Wie heeft er ervaring met financiele problemen binnen een relatie? Van de kant van manlief welteverstaan. Ik ben 35 en heb een zoontje van bijna 1. Mijn partner had in het begin van onze relatie schulden die hij afbetaalde via zijn baan, maar die is hij nu al bijna 2 jaar kwijt. Punt is dat hij niet actief naar een nieuwe baan zoekt, weinig geld binnenbrengt en zijn schulden nog verder laat oplopen. Hij doet zwart klusjes en is bezig voor zichzelf te beginnen, want bij een baan is hij bang weer snel ontslagen te worden wegens zijn schulden. Een eigen zaak zou dus rendabeler zijn, volgens hem. Ik ben het daar dus niet mee eens. Je kunt allicht proberen een baan te krijgen en te houden. Mijn hoop daalt steeds meer en het wordt mij kwalijk genomen dat ik nooit meer zin heb in seks, veel zeik en hij vindt dit geen relatie meer, hij voelt natuurlijk ook wel mijn gebrek aan respect en voelt zich afgewezen. Ik vind dit ook erg oneerlijk van hem, hij is de kern van het probleem naar mijn mening door het toekomstbeeld dat steeds meer afbrokkelt door de financien. Een broertje/zusje voor ons zoontje zit er nu nml echt niet in. Seks staat me gewoon tegen, ik blokkeer. Ik heb echt zoiets van: ik sta vier dagen in de week vroeg op om de boel hier financieel draaiende te houden en dan zou ik zeker naast een geldbron ook nog een seksbron moeten zijn en geduldig wachten tot hij zijn zaakje op orde heeft. En waar blijf ik dan? Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan er niet met veel mensen over praten. Natuurlijk wil ik vechten voor mijn zoontje en 'het gezin', maar ik ben bang dat ik misschien over een paar jaar de conclusie kan trekken dat er nog steeds niets veranderd is en ik mijn tijd beter had kunnen besteden. Ben natuurlijk ook niet meer de jongste als het op 'nog kinderen krijgen' aankomt, in de zin van dat ik mijn zoontje het liefst nog een (vol) broertje/zusje geef. Het is niet niks om een relatie te verbreken met een baby. En ik zou het nog oneerlijker vinden dat hij dat zou doen zonder dat hij heeft geprobeerd elk mogelijk baantje aan te pakken! Ik voel me ook wel stom natuurlijk, ik verwachtte dat je als vader alles voor je kind en gezin over zou hebben, maar hij blijft financieel maar aanrotn. Tips zijn welkom dames, (asjeblieft ga me niet vertellen dat ik het wel op mijn vingers na had kunnen tellen, dat vertel ik mezelf wel.)
Ik denk, aan zijn houding te zien dat dit niet snel zal worden opgelost. Als je met schulden, geen baan en een kindje niet in actie komt vraag ik me af wat er moet gebeuren om er wel wat aan te gaan doen. Maar je hebt hier zelf ook wel een aandeel in gehad. Hij begin met schulden in jullie relaie heeft al twee jaar geen baan, jullie zoontje is een jaar. Het is lastig op basis van jouw verhaal een advies te kunnen geven. Hoe hoog is de schuld, kunnen jullie van jouw salaris rondkomen of loopt de schuld hoger op? Waar komen de schulden vandaan? (is dit door iets wat nu nog speelt zoals gokken oid) Wat heb je er zelf aan gedaan om hem te helpen en hoe zit hij in zijn vel? Het kan ook heel goed zijn dat hij zelf niet meer weet hoe eruit te komen en heeft hij (psychische) hulp nodig. Op basis van jouw informatie en als ik naar mijzelf kijk kan ik alleen maar zeggen waarom ben je er überhaupt aan begonnen en waarom aan een kindje begonnen terwijl het water al aan de lippen stond en hij al niet mee wilde werken.
Nou, misschien vertel ik het niet duidelijk: hij had in het begin van onze relatie, en toen we zwanger wilden worden wel nog een baan. Dus hij werkte en ik had er daarom wel vertrouwen in. Zijn schuld, afkomstig van studie, had hij wel meteen verteld, en zoveel mensen hebben schulden, als die maar netjes afbetaald worden, maar dat is nu dus niet het geval.... Van mijn salaris kunnen we rond komen ja, maar een vetpot is het niet. Dank voor je reactie.
Ik heb zo'n ex gehad die zo'n instelling had wat betreft werk en schuld.. Ik heb lang proberen te geloven dat het zou veranderen maar helaas had hij ook al een dikke schuld op mijn naam gemaakt toen ik besloot weg te gaan. Nou speelde er meer dingen hoor (losse handjes enzo op het laatst) maar het financiele gedeelte was heeeel erg zwaar en ik heb er nu nog last van. Buiten de schuldregeling om heb ik een ware angst ontwikkeld voor de brievenbus en de post. Ik ben nu 4 jaar verder en mijn post wordt goed afgehandeld, maar nog altijd vol zenuwen ookal is dat nu helemaal niet meer nodig. Iedere situatie is anders maar hier is gebleken dat die instelling rondom werk niet zomaar is gaan veranderen. En ik ben bang dat jouw man het ook wel best vind als hij niet actief zoekt naar werk terwijl hij schulden heeft en een kind (en vrouw) om voor te zorgen, want die last hoeft niet alleen op jouw schouders te komen. Echt advies kan ik je niet geven, maar ik wil je wel sterkte wensen met de situatie. Ik begrijp jouw houding naar hem volledig.
Ik zou hem voor de keuze stellen: Of hij gaat werken aan een toekomst samen met een job en de afbetaling van zijn schulden, of het is over en uit en jullie toekomst ligt apart. Hij heeft lang genoeg getalmd, nu mag hij over gaan tot actie. Of die job nu bij een werkgever ligt, of als zelfstandige, belangrijkste is dat er centen binnenkomen! Hij kan misschien een deeltijdse job zoeken en daarnaast zijn zelfstandig zijn deeltijds opbouwen? Dan kan hij als de boel zelfstandig vlot zou draaien nog altijd ontslag nemen. Hij heeft vrouw en kind, hij moet zich dus niet blijven "verstoppen". Stel dat jullie straks iets voorhebben (ernstige ziekte bijvoorbeeld) of jij verliest je baan, dan staan jullie waarschijnlijk op straat. Met bovendien nog schulden erbovenop van hem. Ik zou ernstig het gesprek aangaan en het desnoods op papier vastleggen met termijnen waarbinnen je "verbetering" wil zien.
Ik zou hem ook een ultimatum stellen. Iemand met deze instelling verandert niet snel daarin is mijn ervaring. .. Ik zeg echt niet dat je het op moet geven! Maar hij moet wel even goed wakker geschud worden!
Oei... Lastig. Ik weet uit ervaring hoeveel effect financiële problemen op een relatie kunnen hebben. Mijn man en ik hebben de schulden grotendeels samen gemaakt maar de druk van het afbetalen en de verschillende manieren waarop wij daarmee om gaan, leveren veel stress op. En inderdaad... Mijn libido is daardoor ook gedaald door ver onder het vriespunt. Man voelt zich afgewezen, ik voel me schuldig. Feit is wel dat we allebei hard werken om om het financieel op orde te krijgen dus in die zin is mijn situatie anders. Als hij écht werk zou gaan zoeken en actief bijdraagt, zit er misschien nog toekomst in maar als ik op jouw verhaal afga, zie ik dat niet snel gebeuren. Probeer het tegen elkaar af te wegen. Neem je het heft zelf in handen door de beslissing te nemen of laat je het aan hem over?