scheiden of blijven, ik weet het echt niet meer.

Ik ben eerlijk gezegd het meest geschrokken van dit stukje. Alleen daarom zou ik al weggaan. Kies voor je kinderen en jezelf!

 

Dat vind ik wel wat kort door de bocht.
Er zijn heeeeeel veel mensen die hun kinderen in deze tijd nog regelmatig een draai om de oren geven. " gewoon" omdat ze vinden dat ze daar zelf vroeger ook niks van kregen en dat het nuttig kan zijn.
Ik keur dit absoluut af en ts hoeft dit gedrag van haar man zeker niet te tolereren, maar om daar nu accuut de koffers voor te pakken.......nee.
Hij zal moeten beloven om dit niet meer te doen, maar ik vind dit nu niet meteen alarmerend.

 

Ik denk dat je eerst met een goede therapeut moet gaan praten. Wat je allemaal hebt meegemaakt is niet niks. Je kan pas van iemand houden als je van jezelf houdt. Vanuit dat punt kun je verder gaan werken aan je relatie. Als ik dit zo lees is daar alleen nog een vreselijk lange weg in te gaan en als ik heel eerlijk ben acht ik de kans dat dat gaat slagen heel klein. De basis is al niet goed, je bent om de verkeerde reden met hem getrouwd. Een gevoel terug krijgen wat er nooit is geweest is onmogelijk, iets laten opbloeien kan natuurlijk wel als is daar nu wel erg veel voor gebeurd.

 

Alsof er na de scheiding geen omgangsregeling zal zijn
Geen enkele rechter zal op basis van 'een draai om de oren' contact tussen kinderen en vader ontnemen.

 

sorry hoor, maar als mijn man onze kinderen regelmatig een flinke klap op het hoofd geven of hun oren er bijna zou aftrekken (letterlijk de woorden van TS), dan is het voor mij einde relatie! Ik verbaas dat je dit zo bagatelliseert! Zelfs TS doet dat niet. En dit valt bij mij onder mishandeling. Ongelooflijk dat jij dat niet ziet...

 

Werkelijk ongelooflijk! Kinderen slaan op het hoofd en hun oren er bijna aftrekken is toch gewoon kindermishandeling? Of ben ik nu gek? Ik begrijp echt niet waarom ik dit moet verantwoorden en dat het allemaal zo wordt gebagatelliseerd. En omdat een rechter mogelijk een omgangsregeling zal toekennen, betekent toch niet dat je moet blijven? Echt absurd dit, ik schrik echt van jullie reacties...

 

Ik ben al een poosje in therapie en heb komende vrijdag mijn tweede emdr sessie. Ik wil ook erg graag mijn eigen ik weer terug. Ik heb nu ook eindelijk ' de knop' gevonden om gezonder te gaan leven, als ik mijn oude figuur terug heb werkt dat wat dat betreft hopelijk ook positief voor mijn zelfvertrouwen. Om nu beslissingen als een scheiding te nemen is misschien inderdaad niet het goede moment. Aan de andere kant, omdat ik al zo lang en vaak twijfel, voelt het ook niet oprecht om hem aan het lijntje te houden.

Mocht ik inderdaad beslissen om toch de scheiding door te zetten, dan zal ik nooit of te nimmer mijn kinderen hun vader onthouden! Ze zijn, ondanks de hardhandige opvoeding van hem, echt gek met hem. Een kind heeft beide ouders nodig, of ze nu in hetzelfde huis wonen of niet.

 

Rustig maar, ik keur het ook absoluut niet goed, ik ben zelf ook geen voorstander van een corrigerende tik, laat staan zoiets.
Maar scheiden zal dat probleem niet oplossen, het zal hooguit nog een groter risico zijn omdat er dan minder controle is, nu is ts er nog bij om in te grijpen.
Dat daar iets aan moet veranderen ben ik absoluut met je eens, maar een scheiding zal daar niet de oplossing voor zijn. Hulp zoeken, zoals een anger-management training, zal veel meer effect hebben.
Wat betreft de overige relatie problemen is scheiden een optie, maar een scheiding is niet de oplossing voor een ander probleem.

 

Ik ben het eens dat scheiden niet per definitie dé oplossing is, maar ik stel (als mens) de grens bij (kinder)mishandeling. En de kans dat de therapie überhaupt aanslaat bij iemand die zelf nauwelijks kan reflecteren op zijn eigen handelen, is zeer klein. Daarbij is het wel noodzakelijk dat zijn gedrag bekend wordt bij.de hulpverlening, zodat ze hiermee aan de slag kunnen (motiveren tot verandering) en dat als de kinderen alleen bij hem zouden zijn er zicht op is vanuit de hulpverlening.

Maar ik viel in eerste instantie over het feit dat het als 'normaal' werd beschouwd, alsof we jaren terug gaan in de tijd. Kinderen slaan vind ik absoluut niet kunnen! Echter zie ik ook in dat niet elke situatie het zelfde is en heb ik bij een ouder die uit onmacht een kind eenmalig 'slaat' hele andere gedachten over, dan een ouder (zoals partner van TS) die zelf de situatie bagatelliseert en het herhaaldelijk doet.

 

Als je mijn reactie goed hebt gelezen, zie je dat ik een draai om de oren helemaal niet goed praat. Ik keur het juist af!
De partner van ts moet hier ook zeker mee stoppen.
je biezen pakken om deze reden is alleen niet de oplossing van het probleem.

 

Wat ik me afvraag;

Weet jouw man dat jij zo over hem en jullie relatie denkt? Sorry, dit kan ik niet opmaken uit je verhaal of ik lees er overheen.

Want ik vind wel dat iedereen toch een relatie verdiend waarbij zijn/ haar partner volledig voor hem of haar gaat en ik vind het dan toch wel gemeen om te lezen dat je walgt van seks met hem, terwijl hij misschien helemaal niet weet dat je zo denkt over hem. Nu komt het op mij over alsof je uit schuldgevoel bij hem blijft.

In ieder geval sterkte met je situatie en beslissing!

 

Poeh wat een bericht. Ik weet even niet waar ik nou op in moet haken, maar ik doe toch een poging.

Ten eerste wat heftig je verleden. Je schrijft dat je emdr hebt. Is er spraken van ptss?

Ik kan helemaal mis zitten hoor. Maar het klinkt alsof je op een punt een trauma hebt ontwikkeld, en toen op de vlucht ben geslagen om nog meer trauma op te lopen. Snelle keuzes waarvan je hoopte dat jij je beter zou gaan voelen? Als dat klopt vrees is dat dit ook een snelle keuze zou zijn. Niet dat je er niet misschien langere tijd over na hebt gedacht. Maar ik kan niks vinden wat jij al aan de situatie hebt gedaan.

Misschien kan je na de emdr gaan kijken hoe je op gaat ruimen. Daar bedoel ik de situatie verbeteren of vertrekken als het echt niet meer gaat. Maar wel op zo'n manier dat je niet weer in eenzelfde situatie terecht komt.

Maar echt geen gevoelens voor hem? Weet je het zeker? Je besluit toch niet zomaar dat je iemand als vader van jouw kinderen wilt? Lijkt het op dit punt misschien alsof de goede gevoelens er niet zijn geweest? Na veel mee te hebben gemaakt is het ook makkelijk om te stoppen met voelen. Zou dat ook mee kunnen spelen?

Hoe dan ook. Ik denk niet dat emdr genoeg is om puin te rapen na zo'n verleden. Het zou ook verstandig zijn om met een behandelaar naar het heden te gaan kijken. En daarin op een gegeven moment je partner betrekken. Als hij niet mee gaat word het zo eenzijdig. Als jullie samen gaan krijgt hij/zij waarschijnlijk een duidelijker beeld om jou/jullie te helpen.

 

Ik herken heel veel in dit verhaal. Ik heb mijn ex ook veel te vroeg na een hele nare moeilijke tijd ontmoet. Achteraf gezien paste we echt totaaaal niet bij elkaar, maar dat kon ik toen niet zien.

Ik heb uiteindelijk de relatie verbroken omdat het, ondanks onderling praten, gewoon niet ging werken.
Daarna ben ik in therapie gegaan en een tijdje alleen met de kinderen gebleven. Pas weer een nieuwe relatie aangegaan toen ik lekkerder in mijn vel zat en mijn verleden een plekje heb kunnen geven.

Ik kan nu oprecht zeggen dat mijn partner echt perfect bij mij past. En dat kan je pas weten als je jezelf echt kent en je goed in je vel zit naar mijn idee.

 

Wat een moeilijke situatie TS. Veel kracht en wijsheid toegewenst voor het maken van de juiste beslissing.
Ik vraag me inderdaad ook af of je man weet dat je niets voor hem voelt.

 

Hier ben ik het mee eens. Ik ben bij mijn ex gaan wonen omdat ik thuis geen fijn thuis had. Achteraf een grote vlucht geweest en deels ook door aandringen van mijn vriend heb ik toegegeven bij hem jn te trekken.
Hij was geen slechte man, zorgde goed voor mij en later de kinderen. We verschilde echter heel veel van elkaar en hoe ik ook probeerde ik kon niet langer meer met zijn ADHD omgaan. Uiteindelijk de beslissing genomen bij hem weg te gaan. Dit is voor zover ik kan zeggen een van mijn beste keuzes ooit!
Hoe heftig deze anderhalf jaar ook zijn geweest, hoe moeilijk mijn ex het me ook gemaakt heeft. Na een week op mezelf voelde ik me al rustiger worden en nu 1,5 jaar verder kan ik echt zeggen dat ik weer ben wie ik was en hier ben ik zo blij mee! Ik heb nu een partner die echt bij me past, kan echt wel zeggen dat het ware liefde is. Alles klopt bij elkaar.... De puzzel is compleet.

 

Ik heb hem afgelopen jaar wel een keer verteld dat ik twijfel en dat ik het allemaal niet meer wist. Ik heb hem nog nooit zo ongelukkig gezien. Ik weet alleen niet zeker of ik niet van hem hou doordat ik me überhaupt gevoelsmatig eigenlijk aan niemand echt kan geven of omdat ik gewoon niet van HEM hou. De enige personen waar ik 200 % voor ga zijn mijn kinderen. Sowieso, hij is een man en mannen zijn in mijn ogen, door wat ik meegemaakt heb, absoluut nooit te vertrouwen.
Ik heb vorig jaar ook 'gewone ' therapie gehad en verteld dat ik zo over hem twijfel. Ook zij zei toen dat ik eerst aan mezelf moet werken voordat ik zulke grote beslissingenneem.
Ik durf gewoon niet eerlijk te zijn tegen hem, om hem maar niet te kwetsen. Maar ik weet ook dat het niet eerlijk is op deze manier. Als hij bijvoorbeeld zegt dat hij van me houdt, zeg ik dat ik ook van hem hou. Ik krijg het gewoon niet over mijn lippen. En ik weet dat dat fout is. Ik zou hem zo graag willen vertellen hoe ik me voel, maar toen ik het vorig jaar verteld heb, werd hij zo onzeker en verdrietig en legde het allemaal op mijn bordje, zodat ik me zo gigantisch schuldig voelde, dat ik hem 2 dagen later heb gezegd dat ik toch bij hem zou blijven en nooit bij hem weg zou gaan.

 

Dat klinkt me niet als schuldgevoel in de oren. Ik weet hoe het is om die emotionele geremdheid te voelen naar iedereen behalve mijn kinderen. Dat maakt het lastiger om op je gevoel af te gaan.

Wat hier heeft geholpen is de mogelijkheid krijgen om hem te gaan missen. Wel met kind bij mij, zodat ik ook zeker wist dat dat niet degene was die ik miste. De eerste paar dagen vond ik het dan wel lekker rustig. Maar binnen een week voelde ik dan duidelijk dat mijn thuis niet compleet was. En dat ik mijn beste maatje miste.

Nog steeds wel perioden dat ik wat last heb van vroeger. En dan heb ik een veel grotere bubbel nodig om mij heen. Als hij er dan in stapt en me niet die ruimte laat hebben krijg ik het gevoel dat ik hem er met alle macht uit wil hebben. Maar ik heb inmiddels het inzicht hoe het bij mij in elkaar zit. Waardoor ik ondanks die gevoelens toch weet dat ik van hem hou. Het is alleen verdomde lastig uit te leggen en duidelijk te maken dat dat gevoel los staat van hem.

Misschien helpt het je om bijv samen met de kinderen een weekje op vakantie te gaan of iets dergelijks, als je herkent wat ik zeg.

 

Ik heb besloten dat ik hem wil vertellen over mijn twijfels. Hoe moeilijk het ook zal zijn vind ik diep in mijn hart dat hij daar recht op heeft. Ik wil niet langer doen alsof. Ik kan het niet meer. Maar ik zie er zo vreselijk tegenop. Ik ben zo bang. Moet ik hem dan ook vertellen dat het gevoel er eigenlijk nooit echt geweest is? Dan zal hij zich zo gekwetst en gebruikt voelen. Ik heb nooit iets durven zeggen om hem geen pijn te doen, maar uiteindelijk zal hij zich daardoor juist verschrikkelijk kl*te voelen.
Ik zit nu te twijfelen wanneer ik het hem moet zeggen. Vanavond als de kinderen op bed liggen? Of juist in het weekend omdat hij dan de volgende dag niet hoeft te werken? Ik weet echt niet wat het beste is. Wel weet ik, gezien de vorige keer dat ik hem iets verteld heb, dat hij heel koeltjes en afstandelijk zal zijn, zolang hij geen zekerheid heeft of ik bij hem blijf. En dat kan dagen duren. Maar goed, dat is natuurlijk ook logisch, ik breek namelijk zijn hart.
Wanneer zouden jullie het vertellen?