Aanstaande 24-12 wordt mijn schatje 11 maanden. Wat heb ik onderschat hoe intens veel ik van haar kan houden maar ook hoe enorm zwaar de afgelopen maanden voor mij en mijn partner zijn geweest. Terugkijkend zijn het nog niet eens de gebroken nachten geweest, of de vele flesjes van in het begin maar mentaal. Mijn PND en hoe zwaar de weg omhoog soms kan zijn. Ik zou er alles voor over hebben om te leren liever en begripvoller naar mezelf te zijn. Ik ben mijn ergste vijand merk ik soms. Ik ervaar soms nog veel wisselende emoties en heb soms nog steeds het gevoel dat ik faal als moeder. Of ik heb een beeld van moeder zijn die zo onrealistisch is dat ik steeds de "fout" inga. Ik kan het soms nog steeds als loodzwaar ervaren, soms echt niet weten wat nou het beste is om te doen of enorm twijfelen aan dat wat ik dan doe. Ik heb nog regelmatig het gevoel dat ik haar niet goed aanvoel of begrijp, dat ik haar dus maar half geef wat ze nodig heeft. Ik ben soms bang dat ze dit echt wel probeert maar ik het niet goed ontvang en ze zich daardoor niet gehoord voelt. Ik weet het, ik doe mijn uiterste best en dat is wat geldt. Maar het creëert soms wel stress wat effect heeft op mij en mijn partner. Ik merk dat hij zich dan irriteert, terwijl ik het echt niet expres doe. Voel dan onbegrip en nog meer eenzaamheid maar kan hem aan de andere kant ook heel goed begrijpen. Kan een situatie soms groter maken dan het is. Dat beïnvloed mijn energie level en humeur. Heb soms het gevoel alsof het nooit meer goedkomt.. Sorry een enorm warrig verhaal maar ben een beetje verdrietig en kan nog niet de juiste woorden geven aan wat er allemaal in me omgaat.
Nee hoor hier sta je niet alleen in. Denk dat een groot deel van de moeders dit ervaart onder andere mij. Vooral na de geboorte van de tweede heb ik veel last van depressieve buien en ben veel onzekerder dan ik bij de eerste was
Ik ben niet bekend met depressie o.i.d., maar herken wel het gevoel van niet goed begrijpen.. Mijn dochter is bijna 1,5 en is zo vaak gefrustreerd omdat ze dingen wil vertellen die wij niet begrijpen.. Ik weet dat het erbij hoort maar vind het toch erg vervelend.. Je ziet dat ze zo graag iets duidelijk wil maken en dat lukt dan niet.. Ik zal blij zijn als ze wat ouder is en goed kan praten, lijkt me voor alle partijen makkelijker
Vergeet alsjeblieft niet dat alle moeders zich ook vaak zo voelen. Ook zonder ren PND kunnen wij geen gedachten lezen, zoek je steeds weer naar de nieuwe gebruiksaanwijzing en kom je er soms gewoon niet achter. Dat geeft echt niet. Ik heb twee kinderen en ik zou willen dat ik bij nr1 had geweten wat ik bij nr2 dus vooraf al wel wist. Maar zelfs nu begrijp ik niet alles maar draait het om de liefde die ik voel voor ze.
Je bent echt niet de enige. Alles wat je nu benoemt wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de depressie. Lees onderstaande links eens. Vooral onderdrukken van blije gevoelens voorspelt postnatale depressieve klachten Postnatale depressie blijft aanslepen bij vier op de tien vrouwen | Nieuws Lotgenotencontact - Forum voor Postnatale depressie Natuurgeneeskundige praktijk voor vrouwen - Postnatale depressie Postnatale depressie kan een wirwar van krachtige emoties veroorzaken postnatale dpressie (Postpartum depressie) - symptomen en mogelijke oorzaken En mocht je het wat veel linkjes vinden, er zijn er nog veel meer Als jij de enige zou zijn zou er niet zoveel te vinden zijn. Er zijn alleen een paar 'probleempjes'; veel mensen vertellen het liever niet en niet iedereen zit op dit forum. Je hoeft je niet te schamen, het is geen bewuste keuze. Probeer je energie te richten op je herstel en niet te verdoen aan schaamte.