Hallo allemaal, ik lees alle verhalen hier en heb net besloten om ook m'n verhaal met jullie te delen, alleen al om het kwijt te zijn en nu redelijk met m'n handen in het haar zit. Ik ben een jonge vrouw van 32 en nu ruim 6 weken zwanger. Ik wilde geen kinderen maar het is gebeurt. Ik heb geen vaste contract maar werk 30 uur en kan daarvan goed rondkomen, wel een huur appartement en goed netwerk, de mensen die ik het heb verteld zijn positief en meedenkend en steunen me. Ik weet verstandelijk dat kinderen eigenlijk recht hebben op 2 ouders en dit is niet de ideale situatie. Als ik aan een abortus denk dan krijg ik het Spaans benauwd ik heb wel een consult gehad waarin ze me vertelden dat als ik zo bleef twijfelen ze het sowieso niet weghalen. Ik krijg het gewoon niet aan mezelf verkocht ook al is het nu nog niks, geen echt volgroeid kindje... Ik heb het gisteren tegen de vader verteld omdat hij daar recht op heeft, hij is een jongen van 25, vrijgezel, knap, jong woont nog bij zijn ouders en lang leve de lol. Iets wat ik hem vooropgesteld niet kwalijk neem. Ik had van tevoren bedacht dat ik niets van hem eis, hij me niets verschuldigd is en als hij het niet wilt ik dat moet respecteren en had ook niet de illusie dat die blij zou zijn. Maar hij draaide volledig door! Dat zijn leven verpest is, hoe z'n omgeving erop reageert, zijn familie hem zal verstoten en heeft het zelfs over zelfmoord. Ik kan niet inschatten in hoeverre hij dit manipuleert of echt meent omdat ik weet dat hij ook wel graag dingen kan manipuleren. Anyway, ik voel me heel slecht en schuldig, dat ik zijn leven ermee verpest. Maar moet ik dat dan voor hem doen en me derest van mijn leven schuldig voelen? Ik weet niet wat ik hiermee moet. Als klap op de vuurpijl is hij ook nog eens mijn collega, dus zien we elkaar ook nog eens regelmatig, het is een soort soap I know. Daar komt bij dat ik bang ben, om alleen moeder te worden, ik vind het zo bijzonder maar realiseer me dat het heel zwaar, heftig, misschien eenzaam zal zijn, maar denk ook dat ik het liefde kan geven en een heel mooi mensje op de wereld kan zetten. Ben ik nu heel egoïstisch? In m'n hoofd heb ik het even niet meer op een rij, mensen om me heen zeggen dat hij te ver gaat, maar ik voel me ontzettend schuldig. Heeft iemand dit ook meegemaakt?
Sowieso je keuze baseren op je eigen gevoel. Het is jouw lijf en jouw leven. Vervelend voor hem dat hij het niet wil, maar straks pleeg je abortus voor hem en vergeef je het jezelf nooit. Ik ben opgevoed door alleen mijn moeder, en geloof me ik ben nooit wat te kort gekomen hoor. Dus ook om de reden dat een kind 2 ouders verdiend; zou ik geen abortus plegen. Ga je het financieel redden? Hoe ga je opvang regelen? Heb je ruimte voor een kleine uk in huis? Zie je het zitten om de rest van je leven aan deze jongen verbonden te zijn? (Want dat gebeurt hoe dan ook, sowieso) Sterkte in iedergeval! Veel stof om over na te denken!
Wow die reactie is idd erg heftig van de vader!! Nou hebben mannen meestal meer tijd nodig om te verwerken hiervan, maar als hij het zo duidelijk maakt dat hij er niets van weten moet. Dan is het misschien een idee om het geheim te houden dat hij de vader is voor de buitenwereld. Als je zelf zo twijfelt zou ik echt geen abortus plegen! Dat draag je de rest van je leven mee! Daarnaast zijn er zat alleen staande moeders die het prima doen! Je zegt zelf al dat je een goede vangnet hebt en er zijn daarnaast genoeg instanties die je kunnen helpen. Succes meid, dit is een moeilijke situatie voor je!
Hier een soortgelijke situatie.. Ik bijna 31, vader 19(!!).. Alleen hij had mij langere tijd voorgehouden dat hij 25 was. Zijn eerste reactie was ook om "het" te laten weghalen. Heb gezegd dat ik zijn mening daarin respecteerde, maar dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen. Ik heb zelf namelijk ook al een dochter van bijna 6 jaar. Een tijdje met rust gelaten. En toen kreeg ik zelf berichten waarin hij vroeg hoe het ging. Uiteindelijk hebben we nu weer normaal contact over onze baby. Hij wil een vader zijn en bijdragen aan de opvoeding, ook financieel (in hoeverre een 19jarige dat kan). V Ik zeg niet dat dit in jouw geval ook zo zal gaan. Maar ik hoop het wel voor je. En als je wilt, kun je een kind echt wel alleen opvoeden. Lukt mij ook aardig goed al zeg ik het zelf. Ook al komen nu wel de moeilijke vragen soms. Maar het gaat goed, dochter en ik komen niets te kort. En waar ik een kindje kan opvoeden kan ik met steun van familie en vrienden er ook 2 opvoeden. Maak je vooral niet druk over wat je een kind niet kunt geven, maar probeer in te zien wat jij als moeder allemaal wel te bieden hebt!
Ai meid, wat moeilijk. Maar je moet je keuze niet maken op basis van zijn gevoel. Laat hem weten dat hij contact met je kan opnemen wanneer hij dat wil. Dan heeft hij de tijd om er over na te denken en te kalmeren. Als je het alleen gaat doen, dan zou ik een document laten opstellen waarin je aangeeft niets van de vader te willen tenzij hij nog gaat aangeven dat wel te willen (en jij er mee akkoord gaat). Succes en sterkte meid, maar ik denk dat je er zeker wel komt met de steun van vrienden en familie.
Laat hem om te beginnen wennen aan het idee. Ik zou mijn pijlen wel zetten op dat jij het alleen doet, zonder partner. Wil die partner dan toch, dan is het alleen maar mooi meegenomen. Ik zou dus gewoon effe - desnoods een paar maanden - aankijken wat hij doet en of je hem het kind laat erkennen. Tuurlijk gaat het niet simpel zijn, maar moeilijk gaat ook . Je hebt immers werk, je hebt een (huur)huis, je hebt waarschijnlijk een netwerk rond jou, ... Good luck!
Dank jullie wel het is fijn te lezen dat mensen meedenken en ook te lezen dat alleen opvoeden/opgevoed zijn niet perse slecht is. Ik ben er vandaag achter dat zijn ouders streng gereformeerd zijn, dus dat verklaart wel eea. Probeer hem rustig te krijgen, z'n paniek weg te krijgen. Heb ook gezegd dat hij niet een deel van ons leven hoeft te zijn, en idd het geheim houden maar dat wil die ook niet, dit is gewoon niet zoals hij het voor zichzelf wilt, is niet het huisje boompje beestje verhaal. Tsja, ik had het voor mezelf ook niet helemaal zo gepland.. Enige optie voor hem is weghalen, een relatie is voor ons beide geen optie. Ik denk dat het goed is om afstand te nemen omdat hij mij nu zoveel kwalijk neemt. Het lastige blijft dus dat we samen werken, ben aan het kijken naar andere banen, maar ook dat is nu niet ideaal, wie neemt een zwangere vrouw aan en zoveel werk is er niet, en heb een baan nu extra nodig. Het blijft ingewikkeld...
Kan hij niet uitkijken naar ander werk? Waarom zou jij moeten vertrekken omdat hij het lastig heeft met de zwangerschap. Veel kans dat je het komende jaar immers quasi nergens aangenomen wordt. Ik zou dus voorlopig blijven waar je bent qua werk. Hij is op dat vlak qua "man" iets flexibeler.
Lieve Kimsiok, Wat een lastige situatie, meid! Maar waar een wil is, is een weg. Tja, en ik ben iets onvergeeflijker dan de andere dames: Als hij dit niet gewild had, had hij 'm in zijn broek moeten houden... Hij is 25 jaar oud en heeft waarschijnlijk ook wel biologieles gehad. Hij weet waar babies vandaan komen. Dus om voor hem abortus te laten plegen, zou ik niet doen als je er zelf niet achter staat. En ik snap best dat hij van streek is, natuurlijk, maar roepen dat je zelfmoord gaat plegen vind ik nogal puberaal (dan neem ik aan dat hij nooit eerder zelfmoordneigingen gehad heeft). Theoretisch zijn jullie samen verantwoordelijk, maar het is aan jou om in te schatten waar jouw kindje straks het meeste baat bij heeft. Heel veel sterkte en probeer ook van je zwangerschap te genieten
Mijn eerste reactie op de zin: "Ik wilde geen kinderen maar het is gebeurt" is waarom geef je het kindje niet op voor adoptie als je een abortus echt niet aankan. Ook al heb je er over een tijdje vrede mee moet ik er niet aan denken dat zo'n kindje ook maar enigsinds het idee krijgt dat het niet gewenst is. Heb dit van dichtbij meegemaakt en vind het zo verschrikkelijk sneu. Er zijn zoveel vrouwen die dolgraag moeder willen worden maar het niet lukt en na jaren proberen dolgelukkig zouden zijn met een adoptiekindje, dan vind ik het bijna egoistisch als je het zou houden... Ik ben trouwens ook niet tegen abortus als je er op tijd bij bent.
Wat ontzettend moeilijk. Ergens kan ik wel begrijpen waarom hij zo reageert, als je heel dominante ouders hebt waar niet echt mee te praten valt kan dat erg moeilijk zijn en een kind krijgen is sowieso ingrijpend. Dit zal op al zijn toekomstige relaties invloed hebben. Maar.. jij gooit nu ook je hele leven om omdat je een kind krijgt en daar laat hij je lekker gemakkelijk mee zitten. Hij moet zich echt volwassener gaan opstellen. Dit is niet de manier om hier mee om te gaan. Wat houdt hem trouwens tegen om op zichzelf te gaan wonen? Het lijkt me niet dat de relatie met zijn ouders nou zo gezellig is. Naar mijn idee kun je het bestaan van een kind niet geheim gaan houden. Ik weet niet wat je hier aan kan doen. Bereidheid om te praten moet immers van twee kanten komen.