Scheiden...

De oudste gaat naar de kleuterschool, wij zijn boven de dertig.

Nee, het verdient allemaal geen schoonheidsprijs.
Had ik maar niet die momenten van zwakte gehad (fysiek), dan was veel niet gebeurt.
Maar ja, ik ben ook maar een mens, met mijn zwakheden en fouten.

Nadat we samen begin dit jaar besloten hadden voor nog een kindje te gaan, en hij onverwachts met de scheiding aan kwam, heb ik het verlangen naar dat kindje niet zomaar ineens weg kunnen drukken.
Ik was wel langzaam bezig om dat een plek te geven, ik was bijvoorbeeld bezig om mensen te zoeken die een kindje verwachten en het ook niet breed hebben, dan had ik aan die personen alles kunnen geven wat ik nog in huis heb (bedje, box, badje, kleding tot ongeveer 2 of 3 jaar oud, hydrofiele luiers, etc.).

Ik had zelf ook niet verwacht van die ene keer zwanger te worden, maar ik hield er wel rekening mee, omdat we geen condooms in huis hadden.

Ik heb hem echt niet verleid, of zo. Al zullen mensen dat wel denken, maar dat is echt niet zo.
Ik de details van die avond hier niet neerzetten, dat is niet nodig.
Maar het liep zoals het liep, beiden een moment van zwakte, met een zwangerschap als (onverwacht) resultaat.

Ik ben alle hulp en ondersteuning aan het vragen bij maatschappelijk werk, buren en familie.
Overal kom ik dezelfde vraag tegen: waarom gaat hij niet weg?
Maar ja, dat wil ik zelf heel graag.
Hoe eerder hij hier weg is, hoe beter.
Dan vallen de spanningen die er nu hangen weg, en komt er rust in huis.
En kunnen de kinderen en ik eindelijk alles gaan verwerken, want die snappen hun vader nu ook vaak niet.

 

Oh, wat is er veel gebeurd sinds mijn laatste bericht!
Ik ben met de kinderen een paar dagen bij mijn ouders geweest, en terug gekomen omdat hij bepaalde beloften had gedaan.
Maar helaas houd hij zich daar niet aan.
Ik ben alle keren naar de buren gegaan, de buurman heeft ook met mijn (bijna)ex gepraat, volgens mij helpt het een beetje.
Ik ben ook van plan om elke keer als mijn (bijna) ex weer over hetzelfde begint gewoon weer naar de buurman te stappen.

Ook heb ik eindelijk een advocaat in de arm genomen.
Morgen nog iets op de post doen naar haar en dan gaat zij de voorlopige voorziening voor de woning aanvragen.
Oh, wat ben ik zenuwachtig voor zijn reactie!
Maar mijn ouders weten ervan, en de buren ook.
Dus mocht de boel gaan ontploffen dan is hulp snel hier.

Ik hoop dat de voorlopige voorziening toegewezen wordt!
Dan kan ik eindelijk verder.
Uitkering aanvragen, toeslagen aanvragen, alles op orde krijgen zonder gezeur en gezeik aan mijn hoofd!

 

Nou, afgelopen vrijdag hebben wij bezoek gehad van iemand van bureau jeugdzorg.
Onze maatschappelijke werkers hadden ons reeds gemeld dat zij een zorgmelding daar zouden doen.

Zij vroeg hoe lang onze huidige situatie door zou gaan, ik heb toen gemeld dat ik en mijn advocate een aanvraag voorlopige voorziening gingen doen en dat wij verwachten dat er met een week of 2 of 3 een zitten en uitspraak zou zijn.

De mevrouw van jeugdzorg vond de situatie zo explosief dat ze vroeg of er een mogelijkheid was of een van ons, in ieder geval voor het weekend, het huis kon verlaten.

Omdat mijn (bijna)ex pertinent weigerde om te vertrekken, heb ik wat spulletjes gepakt en ben met de kinderen weer naar mijn ouders gegaan.

Ik heb tijdens het gesprek met die mevrouw heel weinig gezegd, omdat de kinderen thuis waren en alles konden horen, mijn (bijna)ex trok zich daar niets van aan en voerde het hoogste woord.

Het onderwerp kwam ook op mijn zwangerschap en toen zei hij weer, terwijl onze oudste achter hem stond, dat hij het er niet mee eens is.
Hij bleef maar door ratelen over zijn fysieke gebreken e.d. en dat hij daarom niet ergens op een bank ging slapen.
Hij denkt gewoon niet aan zijn kinderen die weer hun huis hebben moeten verlaten.

Maar nu heeft hij er al wel voor de 2de keer voor gezorgd dat ik en de kinderen het huis hebben moeten verlaten.
Deze keer zelf na aandringen van die mevrouw of er geen opties voor hem waren, weigerde hij te gaan.

Ik heb hem gezegd dat als wij de kinderen kwijt zouden raken, het zijn schuld is omdat hij weigert mee te werken.

Maandag wordt er contact met ons opgenomen hoe verder te gaan.
Ik ben heel benieuwd!
Ik ga aan die mevrouw vragen of hun een mogelijkheid hebben om hen te dwingen de woning te verlaten, want de kinderen hebben het er (vooral de oudste) moeilijk mee om weer in zo'n onduidelijke situatie te zitten, omdat we niet weten hoe lang dit gaat duren.

Mijn advocate mailde me vrijdag dat ze morgen de aanvraag bij de rechtbank indient.

 

Ik wil ook niet meer met de kinderen bij hem wonen.
Hij heeft een laatste kans gekregen en die heeft hij zelf verpest door op al zijn beloften en toezeggingen terug te komen.

Ik vraag morgen aan de mevrouw van jeugdzorg hoe verder te gaan.
En ik zal, hoe moeilijk ook, hun advies opvolgen.

Ik heb tot afgelopen vrijdag ervoor gevochten dat hij altijd zijn kinderen zou kunnen blijven zien, maar als hij zelfs bij iemand van jeugdzorg blijft tegenwerken, dan zal ik op den duur daar niets meer over te zeggen hebben, want hij denkt gewoon niet aan onze kinderen en blijft maar in hetzelfde cirkeltje praten.

Ik heb ook fouten gemaakt de afgelopen maanden, die geef ik ook toe, maar ik blijf er niet in hangen en probeer verder te gaan.
Want gedane zaken nemen geen keer, zoals ze zeggen.

Maar zelfs in deze situatie zal er waarschijnlijk geen urgentie gegeven worden, maar ook al zal het wel gedaan worden, dat betekend nog niet dat we meteen een andere woning hebben dat zal ook tijd nodig hebben.
En het gaat juist om de tussentijd.
Mijn (bijna)ex en ik kunnen niet samen in 1 woning blijven wonen, dat is gewoon niet goed voor de kinderen.

 

Ik ben nu ook bij mijn ouders, de kinderen slapen hier ook samen op een kamer, dat doen ze thuis ook.
Er is alleen geen kamer over voor mij, ik slaap nu op een twee-zitsbank, veel te kort, maar het moet maar even.

Natuurlijk mogen we hier zo lang blijven als nodig is.
Maar ze missen hun eigen bedjes en kamer en speelgoed, logisch natuurlijk.

 

Wij zijn pas twee jaar geleden naar dat huis verhuisd, tijdens mijn kraamweek was mijn (bijna)ex daar aan het klussen en op de laatste dag zijn de jongste en ik overgegaan.

Zoals het er nu naar uitziet zijn wij de hele week nog bij mijn ouders, en kunnen we aankomend weekend even naar huis, dan kan hij alleen het weekend bij zijn moeder terecht.

Ik ben vanmiddag, in overleg met jeugdzorg, even daar geweest om wat extra kleding voor de kinderen en mij te halen en wat papierwerk dat ik nodig heb voor de combinatie test morgen.

Hij beschuldigde mij er meteen van dat ik beslist zou hebben dat hij de kinderen tot en met vrijdag niet ziet.
Maar dat is niet mijn beslissing geweest, mij is niets daarover gevraagd, ook niet of de kinderen vandeweek een dag of zo bij hem zouden kunnen zijn.
Maar ja, dat gelooft hij niet.
Nu jeugdzorg erbij betrokken is doe ik niets zonder hun toestemming.

Ik weet niet waar hij mee bezig is maar, vlak voor ik vertrok zei hij dat hij blij zou zijn als de kinderen uit huis geplaatst zouden worden.
Ik heb daar geen reactie op gegeven, maar ik ben daar woest over!
Wenst hij nu echt zijn eigen kinderen zo een trauma toe?
Dat is toch echt van de zotte?

Maar morgen hebben hij en ik een gesprek met de mevrouw van jeugdzorg, dit keer zonder de kinderen erbij, dus kan ik wel wat zeggen.

 

Nou, we hebben helaas geen gesprek gehad, zij wilde dat onze maatschappelijk werkers erbij zouden zijn en die kreeg ze niet te pakken.
Nu gaan we proberen om alleen met onze maatschappelijk werkers een gesprek te plannen.
Ik heb wel aan de mevrouw van jeugdzorg doorgegeven wat hij gezegd heeft, en aan haar gevraagd wat we dan moeten bespreken in het vier gesprek.
Dat zou dan een omgangsregeling zijn voor tot de zitting is voor de voorlopige voorziening, en hoe het na het weekend zal gaan aangezien hij dan niet meer bij zijn moeder kan blijven (hij mag volgens eigen zeggen maar een dag of twee blijven).

Ik hoop echt dat we zo snel mogelijk rond de tafel kunnen gaan zitten!
Want zoals ik al had aangegeven bij de mevrouw van jeugdzorg: afgelopen vrijdag waren de kinderen erbij en heb ik dus heel weinig gezegd, en die hoeven al die dingen niet te horen.

 

Eindelijk! Vandaag om 11.00 uur hebben we dan eindelijk het gesprek!
Ik ben gister wel een beetje uitgevallen naar mijn maatschappelijk werker, want het doel van vandaag is om afspraken te maken. Ik werd erg boos toen ik hoorde dat het bij proberen te praten zal blijven, want zoals ik haar al zei, als hij niet gedwongen wordt dan zal hij niets doen.
Ik zei: hij roept en zegt wel dat hij aan zijn kinderen denkt, maar ondertussen zit ik al wel bijna een week bij mijn ouders met de kinderen!

Nou, maar even afwachten straks.
Ik ben heel eerlijk geweest dat ik er heel weinig vertrouwen in heb, maar dat ik wel er naartoe zal gaan en het zal afwachten.

 

Nou, goed en minder goed.
Ik ben heel duidelijk geweest dat ik geen afspraken zonder goedkeuring van jeugdzorg wil maken.
Alles wat we vandaag hebben afgesproken is naar jeugdzorg gemaild, morgen hebben mijn (bijna)ex een gesprek met jeugdzorg.

Nu is het wel zo dat ik en de kinderen terug naar huis zijn, hij is naar zijn moeder.

Wat hij voorstelde was dat de kinderen terug naar huis kwamen en dat hij en ik om de week daar zijn en de ander dan weg.

Hij wil bij de scheiding voor compleet 50-50 co-ouderschap, de ene week bij mij en de andere week bij hem.
En dat terwijl hij al zelf zegt niet voor 2 kinderen te kunnen zorgen... laat staan 3.
Ook wil hij dat hij en ik een OTS gaan krijgen...
Want hij werkt zogenaamd wel aan zijn problematiek, maar ik niet, maar zegt dan niet wat hij dan een probleem vind (nou ja, geen steekhoudend iets).
Maar goed, als jeugdzorg dat nodig zou vinden dan is dat zo.

 

Gisteren het gesprek gehad met de mevrouw van Jeugdzorg.
Zij had zelf kanttekeningen bij het week om week alleen met de kinderen in huis.
Wat voor de komende week is afgesproken is dat ik in het huis blijf met de kinderen en hij komt ze regelmatig ophalen, sommige dagen ben ik òf met beide kinderen even weg òf met 1 kind even weg.
Op deze manier heb ik de 'stressvolle' momenten zoals de ochtend en avondspits en alle eetmomenten.
En kunnen ik en de kinderen 's morgens lekker rustig de dag beginnen.

We hadden, weer, afgesproken dat alle communicatie via sms, watsapp of mail zou gaan.
Maar een uur later, bij het terugbrengen van de kinderen, heeft hij zich er weer niet aan gehouden.
Hij zei dat hij niets meer zou betalen en alle rekeningen die hij de afgelopen 2 weken heeft betaald zou hij gaan storneren...

Ik heb dat meteen gemaild naar jeugdzorg en de maatschappelijk werkers, zodat ze dat ook weten.

Mijn advocate is ook op de hoogte gesteld.

Ik ga er ook voor zorgen dat ik nooit meer alleen met hem ben, want hij zei zelf in het gesprek dat het wel zou lukken om geen verkeerde dingen te zeggen of ruzie te zoeken, maar hij is wel degene die zelf steeds weer begint.

Ook is het me opgevallen dat hij nu al veel dingen door elkaar haalt, dingen die tijdens ruzies gezegd zijn en wanneer dingen zijn gedaan en gezegd.
Dat baart me wel zorgen, sommige dingen zijn van zo kort geleden, als hij dat nu al niet meer op de juiste volgorde heeft, wat meer niet?

 

Tja varis, laat ik daar maar even geen reactie op geven.
Ik ben geen professioneel, dus ik kan geen diagnose stellen.