Scheiden...

Ik zal snel een update plaatsen.
Druk tegenwoordig

 

Zo, en da nu de update:

De kinderen zijn al die tijd niet naar hun vader gegaan, omdat er geen begeleiding bij was of kon zijn.
Dit hebben we gisteren eindelijk kunnen regelen!
De oudste heb ik al op de hoogte gesteld en ze is heel blij dat ze weer kunnen gaan.
De jongste vertel ik het pas op de dag zelf, die heeft nog helemaal geen tijdsbesef, dus dat schiet nog niet op dan.

Wel is weer heel duidelijk geworden dat hij nog steeds niet wil snappen waarom er begeleiding bij moet zijn, en dat hij hier alleen mee akkoord is gegaan om de kinderen weer te kunnen zien.
Tja, als het nu nog steeds niet wil doordringen dat zijn negatieve gedrag naar hen toe niet goed is...
Ook het feit dat hij bijna alles vanuit een negatief standpunt bekijkt is ook niet goed voor de kinderen.
Dat voelen ze heel goed aan en gedragen zich er dan ook naar.
Hij denkt dat de oudste hetzelfde karakter als hem heeft en dat ze daarom zo botsen, nou nee dat is dus niet de reden.
Maar goed, dat ga ik proberen (weer) uit te leggen samen met onze begeleider.
De jongste is juist degene met hetzelfde karakter als hem, maar dan zonder de ADHD en weet ik wat nog meer.
Het is een lekker pittig mannetje, en nu al net zo'n charmeur als zijn vader.
In de korte tijd dat hij niet meer bij zijn vader is geweest heeft de jongste al zo'n grote vooruitgang gemaakt qua gedrag (uiteraard ook de 'gewone' vooruitgang met spraak en dergelijke).
De oudste is ook veel vooruitgegaan qua gedrag. Ze is vrolijker, zingt weer heel vaak, is ook nachtzindelijk, ze speelt weer goed fantasie spel.
En tussen die twee gaat het ook steeds beter: ze spelen meer samen, ze zijn liever tegen elkaar, ze spannen ook samen tegen mama .
Natuurlijk blijven het kinderen van 2 en 4 jaar, dus ik ben nog regelmatig politie agentje aan het spelen, maar dat hoort erbij.

Ik ben gisteren heel duidelijk geweest dat, als er een terugval komt in het gedrag van de kinderen (en dan heb ik het niet over de 'normale' spanningen die komen op de dagen dat ze weer naar hun vader kunnen) dat ik de omgang dan meteen weer stopzet.

Volgende week maandag komt onze begeleider naar ons toe om de kinderen te leren kennen, en woensdag dan gaat zij mee met het bezoek en ook de vrijwilligster die ingezet is.
Vrijdags gaan ze naar een verjaardagsfeestje waar genoeg volwassenen bij zijn, dus daar hoeft niet speciaal iemand bij te zijn.
Nu is het alleen maar hopen dat hun vader vrijdag zijn geduld kan bewaren en op tijd hulp vraagt wanneer hij denkt ze even niet meer aan te kunnen, want sinds hij niet meer bij ons woont is er niet meer geroepen en gescholden en getierd naar de kinderen toe en dat zijn ze dus niet meer gewend.
Ook worden er geen nare opmerkingen gemaakt die hun kwetsen en hun zelfvertrouwen naar beneden halen.
En dat hij rustig blijft uitleggen en aangeven wat ze wel en niet mogen doen.

Maar goed, ik zie wel hoe ik ze de komende tijd terug krijg.
We wachten het maar weer af.


Hij heeft wel een kort geding tegen me aangespannen omdat hij de kinderen niet te zien kreeg.
Daarin staat dat hij niet weet waarom hij ze niet mag zien, en dat ik ze nooit meer mee wil geven...
Tja, als hij het zo fijn vind om, weer, tegenover een rechter te staan en te liegen, prima.
Ik kan alles onderbouwen, wattsap gesprekken doorgeven, enz.
Dat hij die redenen onzin vind is niet mijn probleem, ik heb aan onze kinderen te denken.
Niet alleen op de korte maar ook op de lange termijn.
Er is ze al genoeg aangedaan.
Ze beginnen net een klein beetje op te knappen, en daar blijf ik voor vechten.
Dat zijn ze waard!

 

Dank je, cvm1985.
Ik wordt er soms wel een beetje moe van, maar het is voor een zeer goed doel zullen we maar zeggen.

Tja, het derde kindje...
Hij wil er niets mee te maken hebben.
Tenminste, dat roept hij vanaf het begin van de zwangerschap.
Maar meneer is wat dat betreft best een draaideur, dus ik sluit niets uit.
We zijn nog getrouwd, de scheiding is nog lang niet rond, dus hij zal als vader vermeld worden op de geboorte akte.
En hij heeft er net zoveel gezag over als over de andere kinderen.
Hij zal er ook kinderalimentatie voor moeten gaan betalen.
Maar verder...
Ik ga hem niet achter zijn broek aan lopen.
Ik wil hem niet bij de bevalling hebben, en ook niet in mijn huis tijdens mijn herstel (zal zeer waarschijnlijk weer een keizersnede gaan krijgen).
Mocht hij het ooit in zijn hoofd halen om het kindje, een meisje, toch te willen leren kennen dan zal hij daar zelf mee aan moeten komen.

 

Nou, vanmiddag hebben we dus dat kort geding.
Erg fijn dat hij dat niet stopgezet heeft...
Moeten mijn ouders en ik er weer voor zorgen dat de jongste daar zijn ochtendslaap kan doen en dat de oudste door oma van en naar school gebracht wordt tussen de middag.
Het is wel heel fijn dat mijn kinderen net zo vertrouwd bij mijn ouders zijn als bij mij, dat is aan heel veel dingen te merken.
Ik vind het vooral heel fijn dat de oudste aan mijn ouders wel dingen verteld die haar bezig houden, ze is net als ik een binnenvetter, zodat ik daar op kan inspelen en haar daarmee kan helpen.

Vandaag 30 weken zwanger!
De kleine meid is nu al net zo druk als haar broer en zus in mijn buik.
Ze laat goed merken dat ze er is.
Fysiek wordt het allemaal wel wat zwaarder, maar gelukkig kan ik alles op mijn eigen tempo doen nu en voor het echte til werk kan ik altijd hulp krijgen.

 

Nou, er wordt dus nog geen uitspraak gedaan.
Dit komt omdat er nu begeleide omgang is en over een paar weken de eerste evaluatie is.
We moeten de resultaten van die evaluatie aan de rechter doorgeven en dan wordt er verder gekeken.

Wel is, wederom, gebleken dat mijn ex nog steeds niet inziet waarom ik de begeleiding nodig vind en dat hij er alleen maar aan meewerkt om de kinderen te kunnen zien.
Allemaal heel begrijpelijk, maar zo komen we geen steek verder en lopen we het risico dat de begeleiding voor altijd zal moeten zijn, en dat wil ik niet.
Ik wil dat hij, eindelijk, ingaat zien waarom ik het nodig vind en daar aan gaat werken.

De rechter vroeg aan mij persoonlijk waarom ik de begeleiding nodig vind, ik leg dat dus uit.
Vraagt ze aan hem of dat klopt, steekt hij een heel verhaal af waarin hij mijn verhaal bevestigt. Maar ik denk niet dat hij dat doorhad, of hij vind het allemaal wel mee vallen of zo.
Dat kan, maar dat wil niet zeggen dat het niet schadelijk is voor de kinderen, en daar gaat het om.

Dus, conclusie: we zijn nog geen stap verder en dit kort geding blijft nog op de achtergrond meespelen.

 

Morgen is de evaluatie...
Ik ben benieuwd.

Zijn fiets was afgelopen weekend vernield.
Verwachtte hij van mij dat ik de kinderen dan op de fiets en met de fietskar erachter (de oudste past daar niet meer in, dus die zit achterop) naar hem zou brengen en ophalen.
Nou, echt niet.
Als zou ik het willen, fysiek gaat dat niet meer.
En dat gelooft hij niet, want andere zwangere vrouwen ziet hij ook fietsen... Ja, en?
Weer een hoop gesteggel over en weer, maar uiteindelijk is hij toch naar ons komen lopen en heeft hij ze op de fiets (mijn fiets) meegenomen en terug gebracht.

Maar hij zou het wel meenemen in de evaluatie... want ik doe geen moeite voor onze kinderen.
Zucht... daar gaan we weer...

 

Zo! Ben ik even over de rooie! :x

Hebben we de evaluatie achter de rug, zijn er nieuwe afspraken gemaakt flikt hij het volgende:

Hij wil (zal) bij de bevalling aanwezig zijn, en zal onze dochter aangeven inclusief zijn eigen uitgekozen namen! :x:x:x
Ik dacht het niet!
Ik beslis wie er wel en niet aanwezig zullen zijn bij mijn bevalling, niemand anders.
Ik geef zelf onze dochter aan met de namen die onze oudste en ik hebben gekozen!
Hij wil dit kind niet eens, en dan dit willen doen?
Echt!
Wat denkt hij wel niet?
Onze kinderen zijn al helemaal gewend aan de naam, die gebruiken we ook gewoon.
Ik kan die stress al helemaal niet gebruiken, hij erbij, nou echt niet!
Ik ga dat wel even heel goed en duidelijk aangeven in het ziekenhuis, hij komt er niet in!
Ook niet in mijn huis tijdens de kraam periode.
Ik ga hem niet vertellen wanneer ik beval, de idioot!:x

 

Ik hoop het ook.
Op deze manier houdt hij weer geen rekening met onze oudste, die heeft de naam uitgekozen.
En weer denkt hij alleen maar aan zichzelf.
Hij doet dit alleen maar om mij te stangen, omdat ik niet weer iets wil oplossen voor hem (vervoer naar mij omdat zijn fiets vernield is).

Hij wil dit kind niet eens, waarom wil hij nu dit doen?
Echt, mannen!

 

Dat heeft hij wel tijdens de evaluatie gezegd, waar iedereen bij was.
Maar het interesseert hem niet hoe men erover denkt, wat hij wil dat is het enige dat belangrijk is voor hem.

De rest van de evaluatie ging ook al moeizaam, hij snapt niet waarom de begeleiding nodig is en hij wil dat ik nu voor hem ga regelen dat de kinderen naar hem gebracht worden en weer opgehaald.
Dat weiger ik pertinent, ik heb al genoeg opgelost voor hem, nu is het aan hem om het zelf op te lossen en het niet meer op mij af te schuiven.
Ik heb zelfs zelf voorgesteld om de bezoeken wat langer te maken, dat hij de jongste bij mij ophaalt en daarna de oudste van school, zodat ze bij hem een boterham eten.
Want dat is ook iets wat hij zal moeten gaan leren, omgaan met de eetmomenten.
En in plaats van er blij mee te zijn, gooit hij het erop dat hij geen fiets meer heeft en geen zin heeft om 2x per week naar ons te komen lopen.
Hij kan vanuit mij mijn fiets met fietskar meekrijgen, maar dat is niet voldoende voor hem.
Tja...

 

Nou, ik ben vanmorgen gebeld: als het goed is hebben we woensdag ochtend een gesprek samen met iemand van het ORO traject (ouderschapsreorganisatie).
Net even opgezocht wat dat ongeveer inhoud, weer afspraken maken enzovoort...
Tja...
Ik weiger in ieder geval me nog langer als een voetveeg te laten behandelen als hem weer eens wat niet zint!
Vanaf het begin van het hele scheiden gedoe is het al zo, als ik hem zijn zin niet geef, hij van alles verzint om te stangen en te stoken.
Abortus eisen, tegen anderen zeggen dat hij er wel voor zal zorgen dat het kind niet geboren zal worden, categorisch het kindje weigeren, onze oudste zoveel pijn te doen door haar af te wijzen als ze negatief gedrag vertoont.
En dan bij de evaluatie nog te durven ontkennen dat hij verbaal agressief was, naar mij (is hij nog steeds) en naar de kinderen
(tja, onder begeleiding niet natuurlijk...).

 

Gister dus dat gesprek gehad...
Hij eiste eerst excuses van mij voor mijn degenererende en belachelijke houding en woorden! :x
Kreeg hij dat niet, dan trok hij zich terug en zou hij de kinderen niet zien...
En raad eens wiens schuld dat zou zijn?
Nou, mooi niet!
Krijg ik dan ook excuses voor alle shit die hij geflikt heeft?
Natuurlijk niet, want dat is normaal... :x

Ik ben heel duidelijk geweest dat dit het laatste traject is dat ik ga doen.
Ik ben er helemaal klaar mee om als voetveeg behandeld te worden, en dat alles wat ik zeg stom, onzin en niet waar is.
Al een half jaar ben ik bezig om ervoor te zorgen dat de kinderen hun vader zien, op een goed en veilige manier.
Hij kan zijn gedrag van de afgelopen 4 jaar niet afdoen als zijnde er niet toe doende.
Hij kan niet blijven ontkennen dat hij ook naar de kinderen verbaal agressief was.
En dat het wel degelijk zijn sporen heeft achtergelaten.
Maar zolang hij niet kan of wil luisteren (en onthouden) wat dat heeft betekend voor onze kinderen (en nu nog), kan hij daar niet aan werken.
En blijft de zorg bestaan dat de kinderen een terugval krijgen.
En dat zou zo zonde zijn!
We hebben er zo hard aan gewerkt om ze daar te krijgen waar ze nu zijn qua gedrag en ontwikkeling.

Ik heb weer herhaald dat ik wil voorkomen dat ze over een paar jaar gaan zeggen dat ze niet meer naar papa willen.
Ik weet hoe het is om een kind van gescheiden ouders te zijn, hoe het is om je vader (in mijn geval een paar jaar) niet meer te zien.
En dat wil ik juist voorkomen voor onze kinderen!
Maar het moet niet ten koste van alles gaan, het moet goed en veilig zijn en blijven.

Nu moet hij gaan regelen dat iemand de kinderen bij mij ophaalt en na het bezoek weer thuis brengt.
Lukt hem dat niet, dan gaan ze niet.
Hij heeft zelf aangegeven dat hij zich waarschijnlijk niet zal kunnen inhouden als hij alleen met mij is om ze op te halen.
Pff... voor je kinderen heb je je maar in te houden.
Maar goed, dat is niet iets wat hij kan.

Over mijn bevalling: ik heb nogmaals heel duidelijk gezegd dat hij daar niet bij zal zijn, ik wil dat niet hebben!
Er is geen wet die zegt dat hij daar wel bij moet zijn, en al zou die er wel zijn, dan nog gebeurt het niet.
Alleen maar omdat hij het niet eens is met de huidige gang van zaken verzint hij zoiets, alleen maar om te stangen en stennis te schoppen. :x:x


Ik heb alles al besproken en geregeld qua opvang en dergelijke voor de 2 oudsten.
Ze kijken beiden erg uit naar de komst van hun kleine zusje.
Onze zoon zegt al wie kleine zus en wie grote zus is.
Onze dochter is heel blij dat ze een zusje krijgt, en wil met alles meehelpen.
Ze heeft haar zusje al een paar keer kunnen voelen bewegen in mijn buik, en dat gezichtje van haar als dat gebeurt! Ze licht helemaal op.

De ochtendspits gaat steeds beter, steeds rustiger.
Nu 's avonds nog.

 

Twee weken geleden hadden we het tweede gesprek... wat is ook die op een ramp uitgelopen, zeg.
Hij bleef bij zijn standpunt dat hij bij de bevalling aanwezig wilde zijn en dat hij het kindje zou aangeven.
Nou ja, dat gaat dus niet gebeuren.
Ik heb aangegeven dat ik de omgang even stop wilde zetten, zodat ik me op de bevalling en herstel kan concentreren en samen met de andere kinderen kan wennen aan onze nieuwste aanwinst.
Want elke keer gestres en onzekerheid (haalt hij ze wel of niet op? Is er wat geregeld qua ophalen en thuisbrengen? hoe komen ze terug?) is niet bevorderlijk voor mijn bloeddruk die weer gestegen is.

Uiteraard ging hij daar niet mee akkoord, en moest ik maar regelen dat de kinderen wel naar hem konden.
Al mijn argumenten waarom dat nu even niet kan ging hij niet mee akkoord.
Nou ja, dat kan, het gaat er ook niet om of hij akkoord gaat, ik leg gewoon heel duidelijk uit waarom het nu even niet kan.

Over de nieuwe baby: hij claimt dat hij, als hij niet bij de geboorte aanwezig mag zijn, geen band kan opbouwen en dat het dan mijn schuld zal zijn.
Onzin!
Als hij echt oprecht is dat hij een band wil opbouwen dan zal dat langzaam opgebouwd moeten worden.
Onder heel goede begeleiding in mijn huis, en voor ik voldoende hersteld ben van de bevalling hoef ik hem echt niet in mijn huis te hebben.
Ik ga sowieso niet alleen met hem in 1 ruimte zijn, als ik het kan helpen, niet na de bedreigingen in het eerste gesprek onder begeleiding.

Ik weet niet wat het is dat ervoor zorgt dat er geen gesprek meer met hem aan te gaan is zonder dat het op ruzie uitdraait.
Hij blijft in dezelfde cirkeltjes draaien, luistert niet, onthoud dingen niet zoals ze gezegd of afgesproken waren, als iets hem niet zint verzint hij meteen iets (waarvan een ander meteen zou weten dat het te onbeschoft en onbehoorlijk is om te willen/eisen) om te stangen.

Tot het laatste gesprek was mijn insteek altijd de kinderen.
Pas bij het laatste gesprek heb ik aangegeven dat ik al de heisa er even niet bij kan hebben ivm bevalling en herstel.
Nou ja, dat heeft ook heel veel met de kinderen te maken, die wonen immers bij mij.

In ieder geval heeft het laatste gesprek nog een zorgmelding bij jeugdzorg opgeleverd.
Aanstaande dinsdag hoor ik of alles naar de Raad van de Kinderbescherming word doorgestuurd of niet.
Lekker dan, misschien stevenen we op een OTS en een gezinsvoogd af :x

Aanstaande donderdag een vervolg zitting van het kort geding dat hij tegen mij aangespannen had.
De rechter wilde toen even wachten op het evaluatie gesprek van de begeleide omgang.
Dus nog iets waar ik me druk om maak.

En dan is afgelopen zondag mijn vader in het ziekenhuis opgenomen na een herseninfarct.
Dus daar zijn we ook heel druk mee bezig geweest.
Hij kan al wel heel snel terecht in het revalidatie centrum, maar zijn herstel kan maanden zo niet een jaar gaan duren.
En dan nog is het de vraag hoever hij kan herstellen.

Ik ben afgelopen vrijdag zelf eerst naar de huisartsenpost en daarna naar het ziekenhuis gegaan.
Ik had al de hele dag hoofdpijn, die niet wegging, en rond middernacht werd ik wakker en voelde me zo niet goed.
Misselijk, bloeddruk weer erg hoog, en een heel raar wazig gevoel over me.
De gebruikelijke testen zijn gedaan en alles was goed.
Ik begon me ook al wel weer beter te voelen, en mocht dus naar huis.



De soap hier duurt maar voort..:x

 

Ja, al die gesprekken zijn begeleid.
Nee, daar zeggen ze niets over 'want daar zijn ze niet voor'.
Dan gaat het om hun persoonlijke meningen en dat is niet de bedoeling.
De enige die haar persoonlijke mening daarover gaf, heel voorzichtig geformuleerd, was iemand van jeugdzorg.
Maar of ze dat tegen hem ook gezegd heeft, geen idee.

De zitting afgelopen donderdag was al net zo'n farce.
Moesten we na gaan vragen of de begeleide omgang nog wel mogelijk was, krijgt de tegenpartij het een te horen en wij het ander...
Nu moeten we gaan kijken wat er nu wel en niet mogelijk is in het kader van de vrijwillige hulpverlening en omgangsbegeleiding, en of dat het traject van de Raad voor de Kinderbescherming niet tegenwerkt.

Maandag hoor ik daar meer van, maar nu met de feestdagen kan alles wel weer even gaan duren.
Ach ja, ik heb ook nooit gezegd dat de bezoeken voor altijd stopgezet moesten worden maar alleen tot mijn bevalling en mijn herstel ervan.
Dus dat is allemaal geen probleem.


Beetje leuker nieuws: mijn vader kan alweer een heel klein beetje zijn been bewegen!
Het is allemaal hard werken, maar hij zal er wel komen.
Mijn vader had geklaagd dat hij zich verveelde...
De zuster speelde daar meteen op in, ha ha.
Hij met zijn grote mond ook...