Ik heb net "Holland Doc: de verhuizing 15 jaar later" gekeken. Dit gaat over 3 mensen met een psychische aandoening, en één daarvan (Toos) heeft me zo enorm geraakt. Niet door haar stoornis (want handicaps en stoornissen zeggen niet altijd iets over het levensgeluk wat iemand heeft) maar door het verdriet wat ze er zelf van heeft. "Ik ben niet meer zindelijk, ik kan niet meer sporten, mijn figuur is weg, kwam God me maar halen". Ach wat vond ik het naar om een volwassen vrouw zo weerloos en zo verdrietig te zien. En dat deed me maar weer eens extra beseffen hoeveel ik hoop op een gelukkig kindje. Met of zonder handicaps, als m'n zoon maar gelukkig kan leven. Ik sta er niet te vaak bij stil hoor, en het is niet iets waar ik uren over pieker. Maar toch... Zijn er meer mensen die daar af en toe zo mee bezig kunnen zijn?
San79 ik herken je verhaal echt precies... ik droom er zelfs snachts van! Ik hoop zo dat mijn klein mannetje gezond ter wereld komt & gezond blijft... alleen kan je dit natuurlijk nooit voorzien Blijft heel moeilijk denk ik... voor alle mama's en a.s. mama's
Zag vanavond een reportage over een meisje, 13 jaar en turnster op topniveau. Vorig jaar oktober kwam ze lelijk ten val en brak daarbij haar nek. Gevolg: dwars leasie. De doktoren zeiden dat ze zeer waarschijnlijk niet meer zou kunnen lopen. Wat blijkt het kind is zo eigenwijs en neemt dat niet aan, heeft nog steeds hoop. OF ze voelt haar eigen lichaam haarfijn aan want na een paar maanden geen gevoel in haar benen, LOOPT ze gewoon weer ! Er zaten hooguit 3 maanden tussen het ongeluk en het weer gaan lopen. Nu is ze zelfs weer bezig met turnoefeningen. Waarschijnlijk zal ze nooit meer het topniveau van voor het ongeluk halen. Maar: dat zeggen de doktoren! Dat meisje heeft er nog steeds vertrouwen in! Zo dapper.... Dan denk ik goh als mijn kleine meid maar niet zoiets overkomt en tegelijkertijd sta ik versteld van de hoop die een kind kan hebben ondanks zijn of haar beroerde situatie. Wat betreft gehandicapt of niet. Ik hoop niet dat mijn kind gehandicapt ter wereld komt. Ik ben zelf werkzaam in de verstandelijk gehandicaptenzorg en ik zie dagelijks hoe clienten supergelukkig kunnen zijn. Er zijn heel veel fijne ouders die hun kind de ruimte en mogelijkheid bieden om hun kind zich te laten ontplooien. Er zijn er ook die dat niet bieden en dat is heel naar om te zien. Maargoed, gelukkig zie ik dat en ben me er van bewust dus dat zou denk ik niet zo een probleem zijn mocht ik een gehandicapt kind hebben. Waar het mij omgaat is de rompslomp in de zorg. En de zorgen die je als ouder hebt over een kind wat op een bepaalde manier kwetsbaar is, zij het lichamelijk of geestelijk. Laatst maakte ik mee op het werk dat een volwassen client ruzie had met ouders thuis. Daarbij werd door beiden partijen geslagen. Bij beiden partijen leven zoveel frustraties door wederzijds onbegrip. Nee dankjewel, voor zo'n situatie pas ik. Mocht het wel zo zijn: mijn kleine meid zal ik ten alle tijden ondersteunen en niemand is mooier dan mijn eigen kind ! Ik houd van haar hoe dan ook.
Ik besef me heel vaak hoeveel zorgen er bij komen als je een kindje krijgt... Ik heb nu al moeite met negatieve berichten in de krant of het journaal en ik weet gewoon dat ik me ontzettend druk kan gaan maken om het geluk van mijn kind.
Ja, hier nog 1. Piekeren deed ik voorla in het begin heel erg. Dacht vooral: als het maar een kans heeft... nu is een open schedeltje uitgesloten en denk ik: als het maar gelukkig is. Handicaps, afwijkingen of ziektes waar mee te leven valt maakt me niet uit (ik zou het wel vreselijk vinden, maar het kind is niet minder welkom).
Als je kijkt naar gehandicapten kinderen die gewoon alles hebben wat ze behoeven, zie je dat ze dikwijls enorm happy zijn! Het is meer de gedachte die je zelf hebt van ach hij is nie tnormaal, hij zal nooit dit of dat kunnen. Het kind zelf weet dat helemaal niet en heeft er doorgaans geen problemen mee. Ik had een jongen van 14 jaar op de groep, op een kinderdienstencentrum, behoorlijk 'laag' dwz verstandelijk tussen de 9 en 12 maanden oud. Die had een hele nare periode achter de rug waarbij hij zichzelf telkens pijn deed en toen bleek dat hij epilepsie had na een jaar. Echter toen die epilepsie onder controle was en we verhuisd waren naar een nieuw, groter pand bloeide die jongen helemaal op. Hij was zoveel aan het lachen en geluidjes maken. Zijn zindelijkheid ging ook steeds beter ! Zo grappig om te zien hoe hij dan telkens naar de glijbaan liep om proberen te glijden haha maar nee hij durfte niet En al die kleintjes glijen er zo in 1 keer vanaf En die grote lummel maar twijfelen Maar toch ook een teken dat hij lekker in zijn vel zit en dingen probeert (sowieso wel uitzonderlijk voor een autist!) Maarja aan de andere kant heb ik nu een volwassen client op de groep die zich er pijnljk van bewustis dat hij een handicap heeft en daardoor geen 'normaal' meisje kan krijgen. Dat is echt heel moeilijk Ik probeer mijn eigen dochter daar ook wel iets van mee te geven, dat alle mensen anders zijn en dat gehandicapte mensen ook gelukkig kunnen zijn.
Handicaps maak ik me nog niet eens zo heel druk om, ik hoop alleen dat mijn kind gelukkig zal worden. De bijbehorende zorgen en stress die je als ouder hebt, daar leer ik wel mee leven, maar een ongelukkig kind... het lijkt me een hel! Ik heb ook in de verst.gehandicaptenzorg gewerkt. Eerst 3 jaar op een laag niveau groep, met veel epilepsie en wat gedragsproblemen (niet veel). En een tijdje op een meervoudig complex groep. Deze mensen waren zo gehandicapt dat ze het zelf niet wisten, en die waren idd best redelijk gelukkig. Op de school waar ik een snuffelstage deed werd ik veel verdrietiger, die kinderen beseften zelf dat ze gehandicapt waren. Ze werden vaak in de omgeving gepest, en wisten dat ze anders waren. Hartverscheurend vind ik dat.
Dat is ook hartverscheurend. En je hoeft niet eens gehandicapt te zijn, om je ongelukkig te voelen. Maar iedereen is wel eens ongelukkig en dat kun je ook bij je kindje niet voorkomen. En dat is zwaar voor een moederhart he
Ook wij hebben dit zo, ik hoor vaak mensen zeggen als het maar gezond is. We weten sinds gister dat het een jongetje is. En aangezien aan beide kanten het syndroom van asperger zit (allebei onze broers) weten we dat het een behoorlijke kans is dat dit ook zal zijn....maar wij willen ook gewoon dat het gelukkig is
ja en zo blijkt maar weer angst is een slechte raadgever ik verloor mijn moeder toen ik 23 was en daarna heb ik altijd gedacht stel dat ik een kindje krijg en ik ga dood! die gedachten heeft mij heel lang in zijn macht gehad. nu ben ik 33 jaar en toch zwanger van mijn eerste kindje en weet je.... als mijn kindje maar gelukkig kan zijn gooi ik al mijn angsten overboord over ziek kunnen worden. tenslotte kan ook een heel gezond geboren kindje iets gaan mankeren. en elke dag zal je zorgen voor je kindje hebben daar zijn we nu eenmaal mama voor
Ik sta bijna dagelijks stil bij de toekomst van mijn kind, en het geluk dat hij (of misschien toch zij) mag gaan vinden. Mijn relatie verloopt momenteel niet zo heel erg soepel, en ik vraag me heel erg af of de kleine later kan zeggen dat hij (of zij) in een rustig gezin is opgegroeid. Maar dat hebben we gelukkig grotendeels zelf in de hand... M.b.t. handicaps maak ik me nog niet zo heel erg veel zorgen. Mijn kleintje groeit voorspoedig en tot nu toe zag hij er op alle echo's perfect en gezond uit. Maar iets mis gaan kan natuurlijk altijd... Mijn vriend heeft 4 generaties ADD in de familie zitten, dus de kans is groot dat mijn zoontje dit ook treft. Daarnaast spelen er in de familie van mijn vriend enorm veel allergieën een rol, wat er voor zorgt dat de kinderen binnen die familie vaak enorme zorgen kindjes zijn. Hierbij haal ik mijn schouders op, omdat ik weet dat ze met de juiste voeding prima kunnen leven. Op ADD kan ik mijn leven aanpassen, maar op weerstand van de buitenwereld kan het kleintje altijd rekenen.... En dat baart me wel wat zorgen. Eigenlijk was ik (gek genoeg) altijd een beetje bang dat ik de enige was die zo bezig was met de toekomst van de kleine... Je hoort niet veel mensen erover normaal gesproken. Een handicap hoeft het geluk van een kind echt niet te beperken, maar het zal zeker niet even gemakkelijk zijn, is mijn ervaring. Kinderen met het syndroom van Down genieten ook van alle mooie dingen, en een kindje uit het autistisch spectrum heeft vaak zelf niet door dat ze 'anders' zijn. Lichamelijke handicaps zou ik persoonlijk moeilijker kunnen verdragen, omdat ik zo'n moeite zou hebben met mijn kleintje dat ik pijn zie lijden... Terwijl ik alleen maar machteloos toe kan kijken.
Poeh ja, dat gevoel heb ik nu ook. Als ze pijn lijdt dan zou ik die pijn van haar over willen nemen. Dat is dat mamagevoel dan denk ik. Bij mij zitten aan beiden kanten van de familie wel neefjes die erg druk zijn. Mijn eigen broertje heeft ook ad/hd. Meestal slaat het de meiden over maar er is een kansje dat zij het ook heeft. Maak me er niet druk om. Ik ben zelf best gevoelig en soms ben ik bang dat als zij dat ook is, ze misschien niet zo om kan gaan met de buitenwereld. Net wat jij zegt Vlerkje. Ik denk trouwens zelf vooral aan de dingen die ik niet leuk vond in mijn leven. Op de middelbare school was ik echt ongelukkig en ik hoop dat mijn kleine meid dat straks niet heeft. Ik zal er alles aan doen om te voorkomen dat zij ook zo een rottijd meemaakt.
Gelukkig kun je als ouder zijnde je kind op een positieve manier stimuleren de buitenwereld wat meer links te laten liggen, en een gevoel van zelf liefde, waardering en veiligheid bij brengen. Kinderen zijn nu eenmaal hard, en een AD(H)D'er staat er toch vaak om bekend 'op te vallen', in positieve maar helaas ook vaak in negatieve zin. Het gedrag zelf is hooguit wat bij te schaven, maar niet weg te nemen. Je kunt het in het geval van een dochtertje/zoontje met AD(H)D naar mijn inziens enkel wat dragelijker en leefbaarder maken. Wat ik aan mijn vriend (die zelf dus ook ADD heeft) vaak merk, is dat hij heel vaak met een gevoel van onbegrip rondloopt, continue op zoek is naar bevestiging, zekerheid&veiligheid. Ik hoop dat ik mijn zoon in dat geval wél kan leren hoe hij hiermee om moet gaan. Ik zou me er niet al te veel zorgen over maken, en het is inderdaad zo dat meisjes worden overgeslagen. Fijne zwangerschap!
Ik heb wel die strijd meegemaakt binnen het gezin waar ik uit kom....er was soms heel weinig begrip ook van andere ouders uit en de school ging ook absoluut verkeerd om met mijn broertje. Gevolg is dat hij nu nog rondloopt met het idee dat hij fout is....en dat in combinatie met zijn impulsieve gedrag geeft de nodige zorgen ookal is hij nu al 20. 't Is niet gemakkelijk. En als je dat 'labeltje' niet officieel hebt dan begrijpt de buitenwereld er soms helemaal niks van! Echter mijn broertje is ook heel intelligent...waar hij vroeger voor zwakbegaafd werd uitgemaakt Ik was als klein kind ook niet al te makkelijk, de kleuterjuf dacht zelfs aan autisme. Dat vond mijn moeder gelukkig wat ver gaan. Maar zo zie je maar dat mensen ook wel snel naar de labeltjes kunnen grijpen als je als kind ietsje anders bent. Ik was gewoon heel rustig en stilletjes...en speelde liever alleen dan met andere kinders....