Graag wil ik het volgende met jullie delen. Vrijdagavond hadden we een verjaardag. Mijn man, ons dochtertje en ik. Ik ben samen met mijn dochtertje van 11 weken eerder weggegaan (rond 22.00 uur). Lopend, een dik half uur lopen (heb ik zelf voor gekozen...). Maar onderweg naar huis zag ik overal gevaren en eenmaal op weg vond ik het eigenlijk doodeng om samen met ons dochtertje te lopen. Ik zag al van alles gebeuren. Echt dingen die niet reëel zijn! Heeft iemand dit ook gehad? En is dit 'vanzelf' weer overgegaan? Ik blijf er toch wel aardig mee zitten en heb vooral het gevoel dat dit niet normaal is...
Ik weet wel dat ik me in het begin ook de gekste dingen in het hoofd haalde, en bang was voor alles. Maar als jij het echt over irreële dingen hebt, ben ik wel benieuwd wat jij dan dacht. Want wat de één irreëel vindt, vindt de ander gewoon...
Voorbeeld: Bij de brug over het kanaal 'hangt' een groepje jeugd. Ik zag het al gebeuren dat mijn dochterje in het kanaal belandde. Of dat iemand mijn dochtertje uit de wagen pakt en meeneemt... Eigenlijk slaat het echt nergens op, dat heb ik mezelf ook de hele weg vertelt. Ik heb echt m'n best moeten doen om me er niet in mee te laten slepen.
Hoeft niets te betekenen en kan natuurlijk ook maar een korte periode zijn, de vraag is even of jij jezelf hier overheen kunt zetten of dat het erger wordt. Zit je in een stressvolle periode? Dan is de kans ook groter op dit soort gedachten. Als je dit vaker bemerkt en je ervaart het als belastend, of het werkt steeds verder door, dan zou ik even contact opnemen met de huisarts. Zou een beginnende angststoornis kunnen zijn. Ik heb zelf ook tijdig een beginnende angststoornis geconstateerd, had dit tegelijk met een burn-out en kon ervoor behandeld worden gelukkig. Succes het is niet leuk, maar je bent niet gek.
lang leve hormonen, ik spreek heel veel moeders die dit soort "rare" dingen in hun hoofd haaldde toen hun kindje nog zo klein was ik weet niet wat dat is, ik had dat ook, gas vaker controleren, kachel moest ineens savonds uit (ivm koolmonoxidevergiftiging, wij hadden een gaskachel waarbij dat al eens gebeurd was) alle deuren checken, ik had hele scenario's in mijn hoofd voor als zombies de wereld over zou nemen (even overdreven met een knipoog natuurlijk lezen) maar na een paar maanden werd ik veel relaxter gelukkig en denk dat het toch een beetje met niew in het moederschap zijn in combi met hormonen ofzo...
hihi ja he, ja achteraf kan ik er wel om lachen en bij de tweede heb ik het niet gehad maar bij de eerste kwam echt de oermoeder naar boven en alle mogelijkheden wat er mis zou kunnen gaan was ik op voorbereid Kijk het is NU (achteraf) grappig natuurlijk maar op dat moment zelf voelt het heel vervelend en heel erg onrustig.. maar het gaat dus (in normale situaties!) over en komt er weer wat rust in je lijf terug. Maar daarnaast ga ik zoiezo niet met mijn kinderen om 22 uur over straat eigenlijk dus dat scheelt weer een angst die ik niet hoefde te hebben..
Ik herken het wel, loop ik over een brug en zie ik voor me hoe het zwenkwiel van de wagen blokkeerd waardoor de wagen omvalt en in het water beland. Op de snelweg ben ik bang dat iemand zomaar naar links komt en op de plek van mijn dochter inrijd. 's Nachts ben ik bang voor inbrekers die mijn dochtertje kidnappen...ik zet mezelf eroverheen al is het soms lastig. Zal wel iets hormonaals zijn denk ik.
Ik herken het zeker. Sowieso ben ik wel gevoelig voor angst en paniek maar nu met kleine kinderen haal ik soms gekke dingen in mijn hoofd. Ik heb bijvoorbeeld een heel vluchtplan als er brand is. En toen Julian een heel kleintje was ( 4 maanden ) en mijn man was een nacht weg dan had ik een buggy beneden klaarstaan. Met eten, drinken en alles wat nodig is om te vluchten. Voor het geval dus dat we ineens het huis moesten verlaten. En zo zijn er misschien nog wel wat vreemde dingen die ik denk en doe. Ik zie het meer als normale verdedigingsdrang voor je kinderen. Het moet niet doorslaan natuurlijk. Maar als je kindje zo klein is kan ik me voorstellen dat je alles in je hoofd haalt om vervelende dingen voor te zijn.
Het is fijn om te merken dat het niet heel raar is en dat er dus meer vrouwen last van hebben (gehad). Ik houd het wel in de gaten, het moet niet doorslaan zodat ik nergens meer naartoe durf natuurlijk. Maar voorlopig loop ik 's avonds niet meer alleen met de kinderwagen over straat...
Eeksie, sowieso is het niet raar dat je het 's avonds in het donker eng vindt om over straat te gaan en ik krijg met zulke groepen jongens ook geen fijn gevoel. Maar bij mij begon het toen hiermee, totdat ik ook bang werd om bijvoorbeeld bekenden tegen te komen in de supermarkt, omdati k niet meer wist wat ik moest zeggen. Of dat iemand die ik niet genoeg aandacht gaf, boos op mij was en diegene vervolgens niet meer dufde te bellen of onder ogen te komen. Op een gegeven moment werd ik in alles geleid door angst en ik denk dat dat het moment is om aan de bel te trekken.
Ik had het ook, dan was ik bang dat ze vuurwerk in de kinderwagen zouden gooien of ze mee zouden nemen. Nu moet ik er echter wel bij zeggen dat ik het persoonlijk niet verstandig vind om alleen om 22.00 uur over straat te gaan, met baby of niet.
ik denk dat kinderen je kwetsbaar maken, omdat zij zo kwetsbaar zijn...de verantwoording als ouder die je draagt is groot. ik herken het wel...en s avonds natuurlijk meer, omdat ondanks dat zombies niet bestaan (gelukkig) komt wel vaak het gajes op latere tijdstippen de straat op...en er is minder hulp te vinden dan overdag als er iets gebeurt..