Van de buitenkant zien mensen mij als iemand met een goede loopbaan (ben hoogopgeleid), in werkelijkheid worstel ik al jaren met overbelastings- en angstklachten. Tien jaar geleden heb ik een burn-out gehad en sindsdien heb ik me nooit me meer helemaal de oude gevoeld. Paar keer van werkgever geswitcht en steeds weer periodes van UPS en downs gehad. Vorig jaar was pittig zowel privé als op werk (afdeling waar de sfeer niet prettig was). Eind van het jaar voelde ik me echt weer tegen burn-out aanzitten. voordat ik aan mijn huidige nieuwe functie (van maar 18 uur per week) begon heb ik daarom om twee mnd tussendoor vrij gevraagd. In die tijd had ik weer veel minder last van mentale en fysieke klachten (net als tijdens mijn twee verlengde zw verloven). Nu merk ik, ondanks het kleinere contract maar wel de hogere verantwoordelijkheid, dat ik me opnieuw slechter voel. Ik overweeg al jaren om te stoppen met werken (thuis met de kinderen geeft me namelijk wel vaak veel energie), maar vind het heel lastig om de knoop door te hakken. Nu komt ook onZe lang verwachte derde eraan en dat zal uiteraard dingen alleen maar drukker maken. Ik denk dat dingen als zonde van je opleiding, misschien gaat het over een paarmaanden wel beter, wat vinden andere mensen ervan, misschien Kom ik nooit meer aan (zon goede) baan door mijn hoofd spelen Financieel is het mogelijk om te stoppen Ik blijf maar in rondjes gaan... Iemand goed advies?
Als het mogelijk is om te stoppen en je merkt dat je er aan onderdoor gaat, dan had ik het wel geweten. Een goede baan met een goed salaris is niks waard als het ten koste gaat van jezelf.
Ik denk dat het belangrijk is dat je je burnout ten gronde gaat aanpakken. En dat is: volledig stoppen met werken en je focussen op herstel. Met burnoutklachten blijven rondlopen gaat de zaken niet beter maken. Het is namelijk niet: ik vind mijn werk leuk maar wil ook stoppen, wat te doen? Je vindt je werk leuk maar je hebt ook klachten. Neem die klachten serieus. Je kan daar zo een jaar mee bezig zijn. Als dat achter de rug is kan je vanuit jezelf kijken wat je wil: je werk terug opnemen, een andere baan zoeken, thuisblijven? Maak de definitieve keuze nu nog niet, maar begin eerst met je klachten. Twee maanden verlof nemen telkens is daar niet voldoende voor.
Als ik jou was zou ik na de geboorte ouderschapsverlof opnemen en dan goed gaan nadenken wat je wilt. Je hoeft niet perse te stoppen met werken. Je kunt misschien je functie wel anders uitvoeren dan je nu doet met meer lucht. Of een andere functie in hetzelfde vakgebied gaan doen met minder verantwoordelijkheden. Heb je al eens met een coach hierover gesproken? Die kan met jou uitpluizen waar het hem in zit en wat je echt wilt.
Ik heb in dezelfde positie gezeten, hoewel ik niet burn-out ben geweest. Wel overspannen, maar dat had mede te maken met de intensieve zorg van de oudste. Ik heb mezelf op een gegeven moment afgevraagd: waar word ík gelukkig van? Het antwoord was iig niet van mijn werk. En financieel was het ook geen must, dat was wel een voorwaarde natuurlijk Heb bij het zoveelste conflict met mijn leidinggevende toen de knoop doorgehakt en akkoord gegaan met het aanbod dat ik kreeg. Geen moment spijt van gehad. Ik bleek vlak daarna zwanger van onze derde en was zo blij en ‘zen’ dat ik me niet meer naar dat kantoor hoefde te slepen en al die ballen in de lucht hoefde te houden! Heb rustig om me heen gekeken van wat ik nu écht wilde doen en ben afgelopen augustus gestart met een deeltijd opleiding tot docent VO. Ik ben nu lekker thuis maar heb wel iets voor mezelf waar ik echt gelukkig van word. Het is mazzel dat ik de mogelijkheid had om dit te doen natuurlijk, maar mijn advies zou zijn: doe waar je gelukkig van wordt!
Ik zou ook de knoop doorhakken. Bij mijn eerste baan dacht ik ook dat ik het werk leuk vond, maar ondertussen zat ik ook vaak huilend thuis en had ik helemaal geen energie voor andere dingen. Ik heb nu zo’n spijt dat ik de knoop niet eerder heb doorgehakt om daar weg te gaan, zo zonde van mijn tijd. Dus: kies voor waar je je goed bij voelt en dat werken komt wel weer als je voelt dat je er zin in krijgt. En ga dan kijken wat bij je past. En niet denken aan wat andere mensen vinden of wat jij van jezelf zou moeten verwachten. Een heel gezin runnen is echt pittig met werk erbij, het is ook geen wonder dat mannen dat vaak liever aan vrouwen overlaten.
Als het kan en je vind het nu al te zwaar terwijl er ook nog een 3e kind bij komt dan zou ik zeker stoppen. Ik heb nu zelf bewust gekozen voor een flexcontract. Wil ik werken dan werk ik, is het (even) te veel dan werk ik weer minder.
Bedankt voor jullie reacties! Echt heel erg fijn. Als ik inderdaad (al dan niet tijdelijk) zou stoppen is even de vraag wat de beste vorm is. Eigenlijk vind ik dat het deels dus burn-out en dus ziektegerelateerd is, maar ik ben pas twee maanden in dienst en in de ziektewet gaan en met een opbouw plan komen, daar heb ik helemaal geen trek in. En omdat het dus al jaren speelt, vraag ik me af of dat ook de beste weg zou zijn. Langere tijd ouderschapsverlof opnemen na de bevalling heb ik ook over gedacht, maar ik denk dat het misschien toch beter is om echt volledig te stoppen i.p.v. toch nog aan een baan Vastzitten . Dan kan ik in het eerste jaar na de bevalling langzaam aan gaan kijken hoe ik me voel en welke weg ik in zou willen slaan, eventueel met een coach. Ik heb best wat vakantiedagen mee kunnen nemen van mijn oude werk gever en ik zou met 28 weken zwangerschap kunnen stoppen en dan met die vakantie weken het tot en met mijn zwangerschapsverlof dus uit kunnen rekken. Dat is financieel het meest aantrekkelijk. Maar het lastigste vind ik om tot een definitieve keuze te komen en echt de knoop door te hakken, het voelt als een heel groot besluit
Jouw verhaal is hetzelfde als dat van mij. Zit nu sinds 4 maanden ziek thuis. Een ding is zeker, ik ga niet meer terug naar mijn oude werk. Ik werkte maar 2 dagen. Maar ik heb een baan waarin ik altijd bezig ben met de ellende van andere mensen. Prive heb ik zware jaren gehad en ik kan het niet meer. De sores van anderen interesseert me niet meer en ik kan het niet meer opbrengen. Maar ja ga ik stoppen of ga ik iets totaal anders doen. Financieel zou het kunnen maar ik wil eigenlijk ook niet helemaal op het geld van mijn man teren. En wat als hij zijn baan verliest oid. Als ik zou stoppen en we blijven leven zoals nu met gewoon een keer per jaar op vakantie gaan ipv 3 x dan zouden we nog 5 a 6000 euro kunnen sparen per jaar. Ik twijfel dus ook.
Sja ik ben nogal van de heel veel kanten bekijken en middenweg. Dat deze baan en andere banen met veel verantwoordelijkheid niet bij je passen. Hoeft niet te betekenen dat geen enkele baan bij je past. Een collega van mij heeft bijvoorbeeld ook ontslag genomen van haar leidinggevende positie. En intern op een baan gesolliciteerd die eigenlijk onder haar niveau ligt. Nu lukt het haar wel om werk los te laten en is ze een stuk gelukkiger. Ik moet er wel bij zeggen; ik ben iemand die uitgedaagd moet worden en prikkels nodig heeft. Thuis blijven bij de kinderen zou ik erg ongelukkig van worden. En ik ben ook iemand die vooruit kijkt. Tegen de tijd dat alle kinderen op de middelbare school zitten; is thuis blijven dan nog steeds leuk? Want dan zit er wel een giga gat in je CV. Vandaar dat ik het zo bekijk. Maar ik kan natuurlijk niet voor jou invullen hoe dat voor jou is. Als jij graag wil stoppen, moet je gewoon stoppen. Hou gewoon in je achterhoofd wat je zelf graag wil, en maak je niet druk om meningen van anderen. Mensen hebben toch altijd kritiek, wat je ook doet. Dan kun je dus net zo goed doen wat je wil.
Als je eigenlijk wilt stoppen, het niet meer trekt, klachten blijft houden.. Gewoon stoppen, echt.. zeker omdat het financieel kan. Wat hierboven werd aangehaald heb ik ook gedaan. Ik ben "simpel" werk gaan doen. Hoefde er niet bij na te denken en kon eindelijk de deur achter me dicht trekken eind vd dag en gewoon alles loslaten qua werk. Zonde van mijn opleiding, vast. Maar het maakt me wel een veel gelukkiger mens.
Simpeler werk doen heeft mij niet gelukkig gemaakt. Ik mis de prikkels en uitdaging enorm. Vorige maand besloten te stoppen met werken en dat voelt heerlijk! Kijk waar jij gelukkig van wordt, maar pak vooral ook de kern van de klachten aan. Elke keer maar "vakantie" nemen lost niks op op de lange termijn.
Ik denk ook dat je moet doen waar je denkt het gelukkigst bij te voelen. We leven om gelukkig te kunnen zijn. En of dat nu is door niet buitenshuis te werken, onder je niveau te werken, wat dan ook, je moet doen wat goed voelt. Gat in je cv? Als je toch eigenlijk niet verder wil met wat je nu doet, wat maakt dat dan uit? Komt tijd, komt raad. Er komt vast wel weer iets op je pad over een aantal jaren wanneer je dat weer behoefte aan hebt.
Als je jou situatie zo beschrijft zou ik gisteren al zijn gestopt vooral omdat je zwanger bent, financieel noet afhankelijk bent van de baan en al jaren in een cirkeltje blijft hangen. Beter nu herstellen en sterk de zwangerschap ingaan en genieten van je kindjes thuis dan tijdens een zwangerschap alles omhoog te moeten houden en het misschien echt te veel wordt. Ik zou dan in die tijd wel hulp zoeken ivm de burn-out. Er is een tijd geleden een programma op Nederland 1/2/3 geweest (weet niet welke), waarbij gekeken werd naar wat mensen met een burn-out deden zoal deden om te herstellen
Er is maar een manier om erachter te komen of het voor jou werkt en dat is door het gewoon te doen! In je argumenten om het niet te doen, ben je alleen maar bezig met het verleden ‘zonde van mijn opleiding’, de toekomt ‘wat als ik nooit meer zo goede baan vind’ en de mening van anderen. Wat ik hierin mis, is wat jij NU nodig hebt en dat is volgens mij rust. Het is niet voor niks dat je continue over je grenzen heengaat. Volgens mij wordt het tijd dat je goed voor jezelf gaat zorgen en voor jezelf kiest. Natuurlijk is het spannend en eng om deze stap te zetten. Het hoort erbij en is normaal. Financieel kan het en het enige wat je nog in de weg staat, zijn je eigen angsten en piekergedachtes. Blijkt het toch niet jouw ding te zijn, dan is het nooit weggegooide tijd. Ik heb het ooit ook gedaan en ondanks dat het bij mij niet paste, heb ik er heel veel uit gehaald. Ik weet namelijk wat nu wel bij mij en ons gezin past en dat is heel waardevol. Succes!
Wauw wat een fijne reacties allemaal zeg! Blijft toch heel bijzonder dat ‘vreemden’ op een forum de moeite voor je willen doen om je van een weloverwogen advies te voorzien Er staan ook zeker goede argumenten bij waar ik nog niet aan had gedacht. Heb er veel aan, bedankt!
Ik zou je waarschijnlijk een jaar geleden geadviseerd hebben om ergens een middelweg te vinden (door ouderschapsverlof op te nemen oid) maar nu spreek ik uit ervaring en zou ik je adviseren om te stoppen met werken. Ik heb precies 3 jaar geleden een burn-out gehad en ben veel te snel weer gaan werken, waardoor het allemaal heel lang geduurd heeft.... Ook een baan met veel verantwoordelijkheid en net zoals iedere moeder druk, druk, druk..... Een aantal maanden terug besloot mijn werkgever naar de andere kant van het land te verhuizen, waardoor ik dus op zoek "moest" naar een andere baan. Meteen ergens aangenomen, maar ik kreeg vrijwel direct een enorme terugslag. Aan het einde van mijn proeftijd heb ik mijn baan opgezegd en nu ben ik al 8 maanden vrij Het heeft mij enorm goed gedaan en had het achteraf véél eerder moeten doen. Even helemaal niks moeten! Lekker naar de sportschool, beetje rommelen thuis en met de kinderen bezig zijn. Nu ben ik toch weer aan het solliciteren; ik ben weer helemaal opgeladen en heb zin om weer ergens aan de slag te gaan. Maar ik heb dan ook 2 schoolgaande kinderen, en niet 3 kleintjes thuis.... Succes met je keuze!