ziekenhuis bevallen met allemaal mensen die in en uit liepen) Ik kon de schaamte niet loslaten en voelde mij heel ongelukkig en heel erg bewust van het genante van de situatie.
ik lees dat er vrouwen zijn die allemaal ontlasting hebben gehad tijdens de bevalling. ik heb tijdens de bevalling geen ontlasting gehad.ik heb in de dagen ervoor diaree gehad. net alsof mijn lichaam mij leeg heeft gemaakt voor de bevalling. dus dat kan ook. liefs rianne
Een tip. Verzet je niet nu al. Hoe meer je je nu al verzet hoe hoger de stress en des te meer je ook echt de pijn beleeft. Probeer alles op je af te laten komen en probeer je denken nu te stoppen. (tip: elastiekje om je pols en iedere keer als je aan zoiets denkt aan het elastiekje trekken en loslaten) En bedenk het is allemaal maar eventjes en voor een heel goed doel! En wij vrouwen zijn natuurlijk mega mega sterk! =D>
Wil je van harte feliciteren met de geboorte van Noah. Knap gedaan! Tip is dus ook bedoeld voor anderen!
zo'n eendebek is inderdaat geen pretje en iedere keer met je benen wijd te moeten gaan liggen dan heb je zoiets van o o ziet het er wel een beetje uit van onder haha haha haha. Maar als je aan het bevallen bent kan het je geen ene moer schele. Toen ik bevallen was (keizersnede) en de foto's zag dacht ik van o ik heb daar met me hele hebben en houwe bloodgelegen. Ik heb er niet aangedacht dus de schaamte was ook niet meer nodig. Ik heb nu nog steeds dezelfde gyn en ik heb nu al zo vaak open en blood moeten liggen dat het me echt niks meer kan schele ik denk wel dat het anders is als je weer een ander heb. Maar als je zometeen zover ben maakt het je echt niks uit en heb je echt zoiets haal dat kind eruit. Succes met je bevalling
Ik heb tijdens mn zwangerschap en bevalling geen eendebek gezien hoor. Tot nu toe alleen maar bij het maken van een uitstrijkje en de samenlevingstest.
ja, vooraf vreselijk genant gevonden en ik schaamde me al bij het idee. achteraf vind ik het vreselijk genant, en ik schaam me bij het idee. maar tijdens interesseerde het me geen fluit. kind moest eruit, en dat was t.
Hey Wonder, Proficiat met je zoontje! Wat die schaamte betreft; ik was eerlijk gezegd opgelucht toen ik las dat er nog mensen aan al die dingen denken en zich generen. Ik weet het, die bevalling is iets uniek, wat je niet elke dag meemaakt, en bovendien het natuurlijkste wat er is. Maar het is waar, je ligt daar niet op je voordeligst en je weet nooit wat er nog uitkomt behalve je mooie kindje. En moest je daar nog alleen zijn, dan zou het je misschien minder kunnen schelen, maar buiten je man en misschien moeder, zullen er waarschijnlijk nog genoeg mensen rondlopen. Ik piekerde daar heel veel over, voor ik zwanger was. En ik denk er nu ook wel nog aan hoor. Ik denk dat ik gewoon ga vragen aan mijn vriend dat hij mijn handje vasthoud en aan het hoofdeinde blijft, maar ik weet niet of ik op dat moment nog met die dingen zal bezig zijn. We zullen wel zien binnen 4 maandjes! Geniet alvast van je zoontje, je hebt het wel verdiend! x
Dat gevoel ken ik. Ik ben nog aan de pil, maar ga daar in augustus mee stoppen, is de bedoeling. De gedachte nu aan een bevalling later brengt bij mij ook heel veel schaamte naar boven voor mensen die er dan om heen zullen staan. Het liefste zou ik alleen mijn man erbij willen hebben om m'n hand vast te houden en verder helemaal niemand. Maar ja, dat kan niet hè... Ik ben bang dat er tegen die tijd wel wat slapeloze nachten van zullen komen.
Raar hé, voor mijn zwangerschap kreeg ik het al benauwd bij de gedachte alleen, niet alleen voor de schaamte, maar ook voor de enorme pijn! En nu valt het allemaal mee. Ik denk er wel aan en weet dat er toch een bepaalde gêne zal zijn, maar het kleintje zal er toch uit moeten, hoe dan ook. En ik hoop dat ik op dat moment gewoon daaraan zal denken en niet hoe lelijk ik daar lig te liggen!