Wordt vast een lang verhaal sorry daarvoor. Maar er zit me echt iets ontzettend dwars mbt mijn ouders wat ik van me af wil schrijven en waarvan ik graag zou horen hoe iemand anders het aanpakken zou.. Het is belangrijk om eerst te weten dat ik niet de meest leuke jeugd heb gehad. Mijn vader was nogal van de alcohol en werdt daar agressief van en sloeg mij, mijn broer en mijn moeder. Hoewel ik mijn moeder vaak heb gesmeekt om weg te gaan was ze daarvoor niet sterk genoeg. Ze hield hem ook niet tegen als ik klappen kreeg en huilde alleen maar. daarvoor ben ik vaak boos geweest vooral nu ik zelf moeder ben want ik zou vechten als een leeuw en niemand die mijn kind slaat. Toch heb ik de banden nooit durven doorsnijden, altijd de lieve vrede verder bewaren. Ze zijn nu op zich ook een leuke opa en oma. Ze doen nu voor ons oppassen , en helpen knutselen in huis. Min vader is nu met pensioen en verveelt zich enorm, hij is al even depressief geweest dus proberen we hem ook bezig te houden. Alleen nu slaat het gewoon te ver door naar de andere kant. Continu staan ze onaangekondigt voor de deur, of het nu uitkomt of niet. We wonen maar een paar straten verder op en staan om een poep en een scheet binnen. Nu ben ik dit zoooooo zat aan het worden, misschien ook wel extra door alle hormonen ( ben 29 weken zw van de tweede) Ik moet nu meer rust houden vanwege de ernstige BI, vandaag voor het eerst een halve dag gewerkt , zoon was naar de opvang en ik keek er zo naar uit om even een paar uurtjes bij te slapen. Helaas pindakaas om half 3 stonden ze alweer voor de deur. Heb alleen een beetje chago gedaan , had ook de energie niet er een discussie over aan te gaan. Manlief is lekker aan de verbouwing bezig uiteraard met mijn vader die zich telkens opdringt om te helpen ( manlief is zelf timmerman dus wil ook graag zelf alles doen) Belt mijn moeder op net voordat ik mijn zoon naar bed breng of ze even moet helpen met hem in bad doen. Pffff ik moet het rustiger aan doen maar ik ben niet gehandicapt hoor. manlief en ik hebben allebei geen idee hoe we moeten aangeven meer rust/privacy te willen. Heb al zo vaak gezegd of ze eerst even kunnen bellen voordat ze langskomen. Ze doen het gewoon niet. Als je dan iets bozer wordt krijg je naar je kop geslingert dat ze wel goed zijn voor het 1 maar niet voor het ander ea opmerkingen . Hoe maak ik ze nu duidelijk dat ze doorslaan en dat we niet ondankbaar willen zijn voor hun hulp maar een flinke stap minder kan ook wel. Ben vanmiddag maar naar mijn schoonmoeder gevlucht om uit te huilen die snapt me tenminste wel , maar ik zou graag zien dat mijn ouders mij snappen. Ik blijf altijd die angst voor mijn vader houden en de angst voor confrontaties met hem, maar ze nemen ons gezinsleven te veel over. Ik kijk nu al op tegen de kraamtijd straks . Ik denk dat ik de deuren maar op slot hou of zo. Pff bednakt voor het lezen iig.
pff, tijdens het lezen heb ik ziets van "hopelijk gebeurt dat hier nooit" lijkt me moeilijk, ongeacht je verleden, je ouders iets duidelijk maken is vaak moelijk zonder te kwetsen maar je moet eerlijk durven te zijn. eens echt samen met je man en je ouders om de tafel heenzitten en er rustig over praten?
Lastige situatie... Ik weet niet of het helpt maar misschien kan je hen bellen om te laten vallen dat je niet thuis bent (ook al is dat wel zo) of dat ze weten dat je gaat slapen zodat ze niet komen storen? En anders confronteren. Gewoon zeggen dat je het moeilijk hebt met je hormonen en soms gewoon alleen wil zijn maar dat het niet met hen te maken heeft? Dat moeten ze toch kunnen begrijpen?
Ik wil er ook liever niet om jokken, mijn broer en schoonzus ervaren het precies zo alleen wonen zij wat verder weg. Misschien dat ze samen met ons het gesprek aan willen gaan. Mocht ik met mijn hormonen dan toch te boos reageren kunnen zij het misschien wat meer relativerend brengen en is het zo voor mij minder eng.
Ik zou ook nu echt met mijn ouders rond de tafel gaan. Je hebt weinig andere keus... Echt heel duidelijk maken, dan maar op een botte toon, omdat ze ook niet luisteren als je zegt dat ze niet onaangekondigd moeten komen, dat ze niet steeds langs moeten komen. Succes!
Ik zou niet samen met je broer tegenover je ouders in gesprek gaan, dat is 4 tegen 2 en dat kan misschien veel weerstand opwekken. Het idee dat jij en je broer samenspannen tegen je ouders is misschien in deze situatie niet handig. Maar dit is zeer zeker waard om hierover in gesprek te gaan, want dat lijkt me heel erg als je ouders zich opdringen aan je. En je kan het gesprek beginnen met het feit dat jullie heel dankbaar zijn dat zij vaak komen helpen en oppassen. Maar je dan kan je wel aangeven dat je soms ook dingen samen met je eigen gezinnetje wil doen en het moeilijk vindt om je ouders weg te sturen wanneer ze weer aan de deur staan. Misschien dagen afspreken die je echt voor je gezinnetje alleen wilt hebben? Of dat ze echt moeten bellen voordat ze langs willen komen. Heel moeilijk hoor. Heel veel succes ermee.
tja ik zou als het je zo vreselijk dwars zit erover praten met je ouders. Maar ik zou blij zijn dat als ik zo'n last van mijn bekken had (geloof me ik weet wat het is) iemand mij vroeg of die mij kon helpen. Het kan idd opdringerig zijn, maar ik moest mij maar redden en helemaal na de bevalling, vooral toen heb ik zon pijn gehad en amper begrip. Ik snap ook wel dat je na zo'n verleden al heel anders naar ze kijkt. Praten lijkt mij de beste optie, maar pas wel op dat je niet gaat muggenziften.
lastig hoor, ik zou het gesprek niet samen met je broer aangaan. Dat voelen ze misschein als een aanval.
het eerste dat in mij opkomt is schuldgevoel vanuit je ouders uit, ik heb het idee dat het hun idee is van "goedmaken" door nu te proberen zoveel mogenlijk te helpen en met de kinderen te helpen, het is lastig want ik begrijp jou heel goed, ik persoonlijk ben altijd blij met hulp en iedereen kan te pas en on te pas hier komen maar ja iedereen is anders. je geeft aan dat je vanwege B.i meer rust moet houden misschien een idee om wat klusjes klaar te leggen voor als je ouders komen, en zou gewoon een uurtje of 2 gaan liggen dan ookal zijn je ouders er op die manier heb je 2 vliegen in 1 klap en je taakjes zijn gedaan en je heb je rust gepakt. Als je het echt niet meer wilt zou ik gewoon eerlijk zijn en niet je broer e.d erbij halen dit zal echt aankomen als een aanval, ik lees ten slotte niet dat ze nu slecht zijn voor jou en de kleinkinderen alleen een beetje te behulpzaam, misschien dat het verleden je nog parten speelt dan zou ik hier ook een luchtig gesprek aangaan en meer in de zin hoe jij het ervaren heb en hoe jij het vond zonder vingers te wijzen.
jeetje meid wat is dit moeilijk vooral wat jullie is aan gedaan vroeger en nu dat ze zoveel voor jullie willen doen het lijkt mij ook erg moeilijk en weet even geen raad te geven ik wil toch onwijs veel sterkte wensen misschien toch open en eerlijk zijn of toch die gordijnen en deuren dicht en op slot en ze deur bel laten gaan jeetje meid wat is het toch moeilijk succes
open en eerlijk zijn is wel de beste stap denk ik, en idd niet met je broer erbij want dan wordt het zo beladen. geef in een rustig gesprek je grenzen aan, gebruik je zwangerschap lekker als excuus. en daarna als ze dan weer eens zo op de stoep staan........dan hoop ik dat je dan durft te zeggen dat het nu niet uitkomt want je lag te slapen (ofzo iets) en dat je ze dan niet binnenlaat. ontzettend moeilijk!!!! Maar wel de beste keus, want anders barst de bom een keertje en dan ben je misschien wel alle contact kwijt!