Hoi Dames, daar ben ik weer (voor de oplettende lezers) met een topic over mij en mijn vriend. Even heel kort samengevat: we zijn kort samen (bijna 3 jaar), hebben een geweldige dochter van anderhalf, hij is 24 jaar ouder dan ik (ik ben 25 hij is 49) en we wonen nu in Duitsland (hij is duitser). Ik ben dus bij hem ingetrokken toen ik onverwacht maar heel gewenst zwanger was. In de wervelwind, die onze relatie is, hebben we al heel wat ups en downs meegemaakt, waarbij de downs helaas toch wel het zwaarste wegen. Ik merk steeds meer dat we toch echt te verschillend zijn en dat het leeftijdsverschil steeds duidelijker een rol gaat spelen. We hebben een fase gehad waarin we een hele misvormde relatie hadden, waarin de rollen waren omgetoverd tot een soort vader/dochter situatie. Dit heeft zeker dik een jaar zo gespeeld en we hebben dat jaar ook het meeste problemen gehad. Deze rollenverdeling is nog steeds niet helemaal weg, nog steeds heb ik af en toe het gevoel als ik maar een klein meisje ben. Hij geeft mij dit gevoel. Op seksueel vlak is de vlam ergens zoek geraakt, tot op het punt dat mijn vriend gewoonweg geen seks meer wilde/kon hebben. Geen 1% seksuele interesse was er aanwezig en dit schuifde hij af op leeftijd/stress/vermoeidheid. Hierover heb ik al eens een heel topic geopend en heb niet veel zin dit weer tot in de details uit te leggen, maar in ieder geval heb ik me tot voor kort heel lang onbemind, geen vrouw, onbewonderd, onsexy etc. gevoeld. Totdat ik me er op een gegeven moment bij neer heb gelegd en dacht dat een relatie ook best kan functioneren zonder een seksueel deel, zolang het voor de rest wel gezellig en leuk is met name ook zodat we samen de kleine op kunnen voeden. Zodra ik deze switch heb gemaakt, realiseerde ik me dat ik me zeker 2 jaar lang heb vastgeklampt aan iets wat eigenlijk niet eens zo geweldig is. Onze relatie is natuurlijk bijzonder vanwege het leeftijdsverschil, maar zelfs al waren we net zo oud zou hij nog vreemd te benoemen zijn. Wanneer ik mijn familie in Nederland bezoek, vaak ga ik dan een hele week, gaat mijn vriend nooit mee. Natuurlijk omdat hij niet iedere keer hier vakantie voor op kan nemen, maar ook als ik een lang weekend ga heeft hij geen zin. Daarbij komt, dat ik mijn ouders bijvoorbeeld ook niet normaal bij ons thuis in Duitsland kan uitnodigen, omdat hij dit ook niet zit zitten en zich vervolgens asociaal gedraagd (bijv. door mijn ouders niet eens te begroeten als ze binnenkomen). Een hele gekke situatie voor iedereen die op dat moment in het huis is. Nouja, dus dan ga ik dus heel vaak alleen met de kleine naar NL, omdat ik het wel heel belangrijk vind dat ze opa en oma veel ziet en omdat ik ook graag veel contact met mijn ouders en vriendin in NL wil houden. De grootste ontwikkeling van de laatste weken pas eigenlijk, is dat ik ben begonnen weer mezelf te zijn en mijn leven te leiden zoals ik dat wil. Ik heb vanaf dat ik bij hem in Duitsland ben gaan wonen vrijwel alles opgezegd (ik had een vrij succesvol muzikaal leven, eigen band, ging veel naar concerten en trad regelmatig zelf op etc.) ging graag uit(eten), wat drinken op het terras, gewoon gezellig met vrienden op de bank zitten kletsen en niks doen. Dit alles is met mijn vriend onmogelijk. Hij haat werkelijk plekken waar veel mensen zijn, is niet heel erg sociaal aangelegd, wil dus nooit met mij naar een concert oid, gaan nooit meer uiteten, terrasjes zitten vind hij een verspilling van tijd en doet altijd neerbuigend over mensen die dat wel doen. Hij is een avonturier, moet minstens 2 uur op een dag op zijn mountainbike of joggend door de bergen en wil dus ook heel veel avontuurlijke vakanties samen doen. Ik vind dit ook leuk, maar in mate. Ik wil niet iedere keer als Robinson Cruso op vakantie, met 2 shirts en 1 broek in de tas omdat ik die zelf uren lang op mijn rug moet dragen bij lange wandelingen Ik hou van zon/zee/strandvakanties waarbij ik ook graag eens een hele dag niks wil doen, omdat het kan. Nouja nu begin ik dus steeds meer aan te geven wat ik wil, en dan heeft hij geen zin oid, en wanneer ik zeg dat ik geen zin heb in iets avontuurlijks wat hij wil doen is hij geiiriteerd. Ik heb dan meteen een schuldgevoel, hij geeft me dan ook echt een gevoel als ik de saaiste mens op aarde ben Misschien klinkt het nu heel raar dat ik klaag dat ik een avontuurlijke man heb, maar dat is niet het punt. Het gaat erom dat je in je relatie gezamelijke interesses en vreugdepuntjes hebt, en bij ons is dat eigenlijk alleen onze dochter, zoals het er nu naar uit ziet. Wat dochter betreft is zij eigenlijk de enige reden waarom we nog bij elkaar zijn, we weten allebei stiekem heel goed dat wanneer ze niet was geboren we nooit deze relatie hadden gekozen. Nu onstaat er dus het dillema. Wat moet ik doen? Zal ik mijn zorgen bij mijn vriend uitten en een gesprek aangaan? Moet ik nog langer wachten en hopen op een wonder dat alles wel zal veranderen? Ik geloof steeds meer dat wij samen op deze manier niet gelukkig zullen worden, en begin steeds meer te denken aan uit elkaar gaan en hoe dan verder... help, reactie? (sorry voor dit hele boek!)
Wachten en hopen op een wonder zou ik niet doen. Het zal zéker niet vanzelf ineens helemaal leuk en gezellig worden tussen jullie twee. Dus als je er echt nog wat van wil proberen te maken (en dat zal vast geen ideaalplaatje worden, maar je moet iets omdat jullie wel samen een dochter hebben) zullen jullie er allebei hard je best voor moeten doen, én open kaart moeten spelen over wat je nu eigenlijk wilt uit jullie relatie en met jullie levens. Maar als je eigenlijk tot de conclusie bent gekomen dat er geen kans is op verbetering, is er maar één stap mogelijk, en dat is op jezelf gaan staan, en er samen met de vader van je dochter uit komen hoe jullie het ouderschap verder invulling kunnen geven. Wat je ook besluit, je móét dat gesprek aan. Want als ik het zo lees, is doorgaan zoals het nu gaat geen optie. Zonder jullie dochter waren jullie vast en zeker nooit bij elkaar gebleven. Maar het is een feit dat zij er is, en dat zij hier niet om gevraagd heeft. Wat zouden jullie het beste kunnen doen, wat het meeste in haar belang is? Ik wens je veel wijsheid toe. Het lijkt me een moeilijke situatie, maar je komt er echt wel uit.
Als ik dit zo lees is mijn enige gedachte: wat is de reden dat jullie nog WEL bij elkaar zijn naast het geval dat jullie een dochter hebben en jullie natuurlijk graag samen papa en mama willen zijn voor dr. Als je hier echt lang overna moet denken denk ik dat gesprekken voeren ook niet meer veel uitmaakt. Is het ooit wel heel leuk geweest in jullie relatie?
een gesprek voeren en gaande houden vind ik persoonlijk altijd het belangrijkste. ook als je relatie wél goe i smoet dat af en toe gebreuren. Een huwelijk moet je aan werken. dat bedoel ik niet makkelijk hoor, wil je heel veel sterkte wensen.
Hey, het klinkt mij alsof je voor jezelf al alle opties goed op een rijtje gezet hebt. Kijk, zolang jullie niet echt ruzie maken of er iets anders ernstigs aan de hand is, ben ik van mening dat het voor je dochtertje het beste is om door haar papa en mama samen opgevoed te worden. Ik neem aan dat als jullie uit elkaar gaan, dat jij graag naar Nederland terugwilt en de kans groot is dat zij met 1 van beiden (wschl. met haar papa) het contact gaat verliezen, en dat zou jammer zijn. Anderzijds wil dat ook niet zeggen dat jij daarom maar de rest van je leven ongelukkig moet zijn, er zijn nog meer gescheiden ouders, dus ze is zeker geen uitzondering of zo. Je hebt volgens mij dan ook 2 opties: ofwel werken jullie samen aan jullie relatie, maar dan moet de wil er van beide kanten zijn, eventueel met hulp van een relatietherapeut, ofwel maak je een einde aan een relatie waarin jij ongelukkig bent, wetende wat daar de gevolgen van gaan zijn, maar dan moet je er ook aan denken om een goede regeling te treffen voor jullie dochtertje. Zou je dat zien zitten om haar alleen op te voeden? Hoe ga je dat combineren met het werk dat je denkt te doen? Heb je oppas of ga je een kinderdagverblijf aanspreken (en kun je dat betalen0? Kun je er eventueel voor kiezen om in de buurt van je huidige man te blijven wonen (als jullie als vrienden kunnen uit elkaar gaan, anders niet aan te raden) zodat hij nog steeds een belangrijke rol kan spelen in het leven van je dochtertje? Een antwoord als "je moet nu dit doen" gaat niemand jou kunnen geven, wij kunnen hier enkel dienen als klankbord om vragen te stellen zodat jij voor jezelf een beslissing neemt om uit deze situatie te raken. Veel sterkte de komende periode in elk geval! Groetjes, Silinde.
Misschien zit ik er wel helemaal naast, maar lees deze link eens. Je hebt een relatie met een autistische partner met autisme. Wat nu? 1000 x sorry als ik het mis heb, misschien projecteer ik teveel mijn eigen ding op jouw verhaal, maar ik moest er toch aan denken.... Succes in ieder geval.
Dankjewel voor je reactie. Het sluit idd aan bij wat ik zelf al bedacht had. Ik ben ook niet bang voor de gevolgen van zo'n stap (dat betekend vinden van een kinderdagverblijf in NL, woning, etc. etc.) Ik ben wel bang voor wat dit voor gevolgen heeft voor onze dochter. Wat voor regelingen gaan we treffen? Hoe vaak gaat ze papa zien? En wat als ze ouder wordt en ze besluit dat ze het niet leuk vind dat papa zo ver weg is in duitsland? Op korte termijn ben ik niet bang voor de gevolgen, maar wel voor de gevolgen op lange termijn. Ik wil dat mijn kind het gelukkigste wordt en ik dacht altijd dat dit met papa en mama bij elkaar zou moeten. Ik voel me een beetje gevangen in deze situatie
Oef.... Tja denk wel dat je deze zorgen moet gaan bespreken...en jullie samen moeten gaan bekijken de voors en de tegens van deze relatie en een besluit nemen of het zin heeft dit voort te zetten. Als jullie beiden niet erg gelukkig zijn met elkaar, maar wel met jullie dochter, denk ik niet dat dat de reden moet zijn om bij elkaar te blijven. Op een goede normale manier uit elkaar gaan en normaal blijven communiceren met elkaar waar betreft dochter, dan lijkt me een leven apart beter voor jullie. Daarnaast wat ik lees: houden jullie eigenlij wel van elkaar? Ben je nog gek met elkaar? Lach je samen? Knuffel je samen? Want als dat alles niet aanwezig (meer) is...dan kom je als mens ook wel iets essentieels tekort...en bij elkaar blijven voor jullie dochter is denk ik geen doen, ze is nog lang geen 18.... sterkte meid...is dit ook de reden waarom we je niet zo vaak meer in ons shoptopic meer zien?
wauw dat zijn meer reacties dan ik had verwacht. @Degene met het bericht over autisme: dankjewel, ga ik zo even goed doorlezen want herken toch wel veel er van in mijn man. @Iemand die vroeg of het uberhaupt nog wel gezellig is samen: ja hoor. Het is absoluut niet zo dat we alleen maar chagarijnig bij elkaar zitten ofzo. Het is heel vaak gezellig, en als het dan gezellig is is het ook meteen super. We kunnen goed met elkaar lachen en hebben dezelfde humor; ook wel de redding in onze relatie denk ik zo Maar er is zoveel wat we niet delen of samen doen in onze relatie, en echt dingen die ik belangrijk vind. Zo ben ik dan een week weg met de kleine in NL, hij gaat niet mee goed dat vind ik ondertussen niet eens erg meer, maar dan bellen we die week ook niet 1x, we smsen elkaar 1x in de 2 dagen ofzo. En meestal komt dat dan ook vanuit mij. Ik mis hem dan eigenlijk niet meer, vroeger wel. Hij mist mij ook niet, dat weet ik. Hij vind dat wel lekker die week voor zichzelf. Dan denk je ook wel: hoort dat wel zo? Ik durf niet te beweren dat ik zeker weet dat ik gelukkiger zou zijn wanneer ik mijn dochter alleen opvoed hoor, maar ik begin steeds meer te denken: wat als ik met iemand anders wel dat alles kan hebben wat ik nu zo mis? Het gaat hier niet alleen om dingen die niet in de loop van de tijd zijn veranderd hoor. Als ik me helemaal mooi maak en optut en dan de woonkamer in loop hoef ik geef complimentje van mijn vriend te verwachten. Zo is hij gewoon niet en nooit geweest. Maar om je als vrouw ook nog eens onbemind en onsexy te voelen is voor mij best moeilijk om om te gaan. Misschien omdat ik nog jong ben en er toch echt wel ok uitzie, dat het mij frustreerd dat hij me 'niet wil' op die manier. Dit is puur alleen het seksuele probleem, maar ik zou zo graag willen dat ik alles met hem kon delen, mijn interesses, hobbies etc. Daardoor ga ik me dus afvragen? Zijn wij het wel voor elkaar?
@Lynn77, ja dit een reden waarom ik er minder ben. Maar vooral ook omdat we dus over 2 weken met zn drietjes voor 2 maanden naar australie gaan en druk zijn met de voorbereidingen. Dit is een heel avontuur en juist nu bij mij de twijfel op zijn toppunt is ga ik dit bijna zien als een soort afscheidsreis als stelletje. Ja we knuffelen en lachen wel met elkaar. Al is dat de laatste tijd minder (vooral omdat ik nu erg veel werk om te sparen voor de reis). Maar het is toch bijna altijd wel op een ander soort manier als dat het normaal gesproken bij geliefdes is. Hij kan heel vaderlijk mij knuffelen en kussen. Ik kan hem heel vriendschappelijk omhelsen etc. Dit is zo gegroeid en heeft natuurlijk met de seksualiteit te maken. Iemand vroeg of we wel als vrienden uit elkaar zouden kunnen gaan: ik weet bijna 100% zeker dat we wel als vrienden uit elkaar zouden gaan. Mijn man en mezelf kennende, en het feit dat er eigenlijk niemand is die 'iets fout heeft gedaan', zal dat wel zo zijn wanneer we dat besluiten. We zouden goed over de regelingen na moeten denken want ik ga dan idd terug naar NL (zelfs dat speelt een kleine rol bij mij, ik integreer niet zo in Duitsland om het zo te zeggen) Maar dingen die door mijn hoofd gaan zijn dat we, ondanks dat we geen relatie meer zouden hebben, nog wel samen met de kleine leuke uitstapjes zouden kunnen maken, op vakantie etc. zodat onze dochter niet het gevoel heeft alsof papa en mama elkaar niet leuk vinden. We bewonderen elkaar en houden van elkaar zoals we zijn, maar we zijn gewoon zo verschillend dat het haast niet samen gaat.
Ik denk -naar aanleiding van je verhaal- dat jij jezelf kwijtraakt (of misschien al wel kwijt bent) in je relatie zoals die nu is. Dan heb je twee keuzes: - of alles op alles zetten om je relatie te redden en te accepteren hoe je partner in elkaar steekt (evt. met relatietherapie!) - of de keus maken om alleen verder te gaan. Een scheiding zal zeker heftig zijn voor je dochter, ook vanwege het landenverschil, maar als jij er ongelukkig van wordt om in deze relatie te blijven, geef je haar ook niet het juiste voorbeeld. Wij kunnen helaas niet beslissen welke weg het juiste is voor jou, wel een dikke *knuffel* van mij!
Overigens zijn er wel degelijk dingen aan hem die ik niet bewonder, om het zo te zeggen, maar waarvan ik weet dat dat niet zal veranderen. Zo zal hij aan mij ook wel aanmerkingen hebben, maar hij is geen man die dat expliciet uit zou drukken. Ik weet dus nooit precies waaraan hij zich ergert wanneer hij zich aan mij ergert, waardoor ik dit ook niet kan veranderen bij mezelf. Miniscuul voorbeeld: hij komt thuis, kletsnat van de regen. Ik zie dat hij thuiskomt en als hij binnenkomt ga ik meteen naar hem toe om hem te kussen en omhelsen en hem te laten merken dat ik het lullig vind dat hij nat is (haha, maar dan niet zo sarcastisch zoals het nu lijkt natuurlijk). Hij duwt mij weg, reageert geiiriteerd en zegt dat ik hem ff met rust moet laten zodat hij die natte kleren kan uittrekken. Ik begrijp zijn reactie volkomen, maar toch kan ik er niet mee omgaan en voel me afgewezen, want zo ben ik. Zo komt dat op een dag vaker voor dat ik toenadering zoek en dit bij hem net niet uitkomt ofzo en hij heel bot reageert. Omdat ik niet om kan gaan met zijn afwijzing creert dit alles een bepaalde spanning, die best lang nodig heeft voor hij weer weg is. Zulk soort kleinigheidjes maken onze relatie soms een zware rit. Als ik dan bijv. vanuit NL naar DUI ga dan MOET hij van te voren precies weten wanneer ik kom. Zou ik een uur vroeger komen is hij meteen geiiriteerd (dat artikel over authisme sluit dusdanig goed bij hem aan). Ik kan dus nooit spontaan besluiten ergens heen te gaan of naar huis te komen, daar kan hij niet mee omgaan. Ik voel me daardoor erg ingesloten. Nou ik hou even op met typen. De lijst met plus en minnen is eigenlijk eindeloos lang en de situatie is zo ingewikkeld en apart dat ik dus echt niet meer weet wat nu wijsheid is.
Je slaat de hamer op zijn kop. Dit heb ik hem al vaker verteld, dat ik mezelf ben verloren in onze relatie. Hij reageert daar niet tot onverschillig op (wat moet hij daar ook mee). Het is daardoor eigenlijk mijn probleem. Dit leid er weer toe dat een beslissing om uit elkaar te gaan dan dus eigenlijk door mij wordt genomen, en ik de boosdoener ben als het ware. Hij zal waarschijnlijk iets zeggen in de trant van: als jij niet gelukkig bent zo dan moet je inderdaad terug naar NL, ik kan je niet tegenhouden.
Je moet jezelf denk ik niet zien als 'boosdoener' als je je relatie stopzet, maar als een sterke vrouw die het aangeeft als haar grens bereikt is (alleen jij kunt bepalen of die grens ook bereikt is natuurlijk). Mocht je relatie spaak lopen, is er geen sprake van 'schuld' bij jou of je partner, maar is het in jullie geval gewoon zo dat het niet 'meant to be' was. Je geeft zelf al aan dat jullie nooit samen waren gebleven als je dochter er niet geweest was. Dat vind ik persoonlijk wel een teken aan de wand. En ook dat hij zegt: ik kan je niet tegenhouden... Het gaat er niet om of hij het kan, maar of ie het WIL...
Meid ik wil je even een hele dikke knuffel geven! Misschien kan je juist als je in australie bent samen praten je bent dan juist op elkaar aangewezen! Sterkte meid met het maken van een beslissing!
Dankjewel future! Ik wacht een goed moment af om het erover te hebben met mijn vriend. Ik weet niet of het zo tactisch is om hier nog voor de reis naar australie over te praten?
Nee, ik zou die 'bom' ook niet op dit moment laten vallen denk ik, met nog maar twee weken te gaan. Dan is het misschien wel een idee om (wat al eerder geopperd werd), eens te kijken of je op vakantie ietsje meer kan communiceren en kan vissen bij hem hoe hij er over denkt...
@Mamamarije Ja idd, dat lijkt mij ook beter. In australie zal alles sowieso heel anders zijn, met al die indrukken etc. Ik wil er ook een mooie reis van maken en er echt van genieten. Dus denk ook niet dat we daar hierover moeten praten. Als we terug zijn en we meteen weer in ons oude patroon vervallen denk ik dat ik dat moment pak om erover te beginnen. Ik wil hier ook niet lang mee rondlopen en zo'n knagend gevoel met me meeslepen. Ik merk toch wel aan mezelf dat ik heel erg er naar neig hem voor te gaan leggen dat ik denk dat we beter af zijn als we uit elkaar gaan..