Mijn eerste bericht op het forum sinds lange tijd, en wat voor een bericht. Ik ben hier lang niet geweest omdat mijn kindjes inmiddels 7 en 5 jaar oud zijn maar ik heb hier altijd goeie adviezen en tips gekregen en ik kwam hier altijd graag. Ik wil daarom even graag mijn hart luchten. ' Drie jaar geleden had ik alles....een lieve man, mooie kindjes, vriendinnen, een leuke baan. Toen werd ik ziek, een ziekte die (bijna) niemand begreep en ik zelf ook niet eigenlijk. Maar het was sterker dan ik ben...dan ik was...Want ik ben wat dat betreft best ver gekomen. Ik ben bijna 2 jaar in therapie geweest en heb veel verloren en veel gewonnen. Vriendinnen verloren, baan verloren, enigszins mijn zelfrespect verloren...maar mijn mooie gezin was er! Het waren toch heftige en zware jaren geweest maar we hadden het gered...dacht ik. Nu..oudejaarsdag.......mijn man wil scheiden. Ik niet, maar misschien is het toch beter. Er is zo veel gebeurd en hij houdt niet meer van mij door alles. Ik kan het begrijpen, heel goed zelfs! Maar ik wil vechten, vechten voor ons gezin. Eindelijk voel ik me beter, de ziekte bijna overwonnen en nu weer iets. Wanneer mogen wij gelukkig worden? Ik kan het niet geloven dat we uit elkaar gaan, ik heb zoveel vragen, onduidelijkheden en hoe moet het dadelijk allemaal? Ik had dit nooit, maar dan ook nooit gedacht....wij....uit elkaar...we waren gelukkig...we hebben kindjes....waarom?
Jeetje wat heftig meid! Ik wil je heel veel strekte toewensen in deze enorm zware periode! Dikke knuffel xxx
Dank je wel! Mijn emoties gaan ook alle kanten op. Dan ben ik boos en verdrietig, dan geloof ik oprecht dat het beter is. Want er zijn veel irritaties en ruzies de laatste tijd. Ik ben steeds bang dat ik gewoon geen leuk persoon ben, dat ik niemand meer vind. En dan kan ik ook positief zijn. Het ergste was toen we het de kinderen vertelde. Mijn dochter moest huilen, ze is 7 jaar. Ze wilde het niet zei ze. Ik had een knuffel gekocht voor haar, een zorgenknuffel. Daar kan ze briefjes indoen waar ze haar gevoel op schrijft. Dat vind ze wel echt fijn. En in de klas heeft ze het zelf verteld, echt zo knap van haar. De jongste weet ik niet zo goed want die is nog zo klein. Hij zegt niets erover eigenlijk. Ik wil nu gewoon werk vinden, maar ja dat is niet zo makkelijk. En ik heb me ingeschreven voor een huurhuis, maar de wachttijd is 2 jaar!! Ik kan het beste uitkijken naar particulier verhuur of een koophuis huren, maar dat is allemaal best moeilijk hier. Daarom moet ik zoveel mensen inlichten zodat ze mee kunnen kijken met me. Maar dat is ook moeilijk want ik vind het lastig om het te zeggen. Het is gewoon een klote tijd, weer. Ik wil eens gelukkig kunnen zijn. En rust voor mijn kindjes en ons gezin.
Heb je eerder nooit gevoeld dat het niet goed ging (van zijn kant af dan blijkbaar)? Dus het kwam voor jou helemaal uit het niets? Want dan vind ik het eigenlijk niet eerlijk dat je man opeens met dit nieuws komt en het direct doorzet. Dan heeft hij jou toch geen kans meer gegeven om ervoor te vechten?
Kan je of wil je niet in je huis blijven? Ik ben toen met mijn dochter van 7 ook vertrokken.. We hadden de woning boven het bedrijf.. En ik bleef daar niet werken. Maar ideaal was het niet. We zijn in 1 jaar tijd, 4x verhuisd. Eerst naar me ouders, toen naar een vakantie woning, tijdelijk 2 kamer appartement om vervolgens te verhuizen naar een eengezinswoning. En dan hebben we nog geluk gehad.. Sommige bivakkeren in de zomermaanden in een caravan en in de winter in een vakantiehuisje.. Mijn advies: als het kan.. Laat hem maar telkens verkassen! En schrijf je wel in voor een huurhuis!
Wat vreselijk naar voor je... ik weet niet zo goed wat ik er verder op moet zeggen, behalve dat ik hoop dat je antwoord krijgt op al je vragen en dat je snel samen met je kindjes de dingen weer op de rit hebt! Heel heel erg veel sterkte en succes!
Ach meid wat zwaar.. Ik hoop dat jullie snel "rust" vinden en er samen goed uit komen. Heel sterkte en een dikke knuffel!
Wat een vreeslijk bericht, ik krijg er tranen in mijn ogen van, ik wens jou heel veel sterkte de komende tijd! Ik hoop dat je de steun zal krijgen van familie en vrienden en ook van de leden hier...
Wil je man ook niet meer in therapie samen om te kijken of er toch nog een kans is dat t goed komt? Je zegt zelf dat er best veel gebeurd is afgelopen tijd, en dat er nu wat vaker irritaties zijn, Vind eigenlijk wel dat je het verplicht bent tegenober de kinderen en tegenover jullie zelf om in relatietherapie te gaan, maar datoet wel van twee kanten komen Anders heeft t geen zin Ook omdat je dus zo veel vragen hebt en t bij jou soort van als donderslag bij heldere hemel komt Vind t ook niet zo eerlijk van je man dat hij er nu ineens zomaar mee komt (zoals ik t lees) met wat iemand anders ook zei, dan heb je geen kans meer om er voor te vechten Heel veel sterkte en succes meis!
Wat heftig zeg.....! Ik kan me voorstellen dat het veel emoties geeft. Maar waarom zo snel allemaal. Je weet het zelf net en nu jullie kinderen al. Je zegt: veel ruzies de laatste tijd. Hoelsng is dat dan? Zou relatie therapie niet wat zijn? Zoals meerderen zeggen vind ik ook dat er voor de kids wel wat harder en langer gevochten mag worden. Hoe het ook verder loopt, ik hoop dat jullie kinderen en jullie er goed uit komen... Sterkte!
En wel vechten voor je eigen geluk en van je kinderen! Bedenk: hij wilt scheiden.. Dan zorgt ie maar voor een andere slaapplek en spullen. Zo blijft de situatie voor de kinderen in het begin meest normaal. Vriendjes en vriendinnetjes, school, hun slaapkamer.. (Wij waren deels ondergedoken, alles nieuw. Andere omgeving, geen vriendinnen, andere werk, andere school, andere auto. in het begin geen huis waar we voor een langere tijd konden blijven. Enkel onze kleding en d'r slaapknuffel was vertrouwd. Resultaat? Ze duimde weer, plaste in bed.. Ze wilde niet alleen slapen.. Met veel liefde en tijd ging het wel weer over.. Geen drama van maken, met die nachtbroekjes gaat het prima. Maar hou er rekening mee..
Wat heftig allemaal Heb je dan nooit eerder aangevoeld dat het zo niet meer ging voor je man? Ik bedoel, als hij er plotsklaps op Oudejaarsavond mee aankomt en zegt niet meer van je te houden door alles dan moet er in mijn ogen meer spelen. Normaal als je een gezin hebt dan wil je er toch in eerste instantie voor vechten lijkt me zo? Denk nu vooral aan jezelf en je kindjes, hopelijk komt alles snel op zijn pootjes terecht.
Jeetje, wat een heftig verhaal... Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ben net zo oud, ook getrouwd, 2 kindjes, leuk huis e.d. en dan ineens stort je wereld in... Maar komt het zo ineens uit het niets? Pffff... Blijf in jezelf geloven, schaam je niet en vraag hulp aan de mensen om je heen! Heel veel sterkte en een dikke knuffle.
Wat een heftige tijd heb je achter de rug en wat een heftige tijd zal er nog volgen. Ik hoop dat je hier nog sterker uit zal komen en wens je alle sterkte toe!