Hoi, Ik zit even met mijn handen in het haar en hoop hier op tips/herkenning. Onze zoon van 2 jaar en 8 maanden zit de laatste weken helemaal niet lekker in zijn vel. Op momenten is hij volledig in zichzelf gekeerd, zo sterk dat we hem gerust 15 keer kunnen roepen voordat hij opkijkt. Als ik iets aan hem vraag (zoals wat hij op de peuterspeelzaal heeft gedaan) dan begint hij over iets heel anders en reageert niet op mijn vraag. Het is net alsof hij dan niet heeft gehoord dat ik iets vraag. Ook stelt hij zelf opeens heel vaak achter elkaar dezelfde vraag, bijvoorbeeld of hij mag kleuren. Als ik dan zeg dat het goed is vraagt hij het opnieuw, net alsof hij mijn antwoord niet opslaat. Ik heb niet het idee dat hij dit doet om brutaal te doen (hij kan ook wel de grenzen opzoeken af en toe) maar meer alsof het gewoon niet tot hem doordringt. Daarnaast kan hij soms opeens volledig in paniek zijn. Vooral bij het slapen ‘s nachts kan hij opeens heel hard roepen, waarbij hij ook niet reageert op troosten. Uiteindelijk wordt hij wel rustig maar hij is dan vaak echt al even in paniek. Wat ik zo lastig vind, is dat ik hem opeens echt niet meer lijk te kunnen bereiken, dus ook niet als hij troost nodig heeft. Corrigeren heeft geen zin want hij lijkt me gewoon niet te horen (en niet het oostindisch doof zijn maar het lijkt echt langs hem heen te gaan). Hij heeft een goed gehoor, dat is het niet. Een paar weken geleden zijn wij enkele weken uit ons huis geweest vanwege een grote verbouwing. We zijn nu een paar weken terug, ik vraag me af of het daarmee samenhangt? Hij heeft een half jaar geleden een zusje gekregen wat eigenlijk hartstikke goed ging, maar nu reageert hij opeens ook best jaloers en wat rottig op haar. Is het misschien een verlate reactie op haar komst? Ik hoop dat een van jullie een tip heeft of misschien zijn gedrag herkent? Alvast bedankt!
Dat soort dingen zijn zo moeilijk! Het zijn forse veranderingen voor zo'n klein mannetje dus wie weet? Misschien kan je eens een gesprekje aangaan op de peuterspeelzaal? Valt hen het ook op?
Mijn dochter is slechthorend, en ik herken toch echt wel wat je zegt. Niet reageren als je roept, eigen vragen blijven herhalen, paniekaanvallen snachts. Zou het niet zo kunnen zijn dat hij verkouden is geweest/gaat worden? Daar kan je ook doof van worden. Als de oren goed dicht zitten is dit heel naar, je krijgt heel veel dingen overdag niet mee die snachts verwerkt moeten worden.
Ik herken het volledig van mijn zoon toen hij dezelfde leeftijd had als die van jou. En nog steeds heeft mijn zoon van die periodes, ik weet inmiddels dat het vooral is in periodes met voor hem veel veranderingen/stress (begin basisschool, na vakanties, beginnen met zwemles). Of als hij weinig thuis is (weekend vol verjaardagen, bijvoorbeeld). Het enige waarvan ik nou echt zeg dat het hem helpt is lichamelijk contact. In die periodes vindt hij het fijn om tegen mij aan te zitten, en om bij mij te slapen. Hij gaat dan wel alleen naar bed overigens, maar slaapt dan in ons bed en zodra wij naar bed gaan merkt hij dat en kruipt hij gelijk tegen mij aan en dan komt hij helemaal tot rust. Blijkbaar heeft mijn zoon in die periodes ontzettend veel behoefte aan veiligheid en geborgenheid, alleen is hij zich daar niet van bewust wat zich uit in “onbereikbaar zijn” (zo noem ik het altijd maar). Misschien is dit bij jouw zoon ook het geval?
Heb je z'n oren als eens laten checken bij de HA? Misschien een (sluimerende) oorontsteking? Een verlate reactie op de komst van z'n zusje zou goed kunnen. Hij is nu immers ouder dan toen z'n zusje net geboren werd, dus realiseert zich ook steeds meer. Voorbeeld uit een andere situatie: onze zoon ging de eerste 8-9 weken zonder morren naar de PSZ. Na die tijd begon ie zich ineens te realiseren dat ik wegging nadat ik hem had gebracht/met hem had gespeeld. Dat vond ie niet leuk natuurlijk en ineens was het brullen geblazen bij het weggaan, terwijl het daarvoor gewoon goed ging. Vwb. de angsten ('s nachts): sowieso heeft hij de leeftijd waarop het ontwikkelen van angsten begint te komen. Maar omdat je zegt dat ie 's nachts ook niet aanspreekbaar/ontroostbaar is: je zou eens kunnen googlen op 'nachtangst'. Wie weet herken je daar jullie zoontje in en kun je verder zoeken naar handvatten.
@Evanesco Hij is voortdurend verkouden dus het zou best kunnen dat dat ook meespeelt. Al heeft hij ook momenten dat hij hele gesprekken voert en alles goed verstaat. Ik vind het wel een goede wat je zegt, dat hij de dingen die hij overdag niet helemaal meekrijgt ‘s nachts verwerkt. @Baloei Ja heel herkenbaar! Lichamelijk contact lijkt hem wat uit zijn eigen wereldje te halen. Hij knuffelt sowieso al graag maar de laatste weken is het een echte knuffelkont. Ik zeg ook ‘s avonds tegen hem dat hij altijd bij ons in bed mag komen liggen maar dat wil hij dan weer niet, of hij komt bij Ons liggen en houdt ons wakker. Wat we nu wel eens doen is op een matras naast hem liggen, zodat hij niet alleen is als hij behoefte heeft aan contact. Onbereikbaar zijn vind ik wel een goede beschrijving inderdaad. Mijn man heeft het idee dat hij niet luistert, maar ik heb het gevoel dat hij het gewoon niet hoort/binnenkrijgt. @hummeltje5 Nee ik ga straks meteen even bellen. Het klopt inderdaad dat hij nu veel bewuster is. De eerste maanden zocht hij ook weinig contact met haar, nu lijkt hij meer te beseffen dat ze er is en ook onze aandacht behoeft. Dat gaat soms lastig voor hem en dan roept hij dus ‘Ik wil bij mama zitten’ als ik haar vastheb. Daar moet ik zelf ook mijn weg in vinden. Nachtangst heb ik ook aan gedacht, maar hij is wel echt wakker op die momenten. Ik doe nu zoveel mogelijk om ook hem individuele aandacht te geven. Zowel mijn man als ik gaan een ochtend alleen met hem op pad, en oma komt ook een dag alleen op hem passen. Daarnaast laat ik mijn dochtertje geregeld even zelf spelen (gelukkig is zij erg makkelijk) en ben dan bezig met zoon. Ik vind het aan de andere kant ook wel lastig, want ik wil mijn dochter ook genoeg aandacht geven en wil ze ook leren dat we allemaal deel uitmaken van een gezin.