Mijn man en ik zijn al bijna 20 jaar samen, twee kids van 9 en 5. Veel meegemaakt samen omdat ik regelmatig depressieve periodes heb waarin hij veel moet verstouwen van me. De laatst 2 jaar gaat het beter met me. Ik ben in therapie en leer veel over waarom ik doe zoals ik doe en kom er achter dat er heel veel dingen terug te relateren zijn aan mijn onveilige jeugd. Op mijn werk gaat het goed, ik heb een promotie gemaakt waar ik jaren voor geknokt heb en merk dat ik ‘groei’. Dat ik er mag zijn en dat ik mag voelen wat ik voel. Dat het niet altijd aan mij ligt, dat ik dingen mag willen. Maar het lijkt alsof mijn man niet meegroeit, of in ieder geval niet in dezelfde richting. Ik voel me steeds vaker ‘klein’ in zijn ogen. Jarenlang heb ik bij alles gedacht: het ligt aan mij, hij heeft gelijk, ik moet blij zijn dat hij bij me blijft. Maar nu zie ik steeds vaker dingen waarvan ik denk: nee, jij doet dingen op een manier die ik niet prettig vindt. Zo hebben we heel veel irritatie over de opvoeding van de kinderen. We zijn het eigenlijk nooit eens. Vooral de oudste heeft ook steeds meer problemen met hem. Ze daagt hem uit en ik begrijp dat. Hij is snel overprikkeld en zegt snel: stil nee stop niet zingen, niet dansen, niet op de bank springen. We praten daar over en dan geeft hij ook toe dat dit zo is maar er komt geen verandering. Als ik met hem praat over onze relatie, schiet hij heel snel in de paniekreflex: ik hou van jou, er is maar een iemand voor mij, ik wil bij je blijven. Maar hij geeft ook aan dat hij heel vaak niet van mij krijgt wat hij nodig heeft, dat ik koud en gevoelloos kan zijn maar dat hij toch genoeg van me houdt om dat te accepteren. Ik vraag me af of hij eerlijk is naar zichzelf. Hij is het type dat scheiden totaal geen optie vindt. Ik heb nooit geloofd in de eeuwigdurende liefde maar dat is wellicht ook niet gek als je uit een gezin komt waarvan je moeder 2x is gescheiden. Deze situatie speelt als ik eerlijk ben, al een aantal jaar. Maar elke keer was er een reden om het op de lange baan te schuiven: kids nog heel jong, gedoe op het werk. Andere dingen die meer aandacht vroegen. Dus modderden we maar weer door en schoven het onder het tapijt. En de weekendjes weg en avondjes uit eten waren fijn, en gaven me genoeg ‘vertrouwen’ om toch redelijk gelukkig door te gaan. Nu is er een factor die het allemaal nog meer compliceert: sinds een jaar of wat heb ik gevoelens voor een goede vriend van me. We praten heel open met elkaar over dingen dus een tijdje terug heb ik hem verteld dat ik meer voor hem voel dan vriendschap. Zijn reactie was zoals verwacht: ja ik hou ook van jou en heb gevoelens voor je maar dat zie ik los van mijn gezin en daar ligt mijn eerste verantwoordelijkheid, net zoals die van jou. Zo ken ik hem en in die zin was het dus niet ‘pijnlijk’ om te horen. Ik ben ook reeel: natuurlijk is het gras bij de buren niet groener, natuurlijk was ik niet van plan om met de noorderzon te vertrekken met die ander als ie wel ja had gezegd. Maar de gevoelens zijn er wel en die verwarren me. Ik heb mijn man hierover verteld. Nu zitten we in een hele lastige situatie thuis, want hij is bang dat ik wegga en gedraagt zich daardoor enorm needy, wat mij alleen nog maar meer irriteert..Super verdrietig allemaal en ik probeer vooral dingen zo normaal mogelijk te laten zijn, dan maar even faken..Voor de kids. Maar nu moet ik dus proberen hetgeen wat ik nog voor mijn man voel te scheiden van wat ik voor die ander voel, waar geen toekomst in zit. Maar ik wil niet blijven bij mijn man ‘omdat ik toch die ander niet kan krijgen’. Hoe weet je of je er nog voor moet / kunt / wilt gaan? Ja, houden van..Ik hou van mijn man. Denk ik. Ik snap soms niet zo goed wat houden van is. Ik hou van mijn kinderen, dat is het soort liefde waar ik geen enkele twijfel bij heb. Maar houden van een partner, die je van haver tot gort kent, waar je de BV Gezin mee runt…Hij irriteert me dagelijks, heb vaak geen zin om tijd met hem door te brengen. Maar ik ben me er ook van bewust dat hij zich op dit moment steeds geforceerder gaat gedragen, omdat hij weet dat ik twijfel. Hij gaat binnenkort mee naar mijn therapie en daar gaan we bespreken of we er relatietherapie bij gaan doen. Ik weet dat we dat moeten gaan doen maar ik ben bang dat ik dat vooral ga doen om te zorgen dat we goed uit elkaar kunnen gaan. En dat vind ik eigenlijk niet eerlijk naar hem toe. Tegelijkertijd: ik weet het gewoon niet. Waar doe ik goed aan? Ik denk dat ik vooral ervaringen zoek..Wanneer komt dat moment dat ik weet wat ik moet doen? Wat dan ook? En hoe leef ik in de tussentijd? Dank voor het luisteren..
Waarom niet? Ook als jullie liefdesrelatie als man en vrouw inderdaad over is hebben jullie nog altijd een relatie als de ouders van jullie kinderen. Het kan heel waardevol zijn om therapie in te zetten voor die verandering.
Ik ben van mening dat je er eerst alles aan moet doen. Zeker met kinderen.. Grijp die therapie aan, ga ervoor. Wat er daarna is zie je dan wel weer. Leuk dat je nu ‘verliefd’ ben op een ander. Maar over 2 jaar gaan die verliefde gevoelens ook over naar houden van. Heb je dat ervoor over om je gezin daarvoor op te geven? Sterkte!
Ik denk alleen maar waarom zijn jullie beiden zó passief in je relatie? Je had toch jaren geleden al het tij kunnen keren door samen aan relatie therapie te beginnen??
Misschien moet jouw eerste stap niet zijn wat ga ik nu met mijn huwelijk doen, maar wat ga ik met mijn verliefdheid doen? Heb je nog contact met die andere man? Want dat lijkt me de eerste hobbel die je moet nemen. Wil jij vechten voor je huwelijk, dan zul je het contact met die andere man moeten verbreken. Anders blijft er een soort escape achter de hand, of op zijn minst een verstorende factor.
Ik vind sowieso dat je het je man verschuldigd bent om eerst het contact met die ander te verbreken. Zolang dat niet gebeurd, kan hij het nooit goed doen. Ik vind ook zeker dat je samen in therapie kunt gaan. Heel eerlijk? Hoe het op mij overkomt is als volgt: je man was jarenlang goed genoeg toen het niet goed met je ging en nu het beter gaat, is het ineens niet meer genoeg. Dit komt misschien wat hard over, maar ik begrijp het wel (helaas bekend met depressies). Alleen vind ik persoonlijk dat je hem nu ook een kans moet geven om er samen uit te komen. Als dat toch niet blijkt te werken kun je alsnog stoppen, maar als je elkaar al zo lang kent, verdien je wel een kans
Wat je ook besluit eerst het contact met die ander verbreken Ook al eindigt jullie huwelijk ik zou niet van de 1 naar de andere relatie springen en als je de keuze maakt te gaan scheiden eerst alles op een rijtje te zetten ipv met iemand anders verder te gaan
Het is niet te doen om op basis van wat je schrijft iets te vinden. Mijn eerste gevoel zegt ook dat je man blijkbaar goed genoeg was tijdens je depressies, maar nu niet meer. Dit stuk zetten mij wel aan het denken: Maar het lijkt alsof mijn man niet meegroeit, of in ieder geval niet in dezelfde richting. Ik voel me steeds vaker ‘klein’ in zijn ogen. Jarenlang heb ik bij alles gedacht: het ligt aan mij, hij heeft gelijk, ik moet blij zijn dat hij bij me blijft. Maar nu zie ik steeds vaker dingen waarvan ik denk: nee, jij doet dingen op een manier die ik niet prettig vindt. Ik krijg het idee je het gevoel hebt dat hij jou in een bepaalde mindset heeft gehouden. Dat kan vanuit juiste intenties zijn, want het is super zwaar om samen te leven met iemand met een depressie (weet ik van dichtbij), maar het is wel belangrijk dat hij dit wilt veranderen voor jou. Ik ben het eens dat je het contact met de andere persoon moet verbreken. Maar ook dat je serieus je man nog een kans geeft. Het is ontzettend zwaar om met iemand met een depressie te leven, hij moet ook weer leren met jouw nieuwe ik te leven. Die kans verdient hij. Dus ga voor die relatietherapie, probeer goed uit te leggen wat je graag anders ziet. En probeer er samen uit te komen, mocht het anders lopen zal je er niet slechter van worden. succes!
Ik denk dat je partnerkeuze gebaseerd is geweest op wat je op dat moment nodig had in het leven: veiligheid, vertrouwen, misschien ook iemand die graag verzorgd wil worden zodat jij dat kon geven en daar blij van werd. Nu ben jij aan het helen.. de pijn van je jeugd verdwijnt en je vindt de veiligheid en het vertrouwen in jezelf (ipv dat je dat van extern nodig had). Dat is prachtig en een hele prestatie Maar voor je man geldt ook dat hij koos wat hij nodig had en dat vond hij in jou. Jij verandert terwijl hij nog de oude is. Iets in hem zorgt nog voor dat verlangen naar veiligheid en verzorging en hij is wrs gewoon bang nu jij verandert. Ik denk dus dat hij eerst iets te verwerken heeft en daarná kan je kijken naar jullie relatie. Hij is al die jaren ook gebleven, er is vast ook veel liefde tussen jullie En vwb die andere man, die kiest duidelijk zijn gezin en jij hebt ook een gezin. Laat hem lekker gaan.
Ik sluit me hierbij aan. Daarnaast heb ik zelf in mijn omgeving meermaals ondervonden dat je als mens nou eenmaal verandert. Zeker als je jong een relatie krijgt, kun je echt anders in het leven staan dan 20 jaar later. Soms verander je samen en sta je samen sterker. Echter veranderen mensen soms ook dusdanig waardoor je eigenlijk helemaal niet meer goed klikt samen. Op dat punt kan ik het best begrijpen dat je allebei je eigen weg kiest. Gelukkig zijn, elkaar in je waarde laten vind ik veel belangrijker dan getrouwd blijven met degene waarmee je jong trouwde. Ik vind wel dat jullie inderdaad wel moeten uitzoeken of de liefde er nog is wanneer jullie met behulp van relatietherapie beide kunnen groeien. Jullie zijn, zoals hierboven staat, bij elkaar gekomen omdat jullie toen goed bij elkaar pastte qua behoeften. Die verhouding verandert, dat is ook gewoon goed wanneer je er persoonlijk beter door gaat voelen. Je man heeft echter ook nog deze ruimte, tijd en de keuze nodig om te kunnen veranderen. Wat de uitkomst ook zal zijn, hij heeft wel recht om dit aan te kunnen gaan. Ik zou dus zeker voor therapie samen gaan. Zet vooral in op het vinden van jezelf en jullie samen, dat is altijd goed, voor je relatie wanneer je samen blijft maar anders ook voor evt volgende relaties.