Hallo dames, Laatste tijd denk ik er veel na over een tweede kindje. Ik ben altijd iemand geweest die 2 of meer kinderen wilde. Toen ik een relatie kreeg met een man die zelf al 2 kinderen heeft, is dit ook iets geweest wat meteen is besproken omdat dit voor mij wel een dealbreaker zou zijn geweest, als hij geen kinderen meer had gewild. Inmiddels zijn we een paar jaar en een klein hummeltje van bijna 17 maand verder. We zijn hardstikke gelukkig met onze zoon en zijn 2 kids ( 6 en 10) komen om de 2 weken een weekend bij ons. Ze hebben ieders hun eigen kamer, waarvan Tygo, onze zoon de grootste. Het gesprek over een tweede kind heeft dan ook al plaats gevonden over hoe we het zouden doen en wanneer de beste timing zou zijn. Dat zou wat ons betreft dan over een half jaar zijn. Nu het steeds dichterbij komt, twijfel ik echter steeds meer. Dit heeft verschillende oorzaken en afwegingen die ik hierin meeneem. Ik ben op zoek naar moeders die in eenzelfde situatie zitten, met een meerkind gezin, waarvan niet alle kinderen van haar zijn. Ik twijfel dus inmiddels of ik nog wel een tweede kind wil. Ik kan mijn zoon nu heel veel geven, wat ik hem wil geven, hij heeft de grootste kamer met lekker veel speelruimte. Als we een tweede zouden nemen dan zouden de andere 2 kids samen naar de grootste kamer moeten, zodat de 2 kleinere kamertjes (bed en kast en dan houdt het op met de ruimte) voor Tygo en de eventuele 2de baby ingericht kunnen worden. In financiëel en ruimtelijk opzicht ZIJN wij al een gezin met 3 kids, ook al zijn de andere 2 er 'parttime'. Als we een tweede nemen, kan ik Tygo niet meer geven wat ik hem nu geef en een tweede kind kan ik niet bieden, wat ik Tygo nu wel kan bieden. En ja het is materialistisch en natuurlijk, liefde is het belangrijkst, absoluut, maar praktische zaken tellen ook mee. Zal Tygo het mij later kwalijk nemen dat hij geen groter kamertje heeft, vast niet. Een groter huis is nu geen optie, over 6 jaar misschien wel.... Dus wat zeur ik dan nu over ruimte... Denk ik aan de ene kant. Kunnen we wachten zul je misschien denken: ook niet echt. Mijn vriend is 40 en wil niet te oud vader worden. Ik heb een hoge bloeddruk en slik op dit moment geen medicijnen. De medicijnen die voor mij werken zijn schadelijk voor de baarmoeder en een ongeboren vrucht en ik heb bij de arts begin 2009 aangegeven binnen 2 jaar nog een kind te willen, dus zij vonden dat de komende 2 jr nog geen medicijnen geen kwaad kon, zolang mijn bloeddruk stabiel blijft. Daartegen over zijn er ook nog persoonlijke/ fysiek afwegingen. De zwangerschap is voor mij en mijn lichaam erg zwaar geweest. De bevalling was geen probleem, maar ook daarna heb ik een lang herstel nodig gehad, heftige bloeddingen, waardoor ik langer over het herstel deed en nog veel lichamelijke klachten daarna. Voelde me totaal uitgewoond en uitgeleefd en heb het idee hier nog steeds herstellend van te zijn. Dus bij de gedacht om over een half jaar weer zwanger te worden, krijg ik het helemaal benauwd van... Lang verhaal, veel afwegingen... Mijn vriend vind goed wat ik ook wil/ beslis. Ik ben er nog niet uit. Maar ben wel benieuwd wat de visies van andere mama's in deze situatie is en hoe zij er mee omgaan of zijn gegaan. Ik hoop dat er mama's zijn die dit herkennen. Alvast bedankt voor jullie tijd en moeite! Lfs Chantal
Moeilijke situatie meid. Als je wel besluit een 2de kindje te nemen...en ze hebben dan allebei een kleine kamer. Dan worden ze daar echt niet ongelukkig van hoor! Geluk zit in meer dingen dan een grote slaapkamer. Qua financiën...het ligt helemaal aan jou of jij ermee kunt leven dat de kids goedkopere kleding krijgen. Dat je misschien minder op vakantie kunt ect. Tuurlijk zul je wat moeten inleveren...maar wordt je hiervan minder gelukkig?
hey, aan je persoonlijke reactie te lezen leid ik af dat je het graag wilt maar dat je er op dit moment meer nadelen van inziet dan voordelen. natuurlijk zijn al die nadelen (kamertje, financiele kant) wel op te lossen maar je eigen gevoel moet ook mee willen werken. als jij denkt nu nog niet klaar te zijn voor een 2de zwangerschap zou ik persoonlijk nog even wachten. je vriend is 40 zeg je, maar met 40 en een half of 41 kan het toch ook nog wel? ik begrijp het dat hij geen 5 jaar meer wil wachten. maar ik persoonlijk zou toch wachten tot je je fysiek weer in orde voeld en het gevoel hebt om een nieuwe zwangerschap weer aan te kunnen! succes met je beslissingen!
Weet je wat het 1e was toen ik het onderwerp zag: Het is voor de jongste wel fijn om een 100%broertje/zusje te hebben. Mocht er later iets gebeuren tussen jou en je man, of bij overlijden, dan staat hij niet alleen tegenover die 2 andere kids. Natuurlijk ver gezocht, maar de jongste blijft nu een uitzondering van de kinderen. Maar ik zit niet in die situatie, dus kan eigenlijk verder weinig toevoegen..
Sowieso zou ik nog nergens aan beginnen als je twijfelt! Ik kan je niet echt advies geven over het gedeelte van de 2 kinderen vanje man. Ik zit zelf niet in zo'n situatie. Maar wel snap ik wat je bedoelt over het finaciele gedeelte...maar wat je zelf al zegt...iets minder te bieden hebben betekend niet dat ze niets krijgen! Dus ik vind dat als je het gewoon zou kunnen redden dat geen reden zou moeten zijn om je tegen te houden. (of er moet nog iets anders spelen) Het feit dat je vorige zwangerschap niet vlekkenloos is verlopen betekend niet dat deze dat wel/ook niet gaat doen. Je zou voor jezelf op een rijtje moeten zetten of je het nog een keer zou kunnen. Dat kan eigenlijk niemand voor je beslissen! Wel een superman dat hij je steunt wat je ook beslist!
Hoihoi, ik ben ook zo'n parttime bonusmoeder voor de 2 kids van mijn man Die zijn hier ook om het weekend en de helft van de grote vakanties. Wij gaan sowieso voor nog een tweede. Wanneer, dat zal afhangen van een aantal factoren, (Thirza slaapt nog niet door en ik zit momenteel in de ziektewet om die reden. Ik wil -voor ik weer aan een zwangerschap begin, die hier ook vrij heftig en zwaar is geweest (bijna hele zwangerschap kotsmisselijk en toen dat overging kreeg ik bekkeninstabiliteit) eerst fysiek een eind opgeknapt zijn. Maar die tweede gaat er zeker komen. Ik wil gewoon perse een broertje of zusje voor Thirza: ze heeft nu natuurlijk wel een broer en een zus, maar die zijn er maar parttime en ik gun haar gewoon een fulltime brusje. Als ik je verhaal zo lees, zou ik dat hele kamerverhaal lekker uit je hoofd zetten: geen kind wat zich daar druk om zal maken hoor! Ik begrijp dat de twee van je man op 1 kamer kunnen samen? (Twee jongens of twee meiden?) Dat kan hier dus niet, omdat mijn mijn dus een dochter en een zoon heeft... Wij moeten dus gaan verbouwen voor er hier eentje bij kan komen. Maar wat ik je daar praktisch nog even bij mee wilde geven: voordat ze echt behoefte krijgen aan spelen op hun eigen kamer, (vanwege echt het rustig alleen kunnen spelen), dan zijn ze dus wel een jaar of 5-6. En ik haal uit je verhaal dat jullie tegen die tijd dus wel een huis met grotere kamers zouden kunnen hebben... Tot die tijd maakt het geen klap uit hoe groot de kamertjes van je kids zijn: het belangrijkste wat ze er doen is slapen, en spelen doen ze beneden wel, toch? Wat ik in jouw verhaal wel een overweging vindt, is je gezondheid! Als ik je zo hoor, zou ik er nog niet aan denken om binnen het jaar aan nog een zwangerschap te beginnen. Wij hebben hier steeds geroepen dat een jaar of 2,5-3 tussen onze kids wel fijn zou zijn, maar dat zou voor ons ook betekenen dat we van de zomer al zouden 'moeten' beginnen met zwanger proberen te worden. Zoals ik me nu voel, ga ik dat echt niet doen! Ik heb het afgelopen jaar vrijwel geen nacht door kunnen slapen, en de laatste 7-8 maanden ben ik er gemiddeld genomen zo'n keer of 3-4 (soms minder, regelmatig vaker) uit om Thirza weer in slaap te helpen. En dat komt dan allemaal na een zware zwangerschap waarin ik ook geen nacht door heb kunnen slapen, 7 maanden kotsmisselijk ben geweest en op het eind met BI kwam te zitten. De kans dat ik weer zo misselijk ga worden, zal 50-50 zijn, maar de kans dat ik weer met BI kom te zitten, is na deze eerste keer wel zo'n beetje 100%. Zoals ik momenteel fysiek in elkaar steek, is het dus geen verstandige keuze om zwanger te worden. Willen wij dus alsnog van de zomer zwanger gaan proberen te worden, dan moet er wel heel radicaal verandering in onze situatie gaan komen. Tja, en zoniet, dan dus toch maar wat langer voor we een tweede gaan krijgen.... Als ik jou was, zou ik dat met je man bespreken: dat jij echt nog graag een tweede wilt, en dat binnen een half jaar zwanger worden fysiek nog even geen optie is. Dat je samen een deadline afspreekt ofzo: dat je het nog een jaar-anderhalf jaar geeft en als het binnen die tijd niet zover is dat je eraan durft te beginnen, dat jullie dan gewoon helemaal van een tweede kindje af gaan zien. Dan kom je een beetje tegemoet aan je beiden zeg maar: hoeft je man niet bang te zijn dat ie straks op z'n 50e (bij wijze van he?) nog vader wordt, en heb jij wat rust om eerst relaxed verder op te knappen, zonder het gevoel te hebben dat het daarna helemaal niet meer kan, omdat het dan te laat zou zijn.... Succes met de afweging!
Hoi Chantalchannie, Ik zit ongeveer in dezelfde situatie, ben een fulltime moeder voor de kinderen van mijn man van 15 en 12 en we hebben een dochter samen van bijna 4 maanden. Mijn man wil zelf gaan voor een tweede kind van mij en eventueel voor een derde omdat hij veel van kinderen houdt. Ik wil het ook maar financieel wordt het wel moeilijk. Wij hebben 3 slaapkamers en een zolder, de oudste slaapt op de zolder en de jongste gaat naar de zolder als er een tweede komt. Zoals iemand al zei vinden de kinderen de grootte van de kamers niet zo'n probleem, kan jij het financieel/fysiek aan? Groetjes Merakli
Ik kan niks zeggen over je keuze om voor een 2e kindje te gaan. Maar kan wel zeggen dat mijn zoontje een heel gelukkig jongetje is met een heel klein kamertje. En ik denk dat hij de komende jaren ook geen groter kamertje nodig heeft. En je zegt dat jullie over 6 jaar wel aan een ander huis zouden kunnen denken, dan zouden ze in de pubertijd als de slaapkamer echt belangrijk is toch een grotere kamer kunnen hebben?
Hallo meiden: dank voor jullie reacties. Het helpt om jullie perspectief op het geheel te lezen. Vooral van jou Rozemarijke, want jouw verhaal is praktisch mijn verhaal... De kids van mijn vriend zijn een jongen van 6 en een meisje van 10. En de enigste optie is om hun op 1 kamer te doen, omdat zij er weinig zijn, ze spelen in principe niet op hun kamer, nooit gedaan, zijn er gewoon te weinig denk ik, waardoor andere dingen belangrijker zijn. En daarnaast is Tygo te jong om met bijv. de jongen van 6 op de kamer te slapen. Hij slaapt nog niet door, huilt snachts, etc etc. Over 6 jaar zouden we idd ook willen verhuizen naar mijn geboorteplaats, daar zijn de huizen goedkoper o.a. en je hebt meer mogelijkheden, woon nu in een kleine plaats. Al met al, geeft dit me toch een zekere rust, dat ik eigenlijk best nog wel even tijd heb om er rustig over na te denken. Financiëel kunnen we het trekken hoor, ze komen niets te kort en de volgende zou ook niets te kort komen. Tuurlijk je hebt minder te besteden, maar het zou niet elk dubbeltje omdraaien zijn bij wijze van... Fysiek: zeg ik nu echt nee... is misschien zelfs wel enigszins geestelijk. Ik ga inderdaad vragen aan mijn vriend, wat zijn uiterste leeftijd is, als hij die mij al kan geven. Alvast bedankt en mochten er nog meer zijn die mij hierin wat mee kunnen of willen geven, is dat natuurlijk welkom!
Hier nog iemand in een soortgelijke situatie. Mijn vriend heeft een dochter van 15 en ons zoontje is ruim 4 maanden. Zijn dochter is hier bijna ieder weekend en heeft ook een eigen kamer. Ik moet er nog niet aan denken om weer zwanger te worden, maar sluit ook niet uit dat ik nog graag een 2e zou willen. Ik kan me druk maken over het financiele plaatje omdat mijn vriend uiteraard ook kosten heeft voor zijn dochter. Aan de andere kant, is liefde geven voldoende, en hebben wij beide een goede baan. Over de grote van de kamers zou ik me inderdaad niet druk maken, daar worden ze niet ongelukkig van. Ik zou in eerste instantie kijken naar je gezondheid. Ik heb een goede zwangerschap gehad, met een redelijk zware bevalling (3 uur persweeen en uiteindelijk een spoedkeizersnee). Ik ben fysiek hersteld (denk ik), ondanks dat mijn litteken nog aan het genezen is en het gevoel van mijn huid nog niet optimaal is, maar ik vind een 2e zwangerschap momenteel al zwaar. Fijn dat je man de beslissing aan jou laat, maar ik zou eerst kijken naar je gezondheid en de rest is bijzaak. Veel succes! Het blijven mooie wondertjes! Groetjes, Ellen
Ook mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk, we hebben u samen 1 dochter en ik ben 15 weken zwanger van de tweede. Voordat onze dochter werd geboren dachten wij dat we het bij 1 zouden houden omdat ze immers al een broer en zus heeft. Het contact tussen hen en hun moeder verliep al stroef maar ik heb er altijd vertrouwen in gehouden dat dat beter zou gaan worden. Helaas is dat niet gebeurt en ziet onze dochter haar broer en zus maar 5 a 6 keer per jaar. En dat doet pijn........... Na lang praten hebben we besloten voor een tweede kindje te gaan ook omdat onze dochter later dan een broertje/zusje heeft van dezelfde ouders, die in hetzelfde gezin is opgegroeid en haar verleden deelt. Wat de ruimte betreft, we zijn de zolder aan het verbouwen tot 1 grote slaapkamer voor als de oudste twee kinderen van mijn man toch komen. Ze slapen nu ook samen op een kamer en dat geeft geen problemen. Mocht het dat in de toekomst wel gaan geven dan splitsen we de kamer alsnog op. Financieel gezien moeten we maar kijken hoe het gaat. Ik ga straks 6 uur meer werken dus dat scheelt alweer. Ik begrijp je verhaal en je beweegredenen helemaal. Behalve dan dat mijn vorige zwangerschap en bevalling wel redelijk goed verlopen zijn. Geestelijk ging het na mijn zwangerschap minder goed......maar nu onders strenge begeleiding van de verloskundige hopen we dat het deze keer beter zal gaan. Ik heb er ook vertrouwen in. Wil je meer weten dan lees ik het wel.
Ik vond eigenlijk niet dat ik hem tekort deed aangezien hij in principe een broer en zus heeft... Maar ook hier lees ik jullie kijk daar op en dat verandert ook mijn perspectief eigenlijk wel weer... Had het nooit zo bekeken.. Idd, wie zegt dat dat niet helemaal wegvalt mocht mijn vriend iets overkomen... En sowieso weet je niet hoe de relaties in de toekomst uitpakken in de toekomst tussen 2 kinderen die samen opgroeien en een broertje die bij papa opgroeit... En wij hebben ook zeer zeker verschillende opvoedingen... Zo weeg je weer wat af en zo krijg je er weer wat bij... @ Ellen en Lin; dank voor jullie berichtjes...
hey, heb hier zelf geen ervaringen mee, maar denk dat je gewoon het beste naar je gevoel kan luisteren. je kan lijstjes maken tot je een ons weegt, met redenen om het wel of niet te doen, maar veel dingen (zoals ruimte) zijn dingen waar je wel overheen kan komen. zou toch zonde zijn als je dolgraag nog een kindje wil, maar dit niet doet vanwege ruimte gebrek, en dan later spijt krijgt omdat je dan wel de ruimte hebt, maar het lichamelijk niet meer mogelijk is. met je gezondheid, ik denk dat jij het beste aanvoelt of jouw lichaam klaar is voor een zwangerschap of dat je nog beter even kunt wachten. luister naar je hart, succes!
ik las je verhaal en wij hebben dit precies hetzelfde! mijn man is 41 en heeft 2 kinderen uit een vorig huwelijk van 19 en 6 jaar zij komen elke 14 dagen een weekend logeren bij ons en de helft van alle vakanties... de oudste bepaald dat zelf... dan hebben wij samen nog 2 prachtige dochters van 1,5 en 5 maand oud... het slaapkamerprobleem hebben wij kunnen oplossen door een slaapkamer aan te bouwen en mijn oudste heeft nu de grootste kamer mijn jongste een kleinere kamer en de 2 kids van mijn man slapen samen op de nieuwe kamer... goed opgelost voor iedereen.. ik denk dat in de toekomst mijn 2 dochters wel samen op een kamer willen slapen en zo komt er weer een kamertje vrij voor de zoon van mijn man... ik zou zeggen als jullie voor een tweede willen gaan gewoon doen! die praktische problemen zjn makkelijk op te lossen en kinderen zijn over het algemeen makkelijk wendbaar hoor... vooral als ze nog zo jong zijn... wij zijn erg gelukkig zo en de kinderen kunnen allemaal goed met elkaar overweg en vinden het prima zo... aandacht en liefde is belangrijker dan een grote kamer hoor!!! veel succes met het nemen van die bijzondere beslissing...!!