Onze kindjes zijn 1,5 en bijna 3. Hoe vertellen wij hun dat papa en mama gaan scheiden? Zullen ze dit wel begrijpen? De jongste waarschijnlijk niet, maar de oudste? Mijn (ex) man is nu al veel weg, hij logeert bij zijn ouders, maar is er nu niet veel minder dan daarvoor omdat hij veel aan het werk is. Dus zeggen wij, als hij weg gaat dat hij moet werken. Maar hoe gaaf dat dadelijk als we beiden een aparte woning hebben. Ik wil ze wel goed hierdoor kunnen begeleiden. Hoe pak ik dit aan?
Zorg dat het tastbaar blijft voor kinderen. en blijf herhalen dat zij er geen schuld aan hebben en altijd hun gevoel naar jullie mogen uitten, dat jullie misschien ook nog wel eens boos of verdrietig kunnen zijn, laat dat ook met mate zien. Zo leren ze zelf ook de emoties te uitten en leren ze ook om het niet op te kroppen. Heel veel sterkte trouwens ook voor jouw/jullie.
Wat ongelooflijk belangrijk is: niet kwaadspreken over de andere ouder. Jullie twee niet, maar ook familieleden niet.
Lastig, ik vond dat ook moeilijk toen (J was toen 8 maanden), maar ben het blijven herhalen en uitleggen. Ze begrijpen je wel, maar niet met woorden. J zat sowieso al vanaf mijn buik midden in de spanning, dus die leefde vooral op toen we eenmaal weg waren. Ze weet wie papa id en benoemt hem ook (vooral omdat ik vaak foto's heb laten zien, zodat ze hem niet zou vergeten zeg maar), maar ze weet niet beter dan dat ze alleen met mama woont (ze ziet mijn ex ook amper in real life) Verder eens met Hilly. Zolang ze voelen dat ze van beiden mogen houden ben je al op de helft
Dankjullie. Het niet kwaad over elkaar praten snsnappen we. We hebben natuurlijk de nodige spanningen gehad, maar gaan op zich nog redelijk met elkaar om. Ik zal deze tips allemaal goed in mijn achterhoofd houden en ook met mijn ex nog s over hebben. Maar ik bedoel dus ook ga ik letterlijk zeggen papaen mams gaan uit elkaar? Hoe formuleer je het bij die jonge leeftijd?
Iets met dat papa en mama de kinderen heel erg lief vinden en elkaar ook maar dat papa en mama niet meer verliefd zijn? En daarom apart gaan wonen? Heel moeilijk lijkt mij dit.. heel veel sterkte!
Ik heb niet alles gelezen, maar uit ervaringen van 2 vriendinnen weet ik dat je "het is niet jullie schuld" of "het ligt niet aan jou", NIET moet zeggen. Beide meiden dachten daardoor juist dat het wel met hun te maken had! Blijf zeggen hoe dol papa EN mama op hun zijn, maar dat het beter is om niet in één huis te wonen. Sterkte met alles wat op je pad gaat komen, op weg naar nieuw geluk.
Ik denk inderdaad dat we het woordje schuld niet gaan gebruiken, is gelijk zo'n zwaar woord en het gaat daar ook niet om. Elkaar slecht praten doen we ook absoluut niet. Ik denk dat wr maar gewoon iets moeten zeggen dat papa in een ander huisje gaat wonen.
Ik zou wel aangeven dat papa in een ander huis gaat wonen omdat hij en mama niet meer verliefd op elkaar zijn. Sterkte!
Onze jongens waren 4 bijna 5. Wij hebben eerst gewacht tot ik een ander huis had zodat het niet allemaal te lang duurde tussen het zeggen en het verhuizen, zat zo'n 4 weken tussen. Ik had zo'n brok in mijn keel dus mijn ex man heeft het meeste verteld omdat ik bang was dat ik zou huilen. We zijn heel eerlijk geweest en verteld dat papa en mama elkaar nog heel lief vinden maar niet meer verliefd zijn en daarom uit elkaar gaan. Ik ging 1 straat verderop wonen en we zijn daarna bij het huis wezen kijken. Nou ze vonden het wel spannend. Eigenlijk hadden ze totaal niet door wat er ging gebeuren. Want de klap kwam later wel bij hun, toen we er eenmaal woonde waren ze toch wel veel verdrietig. We zijn ondanks hun verdriet wel altijd eerlijk gebleven. We hebben elkaar nooit zwart gepraat. Nu zo'n 1,5 jaar later kan ik wel zeggen dat het goed met ze gaat. Van de week zei wel 1 van de jongens nog van mama vind jij papa zijn huis nog steeds mooi, dus ik zei ja hoor papa heeft een heel mooi huis oke zei hij want ik vond het leuker toen we nog met zijn vieren woonde. Dan merk je dus wel dat ze er nog veel mee bezig zijn. We praten er trouwens ook wel vaak over.
Het woordje 'niet' wordt slecht geregistreerd in kinderhersentjes. Als je dus zegt: het komt niet door jullie. Dan horen ze: het komt door jullie. Ik zou vooral dicht bij de waarheid blijven en zeggen dat papa en mama heel veel van jullie houden maar niet meer van elkaar. En dat jullie daarom allebei in een eigen huis gaan wonen en dat ze daarom ook 2 slaapkamers krijgen. Eentje bij mama en eentje bij papa. Dit soort eenvoudige maar niet heel vervelende consequenties van een scheiding begrijpt een 3 jarige heel goed. En dan heb je waarschijnlijk meteen een mooie ingang voor een verder gesprek over de gevolgen van de scheiding. Succes.
Ik zou idd aangeven dat mama en papa niet meer op elkaar verliefd zijn.. en dat het beter is dat papa of mama in een ander huisje gaat wonen
Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen waren mijn meiden 11 maanden en bijna 3, en heb ik de eerste tijd niets gezegd maar toen mijn plannen voor een eigen woning zich begonnen te concretiseren heb ik aan mijn oudste dochter uitgelegd dat mama en papa straks allebei een eigen huis krijgen. Dat zij en haar zus dus 2 huizen kregen, en dat ze ons allebei gewoon nog zouden blijven zien en we allebei heel veel van ze houden maar ze gewoon af en toe bij mama slapen en af en toe bij papa. Over liefde tussen mij en haar vader oid heb ik t eigenlijk niet gehad want dat snapte ze mi toen toch nog niet. Toen ik mn nieuwe woning had gevonden heb ik ze allebei meegenomen zodat ze zelf ook concreet iets hadden om zich voor te stellen. Uitgelegd waar hun kamer kwam, en dat ze een nieuw bed mochten uitzoeken. Ze vond het allang prima. En de jongste die heeft er eigenlijk niet veel van meegekregen, die was ook nog erg klein natuurlijk. Pas na een tijdje, denk een paar maanden nadat ik op mezelf woonde, vroeg ze weleens mama waarom woon jij niet meer bij papa? Dat vond ik wel moeilijk. Dan legde ik maar uit dat papa en mama anders niet zo gezellig waren, en dat we nu een mooi huis hadden waar we het prima naar ons zin hebben. En daar was ze het dan mee eens en daar bleef het bij. Ik ben ervan overtuigd dat ze het zo goed hebben opgepakt doordat wij zelf noot negatief zijn geweest over de situatie naar de kinderen toe. Ex en ik hebben onderling een goede verstandhouding dus er zijn ook geen spanningen die ze evt aan kunnen voelen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf was. Ik kan me eerlijk gezegd weinig herinneren van hoe de boodschap is gebracht, maar wel van hoe het leven daarna veranderde. Hoewel ik dus eigenlijk geen antwoord heb op je vraag, wil ik als "ervaringsdeskundige " nog wel even wat kwijt. Mijn allerbelangrijkste boodschap is verander zo min mogelijk in je gedrag naar je kinderen toe. Ga niet overcompenseren of steeds uit jezelf over de scheiding beginnen als de kinderen er niet over beginnen. Natuurlijk is het goed om af en toe eens te peilen of je kinderen niet met nare gevoelens rondlopen, maar mijn ervaring is dat kinderen een heel stuk flexibeler zijn dan volwassenen soms denken. Zolang ze maar weten dat papa en mama hen allebei nog net zo lief vinden, zolang ze maar geen ruzie of onderhuidse spanningen voelen (soms juist minder na scheiding), zolang papa en mama maar aardig doen tegen en over elkaar en zolang hun leventjes verder niet te drastisch veranderen (nog evenveel met vriendjes spelen, leuke dingen doen, zelfde kdv/school, etc.) hoeft het geen hele dramatische ervaring te zijn. En op de momenten dat ze wel erg verdriet hebben, geef ze dan de ruimte voor hun verdriet. Gelukkig zijn ze nog heel erg jong. Wanneer ze straks wat ouder zijn, weten ze niet beter dan dat papa en mama gescheiden zijn en kunnen ze bij jullie allebei gewoon een leuk en gelukkig leventje leiden. Sterkte en succes!
He bah, allereerst veel sterkte! De meeste dingen zijn al benoemd boven mij. Ik heb de scheiding van een andere kant meegemaakt (als stiefmoeder) en heb mijn afstudeeronderzoek over echtscheidingen en de gevolgen daarvan op kinderen geschreven. Er zijn heel veel boekjes te vinden, die naar mijn idee zeker kunnen helpen bij het verwerken en het praten over bepaalde zaken mbt de scheiding. Voor de jongere kinderen vonden wij zelf 'Van Alles Twee' heel prettig. Voor de iets oudere kinderen vond ik 'De Koning Trok Uit Om De Draak Te Doden' simpelweg geniaal. Geeft stof tot nadenken zonder het onderwerp scheiding direct te benoemen in de verhalen. Meer boeken vind je hier. Als ik je verder nog een andere tip mag geven, die misschien nu nog niet zo zeer van toepassing is, maar straks als ze echt schoolgaand zijn wel. Wees transparant en open richting school. Wat betreft omgangsregeling, andere belangrijke zaken, contactgegevens etc. Het lijkt iets kleins en wordt snel vergeten wat heel logisch is. Maar het kan veel verwarring (ook voor de kids) voorkomen. Mijn vrouw en haar ex zijn samen naar school geweest om samen hun verhaal te vertellen (ik snap dat dit echt niet in alle gevallen realistisch is) en de school noemt het na 9 jaar nog steeds een voorbeeld. Hoe prettig ze dat vonden en hoe de kinderen er uiteindelijk ook bij gebaat waren. ^ Ja! Dat is zo waar! Een van de beste tips die ik ooit heb gekregen, het gaat zo vanzelf, maar als je hetzelfde probeert te zeggen alleen dan zonder het woordje 'niet', heeft het veel meer effect! Heel veel sterkte, er komt veel op je af in deze periode. Goed dat je zo om je kids denkt, probeer ook aan je zelf te denken hè? Zet 'm op!
Als ze zo jong zijn niet te veel vertellen. Het gaan werken vind ik een goeie ze groeien zo in de situatie mee die ze al bent is. Het zal niet eens op vallen dat papa minder komt nog minder dan voorheen. En langzaam aan logeren bij papa rustig er in laten mee groeien dus zijn ze ouder dan kan je het beter wel vertellen maar 1 en 3 jaar. Ben ook voor de waarheid hoor maar als de waarheid zacht gebracht kan worden. Scheelt veel leed.
Dus de knoop is nu echt definitief doorgehakt ? Moedig en veel sterkte komende tijd! Hier heb ik gewoon gezegd dat papa en mama allebei in een eigen huisje gingen wonen. mijn dochtertjes snappen dan al wel wat verliefd is, dus ik heb gezegd dat papa en mama niet meer verliefd zijn. verder de kindjes bij alle leuke nieuwe dingen betrekken om het juist leuk en spannend in plaats van eng te maken. Ik sleepte t hele stel gewoon mee naar de mediamarkt en leenbakker en ikea. Zelfs toen ik alle inboedel ging halen. Probeer voor de kindjes sterk te blijven, al mogen ze ook wel zien dat je verdriet hebt. Maar benoem dat verdriet dan niet door de schuld bij je ex te leggen. wees verder gewoon open naar ze, daar hebben ze het meest aan
misschien is dit ook iets; De gids over scheiding en kids | Boeken met gevoel | Scrivo Media ... STERKTE!