Scheiden is echt een enorme ingrijpende gebeurtenis. Er verandert zo enorm veel. Dat heeft simpelweg impact. Ik ben 7 jaar geleden gescheiden, en wij gingen in goed overleg uit elkaar. Hebben ook alle afspraken op papier gezet zonder hulp van een mediator, en zijn er altijd vrij soepel uit gekomen (hebben daarna ook nog wel eens wat dingen gewijzigd omdat dat toch beter bleek). Dat was echt fijn, maar zelfs onze scheiding vond ik pittig. Wat ik in ieder geval wil zeggen: financieel viel het mij mee. Als alleenstaande ouder met kinderen krijg je enorm veel toeslagen. Het kindgebondenbudget is doorgaans vrij hoog als je parttime werkt, je krijgt bijna alle kinderopvangkosten terug, enz. Zeker als het je lukt om een sociale huurwoning te vinden zou ik me daar totaal geen zorgen om maken. Mbt de koopwoning is dat lastig. Ons lukte het destijds gelukkig om het huis op de naam van mijn ex te krijgen. Ik vond het fijn dat de kinderen in ieder geval dat huis als thuis konden blijven gebruiken. Ik heb een appartement gekocht. Niet al te groot, de jongens moesten een kamer delen, maar het was een fijne plek en we hebben het er echt fijn gehad met zn drietjes. Ik heb daar 7 jaar gewoond, over een maand verhuizen we naar een veel groter huis samen met mijn huidige partner. Wat het denk ik vooral is: je huisarts heeft gelijk. Er is licht aan het einde van de tunnel. De scheiding riep enorm veel angsten in me op, over de toekomst. Ik heb het emotioneel behoorlijk pittig gehad in de jaren daarna. Maar er waren ook evenveel meer hoogtepunten. Ik vond mezelf weer opnieuw uit, kwam meer aan mezelf toe (ik vond en vind co-ouderschap zo slecht nog niet... scheelt wel dat mijn kinderen het echt heel fijn hebben bij hun vader). Ik ging weer daten, en ook dat leverde verdriet maar ook veel plezier op. En nu heb ik opnieuw geluk in de liefde gevonden, en had ik nooit voor mogelijk kunnen houden dat liefde zo fijn kan zijn! Dus ja: heb vertrouwen in dit proces. Ik geloof er echt in dat het je uiteindelijk veel zal opleveren. Mijn kinderen doen het vanaf het begin heel goed trouwens, die hebben wel in fases veel vragen gesteld of miste de andere ouder. Maar nu weten ze niet beter, hebben ze hun grote familie helemaal omarmd en zijn ze dolenthousiast dat er weer kleintjes bij komen. Ik blijf wel herhalen: onze goede omgang is daar wel een belangrijk onderdeel van.
Ja ik wel. Wij hebben echt een 50-50 verdeling, en als de kinderen naar school gaan dan moet je wel allebei in de buurt van de school wonen om dat te kunnen handhaven. We zijn allebei in het dorp blijven wonen waar we destijds woonden. Mijn partner daarentegen woont niet meer in de buurt van zijn ex. Zij hebben ook een andere verdeling, en hij gaat af en toe een dag hun kant op (naast de lange weekenden die hij met zijn zoon hier heeft).
Ik vind het super knap als mensen het op die manier weten te regelen. Maar het moet ook voor de ouders doable te zijn. Als je als ouder daardoor zelf een thuis mist, onrustig wordt, enz. dan neem je je kinderen daar ook in mee. Uiteindelijk is het psychisch welzijn van de ouder en de mate waarin de ouder er emotioneel voor de kinderen kan zijn het belangrijkste. En inderdaad, in reactie op wat ik elders las: altijd positief en open blijven over de andere ouder naar je kinderen toe. Als je merkt dat dat je veel moeite kost, dan daar naar kijken om te zien wat er in de weg zit. Eventueel mbv een psycholoog/coach. Mijn kinderen vertellen honderduit over wat ze bij de ander meemaken, welke regels daar gelden, welke leuke dingen er zijn gebeurd. En ook welke onzekerheden ze ervaren bij veranderingen bij de andere ouder. Het is echt niet altijd vanzelfsprekend, mijn partner heeft een veel moeilijkere relatie met zijn ex. Maar ook voor hun geldt dat ze hier echt moeite voor doen. Net zoals dat ik bewust open en positief ben over de ex van mijn partner naar hun zoon. En dat meen ik dan ook echt, ondanks dat er van alles gebeurd is, blijft ze een lieve mama voor hem en waardeer ik haar om de moeder die ze is.
Wij wonen niet superdicht bij elkaar maar ik denk 2.5 km. Dat vinden we ook prima. Wil dat ook zeker zo houden tot 18e verjaardag. Ik vind wel dat daarna er meer ruimte moet komen voor beide ouders om te gaan verhuizen.
Birdnesting zou ik zelf ook lastig vinden. Voor de kinderen mss wel fijn ik denk dat dat per situatie vetschilt.
Helemaal mee eens. Het was voor mij een uiterste inspanning om het zo te doen dat ik mijn eigen spanning zo min mogelijk mee nam naar huis. Heel moeilijk. De echte rust kwam pas toen de ex zijn koopwoning betrok. Ik heb ook meerdere malen aangedrongen bij de ex dat hij de studio zou verlaten en tijdelijk een grotere huurwoning zou zoeken, ter overbrugging. Zodat de kinderen ook echt bij hem zouden zijn. Maar hij wou niet, wou per se kopen en dat duuuuuuurde toch lang, allemachtig. Hier vaak geklaag over hun vader, (en ik snap ze, want zo is hij nu eenmaal) maar ik ga er niet in mee. Ze zullen het toch met hem moeten doen, hij heeft ook goede kanten.