Dank jullie wel! Mijn man is niet echt een praten. Maar een aantal maanden geleden hebben we wel een goed gesprek gehad en toen heeft hij ook gezegd dat hij niet verder wil, hij voelt niets meer voor me. We hebben er toen nog samen voor gevochten, in therapie wil hij echt niet. Maar het heeft geen zin meer. Ik ben zelf veranderd door therapie en mijn man heeft ook veel moeten meemaken met mijn ziekte en alles. We zijn veranderd en we hebben echt een andere weg gekozen lijkt het. Ik ben niet boos op hem en hij niet op mij. We willen het goed oplossen voor de kinderen maar het is wel heel erg zwaar. Want dit was niet ons toekomstbeeld. Dit hadden we beide nooit gedacht of gewild. Ik heb me ingeschreven voor een huurhuis, maar dat is in onze woonplaats erg lastig en moeilijk. Het beste is om te kijken voor een particulier huurhuis of een koophuis wat niet verkocht wordt. We blijven zo lang mogelijk hier samen wonen en als het kan blijf ik hier wonen met de kids. Dat wil mijn man ook, het beste voor hun! Het is alleen allemaal vermoeiend, onzeker en zwaar. Ik hoop ook dat ik hier sterker uit kom maar nu zijn er alleen maar vragen en onduidelijkheden en dat is het moeilijkste!
Jeetje wat heftig meid, ziekte kan nogal een zware wissel trekken op een relatie, en als dan blijkt dat je relatie daar niet tegen bestand is, is dat echt heel erg verdrietig. Voor jou, je man en helemaal voor je kindjes. Ik hoop dat jullie er samen goed uitkomen, blijf niet te lang in 1 huis wonen als het niet meer gaat, want voor je het weet wordt de vriendelijke echtscheiding toch nog een vechtscheiding omdat je je toch steeds meer aan elkaar gaat ergeren en de gemoederen helemaal hoog oplopen. Heel erg geel sterkte voor je en natuurlijk voor je kindjes, hopelijk komen jullie er sterker uit! Qua woning zijn er geen urgentie regelingen of iets anders waarvoor je misschien in aanmerking komt? Je kunt eventueel via de huisarts bij maatschappelijk werk terecht komen, misschien kunnen ze je daar wat helpen met orde op zaken stellen en duidelijkheid krijgen omtrent je toekomstige woonsituatie en financiële situatie.
bah vreselijk. vriendin van mij ligt sinds kerst ook in een scheiding. ze is doof en help ik haar dus met dingen regelen. we zien door de bomen het bos niet meer, haar (ex)man werkt voor geen meter mee dus dat maakt het ook nog eens lastiger onwijs veel sterkte!
Heb je vrienden, familie die jouw kunnen steunen? Lijkt mij idd ook makkelijker als jij en de kinderen in het huis blijft, voor de kinderen vooral is het al een spannende periode...
Is óók het eerste wat ik dacht, hebben jullie al relatietherapie geprobeerd? Wat ontzettend rot voor je, ik zou het ervaren als nog even een trap nakrijgen van mijn man. Ik neem aan dat je een depressie o.i.d. hebt gehad, wat een verschrikkelijke ziekte is. Triest dat je man je niet onvoorwaardelijk heeft willen/kunnen steunen en nu opeens met de mededeling komt dat hij wil scheiden. Ik hoop dat hij bereid is voor jullie relatie te vechten, jullie hebben nog jonge kinderen! Heel veel sterkte meis.
Ik zie het zelf echt niet als een trap na, absoluut niet zelfs. We zijn niet kwaad op elkaar, we zijn beide verdrietig en willen dit netjes oplossen, vooral voor de kinderen. Maar natuurlijk ben ik erg verdrietig en soms boos en teleurgesteld. Maar voor mijn man is dit ook ontzettend moeilijk. Voor ons allemaal. Het belangrijkste is dat we het goed kunnen regelen. Maar het is zoveel dat ik niet weet waar we moeten beginnen. En ik zie er tegenop om weer een 'ongelukkig' jaar in te gaan, omdat de afgelopen 3 jaar al zo moeilijk waren. Wanneer worden we eens gelukkig? Dat vind ik gewoon erg.
Ik ben in therapie gegaan voor een eet stoornis, anorexia. Twee jaar geleden heb ik daarvoor Hulp gezocht omdat het echt niet meer ging. Ik had echt ondergewicht en was in niets meer mezelf. Ik heb therapie gehad en mijn streefgewicht bereikt en het was een hele moeilijke en zware tijd. Het is nog niet hoe ik het zou willen. Ik heb nog veel gedachten rondom eten maar ik vecht nog elke dag. Ik wil nooit meer terug in elk geval.