mijn hoofd loopt over

Na een tijdlang twijfelen of ik mijn verhaal hier neer zou zetten doe ik het nu toch maar. Misschien dat iemand me nog tips of adviezen kan geven, want alleen kom ik er niet uit. Misschien dat het opschrijven ook helpt alles op een rijtje te zetten.

Mijn vriend en ik zijn 3.5 jaar samen, en hebben 2 dochters. We wonen in het buitenland en ik heb al sinds ik hier woon af en aan heimwee naar nederland. Mijn vriend weet dit maar begrijpt het niet. Voor hem is hier weggaan geen optie. Hij komt hier niet vandaan maar zijn vader en oma wonen hier en sinds hij klein is kwam hij hier elke vakantie naartoe. Sinds zijn 18e woont hij hier zelf. Al jaren speelt deze kwestie in meerdere of mindere mate een rol in onze relatie. Vooral omdat eht vanuit hier heel lastig is om in nederland te komen, ik kan niet zomaar even erheen rijden oid. Vliegen is heel erg duur en met twee kleintjes ook niet vanzelfsprekend. Toen we net samen waren, vond ik alles natuurlijk prachtig. Maar toen we samen gingen wonen was ik net zwanger van onze oudste, kende helemaal niemand buiten hem om en was werkloos, bovendien woonden we bij zijn oma in (een huis met een appartement per verdieping) die extreem opdringerig is. Zijn vader woont in het huis er pal naast en ook zij kwamen zomaar binnenlopen wanneer ze dat uitkwam. Omdat ik verder niemand had en me verstikt voelde door zijn familie, kwam ik in een depressieve periode terecht waarin ik meer dan eens geschreeuwd heb dat ik het zat was en terug ging naar Nederland. Dit heeft mijn vriend achteraf heel erg getraumatiseerd en hij trok zich daarom steeds meer terug, communiceerde nauwelijks nog met mij. Ook op intiem niveau gebeurde er weinig. Seks was van de baan ivm mijn zwangerschap en complicaties, maar zelfs knuffelen of kussen zat er niet veel meer in. Ook was hij erg afstandelijk wat de zwangerschap betreft. Ik denk dat hij zich niet durfde te hechten, omdat hij dacht dat ik toch wel zou vertrekken. Dat bracht weer andere wrijvingen met zich mee. Na de geboorte van onze dochter heb ik nog 9 maanden thuis gezeten, en toen uiteindelijk werk gevonden. In die periode was ik gelukkig, onze dochter groeide op en het werd allemaal iets minder zwaar, ik had eindelijk wat sociale interactie en zelfs de oma van vriendlief begon na meerdere grote uitbarstingen van onze kant te begrijpen dat ze zich op de achtergrond moest houden. Op intiem niveau ging het nog steeds niet helemaal lekker, we hadden misschien eens in de twee a drie maanden seks, maar hij wilde er niet over praten, zei dat het hem gewoon niet zo interesseerde en dat hoe meer ik erover ging zeuren hoe minder zin hij erin had. Ik probeerde wel eens wat, maar hij duwde me dan weg en zei iets in de trant van laat me met rust. Na een aantal keren die afwijzingen, die ik slecht trok, heb ik het dus niet meer geprobeerd en hadden we alleen seks als hij avances maakte. Wat dus bar weinig was. Toch ging ons dagelijks leventje verder prima, we communiceerden weer iets beter en we deden allebei moeite om het de ander meer naar de zin te maken. In die periode hebben we dan ook besloten voor een tweede te gaan (vooral op mijn aandringen omdat ik graag weinig leeftijdsverschil tussen de twee kids wilde), die vrij snel ook kwam (het was de enige keer die maand en direct raak). Omdat mijn baan tijdelijk was, werd mijn contract niet verlengd voor de winter en ik kwam weer thuis te zitten. Dit keer vond ik het een stuk minder erg, mijn eerste zwangerschap was een erg zware (dreigende vroeggeboorte en volledige bedrust), dus ik deed het rustig aan en mede daardoor heb ik deze zwangerschap veel beter doorstaan. Ook genoot ik van mijn dochter, en ondanks dat ik nog steeds geen vrienden had, kabbelde ons leventje rustig door. Alleen qua seks stond het weer op het vriespunt. Hij vond het eng, wat ik ergens wel begrijp maar toch baalde ik ervan. In de tussentijd begon het bij mij wat te knagen. Vriendlief begon weer voor zichzelf en daar ging veel tijd in zitten. Dat wist ik van tevoren, maar ik wist dat hij alleen op die manier gelukkig zou zijn dus ik heb hem aangemoedigd en niet laten merken dat ik vreesde voor wat komen ging. Het was erg vervelend dat hij soms pas na 8u thuis kwam, dan nog een uur buiten aan de telefoon hing voordat hij uberhaupt gedag kwam zeggen tegen ons. Uiteraard hebben we onder andere daarover aanvaringen gehad, en ik merkte steeds meer dat wij niet op dezelfde golflengte zitten. Het lijkt wel of we totaal langs elkaar heen praten. Als ik hem iets uit probeer te leggen, ziet hij dat meteen als kritiek. En in plaats van er dan iets aan te doen of het samen uit te praten trekt hij zich nog meer terug in zijn eigen wereldje. Maar aangezien ik destijds nog met de zwangerschap bezig was, heb ik het allemaal maar een beetje zijn beloop gelaten.

Eenmaal bevallen van onze dochter, begonnen sommige dingen mij steeds meer tegen te staan. Het late thuiskomen, het vele bellen, nooit begrip tonen en altijd het slechtste van mij denken. Hij verwijt mij dat ik alleen de slechte dingen onthoud en nooit eens het goede zie. Dat is natuurlijk niet zo maar als hij iets goeds doet dan ga ik hem daar niet elke keer een aai over de bol voor geven. Ik vind veel dingen vanzelfsprekend, zoals dat hij helpt met de zorg van onze dochters, of even de tafel dekt als ik sta te koken, dat soort dingen. Als de prullenbak vol is er een nieuwe zak in stoppen, gewoon de normale zaken. Maar als ik dat dan eens aan probeerde te kaarten kreeg ik van zijn kant altijd onbegrip, hij werkte immers de hele dag en bracht het geld binnen, dus voor hem was het dan logisch dat ik me met het huis en de kinderen bezig hield. Zelfs nu ik fulltime werk vindt hij dit nog, omdat hij meer verdient dan ik. Kortom, het zal dus nooit tot gelijkheid leiden voor hem. Vaak eindigt een ruzie in dat we elkaar twee dagen negeren en vervolgens doen we alsof het nooit gebeurd is. Dingen worden nooit echt uitgepraat, en ik ben dat zat. Een conflict moet niet uit de weg gegaan worden, maar hij is groot fan van de struisvogelpolitiek en dus lopen we vaak vast omdat hij op een gegeven moment gewoon wegloopt en niet verder wil praten.

Inmiddels ben ik zelf weer aan het werk. Zelf was ik dolblij toen ze me belden, want in deze tijden liggen de banen nu eenmaal niet voor het oprapen. Het enige nadeel is dat ik ook weekenden en avonden werk, dus dat houdt in de praktijk in dat we elkaar vaak mislopen, omdat ik veel werk op momenten dat hij vrij is. Hij heeft daarom ook geprobeerd om me eronderuit te praten. Uiteindelijk heb ik de baan toch aangenomen, omdat ik het zelf ook gewoon nodig heb om te werken, vooral hier omdat waar ik woon geen mens te bekennen is en ik anders totaal geisoleerd raak. Bovendien betekenen de onregelmatige diensten ook dat ik soms om 15u al klaar ben en soms pas om 15u begin, waarin ik dus de meiden bij me heb en ze maar een halve dag naar de gastouder hoeven in plaats van een hele dag. In het weekend of savonds als ik werk zijn ze dan bij hun vader, en ondanks dat we dan niet met het hele gezin zijn, vind ik het wel fijn dat ze in ieder geval gewoon thuis zijn met een van ons. Hij ziet dus liever dat ik een kantoorbaan heb, zodat we vaker tegelijk thuis zijn, maar waardoor de meiden vaker van huis zijn en we ze beiden minder zien.

Verder heb ik het erg moeilijk met de mediterraanse mentaliteit. Familie is enorm plakkerig, en nee wordt niet geaccepteerd, zeker niet als het om de kinderen gaat. Mijn schoonvader die naast ons woont eist de meiden vaak een dag op in het weekend terwijl wij dan meestal gewoon thuis zijn, maar als wij hem eens nodig hebben is hij er vaak niet. Oma van boven is wel gekalmeerd, maar ik krijg nog steeds de kriebels van haar. Zo heb ik haar al duizend keer gezegd dat ik mijn eigen post uit de bus haal, en toch legt ze elke dag de post voor mijn deur. Als een van de meiden huilt staat ze voor de deur om te vragen waarom, en als we ruzie maken luistert ze stiekem mee. Geen enkele privacy dus. Ik ga inmiddels niet meer naar buiten in onze tuin omdat ik geen zin heb in haar, zij komt dan steevast aanrennen en gaat niet meer weg. Ik heb al vaak aangegeven dat ik het niet trok en dat ik wilde verhuizen. Maar aangezien we hier bijna gratis wonen, was het argument altijd hetzelfde en ik moest me er maar niet zo druk om maken en weet je wel wat dat kost. Vorig jaar hebben we een keer hele erge ruzie gehad en toen wilden we bijna verhuizen, maar uiteindelijk besloten we toen te blijven omdat we inmiddels al zoveel aan het huis hadden verbouwd. Achteraf een foute beslissing. Schoonma woont hier niet in de buurt, maar heeft hier wel een appartement. Eens in de 2 maanden komt ze dan 2 weken hier, en is dan elke dag bij ons thuis. Ik kan dat erg slecht hebben, terwijl mijn schoonmoeder een schat van een mens is. Maar het is gewoon zo verstikkend. Sinds ik weer werk ben ik ook doodmoe als ik thuis kom en heb dan nog zoveel te doen, en als zij er is krijg ik niets gedaan, want ze praat honderduit. Toen ik ging bevallen bleef ze bij allebei de meiden een maand; en zat dan de hele dag bij mij thuis. Ze wil dan het liefst alles van me overnemen omdat ze denkt dat ze me daarmee helpt. Heel lief bedoeld maar ik word er gek van! Alleen als ik dan nee zeg is ze beledigd en krijg ik weer ruzie met mijn vriend, die het altijd voor zijn moeder/oma/vader opneemt maar nooit eens begrip toont voor mijn kant van het verhaal. Wat in mijn ogen niet klopt, want zijn gezin hoort zijn prioriteit te zijn en niet of anderen zich afgewezen voelen

 

Qua vriendschappen heb ik hier niemand, er zijn ook nergens gelegenheden om mensen tegen te komen. Het is een eiland en erg ons kent ons, je komt nergens tussen en al helemaal niet als buitenlander. Qua ontspanning doe ik dus verder ook weinig. In Nederland daarentegen heb ik wel een hoop kennissen en vrienden. En er is zoveel meer te doen. Als ik op vakantie ga naar Nederland is het altijd een verademing, om bijvoorbeeld gewoon naar de winkel te kunnen tussen 12 en 2 (hier is alles dicht). Of met de meiden zwemmen of naar de speeltuin of kinderboerderij. Dat heb je hier allemaal niet. Ik heb erg veel contact met vriendinnen in nederland, via whatsapp ed. Mijn vriend kan hier slecht tegen. Hij vindt dat ik teveel met mijn hoofd daar leef en te weinig in de realiteit. Dat ik mijn best niet doe om hier een leven op te bouwen. Inmiddels is dat deels wel zo, want ik heb het al zo vaak geprobeerd maar er zijn gewoon geen uitwijkmogelijkheden hier. Door het appen met vriendinnen en familie in nederland wordt mijn heimwee natuurlijk nog meer versterkt.

Nu is het dus zo dat met verloop van tijd al die kleine dingen groter en groter zijn geworden, zonder dat mijn vriend en ik ooit iets samen op hebben gelost. En omdat het nu zo ontzettend slecht tussen ons gaat, twijfel ik of ik nog met hem verder wil. Hij is iemand die erg snel tevreden is, zichzelf geen vragen stelt. Over of hij bijvoorbeeld gelukkig is. Ik zelf ben dat momenteel niet. Hem lijkt het niet veel uit te maken, zoals hij zegt ik wilde een familie en een gezinsleven en dat heb ik nu. En hij kijkt eigenlijk niet verder, dingen zoals ons seksleven ed maakt hem allemaal niets uit. Ik durfde heel lang niets tegen hem te zeggen omdat hij maar 2 reacties heeft: of hij ontploft en wordt dan heel gemeen, zegt allerlei nare dingen, ofwel hij bagatelliseert het en doet het af als onzin, waardoor ik me dus niet serieus genomen voel en in het vervolg vermijd met hem over mijn gevoel te praten. Uiteindelijk is de bom gebarsten omdat ik er bij toeval achter kwam dat hij achter mijn rug om dagelijks blowde. Ik betrapte hem op heterdaad en heb die avond gezegd dat ik niet met hem verder wilde, en dat ik bovendien erg heimwee naar nederland heb en graag terug wil. Dat van de heimwee had ik een maand eerder ook al gezegd en daarvan was hij dus op de hoogte, maar niet dat het zo serieus was dat ik overwoog om terug te gaan. Dit viel bij hem heel rauw op zijn dak en natuurlijk werd hij ook erg kwaad omdat ik dan de meiden van hem af zou nemen (iets wat ik absoluut niet wil, maar ik word hier doodongelukkig, met of zonder hem). Het bleek toen dat hij al 6 maanden blowde, iets wat hij in het begin van onze relatie ook deed en waar hij na talloze ruzies eindelijk mee is gestopt. Ik vertrouwde hem volkomen dus het is nooit in me opgekomen dat hij iets achter mijn rug om deed, daarom kwam het ook extra hard aan. Dat begreep hij wel en hij zei dat hij ons niet kwijt wilde en echt samen moeite wilde doen om erbovenop te komen. Achteraf denk ik meer uit schuldgeoel dan dat hij het echt meende. Ik vond zijn reactie ook onverwacht want naar hoe hij zich de laatste tijd gedraagt, dacht ik dat hij er zelf eigenlijk ook wel klaar mee was. Ik dacht eigenlijk dat het al te laat was, maar omdat we samen twee kinderen hebben voel ik me ook verplicht om alles te proberen. Zijn voorstel was om dan nu uiteindelijk alsnog te verhuizen. In mijn ogen is dat achter de feiten aanlopen, maar het proberen waard. Misschien dat als die spanningen weg zijn, het allemaal wat soepeler loopt en als het tussen ons goed gaat, de heimwee vanzelf overwaait. Al moest hij eerst maar eens laten zien dat hij ook echt moeite ging doen. Meestal met dat soort dingen duurt het twee weken en daarna glijden we vanzelf weer terug in ons normale patroon.

Daarbovenop kwam dat hij twee dagen na het blow incident aan werd gehouden door de politie en positief op drugs testte, waardoor zijn rijbewijs 6 maanden ingetrokken is. Op dit eiland is een rijbewijs onmisbaar en dit kwam dus best hard aan. Zowel voor hem, want hij werkt met zijn bestelbus en heeft dus elke dag iemand nodig om hem rond te rijden, als voor mij, want een groot deel van het brengen en halen van de meiden, alsook andere dingen (boodschappen ophalen, vuil weggooien ed), komt nu op mij neer. Mijn vriend zelf is er een soort van depressief van geworden en doet voornamelijk heel zielig. Ik ben dan best hard en zeg wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Hij ziet dat weer als kritiek en dat ik nooit aan hem denk en hoe hij zich voelt. Ik heb 2 weken geluisterd naar zijn geklaag over hoe verkeerd het wel is dat hij zijn rijbewijs kwijt is en dat het niet klopt ed. Ik heb geluisterd, begrip en medeleven getoond, maar het leven gaat ook gewoon door en hij moet op een gegeven moment ook de knop omzetten en schouders eronder, anders kan hij net zo goed niet uit bed komen. Ook liegt hij tegen iedereen over hoe het is gebeurd, hij zegt dat het eenmalig was na een feestje. Wat dus niet zo is, maar hij wil niet slecht voor de dag komen. Ik begrijp het wel, maar het steekt me ook. Iedereen kiest partij voor hem en vindt het zielig voor hem, de straf overdreven etc. Zijn moeder wilde meteen een maand hierheen komen, om te helpen maar ik heb gezegd dat ik dat echt niet wilde en dat als zij nu komt dat het einde van onze relatie betekent. Omdat ik hem volgens eigen zeggen niet help en begrijp, ben ik een beetje de slechterik. Hij valt me dan vervolgens aan omdat ik niet genoeg medelijden toon. Ik heb gezegd dat hij een beetje teveel gewend is dat iedereen altijd maar ja en amen tegen hem zegt en dat er altijd wel iemand klaarstaat om hem uit de shit te helpen, en dat hij gewoon gefrustreerd is om een keer de harde waarheid te horen en het zelf op te moeten lossen. Misschien ook niet helemaal politiek correct, maar hij heeft het zelfs al een aantal keren over zelfmoord gehad en dat gaat mij gewoon te ver. Bovendien zit ik enorm met mezelf in de knoop en weet echt niet of ik nog verder wil met hem of niet. Als ik op mijn werk ben is het een opluchting, omdat ik even alleen kan zijn. Als ik terug naar huis moet voel ik me bezwaard.

In de tussentijd zijn alle beloften van moeite doen en vechten voor de relatie ook weer versloft. Hij doet er niets meer voor, en ik vertik het om hem nu achter zijn vodden aan te zitten. Elke keer als ik met een mogelijk huis aankwam was het niet goed genoeg om even te bellen. En gister werd hij kwaad omdat ik toch zeker ook zelf wel kon bellen. Ja natuurlijk kan dat, maar dat is de bedoeling niet. We willen er samen voor gaan, dan moeten er ook twee moeite doen. Ik heb gisteravond weer gezegd dat er niets veranderd is, en dat ik zo niet door wil gaan. Ik heb eerder al eens relatietherapie voorgesteld, maar therapie is hier nog enorm taboe en hij wil dat absoluut niet. Volgens hem heeft het geen nut om nog samen te blijven als je er samen niet uit komt. gister stelde ik voor om tijdelijk uit elkaar te gaan, maar dat vindt hij ook geen goed idee want dat is uitstelling van executie volgens hem. Dat ik tijd en ruimte nodig heb om mijn gedachten op orde te krijgen stapt hij overheen. Ik heb dus maar weer aangegeven dat ik op deze manier niet verder wil, en vooral omdat we elkaar steeds meer op de zenuwen werken en ik niet wil dat we op een slechte manier uit elkaar gaan, voor de kinderen.

Hij probeert me nu op alle mogelijke manieren te kwetsen omdat ik heb gezegd dat ik ooit terug wil naar Nederland. Natuurlijk zou ik niet meteen vertrekken als we nu uit elkaar gaan. Dat heb ik ook gezegd, en dat ik het liefst er samen uit kom en dan pas beslis wat er eventueel mogelijk is. Voor mij staan uit elkaar gaan en terug gaan naar nederland los van elkaar, maar hij ziet het als een geheel. Hij begon meteen met dreigen dat als ik de meiden meeneem het ontvoering is, en ik maar lekker alleen moest gaan. Ik heb gezegd dat als hij op die manier begint ik helemaal geen zin heb om samen een oplossing te vinden.
Ik vind hem geen slechte vader, en de meiden verdienen het om hem regelmatig te blijven zien, maar soms ben ik bang dat hij ze iets aandoet. Hij heeft het al meerdere keren over zelfmoord gehad, en ik zie dan scenarios voor me die ik helemaal niet wil zien. Dat maakt me weer bang om de knoop door te hakken, want straks doet hij iets geks als ik er niet bij ben. Dat hij zoiets heeft van als ik ze niet mag zien dan mag zij ze ook niet hebben oid.

En ik zit heel erg met die heimwee in mijn maag. Ik zou zo graag terug gaan naar mijn eigen land, dichtbij mijn eigen familie zijn, lekker op mezelf wonen en gaan en staan waar ik wil zonder beperkingen. Ook al zijn mijn vriend en ik uit elkaar, dan nog zit ik hier en er is hier zo weinig mogelijk. Soms lijkt het wel of ze hier nog in de middeleeuwen leven. Ook voor de meiden vind ik dat niet fijn, want ooit zullen ze gaan studeren en een leven opbouwen, en ik zou het vervelend vinden als ze beperkt zijn tot dit eiland.

 

Aan de andere kant verwijt ik het mezelf dat ik het geen kans geef, ik veel te snel opgeef. Mijn vriend zegt dat we gewoon door een moeilijke tijd gaan omdat we twee kleintjes hebben en we langs elkaar heen leven door het werk en de drukte als we thuis zijn. Dat we allebei zo moe zijn als alles gebeurd is, dat we geen energie meer voor elkaar hebben. Hij denkt dat het vanzelf wel goed komt na verloop van tijd. Maar zelfs als alles goed zou gaan, zijn er wezenlijke verschillen tussen ons, dingen die onverenigbaar zijn. Ik wil graag meer kinderen, hij absoluut niet, om maar wat te noemen. Ik zou zo graag ooit mijn studie afmaken, maar daarvoor moet ik terug naar Nederland en er is geen enkele kans dat hij ooit (tijdelijk) mee zou gaan naar Nederland. Dus bij hem blijven betekent ook nooit hier weg. Zelfs een andere plek in Frankrijk wil hij niet. Ik wil conflicten graag uitpraten, hij wil ze laten rusten en denkt dat het dan vanzelf overwaait. Voordat hij werd aangehouden, wilde hij zelfs gewoon doorgaan met dagelijks blowen, omdat hij er volgens hem toch niemand mee lastig valt. Dat zijn belangrijke verschillen die je niet oplost.

Ik hoor en zie andere stellen, en daar straalt een hele andere emotie vanaf. Ook tussen hen gaat het soms slecht, maar die mensen hebben altijd een stevige basis om op terug te vallen, en ik heb het idee dat wij die basis gewoon niet hebben. Mijn gevoel voor hem is gewoon weg. Ik betwijfel ook of dat nog terug kan komen. En toch is het er ooit geweest, want het is waardoor wij besloten om samen kinderen te krijgen. Het was sterk genoeg om mij te doen vertrekken uit mijn eigen land, maar nu is alles wankel. Ik durf ook geen beslissing te nemen. Alles wat ik doe lijkt verkeerd. Als ik bij hem weg ga, komt er zoveel op me af. En ik ben bang dat hij het me enorm gaat verwijten en dat de meiden er dan tussenin komen te staan.Hij noemt me nu al steeds egoistisch. Maar hoe langer we op deze voet doorgaan, hoe destructiever het wordt. Dus zo doorgaan heeft ook geen zin. Samen proberen op te lossen lijkt ook van de baan; hij is alleen nog maar bezig met mij bedreigen, in de zin van denk er goed over na want je weet wat je hebt maar niet wat je krijgt, en pas maar op, en je krijgt mijn toestemming niet de meiden mee te nemen.. Hij heeft al meerdere nare opmerkingen gemaakt zoals ik wou dat we nooit kinderen hadden gekregen, je bent niets waard, je hebt me nooit een goed gevoel over mezelf gegeven..

En dan komt bovenop deze hele puinhoop nog mijn sterke heimwee. Ik zou willen dat ik dat niet zo sterk voelde, maar ik kan er niets aan doen. Alles in mij schreeuwt dat ik terug moet gaan naar huis. Ik heb hier een baan en die bevalt me prima, als ik hier alleen zou wonen zou dat ook allemaal prima gaan. Het leven gaat door. Maar ik zou niet gelukkig zijn. Ik zou overleven. Als ik hier blijf is het voor de meiden, zodat ze hun vader kunnen blijven zien, maar is dat dan de oplossing, mezelf opofferen? Een leven zonder geluk omdat ik gebonden ben aan een plaats waar ik niet wil zijn? Of heb ik het aan mezelf te danken, omdat ik besloot kinderen te krijgen met iemand ver weg, terwijl ik achteraf gezien niet zeker wist of ik mijn hele leven hier wilde blijven? Ik vind het allemaal zo moeilijk..

Sorry voor het ellenlange verhaal. Het heeft me in ieder geval wel opgelucht om het eens allemaal op te schrijven. In mijn omgeving kan ik er eigenlijk niet echt over praten. Mijn vriendinnen in nederland vinden dat ik bij hem weg moet zo snel mogelijk, mijn eigen ouders zeggen tja eigen schuld dikke bult en zodra ik met mijn vriend praat eindigt het in ruzie en elkaar kwetsen..

 

Bedankt voor de reacties. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat jullie achter de optie 'terug naar Nederland' zouden staan. Maarja, als ik diep in mijn hart kijk is dat ook wat ik het liefste wil.

We zitten inmiddels in een wapenstilstand, hebben het er nog eens over gehad en in die discussie kreeg ik eigenlijk alleen maar verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Daarom ben ik er maar mee gestopt, ik heb gewoon geen zin om ruzie te maken over onbenullige dingen terwijl het om iets veel groters gaat. Hij weigert alleen om het daar rustig over te hebben, ik denk dat hij veel te bang is dat ik echt wegga en het nog niet onder ogen wil zien dat die optie inmiddels zeer reel is. Dus probeert hij het op kleine akkefietjes te gooien en me daarmee zo veel mogelijk te kwetsen en te verwijten.

Inmiddels heb ik dit hele gebeuren ook met mijn schoonmoeder besproken (die er gelukkig neutraal in staat). En zij denkt een beetje hetzelfde als ik.

Voor nu laat ik het even rusten, want ik wil graag zeker weten dat ik achter mijn keuze sta en dat ook rustig samen bespreken. We hebben over een paar weken een weekje vakantie en ik hoop dat definitief de knoop door te kunnen hakken mbt mijn gevoelens voor hem. Of er nog iets is of niet. En op basis daarvan ga ik actie ondernemen.

Zoals het er nu aan toe gaat neig ik meer naar het alleen verder gaan, gewoon omdat er van zijn kant 0 initiatief komt. Ik probeer inmiddels ook niet meer hem ergens op te wijzen, want dan krijg ik alleen maar narigheid mijn kant op en het verandert niets. Dus ik zeg maar tegen mezelf dat als ik nu alles doe, hij het straks des te zwaarder krijgt. Dat hij uiteindelijk zichzelf ermee heeft.

Mochten we straks uit elkaar gaan, dan blijf ik sowieso de eerste tijd nog hier wonen. Wel op mezelf, dat wel. Maar als ik hals over kop zou vertrekken zou dat het alleen nog maar zwaarder maken voor iedereen denk ik. Omdat niemand dan de tijd heeft aan het idee te wennen. Ik hoop dat als het stapje voor stapje gaat hij op een gegeven moment ook beseft dat hij me niet kan 'vasthouden', en ons dan laat vertrekken. Want een oorlog over de rug van de kinderen zie ik dus echt niet zitten en dat is ook waar ik het meest voor vrees.

Zijn moeder heeft bevestigd wat ik al dacht, dat hij in staat zou zijn tot rare dingen als het tot een breuk komt, en dat ik daarom voorzichtig moet zijn en niet te snel alles moet willen doen, omdat ik anders riskeer dat het uitloopt op een leven vol ellende voor iedereen.

Natuurlijk is dat voor mij persoonlijk geen ideale optie, en ik betwijfel zelfs of het voor de kinderen het beste is. Want ondanks dat ze hun vader dan nog blijven zien, verstrijkt de tijd en wordt het voor hen des te moeilijker om hier te vertrekken. Dat wilde ik eigenlijk voor zijn, want mijn oudste gaat in september al naar school hier. Maar voor september al terug naar Nederland is helaas niet reëel. Bovendien heb ik hier voorlopig een vaste baan, dus financieel gezien is het ook niet verstandig. Maargoed als ik ooit de stap neem zal ik toch alles weer opnieuw op moeten bouwen, daar ontkom ik niet aan.

Met mij persoonlijk gaat het een stuk beter. Ik heb me erbij neergelegd dat de situatie is wat hij is, dus ik pieker er niet constant meer over. Dat brengt me een hoop rust, ondanks dat ik nog steeds dagelijks in een rotsituatie zit. Verder ben ik begonnen wat meer aandacht aan mezelf te besteden, want ik merkte dat ik mentaal ook een beetje aan het instorten was. Dus ik ben nu begonnen met dagelijks sporten, om mijzelf op fysiek en mentaal niveau een beetje te stimuleren. Het helpt wel moet ik zeggen, ik voel me een stuk energieker en zelfverzekerder. Dus ik hoop dat ik binnenkort actie durf te ondernemen.

Bedankt voor de steun, ik zal jullie op de hoogte houden als er iets verandert

 

Hoi iedereen,

het duurde even maar ik laat weer eens wat horen. De laatste tijd staat mijn hoofd er niet zo naar. De situatie is nu als volgt;

nadat ik dit berichtje had getypt hebben we het er samen over gehad, wat natuurlijk weer op ruzie uitliep. Vervolgens zouden we begin februari op wintersport gaan en kregen we twee dagen daarvoor enorme ruzie waarbij mijn vriend me te kennen gaf dat ik na de vakantie direct kon vertrekken. Uiteindelijk zijn we allebei bekoeld en hadden we afgesproken dat we de vakantie in ieder geval gezellig gingen proberen te maken. Daar aangekomen bleek het allemaal toch weer wat anders te liggen dan ik zelf dacht. Door het samen tijd doorbrengen, haalde dat mijn gevoelens voor hem naar boven. In de loop van de week heb ik hem daarom apart genomen om dit te bespreken. Hij reageerde daar positief op en daarmee besloten we het toch nog te proberen. Dit ging een tijdje goed, maar eenmaal terug in het normale leven komen de kleine irritaties toch weer de kop opzetten. Een tijdje heb ik het geprobeerd te negeren, maar ik merkte toch dat ik thuis erg ongelukkig was. Zowel hij als ik waren blij als we niet meteen thuis hoefden te komen. We hadden verder geen ruzie oid, maar het gevoel is er gewoon niet meer. Er komt van zowel zijn als mijn kant weinig initiatief over intimiteit al helemaal niet te spreken. We zijn nog een weekendje weg geweest half maart naar een hotel, met zijn tweetjes. Dat was erg gezellig maar meer ook niet. Ik ben vervolgens twee weken op vakantie geweest naar Nederland. Ik heb van tevoren aangegeven dat ik Nederlandse paspoorten voor de meiden wilde aanvragen en daar zijn toestemming voor nodig had. Daar hadden we ook nog een heel debakel over want hij wilde die papieren eerst niet tekenen, uit angst dat ik de meiden mee zou nemen. Ik heb hem gezegd dat mochten we uit elkaar gaan, ik niet op stel en sprong en zonder zijn toestemming de meiden meeneem, en dat het altijd in overleg zou gaan. Uiteindelijk heeft hij daarom die papieren toch getekend, maar op dat moment is denk ik bij mij de knop om begonnen te gaan. Ik heb twee heerlijke weken vakantie gehad en we belden elkaar dagelijks maar vooral omdat de oudste dan met papa wilde praten. Door die twee weken afstand merkte ik ook pas hoe ontzettend bezwaard ik me in het dagelijks leven altijd voel met hem om me heen, dat ik me altijd beperkt voel en verplicht om bepaalde taken te vervullen terwijl ik daar weinig tot niets voor terugkrijg.

Afgelopen maandagavond zijn we thuis gekomen van vakantie, en zodra ik binnen stapte wist ik het eigenlijk al zeker; we moeten hiermee stoppen. Het gaat zo echt niet meer, dit doen alsof we een leuk gezinnetje zijn terwijl we er eigenlijk beiden gewoon geen zin meer in hebben (maar dan toch doormodderen voor de kinderen). Ik denk dat ik daarom ook heel ongemakkelijk en afstandelijk reageerde en ik ben eigenlijk die avond meteen naar bed gegaan. De volgende avond was hij vroeg thuis maar ik had gewoon geen zin om weer iets te zeggen wat in een ruzie kon uitmonden (ik had ondertussen al een paar keer een sneer van hem gekregen dus die kant ging het op). Uiteindelijk, toen de meiden sliepen, heeft hij gezegd dat we nu echt moesten praten omdat het gewoon zo niet langer gaat voor ons allemaal. Dat wee er beter een einde aan konden maken voordat we elkaar in de haren vliegen. Ik voelde me op dat moment zo opgelucht, dat hij eindelijk op dezelfde golflengte bleek te zitten als ik. Dat hij eindelijk zelf ook beseft had dat dit geen leven is zo. Het was een ietwat verhitte discussie omdat zijn grootste angst nog steeds (en nu helemaal) is dat ik er met de meiden zomaar vandoor ga. We hebben nu afgesproken dat ik voorlopig hier blijf, maar ik heb hem wel op het hart gedrukt dat ik op den duur wel echt terug wil naar nederland, en dat hij daar wel rekening mee moet houden dat het een keer gaat gebeuren. Gelukkig bleek hij daar vrij redelijk over en zei dat als ik over een tijd nog steeds naar nederland wil, we dat bespreekbaar kunnen maken.

Ik ging die avond met gemengde gevoelens naar bed want ik was erg opgelucht dat het eindelijk uitgesproken was van beide kanten (tot nu toe was ik de enige die een probleem had met de relatie en hij niet dus ik hield steeds alles in), maar ook erg verdrietig en gespannen, want we zijn toch 4 jaar een stel geweest, hebben samen twee mooie kinderen die nu om en om bij de ene en de andere ouder moeten gaan slapen. Daar hoort dan weer een schuldgevoel bij dat we het niet beter hebben kunnen doen als gezin. Bovendien komt er nu zoveel op me af. Ik ben degene die zal moeten verhuizen, want wij wonen in bij zijn familie. Die ook aan de bron van een deel van onze problemen heeft gestaan, dus het zou niet logisch zijn dat ik hier blijf, ondanks dat ik het laagste inkomen heb en dus straks de meeste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.

Ik ben meteen op zoek gegaan naar appartementen en heb een afspraak gehad bij de maatschappelijk werkster om te kijken wat ik allemaal moet regelen. Dat blijkt nogal wat te zijn, maar het belangrijkste is nu een woning. Ik ben gaan zoeken maar kwam er al gauw achter dat alle huurwoningen ontzettend duur zijn hier. Daardoor zinkt de moed me dan weer in de schoenen. Uiteindelijk heb ik gisteren meteen een bezichtiging gehad maar dat was helaas een erg kleine woning. Ik heb gisteravond dus mijn (ex) vriend weer aan de mouw getrokken om hem wat concreter te vragen hoe hij ons precies wil helpen financieel gezien. Hij geeft aan best een deel van de huur op zich te willen nemen zolang ik voor de kinderen bij hem in de buurt blijf wonen (wat dus het geval is voorlopig). Ik heb daarbij ook aangegeven dat ik in mijn eentje de kosten bij lange na niet aankan, en dat het voor mij in veel opzichten voordeliger is om terug te gaan naar Nederland, waar ik ook familie en vrienden heb die mij op weg kunnen helpen, iets wat ik hier totaal niet heb natuurlijk. Hij is gelukkig erg realistisch daarin en staat ons dus bij waar dat nodig is. Onder andere de auto mag ik mee blijven rijden, wat voor mij al een hoop zorgen en kosten scheelt. Ik heb deze namelijk nodig om dagelijks van en naar werk/school/gastouder te rijden. Ook wil hij best garant staan en een deel van de huur van een woning op zich nemen, zodat wij het kunnen redden. Qua omgang willen we naar een 50/50 regeling toe werken, maar helaas is dat nu met mijn werktijden erg lastig en zullen we voorlopig nog even volgens mijn werktijden de meiden moeten verdelen.

Emotioneel zit ik in een rollercoaster, op een dag verander ik wel 100x van boos (over sommige van zijn uitspraken) naar verdrietig naar vastberaden etc. Ik ben dan wel nuchter genoeg om te beseffen dat het er allemaal bijhoort, en ik kijk ook erg uit naar het moment dat we alles weer op de rit hebben en ik eindelijk wat rust in hoofd en huis zal hebben.

Voor nu dus volop aan het aftasten en oriënteren, en ik hoop dat ik over een tijd iets positiefs zal kunnen melden

Bedankt voor jullie interesse.

Mochten er nog dames zijn in hetzelfde schuitje, dan hoor ik daar heel graag van. Ik heb hier helemaal geen familie of vrienden en ik vind dat best eng, dat ik er eigenlijk praktisch alleen voor sta. En hoe hebben jullie deze eerste periode beleefd? Het gaat nu allemaal vrij goed in de communicatie tussen mij en ex. Af en toe denk ik wel eens dat het te soepel loopt en dan ben ik weer bang dat er straks een enorm probleem komt.

Nouja, nu zijn jullie weer op de hoogte van hoe het ervoor staat.

 

Hoi iedereen,

ten eerste heel erg bedankt voor de dames die met me meeleven
Ik kom even een update geven want het is alweer even geleden.

Inmiddels heb ik gelukkig een huis gevonden en gisteren de sleutels gekregen. Ik zit nu midden in het regelen van alle administratie en financiën, want er moet huurtoeslag aangevraagd worden etc etc. Geheel onverwachts heb ik ook een nieuwe baan aangeboden gekregen, waar ik 16 mei bij ga beginnen. Geen avonden meer en vrije weekenden! Het zit ook dichterbij mijn nieuwe huis. Scheelt voor mij een hoop, maar het brengt nu wel een hoop spanningen met zich mee. Ik zit midden in de opzegging bij mijn huidige baan (wat nogal in slechte aarde viel dus ik heb daar wat 'vrienden' verloren en de spanning is om te snijden), en in het zoeken naar meubels ed.

Ondertussen woon ik nog steeds in een huis met mijn inmiddels ex. Dat gaat met ups en downs. Zo is het een hele week goed gegaan, en zo liggen we weer in de clinch omdat er onenigheid is over zaken. Ik kan het slecht hebben dat ik er zo bovenop zit, en alles meemaak maar eigenlijk nergens meer recht op heb. Ik mag geen vragen stellen, geen antwoorden verwachten en moet alles maar laten gebeuren. Op een ochtend werd ik wakker en stond er een gloednieuwe auto voor de deur. Had hij even gekocht voor 'erbij'. Ja prima en daar heb ik dan natuurlijk ook niks meer over te zeggen, maar de volgende dag vraag ik of hij bij wil dragen aan de aanschaf van een wasmachine (omdat ik dat in eerste instantie via maatschappelijk werk vergoed zou krijgen en dat blijkt toch een stuk ingewikkelder te liggen), vindt meneer het geen belangrijke aanschaf en moet ik maar naar de wasserette. Dan word ik echt woest, hij een nieuwe auto maar 150 euro voor een wasmachine kan er niet vanaf. We hebben duidelijk niet dezelfde prioriteiten want hij vond de aanschaf van een tv dan wel weer belangrijker en daar wilde hij dan wel aan bijdragen Maar wassen kan ook elders was zijn beredenering. Nu heb ik dus ook weinig zin om nog iets van hem aan te nemen want er moet dus altijd iets tegenover staan. Als hij dan over een tijd vindt dat ik niet dankbaar genoeg ben dan krijg ik dat steeds naar mijn hoofd geslingerd. Zo was het trouwens altijd al hoor. Destijds vond hij alleen dat ik dan maar meer moest doen in het huishouden. En nu moet ik het 'terugbetalen' met andere dingen blijkbaar.

Helaas doordat ik nog niet alle meubels heb, en ik ook de hulp van ex en spa nodig heb om te verhuizen, kan ik hier voorlopig nog niet weg. Het derde weekend van mei gaan we de grote meubels overbrengen en als het goed is kan ik er dan echt intrekken met de meiden. Ergens vind ik het wel fijn dat het niet op stel en sprong hoeft, ook omdat er nog zoveel geregeld moet worden, maar aan de andere kant als het dan weer slecht gaat in de communicatie hier, dan ben ik er weer helemaal klaar mee en ga ik het liefst vandaag al weg. Maarja ik wil de meiden ook niet op een matrasje op de grond laten slapen, en bedden heb ik nog niet. En aangezien we nu eerst de elektrische apparatuur moeten aanschaffen, moet ik dat nog maar even uitstellen. Ik probeer zoveel mogelijk tweedehands te kopen zodat het wat minder duur is allemaal en ik het meeste zelf kan betalen.

Qua omgang met de kinderen weet ik het voorlopig nog even niet. Ik zie er eigenlijk tegenop om de kinderen de helft van de tijd aan hem te geven, vooral omdat hij de laatste tijd echt de vrijgezel uithangt en 's avonds om half 10 nog de deur uit gaat midden in de week om vervolgens om 4u 's nachts eens thuis te komen. Terwijl hij dan 's ochtends gewoon de meiden heeft. Ik denk zelf eigenlijk dat hij het überhaupt niet aankan om een hele week voor ze te zorgen. Dus misschien dat we voorlopig maar eens moeten beginnen met de weekenden ofzo. Nu ik andere werktijden heb, hang ik ook niet meer van hem af om 's avonds op de meiden te passen. Maar we moeten nu wel veel meer uren aanvragen bij de gastouder omdat we allebei al om 7u 's ochtends beginnen en pas om 18.30 daar weer kunnen zijn. Dus dat moeten we ook even praktisch bekijken hoe dat mogelijk gaat worden. Ik ben bang dat we er een tweede oppas bij moeten zoeken, die de meiden 's ochtends en 's middags kan brengen en ophalen. Of die een of twee dagen overneemt zodat het aantal uren niet teveel wordt voor onze huidige gastouder.

Met het hele Nederland verhaal ben ik natuurlijk nog niet echt wat opgeschoten. Ik heb via via een Nederlandse advocaat geraadpleegd, maar die wist mij niet veel meer te vertellen dan wat ik online al heb kunnen vinden; dat mijn ex waarschijnlijk het gezag heeft en ik de kinderen zonder zijn toestemming dus niet mee mag nemen naar Nederland. Ik moet nu een juridisch dossier aanvragen bij maatschappelijk werk om zo de kwestie voor te kunnen leggen bij een Franse advocaat, en ook het hele verhaal mbt de omgang ed. Daar gaan waarschijnlijk wel weer een maand of 3/4 overheen dus voorlopig zal ik daar geen nieuws over hebben.

Met mezelf gaat het nog steeds redelijk. Soms voel ik me heel sterk en dan zak ik weer diep in de put. Afgelopen week ging heel goed, we konden zelfs een beetje praten samen en hij verraste me door aan te bieden mee te gaan naar de meubelzaak ed. En daarna gebeuren er weer dingen waar ik me aan erger en wat uitloopt op een ruzie. Ik moet eigenlijk wat meer ' het boeit me niet' mentaliteit krijgen, maar dat kan ik gewoon niet. Zo makkelijk als hij de knop omzet, zo moeilijk is dat voor mij. Ik heb nu even een down momentje, omdat we dus gisteravond weer ruzie kregen. Ik hoop dat we op een gegeven moment een balans vinden in de omgang met elkaar, zodat we gewoon met elkaar overweg kunnen. Maar voor mij is het echt een proces, ik moet even in de nieuwe rolverdeling groeien.

Nou dat was het voorlopig weer even, als ik straks geïnstalleerd ben in mijn nieuwe huis zal ik weer eens een berichtje komen schrijven.

 

Ohja, in de omgeving wordt heel wisselend gereageerd vind ik. Mijn schoonmoeder is hier nu twee weken en het is haar zoon voor en haar zoon na, maar mij helpt ze eigenlijk niet zo. Ja ze zegt het wel maar haar acties volgen niet. Dan zit ik met haar te praten over dat ik de eettafel meeneem, en 's avonds als mijn ex thuiskomt zegt hij "neem je de eettafel ook mee? Want mijn moeder geeft er een aan me". Ze zit er verschrikkelijk bovenop en dat irriteert me. Voorheen nam ik haar in vertrouwen maar dat doe ik nu niet meer, omdat ze alle informatie die ze van mij krijgt gebruikt om in het voordeel van haar zoon uit te laten spelen. Mijn schoonvader en zijn vrouw daarentegen reageerden juist weer ontzettend lief, terwijl ik het eerder andersom had verwacht. Ze willen me graag helpen en ik hoef het maar te vragen en ze staan voor me klaar. Ze trekken mijn ex niet voor op basis van familiebanden oid. En zeggen dat hij een volwassen man is en gewoon zijn eigen boontjes moet doppen. Bij hen hoef ik tenminste niet de hele tijd op mijn hoede te zijn over wat ik zeg en de kans dat het doorgespeeld wordt of tegen me gebruikt kan worden.
Mijn eigen ouders komen in juni een weekje hierheen, en zij helpen me gelukkig ook met de aanschaf van wat spullen en ze nemen wat spullen uit Nederland mee hiernaartoe. Dat vind ik wel lief van ze. Verder kunnen ze niet echt wat doen natuurlijk met die grote afstand.