Hallo meiden, Tijdens mijn zwangerschap ben ik in een impulsieve actie verhuisd omdat ik niet meer tegen de geluids overlast van de onderburen kon. Nu mis ik me oude huisje zoooooo gigantisch erg en ik heb er echt spijt van. Zijn er meiden die dit ook hebben gehad na een verhuizing, zo ja wat hebben jullie eraan gedaan? Ik kijk soms zelfs of het weer te huur staat zo erg is het.
Bedenk je vooral dat je nu van die geluidsoverlast af bent, op die mis-momenten, en maak van je huidige stulpje echt je eigen gezellige huisje
Ja ik probeer ook echt aan al die negatieve dingen te denken maar ik voel me hier totaaal niet thuis en het helpt voor geen ene meter. Ik heb hier bijvoorbeeld uitzicht op zee en iedereen vind het zo fantastisch, maar ik vind het eigenlijk ronduit saai.
Ben je alweer aan het werk of heb je nog zwangerschapsverlof? Wie weet als je weer aan het werk bent dat het dan minder word?!?! Ik hoop het in ieder geval wel voor je want je niet thuis voelen in je eigen huis is echt niet fijn!
ik heb het ook. wij hebben ons huurhuis ingeruild voor een koophuis om verschillende redenen. ik ben in die straat zelf opgegroeid en toen mijn moeder stierf die aan de overkant woonde dachten we dat het goed zou zijn dat ik in een andere omgeving zou wonen. in combie met een buurvrouw die flink overspannen werd en echt gestoord ging doen en soms woedend aan de deur stond, om god weet wat. dan kocht ze weer 4 katten en 2 honden die heel de dag blafte.even later waren ze weer weg en kocht ze konijnen die gangen in onze tuin groeven en erop los fokten. ineens was ze dan weer een week weg zonder die arme beestjes bij iemand onder te brengen en hadden ze geen voer en drinken meer op laatst. allemaal van die vreemde acties. toen wilde we daar echt weg. ik zat gewoon met de gordijnen dicht als ik alleen thuis was op laatst.probeer maar eens drinken over ene schutting te mikken dat valt niet mee. dit is inmiddels dik 4 jaar geleden maar ik kan niet wennen in ons nieuwe huis. ik kan ook niet precies verklaren waarom. de buurt is heel anders we zitten meer richting centrum, maar we hebben van niemand last dus dat is heel lekker. maar ik kan niet wennen aan het huis. het is er ontzettend koud er komen mankementen naar boven die ze verborgen hadden willen houden bij de koop. het kost ons veel geld. het ergste is dat we levenslang in dit huis hebben. we krijgen met de huidige markt niet de volledige hypotheek meer terug.ik ben er echt ziek van geweest. op dit moment is mijn vriend beneden alles aan het verbouwen zodat straks niks meer herinnerd aan de andere bewoners die ons toch een loer hebben gedraaid.en ik hoop dat het door alle gaten die we inmiddels gevonden hebben ook minder koud wordt. en dat ik me dan langzaam wat meer thuis ga voelen. ik kan nooit meer weg daar dus ik moet wel. maar ow, ik zou zo terug willen kruipen naar mijn eigen vertrouwde huurhuisje. we staan trouwens tegen beter weten in wel ingeschreven weer al 2 en half jaar, maar met de nieuwe regels komen we voor dat soort huis niet eens meer in aanmerking.
Dit is heel herkenbaar.. Wij zijn verhuisd toen ik 26 weken zwanger was. Ik heb weken tranen met tuiten gehuild omdat ik ons appartement miste. Nu wonen we hier inmiddels al weer even, maar echt wennen.. Nope.. Het huis voelt niet aan als 'mijn' huis.. Dit door de mankementen van de vorige eigenaar die wij nog aan het opknappen zijn.. Behoorlijk frustrerend! Ik hoop dat wanneer alles klaar, ik het hier voor mijn gevoel als thuis kan gaan maken..
Ohhh, wat verschrikkelijk als het nog koop is ook jog.. poeh.. Waar ik nu inzit is gelukkig nog huur en we zijn niet van plan er langer dan nog anderhalf jaar in te blijven. Bij mij is het ook niet zozeer het huisje zelf maar de omgeving. Ik dacht leuk aan zee, maar het valt vies tegen. Na de middag uren wil ik hier gewoon echt niet buiten lopen. Er lopen hier dan allemaal groepjes met dronken kerels en vandie vervelende pubers, iets wat ik helemaal niet gewent ben. Ook ben ik niet gewent om in een flat te wonen en ik voel me ronduit ingesloten en onveilig. Ik vind echt dat ik mezelf weg heb laten jagen door mijn onderburen toen ik zwanger was. Zelf denk ik ook dat ik niet dezelfde keuze had gemaakt als ik niet zwanger was geweest. In mijn vorige huis had ik ramen van 3m hoog in elke kamer minstens 2 en plafonts van 3,5m hoog.. pff Dat vergelijken met waar we nu zitten kan bijna niet, het voelt echt als een isoleer cel. Wat betrefd werk ik werkte altijd al vanuit huis dus ik ben het wel gewent dus dat is het niet.
Hoi, wat vervelend dat je je nog niet helemaal thuis voelt. Ik kan je mijn ervaring vertellen en hoop dat het je wat gerust stelt. Toen wij in november 2010 een nieuw huis kochten was ik door het dolle heen. Ik was zo blij dat we ons oude huis snel verkocht hadden (na 3 maanden) en we eindelijk konden verhuizen naar een groter huis met meer ruimte. In februari kregen we de sleutel en die hele maand is er druk verbouwd. Ik was kotsmisselijk want zat in de eerste maanden van mijn zwangerschap, waardoor ik niks kon doen om te helpen. Ik voelde me zo schuldig. Thuis kon ik wel het een en ander inpakken, maar omdat mjn man fulltime werkte en de rest avn de tijd in het nieuwe huis bezig was, kwamen wij op het laatst in tijdsnood. Onze ouders en 1 vriendenstel hebben ons geholpen met de verhuizing, maar eigenlijk moest er zelfs op de laatste dag nog heel erg veel ingepakt worden en waren er zeker een tas en doos of 50 die zo weg hadden gekund. Ik liep zo achter de feiten aan en de familie was behoorlijk teleurgesteld in ons. Dat had het hele verhuizen al met zich meegebracht. Eigenlijk had ik er helemaal geen zin meer in. De laatste maand heb ik een soort van afscheid genomen van ons oude huisje. Het was het huis waar in we zijn gaan samenwonen en waar onze eerste zoon geboren is. Een klein huisje maar in een zeer rustige omgeving, bos op loopafstand. De buurvrouw was (en is nog) een vriendin van mij, we zaten vaak bij elkaar om even te kletsen en ons ei kwijt te kunnen. Toen we hier introkken eind februari had ik zoveel spijt! Bij overmaat van ramp hadden we buren die ons bij voorbaat al niet mochten en (de reden laat ik even achterwegen) meteen begonnen met dreigbrieven van de rechtsbijstand en om de haverklap op de stoep stonden om te klagen. Ik zat er doorheen en had spijt als haren op mijn hoofd. De verbouwing verliep traag en er moest nog zovee lgebeuren. De eerste nachten heb ik geen oog dicht gedaan en na een maand ging het nog niks beter. Ik voelde me hier niet thuis in dit grote maar koude huis. Het is inmiddels eind augustus en ik kan nu zeggen dat ik begin te wennen. We hebben in de kraamweek lieve reacties en cadeaus vanuit de buurt gekregen, waardoor je toch ook de positieve kant kunt zien en erachter komt dat niet iedereen in een dorp je de eerste 10 jaar met de nek aankijkt als je er niet vandaan komt . Verder is het huis nu af aan het komen en begin ik een beetje te wennen aan de ruimte om ons heen, al vond ik ons vorige knusse huisje nog steeds erg leuk. Ik mis het nog regelmatig maar het raakt op de achtergrond en ik heb er vertrouwen in dat het hier goed gaat komen. Geef het even de tijd! Het komt wel goed. Zet voor jezelf de positieve punten op een rijtje en hopelijk voel je je snel wat beter daar.
en hier dus ook hetzelfde verhaal. Lek dakkapel, rotte dakgoten, rotte kozijnen waar snel nog een lik verf overheen is gehaald maar waar na een week de regen al door naar binnen kwam. Je voelt je echt genaaid dan.
Bedankt voor je lieve reactie . Het helpt inderdaad zeker als ik de positieve dingen opsom maar ik blijf dan toch denken aan alles wat ik daar zo van mis.. poeh! Soms hoop ik gewoon dat hij weer tehuur komt te staan en dat we weer terug gaan, al zou het gekkenwerk zijn. Ik had nooit verwacht dat je tijdens je zwangerschap echt heel anders kunt denken over dingen, zo stom. Maarja, een troost is dat we hier sowieso over anderhalf jaar weg gaan. Maar het voelt wel een beetje als een gevangenis straf zo.
Misschien geef je jezelf ook niet de kans om het huis leuk te gaan vinden, omdat je weet dat je er over 1.5 jaar weer weg gaat. Het kan goed zijn dat je je er onbewust tegen verzet omdat je weet dat je er straks weer afstand van moet doen? ... Lastig als je het zo ervaart, maar inderdaad die hormonen zorgen voor veel extra emoties... Dat herken ik.
Zou best kunnen hoor, maar ik vind het hier ook gewoon echt niet leuk. Als ik het super zou vinden hier konden we namelijk langer blijven. Ik heb echt spijt dat ik zoeen keuze heb gemaakt tijdens mijn zwangerschap, ik heb namelijk meer uit emotie en hormonen gehandelt dan mijn werkelijke gevoel. Ik heb namelijk altijd geroepen dat ik het zou kopen als ik ooit de kans kreeg en toen ik zwanger was was het me inneens allemaal teveel met dat geluids overlast. Achjaaa, ik hoop stiekem dat het weer tehuur komt te staan. Al denk ik dat me man gek word als ik met dat idee op de proppen kom. En ik heb wel geleerd hoe ik eerst een huis moet gaan beoordelen voor ik erin ga wonen, dat scheelt ook wel weer.
Ik woon sinds 4 jaar in een koophuis in een andere stad. Aan het huis mankeert niks, geen mankementen en het voldoet redelijk aan mijn wensen. Maar aan de stad heb ik heel erg moeten wennen. Het begint nu wel te slijten, maar het heeft bij mij dus jaren geduurd. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat we nu eenmaal hier wonen en dat we voorlopig niet terug kunnen naar mijn oude stad. Ten eerste zouden we zwaar verlies lijden op het huis, en ten tweede groeit mijn zoon hier nu op en zal hij hier over anderhalf jaar naar school gaan. Ik wil hem tegen die tijd niet meer uit zijn vertrouwde omgeving trekken. Dus ik heb mij er bij neergelegd... Maar ik ga zeker 2 á 3 keer per maand terug naar mijn oude stad (20 min rijden) om daar weer even de sfeer op te snuiven. Dat helpt wel. Woon je ver van je oude stad?
Had mijn topic kunnen zijn enkele maanden terug. Na een paar jaar heb ik me erbij neergelegd en ga nu proberen te genieten. Nu spijt dat ik dit niet eerder gedaan heb want geeft zoveel rust! Het is zoals het is en zolang ik hier nog woon maak ik er het beste van. Hierdoor heb ik mijn huisje niet naar mijn zin omdat ik dat zonde van tijd en geld vond maar daar komt langzaamaan ook verandering in. neerleggen is het enige je kunt doen anders verlies je meer dan nodig
Ik helemaaaal niet moeilijk. Alleen nu, met dit huis, onwijs moeilijk! Ik wil me fijn voelen in een huis.. En niet, zoals nu, wachten tot mijn man thuis is omdat ik anders niet durft te gaan slapen. Toch te gek voor woorden.. @Luna1; Genaaid is echt zacht uitgedrukt..