Ik weet even niet waar dit topic in thuis hoor, dus plaats hem even hier. Mijn man en ik proberen al bijna 1,5 jaar voor een 2e. Elke keer richting mijn nod ga ik als een gek testen en hoop ik 2 streepjes te zien. Als ik dan ongesteld word baal ik even, maar denk dan ook vaak: is het niet gewoon goed zo, moeten we niet blij zijn met wat we hebben en stoppen? Soms als mijn kind een moeilijke periode heeft, dan vraag ik mezelf af of ik (en wij) het wel aan gaan kunnen, een 2e. Ik vond de babytijd echt super super super heftig. (Huilbaby) En nu is het eigenlijk wel lekker makkelijk, de hele avond voor onszelf, veel vrije tijd, ons kind kan zichzelf steeds beter vermaken. Alles wordt makkelijker. Moeten we daar wel weer een baby bij zetten? Ik ben soms bang (hoewel ons huwelijk super goed is) of we niet veel meer ruzies en irritaties gaan krijgen na de geboorte van een 2e. Wat is jullie ervaring hiermee en hadden of hebben jullie deze twijfels ook? Ik word echt gek van die twijfels. Ik zou willen dat ik er altijd 100% achter kon staan en niet zo veel na zou denken en bang zou zijn.
Hoi Babywishh, we kennen elkaar natuurlijk een beetje uit het Langdurig NOD topic. Dus je weet dat het bij ons ook langer duurt. Ik herken helemaal wat je zegt over de twijfels of je nog wel voor een tweede moet gaan. Ik vond de babytijd ook heel lastig, daar heb ik altijd tegenop gezien om nog een keer doorheen te moeten gaan. En die berg lijkt steeds hoger te worden naar mate onze zoon makkelijker en zelfstandiger wordt. Vrijwel elke nacht lekker doorslapen, weer meer je eigen ding kunnen doen, ook gezellig met hem erbij, meer tijd voor elkaar als stel. Ik denk dat sowieso veel mensen die twijfels wel hebben, maar dat de twijfels nog meer de overhand krijgen als het onverwacht zo lang duurt en het zwanger worden geen feestje meer is. Geen idee of jij dat ook zo herkent, maar bij mij voelt het als een soort gelatenheid. Zo van 'laat maar zitten dan, als het dan toch niet wil lukken'. En 'moet ik mezelf elke maand weer door die wachtweken heen slepen en de teleurstelling verwerken, al 1,5 jaar lang en god weet hoe veel langer nog, om straks weer slapelozen nachten te hebben, mezelf weg te cijferen en mijn relatie te zien verbleken'. Voor mij persoonlijk denk ik dat het een combinatie is van er echt wel een beetje klaar mee zijn, alsook een beschermingsmechanisme dat in werking begint te treden. Daar waar het in 2021 nog leek dat we snel ons mooie gezinnetje gingen uitbreiden, is nu de realiteit dat de kans wel echt aanwezig is dat dat nooit meer gaat gebeuren (zonder dit heel dramatisch te bedoelen hoor). En in mijn hoofd begin ik langzaam aan dat idee te wennen. Maar onderaan de streep, wint toch de wens het van de twijfel. Dan denk ik aan dat mensje dat we nog niet kennen, maar dat ik zo graag wil leren kennen. Aan de intimiteit van de nachten met een baby. Aan hoe geweldig ik de dreumesperiode vond. Hoe trots ik was en ben bij elke mijlpaal die wordt bereikt. Aan hoe hard we nu soms moeten lachen om de dingen die hij zegt vanuit zijn peuterperspectief. En aan hoe groot het gemis zou zijn als hij er nooit was geweest. Mijn gezin voelt, ondanks alle twijfel, nog niet compleet. En dat is voor nu mijn kompas.
Wat een super fijne reactie! Zo fijn om die herkenning te zien bij iemand die ook zo lang bezig is. En je verwoord echt exact wat ik denk en voel. Ik schaamde me een beetje om dit topic te openen, omdat ik bang was dat ik een hele gevoelige snaar raakte, zeker bij vrouwen die al langer bezig zijn. Dus echt zo fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Want soms voel ik me echt schuldig dat ik zo'n dingen denk, zeker als het binnenkort misschien wel een keer raak is, net of hij of zij dan niet gewenst was. Maar mijn wens is er echt nog steeds, ik ben gewoon ontzettend bang voor alles wat er dan gaat komen. Maar ook dat komt uiteindelijk goed. Aan de ene kant ben ik ook ergens weer blij dat het zo gelopen is, klinkt heel stom, maar ik was eigenlijk afgelopen juni uitgerekend, maar ik denk dat onze relatie dan echt super erg onder druk zou komen staan. Nu gaat mijn zoon al bijna of helemaal naar school, mocht ik binnenkort zwanger worden. Lijkt me toch iets makkelijker met een tweede. Maar weet je wat ik de laatste tijd stoms ook denk, slaat nergens op hoor, maar als ik dan weer ongesteld word denk ik soms: misschien is dit een teken dat we er niet klaar voor zijn, dat het beter is om dit niet te doen. Voor onze relatie, of dat het kindje niet gezond gaat zijn ofzo. En ik had er nog niet zo over nagedacht, maar je hebt gelijk, hoe langer het duurt hoe meer die twijfels komen. Ook om mezelf te beschermen van die teleurstelling elke maand. Ik vraag me op dit moment oprecht af of we in februari wel het ziekenhuis moeten gaan bellen of gewoon zelf moeten blijven proberen en dan een termijn afspreken hoelang we dit nog willen doen. Pff moeilijk allemaal. Maar heel erg bedankt voor je reactie, heeft me echt een beetje gerustgesteld en laten beseffen dat ik niet de enige ben met deze gedachten en dat ik me hiervoor niet hoef te schamen en schuldig hoef te voelen. ❤
Nee je hoeft je zeker niet te schamen of schuldig te voelen! Al heb ik die gevoelens zelf ook wel. Dan vind ik mezelf een enorme zeurkous met gebrek aan doorzettingsvermogen, als ik denk aan alle dames die nog veel langer wachten of nog helemaal geen kindje hebben. Maar ook al duurt het 'pas' 1,5 jaar en zijn er zo'n tienduizend vrouwen per jaar die iets vergelijkbaars of erger meemaken, ook dan heb je recht op je twijfels en je eigen verdriet. Dat hoef je niet op een weegschaal te leggen. En laten we wel wezen, er zijn aan de andere kant ook meer dan honderdduizend vrouwen die in het afgelopen jaar wel gewoon binnen een jaar gezond zwanger zijn geworden. Dus ik laat mijn frustratie en verdriet er dan ook gewoon lekker zijn haha. En ik denk ook wel, het heeft niet met een gebrek aan doorzettingsvermogen te maken, maar met zelfzorg en zorg voor mijn gezin. Met de vraag, waar word ik zelf en mijn gezin nou uiteindelijk beter van. Tot het einde doorgaan, zo meteen de fysieke en mentale impact van een traject, met alle mogelijke gevolgen van dien, gaan incasseren. Of mijn zegeningen tellen en gelukkig zijn met ons gezinnetje zoals het is. Ik herken trouwens ook enorm wat je zegt over het niet willen lukken, zien als een teken! Ik ben echt een aanhanger van de filosofie 'dingen die goed zijn, komen vanzelf'. Dat was met mijn relatie zo, met mijn huidige baan, met onze zoon. Die waren er gewoon ineens. Het feit dat een tweede kindje zoveel moeite kost doet me vaak afvragen of dit niet een teken is van het universum om aan te geven dat dit niet het pad is dat ik in moet slaan. Maar bij die gedachte voel ik me dan wel oprecht schuldig, want dat zou dan betekenen dat alle dames bij wie het niet vanzelf gaat of uiteindelijk helemaal niet lukt, dit zo had moeten zijn. En zo ver wil ik absoluut niet gaan! Maar goed, de gevoelens herken ik dus wel.
Ja eigenlijk klopt die gedachte idd dus echt niet, dat we soms denken dat dit niet het pad is dat we moeten inslaan. Want zoveel vrouwen vechten voor een kindje en hen is het ook allemaal gewenst en ontzettend gegund. Ik denk nu zelfs: misschien moeten we juist echt bewijzen dat we het echt willen. Misschien voelt iets of iemand onze twijfels en lukt het daarom niet? Haha dit gaat wel heel ver die gedachten. Maar misschien zit er toch wel een kern van waarheid in, of is het in ieder geval psychisch fijner haha. Dat we er echt voor 100% voor moeten gaan zonder al die twijfels. En vertrouwen hebben in onszelf. En in onze relatie.
Het gekke is dat mijn man en ik allebei 100% vertrouwen hebben dat IUI voor ons gaat werken. Nergens op gebaseerd dat vertrouwen haha, maar we voelen het wel! En dat is fijn. Misschien gaat IUI helemaal niet succesvol voor ons zijn en het traject zal waarschijnlijk zwaarder zijn dan we ons nu voor kunnen stellen, maar het is fijn om ergens optimistisch over te kunnen zijn.
Ja dat is waar. Nou mijn man en ik denken ook 100% zeker dat ik ooit nog zwanger word, maar wanneer en met of zonder behandeling is de vraag.
Je hoeft je nergens voor te schamen. En ook die twijfels zijn heel normaal Ik denk dat een heel groot deel van de vrouwen die heeft. Alleen spreken maar weinig vrouwen die uit. Want een baby "hoort" alleen maar een roze wolk te zijn. Dat is voor veel mensen totaal niet het geval (door tal van redenen). Ze noemen het niet voor niets tropenjaren. Dat is het ook gewoon. Dat staat los van alle liefde en geluk. En bij een huilbaby begrijp ik heel goed dat je bang bent voor herhaling. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Jullie weten nu dat het een fase is en (ooit) voorbij gaat. Verder zou ik na een jaar wel echt langs de arts gaan. Onderzoek is de eerste stap. En je gaat niet automatisch direct een volledige molen in. Daar maak jezelf keuzes in. Het is alleen wel heel prettig als je weet wat er aan de hand is. Nog langer wachten geeft alleen meer zorgen. En wellicht wacht je wel voor niets. Dat jij al een kindje hebt staat los van ouders die er nog geen hebben, er nooit een krijgen of al veel langer bezig zijn. Jouw zorgen, ongeduld en verdriet mogen er ook gewoon zijn.
Je reageert niet op haar eerste alinea. Daarin geeft ze aan dat twijfels heel normaal zijn. En dat is ook zo imo. Als ouder kan je niet even uitchecken als je daar behoefte aan hebt. De vraag is hoe groot gedeelte van de tijd je daar behoefte aan hebt.
Na klopt ik heb haar eerste alinea nog een keer gelezen en het is helemaal waar wat daar staat. Ik weet nu wel 100% zeker dat mijn twijfels komen door angst. Niet doordat ik het niet wil, want ik wil het wel nog steeds. Maar ben zo bang.. ten eerste voor het feit dat het misschien nog een hele tijd gaat duren voordat ik zwanger ben en ik elke maand opnieuw die teleurstelling heb. Het proberen zwanger te worden beïnvloed mijn leven zo erg.. en ten tweede ben ik ontzettend bang dat ik het niet aan ga kunnen, 2 kinderen. Of onze relatie het niet aan gaat kunnen. Terwijl we een hele goede relatie hebben. Ik ben gewoon onzeker en bang en zou willen dat ik net zo zelfverzekerd achter mijn wens zou kunnen staan als het bij de meeste is, of lijkt tenminste.
Ach meid toch, wat ontzettend naar! Ik herken je gevoelens wel. Ik had een hele zware zwangerschap, zware bevalling en nog zwaarder herstel. Ik ben zeker 2 jaar uit de running geweest in totaal, ik kon veel dingen niet meer doen. Ook het hebben van een kind vind ik erg pittig. Ik werk niet, dus ik ben echt 24/7 moeder. Ik dacht ook "ik doe het ff", maar ik vind het soms rete zwaar. Ik miste het spontane leven, de rust die ik had en gewoon m'n eigen ding kunnen doen. Alsmaar een kind moeten vermaken, verzorgen en geen seconde rust te hebben, vond ik zwaar. Ook dat ik niet meer spontaan weg kan, vind ik nog steeds moeilijk. Inmiddels is ons dochtertje 3 jaar en gaat eindelijk zelfstandig spelen, we hebben het eindelijk weer wat rustiger. Moet ik dan ineens alles weer op z'n kop gaan gooien voor een 2e? Heb ik daar nog wel zin in? En meen ik dit ook, of is het zelfbescherming omdat het zwanger worden nog niet lukt? Het is gewoon een hele moeilijke beslissing soms.
Ik denk dat jouw beeld dat anderen altijd zo zelfverzekerd achter hun keuze staan, wellicht wat rooskleurig is. Je weet niet wat er achter gesloten deuren speelt. Wij hebben er ook lang over gedaan voordat we met merendeel van onze gevoelens ja zeiden tegen proberen voor een 2e. Ook eerste kindje wat een huilbaby was. Een traumatische bevalling waar ik nog emdr en een jaar sessies bij psycholoog voor heb gehad. Kindje waar we ook veel onderzoeken en buurtteam (orthopedagogen en psychologen) hulp bij móesten hebben. Omdat we het echt niet trokken. De twijfels zijn niet weg, of we het gebrek aan slaap straks weer aankunnen, het huilen, de (stress) hormonen. Maar de wens voor een 2e is groter dan de twijfel over wat daarna komt. Plus het idee dat nu niet alles nieuw is en we een heleboel al wel kennen en uitgevonden hebben, geeft een stukje zelfvertrouwen. En die van ons gaat over een jaar ook naar de basisschool dus dat ‘scheelt’ misschien ook. dus ja, naar de buitenwereld een sterke wens. Maar vanbinnen schieten de twijfels soms nog door ons hoofd. edit: waarmee ik bedoel dat de twijfels er ook echt mogen zijn. En dat andere die wellicht meer (ook) hebben dan je nu denkt
Ik vind je twijfels heel normaal hoor. Voor mijn gevoel staat dat denk ik grotendeels ook los van wel of niet makkelijk zwanger raken. Wij waren volkomen tevreden met onze twee kinderen en hoewel uiteindelijk wel de wens hadden voor een derde, beseffen we nog steeds heel goed dat een periode dat wat relaxere leven op zn kop zal staan. Ik kijk eerlijk gezegd ook niet uit naar die gebroken nachten, dat je op een dag van voeding naar voeding gaat en dan ook nog al die slaapjes op een dag. Maar nog een kindje op zich, zeker als ik naar mijn kleuter en peuter kijk, dat lijkt me wel leuk. Ik zeg meestal: ik wilde niet nog een keer zwanger zijn en niet perse nog een baby, maar wel nog een kind.
Over twijfel gesproken, zit nu in de 6e maand met proberen. Begin steeds meer het gevoel te krijgen van als het me niet is gegund dan is dat maar zo en misschien maar beter ook. Het gevoel van angst bekruipt me steeds meer en vooral de vragen hoe in godsnaam ik een kind moet opvoeden, vind kinderen van anderen helemaal niet leuk ook en heb een hekel als ik naar die kinderverjaardagen moet. Mijn vriend wil het echt heel graag en hij is ook heel leuk met kinderen, als ik het aankaart "stel ik me aan" Misschien is dat van de kinderverjaardagen ook een klein beetje jaloezie omdat anderen het geluk van een kleintje wel al hebben mogen ervaren en moet ik me eroverheen zetten maar het is moeilijk. Sorry voor dit lange onsamenhangend verhaal. Je moet echt doen wat goed voelt voor jou en het zeker niet laten of juist wel doen voor anderen. Hoop dat je je keuze in alle rust kan nemen en dat anderen jouw keuze respecteren. :*
Wat fijn om je herkenning te lezen, ik dacht dat ik de enige was in ons nod topic die deze gedachten heeft. Mijn zwangerschap, bevalling en herstel waren juist heel goed, dus daar ligt het bij mij niet aan. Maar ik denk dat je gelijk hebt, dat het ook een stuk zelfbescherming is omdat het nog niet is gelukt bij mij na 12 maanden. Dan wil ik zelf de controle houden over wanneer te stoppen en niet dat mijn lichaam die beslissing voor me maakt. Maar ik denk dat we toch nog wel wat maanden gaan proberen. Ik vind het fijn om er met jullie over kunnen praten en herkenning te vinden. Ik denk dat ik me na de positieve ovulatietest weer meld bij de nod groep. Ik moet alleen de angst even onder controle krijgen haha en niet zoveel nadenken en piekeren.
Ja daar heb je gelijk in. Ik oordeel vaak te snel over mensen, je ziet alleen een klein stukje en denkt dan dat het bij hun allemaal heel anders gaat. Maar dat denken ze van mij misschien ook. Maar wat heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Dat je dan een 2e aandurft vind ik heel knap en geeft mezelf ook wat vertrouwen dat wij dat ook kunnen. En grote kans dat je dan geen traumatische bevalling en huilbaby hebt. Ik had een super fijne bevalling, ofja fijn is een groot woord natuurlijk, maar ik kijk er juist positief op terug en wil dat nog eens meemaken zelfs. Voor mij kan het eigenlijk alleen maar slechter gaan de bevalling, dat is ook een enge gedachte. Maar daar ga ik gewoon niet aan denken en laat het over mee heen komen, mocht ik ooit zwanger worden.
Die laatste zin is helemaal waar, behalve het zwanger zijn, ik vond het heerlijk. Een baby vond ik minder haha. Maar heb jij dan ook lang gedaan om zwanger te worden? Omdat je zegt voor mij staan die twijfels los van makkelijk zwanger worden of niet. Want ik merk zelf dat ik nu veeeel meer twijfels heb dan tijdens het eerste half jaar proberen zwanger worden.
Ooh die gedachten heb ik ook steeds meer: als het me niet gegeven is dan is dat maar zo. Terwijl ik een half jaar geleden al kon huilen bij die gedachten. Dus het is echt wel veranderd. Maar is dat omdat ik het echt niet erg zou vinden of omdat ik klaar ben met die teleurstelling elke maand. Maar ik vond kinderen van anderen ook echt niet leuk voordat ik een kind had, soms nog niet haha. Ik vond ze vaak vervelend. Maar bij je eigen kind is het echt anders hoor. Ik vind het helemaal geweldig, hij wordt bijna 3 en dit is zo'n leuke leeftijd, dat praten, zijn streken, kusjes geven. En ja hoe je een kind moet opvoeden dat weet niemand. Iedereen doet maar wat. Zolang je maar goed communiceert met je partner en openstaat voor elkaars ideeën komt het allemaal goed hoor.
Nee sorry, ik wilde dat niet zeggen, omdat in dit topic veel mensen reageren die ook langer bezig zijn met het zwanger worden. Zwanger worden gaat bij mij heel makkelijk, zwanger blijven helaas niet. Dit is mijn zevende zwangerschap, dus 4 miskramen gehad, maar ik ben eigenlijk altijd direct zwanger geworden. Alleen had ik altijd in de periode waarin we erover dachten om te stoppen met anticonceptie dezelfde gedachten als jij nu beschrijft: wil ik dit eigenlijk wel echt? Het is zelfs zo dat bij mijn laatste miskraam dacht: oh, het is ook wel prima zo, blijft alles toch nog zoals het is. Maar toch kwam daarna elke keer het verlangen naar nog een kindje terug.