Na een paar maanden bleek dat dit gesloten was, en ik vind het zo belangrijk dat ik het nog een keer plaats. Ik wil je ons verhaal vertellen, om je te laten zien dat het niet altijd afloopt zoals je graag zou willen. Ook al wil je dit misschien helemaal niet horen, de andere kant van het verhaal. Je mag het zien als een waarschuwing, maar meer is mijn bedoeling om je te laten stilstaan bij wat er zou kunnen gebeuren, en wat in mijn geval is gebeurd, na jarenlange hormoonbehandelingen. Lees maar en zie wat je er mee doet. Na 2 jaar proberen zwanger te worden, trokken we in 2006 aan de bel bij het ziekenhuis bij ons in het dorp. Ik mocht beginnen met chlomid, om mijn ovulatie cyclus vast te stellen. Al heel gauw bleek dat de cyclus heel onregelmatig was en dat de ovulatie in sommige maanden weg bleef. De arts zei dat dit erfelijk kon zijn. Ruim anderhalf jaar later (veel te laat!) in 2007 zijn we naar een ander ziekenhuis gegaan, die meer gespecialiseerd is in fertiliteitsbehandelingen. De vragen van de arts waren: wat voor behandelingen hebben jullie gehad? Alleen chlomid. Nou dat heeft niet geholpen, dus stoppen we daarmee. Verder gingen ze vrij voortvarend te werk. In september 2007 hebben ze geprobeerd een HSG onderzoek te doen, maar dat was voor mij te pijnlijk. Op 2e kerstdag lag ik op de operatietafel voor een kijkoperatie. Toen pas bleek dat mijn eileiders beide niet doorgankelijk waren. Er zat een vleesboom en behoorlijk wat endometriose. Dit drukte zo tegen mn darmen en tegen mn buik dat ook duidelijk was, waar al mijn buikpijn vandaan kwam. Laat je dus ook nooit wijs maken dat je organen rond je baarmoeder niets met je baarmoeder te maken hebben! En laat je ook nooit aan het lijntje houden bij één bepaald ziekenhuis! In april werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Toen hebben ze cystes aan de eierstok, vleesboom en poliepen in de baarmoeder en de endometriose verwijderd, en de eileiders toegankelijk gemaakt. Na de operatie kwam mijn menstruatie vrij moeilijk weer op gang. Een aantal keren een kuur gedaan met microgynon (pil) en primolut. Eindelijk in maart 2009 mochten we beginnen met IUI. 7 dagen prikken met puregon en na het zien van de eicellen op de echo nog de HCG injectie. In april de 2e poging Met een dubbele dosis puregon. In mei had ik cystes dus mocht ik niet verder. In juni bleef mijn menstruatie uit. Recept voor provera (pil) meegekregen. Juli, augustus, september, teleurstellende maanden. In oktober bleef het weer uit en na een test (je weet maar nooit) het ziekenhuis gebeld. Weer recept voor provera meegekregen Tijdens de kerstdagen in 2009 kwam ik erachter dat ik een zwarte vlek had in mijn oog. Naar de dokterswacht, moest direct door naar de oogarts. Die vertelde mij dat dit wel anders had kunnen aflopen. Er bleek namelijk een ader in mijn oog verstopt te zitten. En dat het daar verstopt zat had ik heel veel geluk mee gehad, want voor hetzelfde geld had het in mijn hersenen kunnen gebeuren. Natuurlijk direct gebeld met de fertiliteitsarts en hij adviserende mij dringend om overal mee te stoppen. Geen behandelingen meer. Zelfs stoppen met de voor het oog onschuldige provera-pil. Ik ben nog steeds onder behandeling bij de oogarts. En hij concludeert dat er wel een verband is tussen jarenlange hormoonbehandelingen en de verstopte ader in mijn oog. En nog steeds zegt hij dat ik heel veel geluk heb gehad. En dat besef heb ik nu ook. Kijk, op dat moment dat dat gebeurde met mijn oog, had ik zoiets van: kan mij dat oog nu schelen, ik wil zwanger worden, dan maar blind aan één oog. Maar nu, achteraf, denk ik: zo kan en mag dat niet. Niet ten koste van alles. Dit is ook de reden waarom ik mijn verhaal vertel. Je weet dat hormonen eigenlijk gewoon rotzooi is. En dat je puur vergif binnen krijgt. En dat het inderdaad ten koste kan gaan van alles. Omdat je wordt geleefd als je met IUI of IVF of andere behandelingen bezig bent. Ziekenhuis in ziekenhuis uit, bloed prikken, echos, hormonen spuiten, noem maar op. Alleen om zwanger te worden. En je lichaam krijgt alleen maar rotzooi binnen Ik bedoel hiermee niet te zeggen dat hormoonbehandelingen en fertiliteitsbehandelingen slecht zijn, of dat je dat niet moet doen. Ik bedoel hiermee wel te zeggen dat je kritisch moet blijven en je steeds moet blijven afvragen: is dit het allemaal wel waard? Is het het allemaal wel waard dat mijn leven op de kop word gezet? Dat ik geleefd wordt? Dat je van maand tot maand leeft? Dat je nergens anders over kunt denken of mee bezig zijn dan zwanger worden? Is dit het allemaal wel waard dat de kans er is dat je aders verstopt kunnen gaan zitten? Is dit het allemaal wel waard dat nou ja, je kan het zelf wel invullen. We zijn nu 2½ jaar verder. En ook al is er technisch gezien niets bij mij gevonden waardoor ik niet zwanger kan worden, zijn we nog steeds (gelukkig gelukkig!) met zn tweeën. En ja, ik jank nog steeds als iemand in mijn omgeving (als vanzelf, want dan gaat alles als vanzelf) zwanger wordt. En ja, ik vind het nog steeds moeilijk als ik mensen op straat zie met een dikke buik of achter een buggy. Ik vind het nog steeds moeilijk als collegas of vriendinnen of (schoon)zussen over de kinderen vertellen. En dat wordt ook niet anders. Een collega van mij zei eens: je moet eelt kweken. En ik denk dat dat zo is. Er komt een laagje eelt overheen. En dat gebeurt wel vanzelf . Het kan allemaal heel zuur overkomen, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik ben dankbaar voor wat ik heb, voor wie ik heb. Ik ben dankbaar voor mijn vriendin, wie na de eerste IUI poging wel zwanger was geworden. En dat wens ik een ieder van jullie ook toe. Maar let op je zelf.
Ik vind het heel vervelend voor je dat je zo'n vervelend traject achter de rug hebt. Ook dat de hormonen blijkbaar zo'n vervelende uitwerking op je hebben gehad. Ik vind dit alleen wel een heel persoonlijk verhaal (zoals iedereen die in het medische tarject zit zijn eigen verhaal heeft) en dat je dus niet kunt concluderen dat hormonen per definitie puur vergif is wat je toegediend krijgt. Mijn lichaam heeft bepaalde stoffen echt nodig om te kunnen functioneren zoals het hoort aangezien ik die stoffen zelf niet aanmaak. Er zullen weinig dames zijn die in een medisch traject zitten die continu gewezen willen worden op de risico's en het feit dat het wellicht helemaal nooit gaat gebeuren. Daar moeten we toch allemaal onze eigen weg in zien te vinden. Ik ga liever mijn traject door met de goede hoop nog eens een eigen kind in mijn armen te kunnen houden. Hopelijk kan je dit ook begrijpen. Ik wens je wel alle goeds voor je toekomst en dat je het uiteindelijk een goed plekje zult kunnen geven.
De vele IVF's welke ik opgestart heb, de vele hormoonspuiten welke ik in mijn lijf heb gejast welke er voor zorgden dat ik me als een vuil monster gedroeg, zijn de beste beslissingen die ik ooit genomen heb. Zonder zou ik me altijd 'wat als...' blijven afvragen. En nog belangrijker: zonder had ik nooit, maar dan ook nooit mijn kindje gekregen. Het is heel verdrietig dat het allemaal nodig is en nog verdrietiger dan je nooit de garantie krijgt of het zal gaan lukken. Maar mocht het niet lukken, dan kun je jezelf nooit verwijten want als... Ik weet nooit zo goed wat ik moet vinden van berichten zoals de jouwe. Ik weet ook niet of ik voldoende vertrouwen in 1 arts zou hebben om te geloven dat ik zwarte vlekken in mn ogen van de medicijnen zou hebben gekregen... En dat ik het beter nooit meer zou kunnen gaan proberen. Maar anyhoe: het klinkt alsof jouw beslissing voor de jou de juiste is geweest. Dat is fijn. Maar verder weet ik niet wat ik met jouw verhaal aan moet, maar wil wel graag ook als reactie de mijne als tegenhanger vertellen. (Ik, Clomidbehandelingen, ovulatiebehandelingen, 7 pogingen tot IVF/ICSI voor kindje 1, behandelingen in binnen en buitenland, immunologisch geneuzel, schikdkliergeneuzel, dreigende miskraamgeneuzel en nu, nu bezig voor kindje 2)
Ik heb nog geen kindje helaas maar al moet ik 20 IVF behandelingen ondergaan,ik heb het er allemaal voor over. Ik hoop alleen dat ik het geluk heb geen schade op te lopen zoals jij,annepan. Vreselijk wat je overkomen is Ik heb pas 2x IUI gehad en van de hormonen totaal geen last gehad en hoop dat in de toekomst ook niet te hebben. Ik denk als ik jou was dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan zoals naar Dusseldorf of ergens waar ze er veel verstand van hebben. Weet ook niet zo goed wat te zeggen... Adriana
Nou het is toch algemeen bekend wat de spuiten en injectie's voor gevolg kunnen hebben. Het staat allemaal in de bijsluiter van het medicijn. Ondanks dat ben ik super trots en blij met mezelf en de pillen en spuiten. Want dankzij die nodigd medicijnen heb ik nu een prachtige dochter gekregen. Dat er bij jou dus een zwarte vlek in je oog kwam KAN als gevolg van de medicijnen zijn, maar het KAN ook niet zo zijn. Ik 2 rondes clomid. 6 rondes hormoon injecties(waar 5 rondes door provera werden af gebroken) 3x iui ook weer 2 afgebroken. Tussendoor nog wat afgebroken. En 1 ivf toen zwanger van jolisa. Dit jaar 1 poging cryo terugplaatsing.
Ik vind het heel erg wat je overkomen is... Maar hoe weten ze dat de klachten aan je oog worden veroorzaakt door het hormoongebruik? Kunnen ze dat nagaan en daar 100% zeker van zijn? Ik vind het namelijk nogal wat om te adviseren om er volledig mee te stoppen en het nieuws dat je waarschijnlijk dus nooit kinderen zult krijgen. Net wat Maartje zegt, ik zou zo'n beslissing nooit baseren op de mening van maar één arts. Ga in zulk soort gevallen altijd voor een second opinion! Hormoonmedicatie kan inderdaad schadelijk zijn. Het zijn geen wondermiddelen en er kleven grote nadelen aan. Ik heb borstkanker gekregen en voor de diagnose zes jaar constant aan de hormoonmedicijnen gezeten. Artsen zeggen dat de hormonen het niet veroorzaakt hebben, maar het kan zeker voor een deel meegespeeld hebben. Dus het is wel goed om je bewust te zijn van de gevaren van hormoonmedicijnen. Maar ieder moet voor zichzelf beslissen of ze het wel of niet gebruiken.
Ook ik wil graag even reageren. Iedereen die in de MMM stapt, weet dat er bepaalde risico's aan verbonden zijn. Als het goed is, wordt je dat door je arts verteld en we lezen tegenwoordig natuurlijk ook veel op het internet. Ik ben ook iemand die behoorlijk met haar neus op de feiten is gedrukt. Zal niet al teveel uitwijden, maar tijdens onze eerste IVF heb ik de dood letterlijk in de ogen gekeken. Ondanks dat het mij bijna mijn leven heeft gekost, zijn we onder extra strenge controles toch door gegaan en dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat hier nu een heerlijk ventje in zijn bedje ligt te slapen. We hebben het ontzettend moeilijk gehad en we hadden liever niet al die tegenslagen gehad, maar we zijn ontzettend blij dat we nooit hebben opgegeven en we hebben het er graag voor over gehad. Trouwens, een zwangerschap en bevalling is ook niet zonder gevaar en daar spuit je ook niet je lichaam vol met 'vergif' zoals jij het noemt. Mijn zwangerschap is ook een erg moeilijke geweest en dat had ook allemaal anders af kunnen lopen. Maar ik denk dat dat overal wel zo bij is. Je wordt inderdaad geleefd, maar is dat niet bij heel veel dingen? Als je overal achteraf over gaat nadenken, zul je je misschien wel vaker afvragen: was dit nou zo verstandig? Maar goed... Inmiddels willen we heel graag een tweede kindje en ook daar zullen we weer voor de volle 100% voor gaan. Uiteraard weer onder zeer strege controle. Ik denk dat iedereen wel op de hoogte is van de risico's en zelf moet beslissen of ze er wel of niet aan willen beginnen...