...En ik heb dan het gevoel er eigenlijk helemaal geen zin meer in te hebben. De kleinste dingen zijn triggers om mijn dag te verpesten. Een rotgevoel waar ik mee blijf zitten. Vandaag ook weer. Ik was als hulpouder mee met een uitje in de ochtend. Ik heb daar wat gekocht voor mijn dochter, net als de meeste andere hulpouders. Het was een boek dat ze al heel lang wilde hebben en het kon gesigneerd worden. Achteraf dacht ik: hoe dom en egoïstisch ben je nu eigenlijk bezig?? Niet elk kind heeft zijn of haar ouder mee en die krijgen dus niks. Ik kan hier mijn hele dag door laten verpesten en ik wil het liefst onder een deken kruipen en er niet meer onder vandaan komen. En nee, natuurlijk is dit voorval niet het einde van de wereld. Maar mezelf naar beneden halen en die onzekerheid lijkt met de dag erger te worden. Wat ik zeg, wat ik doe, hoe ik me gedraag etc etc. Ik leg het allemaal onder een vergrootglas en maak me druk om wat andere daarvan vinden (de juf, in het geval van vanochtend) Die onzekerheid is een gevolg van en niet zozeer de kern van mijn probleem. Een depressie en overspannenheid is de kern... Het lijkt met de dag erger te worden. 18 oktober heb ik een adhd onderzoek, maar ik weet niet eens of ik het zo lang nog trek.... Ik moet zo mijn kinderen ophalen en ik kan alleen maar huilen...
Ik zou een verwijzing naar een psycholoog vragen. Of je kunt begin bij de praktijkondersteuner ggz bij je huisarts. Die kunnen ook al veel met overspannenheid en depressie. En heb je meer nodig dan kan er altijd nog opgeschaald worden naar een psycholoog. Maar mijn advies zou zijn: bel de huisarts en vraag om een afspraak met de praktijkondersteuner.
Ach wat lastig zo, deze periode kan wel extra moeilijk zijn zo vlak voor het onderzoek, als het goed is krijg je de 18de ook gelijk de uitslag, nog 14 dagen doorbijten. Het voelt als op je tandvlees lopen maar ik hoop dat je diep van binnen ook weet dat je gevoel ook soms weer wat positiever kan worden. Sterkte!!
Wat naar dat je zo rot voelt. Je zou eventueel adhd-centraal kunnen bellen met de vraag of je eerder kan als er iemand uitvalt (of je huisarts laten bellen en extra druk laten zetten)? Ik vond de weken voor het onderzoek net zoals @heidiane zegt ook extra zwaar. De onzekerheid en de angst of ze wel de juiste diagnose stellen helpen niet mee . Waar heb je nu de komende twee weken zelf het meeste behoefte aan? Bijv. met iemand praten, of tijdelijk medicatie om je wat beter te voelen, of juist afleiding etc.? Slaap je nog wel goed? Tekort aan slaap is funest voor je stemming. Eventueel zou je dan in overleg met je huisarts iets kunnen krijgen om de komende twee weken beter te slapen, zodat je het overdag ook beter aankan. Dikke knuffel!
Wat moet jij een ontzettend lief persoon zijn als je je hier schuldig om voelt! Volgens mij, adhv wat je hier plaatst, ben jij juist het tegenovergestelde van egoïstisch, maar ben je veel te streng voor jezelf. Ook jij mag genieten van wat er op je pad komt. Daarbij: de ouders vd andere kinderen hadden ook kunnen meegaan.... Verder sluit ik me aan bij de anderen, maar wilde dit even gezegd hebben.
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb de huisarts vanmiddag gebeld en ik kan dinsdagochtend terecht. Waarvoor ik precies ga weet ik niet, gewoon mijn verhaal doen en het 'warm houden', omdat ik het anders weer links laat liggen terwijl ik het gewoon niet meer alleen kan oplossen. Als er niks uit het adhd onderzoek komt wil ik naar een andere psycholoog en dat kan ik wellicht alvast in gang zetten bij de ha. Ik heb mijn man een kwartier voordat school klaar was geappt, dat het echt weer flink mis was. Toen belde hij me op, maar dan kan ik er dus niet over praten omdat dat resulteert in een huilbui..wat niet handig is als ik de kinderen op moet halen. Dus daar sta je dan, op het schoolplein met een fake smile terwijl je je zo intens verdrietig voelt... Waren we net 10 minuten thuis, stapt mijn man binnen. Hij was op eigen initiatief meteen naar huis gekomen. Oh, wat was dat fijn!! Heb de hele dag niks meer hoeven doen en heb een uur in bad gelegen. Morgen weer een nieuwe dag. Ik hou mezelf steeds voor dat het beter wordt, al voelt het nu juist alsof het steeds slechter gaat. Die 'depressie aanvallen' zijn ook tijdelijk, maar elke keer dat het gebeurt val ik in zo een zwart gat dat ik het gevoel heb er nooit meer uit te komen. @JisL, superlief berichtje. Je hebt me echt even geholpen het vanuit een ander perspectief te zien. Dat ik mag genieten van wat er op mijn pad komt.
Ik kan morgen altijd even bellen om te vragen. Ik slaap gek genoeg wel goed. Onregelmatig, maar ik heb geen probleem met in slaap komen. Wat de kwaliteit van mijn slaap is weet ik niet, maar ik ben wel continu vermoeid. Medicatie was niet verstandig ivm het onderzoek had ik begrepen..
Wat ontzettend lief van je man dat hij zo behulpzaam was. Goed dat je de huisarts hebt gebeld. Hopelijk kan hij iets voor je betekenen, al is het idd alleen maar even praten zodat je je verhaal kwijt kunt. Ik heb hier thuis van heel dichtbij gezien hoe psychische klachten er ineens kunnen zijn en dat is heel heftig, voor degene die de klachten heeft maar ook voor een partner. Kunnen je man en jij er wel op andere momenten over praten wanneer je niet helemaal in een crisis zit? Knuf vanaf hier!
Nee, tijdens het onderzoek mag je niks gebruiken, maar misschien kun je iets krijgen op de hele heftige momenten? Iets wat kort werkt en ook weer snel uit je bloed is voor het onderzoek. Goed dat je dinsdag naar de huisarts gaat. Lekker je verhaal doen en aanhoren waar hij/ zij mee komt. Wat ontzettend lief van je man. Dat hij dit voor jou wil doen, zegt ook iets over jou. Hoe waardeloos jij je ook voelt, hij vind jou de moeite waard om voor te zorgen. De depressie probeert jou iets wijs te maken, wat niet klopt met de werkelijkheid. Je man en dochter kijken hier door heen en zien de lieve en zorgzame moeder en vrouw die je bent!
Wat lief dat je eraan denkt Het gaat deze week gelukkig weer iets beter, al is het veelal op de automatische piloot maar het is even niet anders. Elke keer in kreukels liggen heeft niemand wat aan en hoewel ik weet dat het belangrijk is om het niet te negeren, probeer ik tot het onderzoek toch zoveel mogelijk gewoon te doen en niet teveel na te denken. Ik heb wel wat gas terug genomen en plan meer tijd in voor mezelf. Gewoon de simpele dingen, zoals een bad nemen, een wandeling maken...en ik probeer nu dmv bullet journaling wat structuur en overzicht te krijgen in mijn dagen. Nu ik dat systeem een beetje doorheb vind ik het wel heel fijn werken. Wanneer ik wat meer rust kan vinden wil ik het ook voor anderen dingen gebruiken dan alleen plannen, maar dat komt wel straks. Vorige week was mijn dochter jarig en ik moet zeggen: haar kinderfeestje was een heel groot succes en zelfs ik heb er ontzettend van genoten (heb normaal gesproken een bloedhekel aan kinderfeestjes), We waren met een klein clubje en zijn met z'n allen naar een museum geweest. Met de trein, slenteren door de stad...heerlijk! De kinderen hebben ontzettend genoten en ik hoorde later van de moeders dat ze er maar niet over uitgepraat raakten (1 kind wil normaal gesproken zelfs nooit naar feestjes, maar ook die was enthousiast). Dan kan ik toch ergens weer 'trots' zijn dat we de kinderen zo een leuke dag heb kunnen bezorgen.
Ja we kunnen er dan gelukkig wel goed over praten. Maar ook hem wordt het soms wel eens te veel en dat begrijp ik heel goed, alleen niet altijd op het moment dat het niet zo goed gaat. Op dat moment kan ik heel onredelijk zijn en dan verwacht ik dat hij alles maar accepteert. Als het weer een beetje is gezakt dan zie ik natuurlijk wel in dat hij ook een grens heeft. Soms vind ik het lastig omdat hij het ene moment heel begripvol en behulpzaam is en het andere moment mag ik het ineens zelf uitzoeken. Maar op zo een moment is zijn grens even bereikt en daar moet ik ook gewoon mee dealen.
Heel fijn dat je zo ook goede dagen hebt. Het negeren is wel goed want je negeert het niet helemaal. Je bent al hulp aan het zoeken en tot dan zul je toch door moeten.