Onze jongste dochter heeft er aan handje van om op de bank te gaan staan. Dit mag niet van ons. Ze is er inmiddels al 2 keer lelijk van afgevallen en buiten dat: wij willen het gewoon niet hebben. Ik blijf haar dan net zo lang op haar kont zetten als ze gaat staan, maar ze wordt dan zo boos! En dan begint ze te krijsen en om papa roepen. Zolang ik hier niet aan toe geef, blijft ze huilen & krijsen. Uit eindelijk loopt ze zelf naar papa toe en begint weer te huilen. Papa vindt het dan heel moeilijk om te negeren, want ze gaat echt aan zijn been staan huilen. uiteindelijk tilt hij haar toch maar op en dan is het binnen een minuutje klaar. Dit heeft ie ook gedaan bij onze oudste, wat een ontzettend papa's kindje is...mama is degene die corrigeert en zeurt, papa is de leuke. Good cop - bad cop idee. Onze jongste doet het trouwens ook andersom, als papa corrigeert, wilt ze naar mama toe. Iemand tips hoe we dit kunnen aanpakken?
inderdaad, laat dr maar lekker janken en papa moet herhalen wat jij zegt en haar anders weer terug sturen naar jou toe. En anders zou ik dr lekker laten janken.. zou dr niet oppaken.
Mijn man gaat dan ook met mij mee, hij tilt haar niet op ofzo want dat wil ze natuurlijk wel graag, maar hij vertelt dat het niet mag wat ze doet en dat ze naar mij moet luisteren. Niet dat ze het er dan wel mee eens is maar we trekken zo in elk geval 1 lijn.
Dus we moeten het blijven negeren, heel moeilijk, maar wel noodzakelijk. In hoeverre corrigeren jullie kinderen van 1,5? Bij de oudste hebben we dat nooit echt hoeven doen, maar deze kleine
Hier ook zo'n dondersteen die niet van ophouden weet hoor. Momenteel is op de tafel klimmen favoriet en dan moet je die pretlichtjes in haar ogen zien, ze weet duvels goed dat het niet mag Hoe ik corrigeer... In elk geval proberen consequent blijven en als ze dan bv. op de tafel zit dan haal ik haar eraf en zeg dat dat niet mag omdat het gevaarlijk is. Ik geef haar dan meestal wel iets anders waar ze mee kan spelen, maar eerlijk is eerlijk... na 34 keer 'vergeet' ik dat nog weleens. Of als ze weer eens mijn kaarsjes van tafel trekt dan zeg ik dat ze dat niet mag doen en dat we ze samen terug gaan zetten. Dat doet ze dan ook, daarna zeg ik dat die van mij zijn en dat zij haar eigen speelgoed heeft. Maar goed... ze is bijna 1,5 en dus hebben we wortels in de oren Alle keukenkastjes leegmaken terwijl ik aan het keuken ben is ook een gaaf spelletje, maar dan heb ik echt geen tijd om zo te corrigeren dus meestal zet ik haar dan (heel gemakzuchtig) in de kinderstoel met wat speelgoed of als ze heel jengelig is met Bumba o.i.d. op de laptop.
Misschien werk afleiden? Dus wel van de bank af halen maar meteen afleiden metmeen speeltje of zeggen: komt we gaan dit of dat doen. Beetje positief benaderen werkt misschien. Ieer kindje is natuurlijk anders dus miss kan je dat eens proberen.
Ik heb twee moeders in mijn omgeving die hun kindjes rond deze leeftijd al in de hoek zetten, waar ze dan ook rustig bleven staan. Ik ben niet perse tegen zo'n time-out, maar voor dochter vind ik dat nog wel echt te vroeg. Besides, no way dat zij daar blijft staan, ze is gekke henkie niet
Hahaha, nee dat hoef ik ook niet te proberen En afleiden helpt ook niet...helaas! Maar ook daar trapt ze niet in
Ja papa moet echt even doorbijten! Een lijn trekken is heel belangrijk, hoe moeilijk ook. En hij moet herhalen wat jij al hebt gezegd, dat geeft duidelijkheid. En misschien moet papa soms ook eens beginnen met corrigeren, zodat jij niet alleen de corrigerende ouder bent. Ik ken je gevoel goed, die van ons kan ook heeeeeel lang volhouden. Gillen, schreeuwen, krijsen.. Hij blijft er echt in hangen, heel lastig! Over een time out, wij beginnen daar nu al wel eens mee. Maar hij moet wel uit het zicht, want anders gaat het nog niet over. Dus gaat hij naar de gang. Maar ook dat werkt vaak niet hoor. Afleiden, zonder toegeven aan wat niet mocht, kan ook soms werken trouwens!