Een aantal hier kennen mijn situatie wel een beetje al denk ik. Al vaker topics geopend, maar het blijft me dwars zitten. Complexe familie relatie tussen mijn ouders, zusje en ik zelf. Nu is mijn zusje sinds vorig jaar moeder van een heel lief meisje en is het niet bepaald beter erop geworden. Voor die tijd had ik min of meer afstand genomen, maar omdat mijn nichtje anders niet echt iemand heeft, hebben we toch weer meer contact (voor mijn nichtje dan, niet voor mijn zus). Maar nu weer het oppasvraagstuk pff. Ik heb vanaf het begin aangegeven af en toe te willen oppassen, hartstikke leuk, maar niet vast. Ik heb daar zo mijn redenen voor. Nu heeft zusje echter weer werk gevonden en heeft ze 3 dagen in de week oppas nodig. Kindje gaat 1 dag naar een bso, maar meer is "zielig" aldus mijn ouders en zusje. Mijn moeder gaat dus een dag oppassen (in feite veel meer want zusje woont bij mijn ouders) en ze verwachten dus dat ik de andere dag doe. Wat ik niet wil. Wel af en toe, niet structureel. Nu krijg ik dus elke keer dat ik bij mijn ouders ben (wat redelijk vaak is, mijn kinderen gaan daar graag heen) opmerkingen van mijn moeder, dat 2 dagen haar te zwaar wordt etc. Dat begrijp ik overigens heel goed, maar ik vind dat een probleem van mijn zusje en niet van mij. Ik heb gezegd dat ze dan prima 2 dagen naar de bso kan, maar dat is dus zielig want ze is nog zo klein.. klein detail, die van mij gingen met 12 week naar de crèche. En toen was het helemaal niet zielig blijkbaar, want vast oppassen was toen zeker geen optie. En sinds mijn zusje met haar dochtertje bij mijn ouders woont, hebben mijn ouders al meerdere malen ook 's nachts opgepast, terwijl mijn zusje op stap ging. Wij vragen al jaren om een nachtje oppas, maar dat willen ze niet, ook niet nu de oudste wel alleen thuis kan blijven. Nu zusje daar woont mogen ze er sowieso niet meer logeren, ook niet 1 tegelijk, dat mocht voorheen wel. En alles bij elkaar wil ik het gewoon niet, maar ben zo zat van de stiekeme opmerkingen dat ik bijna geneigd ben om toch toe te geven. Vind het ook sneu voor mijn moeder, want het wordt ook teveel voor haar denk ik. Aan de andere kant, als mijn ouders eerder al eens een keer grenzen hadden aangegeven richting zusje zaten we niet weer in zo'n situatie. Dus pfff.. tips, advies? Ik ben geneigd om het contact helemaal te verbreken, zo zat ben ik ervan (voor mensen onbekend met de situatie, de manipulatie speelt al sinds mijn kinderjaren). Alleen mijn kinderen hebben verder een heel goede band met mijn ouders. Mijn man zegt laten stikken, deden ze ook bij ons (klopt), maar ik krijg dan toch weer een schuldgevoel etc etc. Sorry voor het enorme verhaal.
Ik zou ze inderdaad lekker laten. Jij bent niet verantwoordelijk voor de situatie en al helemáál niet voor de oplossing. En je hebt je eigen kinderen; misschien kan je zusje daar dan ook een dag op passen als ze vrij is? En misschien heb je het al gedaan, maar echt het gesprek aangaan? Dus wat je hier nu schrijft tegen hen/je ouders zeggen. En dat als ze jouw grenzen niet respecteren en door blijven gaan als jij nee hebt gezegd ed, je overweegt het contact te verbreken, maar dat je dan eigenlijk niet wilt en hoopt dat ze dus ook rekening met jou kunnen houden.
Wat een moeilijke situatie met alleen maar verliezers… Ik zou zonder je zusje (en zonder kinderen) een keer met je moeder praten. Uitleggen dat je gek bent op je nichtje, en graag af en toe op wilt passen, maar dat je zelf al een druk gezin hebt en hier niet structurele afspraken over wilt maken. Ik zou de opvang juist positief maken, dat 2 dagen naar de opvang veel prettiger is voor je nichtje, omdat ze dan beter kan wennen en meer structuur krijgt. Ook is 1 dag opvang een uitzondering, 2 dagen is veel fijner voor alle partijen. Ook zou ik benoemen dat je eigen kinderen dit ook hebben gedaan en dat dat prima ging. Dat je dus niet structureel gaat oppassen en eventuele opmerkingen dit niet zullen veranderen en dat je dat als zeer vervelend ervaart. Als je na zo’n gesprek nog steeds opmerkingen krijgt, dan zou ik vervolgstappen nemen, maar hopelijk is dat niet nodig.
Jij hoeft niet te lijden onder het feit dat je moeder haar grenzen niet aan kan geven. Als jij toegeeft gaat zij het niet leren. Kies voor de momenten waar je energie uithaalt, en laat de momenten die teveel energie kosten gaan.
Mijn situatie is niet hetzelfde. Maar draaid wel om oneerlijke/ongelijke behandeling en een lading manipulatie. Ik heb keer op keer aangegeven waar het wringt maar dat beland in dovenmans oren. De kinderen zijn gek op oma. Maar hebben ook een moeder nodig die goed in haar vel zit. Daarom heb ik besloten om het contact op een lager pitje te zetten. Zodra het even zo loopt kan ik kijken of het nog wat bijgesteld moet worden.
Gesprek met mijn moeder ben ik al aangegaan en ik denk ook wel dat zij snapt waarom ik bepaalde keuzes maak en dat ze er zelf tot op bepaalde hoogte wel respect voor heeft dat ik mijn grenzen aan kan geven. Zelf kan ze dat helaas niet, maar ze wil het ook niet horen, om er dan straks zelf weer aan onderdoor te gaan. Maar ik ben er ook te zat van om zo door te gaan. Gesprek met mijn zusje, tja, al wel geprobeerd hoor, maar dat is eigenlijk vrij kansloos. Daarom snap ik mijn moeder ook wel, want zodra je mijn zusje laat weten hoe je er echt over denkt heb je afgedaan en gaat ze weg (en mijn moeder is dus als de dood haar kleindochter straks niet meer te mogen zien).
Naar jou kon ze wel grenzen aan geven toch? Als ze een grens stelt zonder mening, hoe reageert dus dan?
Mijn familie is ongeveer hetzelfde als de jouwe helaas. Ik mis in je verhaal wel de rol van je vader.. hoe denkt hij erover, hoe gaat hij hiermee om? Ik heb zelf gekozen voor geen contact. Niet met mn zusje, helaas ook niet meer met mn nichtjes en nu ook niet meer met mn ouders. Eerst zag ik mn nichtjes nog wel maar weet je, dat kwam zo neer op schuldgevoel, willen helpen, steeds gemanipuleerd worden door mn moeder en zusje, over mn grenzen heen gaan. En elke keer als ik thuiskwam was ik dagen niet aanspreekbaar. Tot ik bedacht ja hallo, éérst mn eigen kinderen, eerst mn eigen gezin, mn man, ik! Ik wil niet meer dat zij me leegtrekken en gekmaken. En nu ervaar ik zoveel rust... lichaam en ziel ontspannen en ik ben een leuker mens en vul mn leven met mensen die positief en vrolijk en leuk zijn en nu is mijn leven ook weer leuk. Conclusie.. je weet wat je wilt, of niet wilt in dit geval. Sta op je strepen, laat je niet overhalen uit schuldgevoel. Bedenk van wie dit probleem is (je zusje) en wie dit niet op hoeft te lossen (jij). Kies voor jezelf en je eigen gezin en mentale gezondheid.
Het klinkt voor mij ook een beetje alsof als jij 1x gaat zeggen ‘ok, nu is het wel goed’ - er binnen de kortste keren van je wordt verwacht nóg een dag op te passen of een nacht etc. Ik zou echt blijven vasthouden aan je grens! Mensen (jouw zusje maar ook jouw moeder) moeten hierin hun eigen verantwoordelijkheid nemen, en niet jou ineens opzadelen met een probleem dat helemaal niet van jou is.
Oja en je nichtje.. ja dat is ook superzielig, ik weet het je wilt het niet, niemand wil dat... ik herken dat heel erg en toch vond ik mn eigen gezin zwaarder wegen want voor hen ben ik verantwoordelijk. De impact van wel contact was te groot. Het blijft lastig.
[QUOTE="Zonnestralen, post: 24523729, member: 108064"]Naar jou kon ze wel grenzen aan geven toch? Haha, ja, goed punt. Als ze een grens stelt zonder mening, hoe reageert dus dan?[/QUOTE] Dat kan niet bij haar. Alles wordt persoonlijk opgevat.
Ja je hebt helemaal gelijk en ik kan me uit eerdere verhalen idd herinneren dat jij in een soortgelijke situatie zit. Contact verbreken met mijn ouders kan ik nog niet (en dus indirect nu niet met mijn zusje, omdat ze daar woont). Heb wel besloten om zelf voorlopig even geen contact op te nemen.
Ja precies. Tot nu toe valt het voor mijn kinderen mee, ze gaan daar nog altijd graag heen. Als was de jongste laatst wel heel boos dat hij nooit daar mag slapen en nichtje altijd. Tja, ik denk op de lange termijn dat het wel afgaat op geen contact, maar blijf altijd nog een beetje hoop houden. Dom, vast wel, want ik ben bijna 40 jaar en zusje verandert toch niet.
Dat lijkt me een goed begin ook van je familie hoef je niet alles te pikken en je hoeft ze ook niet te redden gewoon nee.
Oh ja dit nog. Mijn vader ziet het wel. Hij geeft me ook groot gelijk en zegt dat het zusje haar probleem is. Als hij teveel zegt krijgt hij echter mijn moeder over zich heen en dat wil hij niet.
Ook dat herken ik. Het doet pijn. En mss ligt het niet eens aan je zusje maar komt de meeste pijn omdat je zelf geen zorg en waardering krijgt van je ouders. Of iets in die richting. Als je daar aan kunt werken.. dat je als volwassene voor jezelf kunt zorgen en die waardering aan jezelf geeft (en ontvangt van je man, je kinderen, andere mensen) en minder het kind dat het zo nodig had, dan word je minder afhankelijk en ben je vrij
Net zo dysfunctioneel als gezin als bij mij. Dit is wat het gedrag van je zusje ook in stand houdt. Het wordt getolereerd door je ouders. En zij veranderen niet. Maar jij kunt wel zorgen dat het jou niet zo raakt. Zwaar is het he.