Hoi meiden Hierbij even kort mijn verhaal. Mijn man en ik zijn al een lange tijd samen (10 jr) maar het gaat gewoon echt niet meer. Iedere dag weer strijd over echt van alles. Ik werk parttime en hij is dan thuis bij ons kindje iedere x dat ik thuis kom kan ik puin ruimen. Gewoon omdat hij te lui is om iets te doen :x Ik ben in zijn ogen niets, hij spreekt ontzettend minderwaardig over mij en tegen mj. Ik kan niets , ik ben niets en ik ben lui volgens hem. Ik werk dus parttime en daarnaast zorg ik volledig voor het huishouden en onze kinderen maar niets is goed genoeg. Hij heeft een beetje het gevoel alsof hij de koning is en ik zijn sloofje ben. Iedere dag weer word ik gekwetst door zijn botte uitspraken en geregeld zijn de kinderen daar bij En ik kan niet meer ! ik ben geestelijk OP ik slaap slecht ik eet amper en ik heb de hele dag een knoop in me maag puur door de stress. Al jaren gaat het zo slecht tussen ons maar steeds maar weer denk ik kom op doorzetten voor de kinderen. Maar dat punt ben ik voorbij ik kan zelfs niet meer voor onze kinderen samen blijven gewoonweg omdat hij me echt kapot maakt. NU is het zo dat ik dus maar een parttime baan heb en dus geen groot salaris heb. Ik zou minstens 500 euro erbij moeten verdienen zou ik rond kunnen komen. We wonen in een huurhuis waar ik graag met de kinderen zou willen blijven. IK kan natuurlijk een fulltime baan zoeken maar hoe doe ik dat met mijn kinderen? opvang ? ze naar school brengen? Mijn werktijden zijn van 8-17 uur dat zou betekenen dat ik ze al ontzettend vroeg naar de voorschoolse opvang moet sturen. Mijn jongste is nog klein en gaat nog niet naar school en ook niet naar een creche en de wachtlijsten zijn hier zo lang dat hij daar niet 123 terrecht kan. Hoe doen jullie dit ? krijgen jullie financiele steun van de exen? en hoe doen jullie dat met werken en kinderen? Veel vragen maar ik wil alles zo goed mogelijk op orde stellen voordat ik ook echt stappen ga ondernemen. het liefste zette ik hem vandaag al de deur uit maar dat gaat gewoon niet. Esmee
Hallo even ter voorbeeld ik ben alleenstaand sinds zwangerschap. Mijn zoontje is 2 jaar nu en ik doe nog steeds alles alleen. Ik zit in de schuldsanering maar kom rond met mijn zoontje hoor. Ik werk 4 dagen en dan gaat mijn zoontje naar de kinderopvang. ik krijg geen financiele steun van ex. Ik heb per maand 1650 aan inkomsten (eigenlijk 2000,00 salaris, toeslagen, alleenstaande ouderkorting enz maar moet alles boven 1650 betalen aan schuldsanering) mijn vaste lasten zijn ruim 1250 ik heb dan 400 euro over voor boodschappen, kleding, extra kosten, telefoon, vervoer, verzorging enz. vooor mij en mijn zoon. Als ik jou was zou ik als je echt weg wilt een begroting maken en bekijken waar je recht op hebt (www.toeslagen.nl voor alle toeslagen en www.belastingdienst.nl om ook na te gaan de alleenstaande ouderkorting enz.) en eens nagaan of je de kleine toch niet al ergens op een wachtlijst kan plaatsen.
Je bent getrouwd begrijp ik? Als er draagkracht is (dus voldoende inkomen van je man) heb je gewoon recht op partneralimentatie. Daarnaast heb je sowieso recht op kinderalimentatie. Je man is namelijk verplicht om bij te dragen in de kosten voor de kinderen. Daarnaast uiteraard de toeslagen ed zoals mamametzoon al zei. Ik ben ook gescheiden na relatie van 8jr, krijg pa en ka. PB me maar als je vragen hebt hoor. Iets heel anders.. Zie je geen enkele mogelijkheid meer om samen verder te gaan? Relatietherapie ofzo? Of is het echt einde verhaal al?
Bedankt dames voor jullie reactie. Mijn man werkt in de horeca waarvan de helft op papier de helft zwart dus op papier verdient hij bijna niets en ik neem aan dat daar naar gekeken wordt? Mijn man en ik zijn 8 jaren getrouwd. Het punt is alleen ik woon en werk net over de grens van Belgie en daar gelden natuurlijk andere regels betreft toeslagen Wijffie75 ondertussen heb ik al zoveel kansen gegeven het is voor mij nu echt wel klaar. Ik begin mezelf kwijt te raken en voel ook dat ik niet meer verder kan en depressief begin te raken door mijn huwelijk. Relatietherapie zal mijn man nooit aan beginnen omdat hij dat vooral geld verspilling vindt. Mijn man is wel eens eerder voor een maand vertrokken en ik vond het heerlijk! de rust die ik kreeg het deed me goed. Maar goed na een maand had hij zoiets het is mijn huis dus ik kom terug en dan had ik weg moeten gaan dus toen begon het weer van voor af aan. Toen had ik overigens geen baan en zat ik nog thuis bij de kinderen dus was het makkelijker te doen. Ik werk nu 20 uren en ja dat vind ik al veel maar als we gaan scheiden dan zullen dat wel meer moeten worden anders kom ik niet rond.