Ik was deze keer 8 kilo aangekomen en zit nu -een week na de bevalling- dus onder mijn startgewicht. Nou is dat in dit geval niet zo erg: door de miskramen was ik al 8 kilo aangekomen, dus nu zit ik 5 kilo nog maar boven mijn eigenlijke gewicht. Maar goed: 8 kilo aankomen is dus minder dan je er na een bevalling weer af hebt.
Ik was heel blij met het artikel want ik zie ook hier steeds meer topics gaan over "Hoeveel ben jij al aangekomen?".... Ik snap dat niet...lekker belangrijk... Complete groeicurves worden erbij gehaald van grammen die je zou mogen aankomen en oh wee als je er boven zit... Ik heb wel medelijden met die vrouwen en denk wel eens aan ze als ik een Bonbonbloc of andere heerlijkheid wegwerk... Nou ben ik van mezelf altijd wel vrij stevig, dus maak me per definitie niet zon zorgen om kilo's. Ik ken overigens ook wel vrouwen die heel erg slank zijn gebleven in hun zwangerschap en wel heerlijk hebben lopen snoepen. Het maakt mij ook niet uit hoe dik of dun iemand is, het gaat mij om die rare kronkel in mensen hun hoofd...
ik bn bij mijn vorige zwangerschap ruim 20 kilo aangekomen en zaten eigenlijk bij iedere controle bij de vk : zal ik boven de 100 kg komen hahaha en toen dat gebeurde stond ik een soort van te dansen en tegen manlief, ja we hebben het gered. nu ben ik in januari 2012 bevallen en nu al weer bijna 18 weken zwanger van de 2e dus ja de kilo's waren er nog niet allemaal vanaf, ach dat komt wel als ik deze bevalling gehad heb. en wat een ander er van denkt maak ik me al helemaal niet druk om. er groeit een wonder in mijn buik en daar gaat het mij om.
Als je niet lijnt om slank te zijn tijdens je zwangerschap is er toch niks aan de hand? Ik vind het mooi hoor, vrouwen die van voren dragen. Waarom moet je per sé tonnetje rond zijn tijdens je zwangerschap? Maakt dat je dan 'meer vrouw'? Dat is zo'n onzin. Beter dan Jessica Simpson bv, die vrat heel dr zwangerschap mega ongezond. Om vervolgens kweetniet hoeveel moeite te moeten doen om via weight watchers weer af te vallen. Nou, dat is gezond zeg...
Ik vind het ook wel mooi zo'n babybuikje aan de voorkant. Bij mij zag je het gewoon niet... Kreeg met 33 weken de opmerking of ik wel zeker wist dat ik al zo lang zwanger was. Maar het blijft een rare opmerking van de vrouw in het artikel, dan is er iets niet goed met je zelfbeeld, dat je je eigen uiterlijk belangrijker vind dan je baby.
Ja vind het ook een schokkende opmerking, maar merk hier in diverse topics ook de strijd en het pochen met zo min mogelijk kilo's. Sneu is dat, dat mensen zich daar zo druk over kunnen maken. Het gaat toch om het kindje in je? Er horen gewoon kilo's bij.. vraag me af waar al die vrouwen zich allemaal zo druk over maken. PS inmiddels 9 kilo aangekomen bij 30 weken in case you're wondering
volgens mij wil iedereen graag een gezond kind en daarbij hoort gezond eten en niet te veel aankomen en maar ook niet overmatig panische sporten en diëten. ik denk ook dat het een nieuwe hype is dat je niet teveel mag aankomen tijdens de zwangerschap. nou ik ben inmiddels 15 kilo aangekomen op zijn minst maar ik ben wel gestopt met roken en daar ben ik trots op....ik eet liever een extra dropje dan dat ik een peuk opsteek....het belangrijkst vind ik dat je aan je kindje zijn/haar gezondheid denkt...een paar ribbels extra lekker belangrijk ik vind dat men zich weer eens wat meer gezegend moeten voelen dat ze überhaupt zwanger mogen raken!!
Twee dagen na de bevalling zat ik onder het gewicht dat ik had voor ik zwanger werd. Handig, maar heb ik niks voor gedaan. Verbaasde me er eigenlijk zelf ook wel over. Wat ik wel jammer vond was dat mensen met 7 á 8 maanden zwangerschap nog niet geloofden dat ik bijna moest bevallen. Of uberhaupt dat ik zwanger was. Ik had er liever wat extra's bij gehad, maarja soms heb je het niet voor het uitkiezen. Het enige handige aan het bijna niks aankomen was dat ik geen positiekleding heb hoeven kopen. En bijna tot op het eind mijn overheerlijke jeans kon dragen
pochen over zo min mogelijk kilo's is idd heel dom. Ook het andere uiterste zie ik hier, vrouwen die er echt 30-35 kilo bijvreten, met tussen de middag hele bami en nasi schotels en dan roepen: ja ik eet voor 2, das ook niet echt nodig lijkt mij.
Bij mij is dat gevoel heel dubbel... Ik ben flink te zwaar en er zeker bang voor geweest om veel aan te gaan komen. Ik heb sinds ik weet dat ik zwanger ben wel extra op mijn eten gelet (m.n. Voldiende zuivel, groente en fruit eten), maar zeker ook gewoon een zak chips naar binnen gewerkt, omdat dat op een gegeven moment het enige was waar ik zin in had, wat ik ook niet erg vond omdat ik al aan het afvallen was... Nu ik echter weet dat ik zwangerschapsdabetes heb moet ik voor het bestwil van junior extra op mijn eten letten. Hierdoor lijk ik nog meer af te vallen.. Nu al 4,5 kilo en daar maak ik me daar dus juist een beetje zorgen over...
Hier ook iemand die heel slank word tijdens de zwangerschap (maar wel een enorme buik krijgt) maar heb beide zwangerschappen in het ziekenhuis gelegen aan het infuus vanwege HG. Nou na de bevalling kilo's lichter dan voor de zwangerschap maar een fijne zwangerschap heb ik niet gehad! Ik was liever wat dikker dan zo ontzettend ziek en daardoor weer depressief. Maar goed, wellicht had ik dan misschien van de pondjes teveel gebaalt. Hoe je het ook went of keert, het is nooit goed, als je jezelf maar lekker voelt, en je baby gezond is.. dat is wat telt.
Even een ander geluid dan iedereen die het be-lache-lijk vind dat vrouwen moeite hebben met aankomen. ik heb een eetstoornis gehad. tja ,'gehad' is misschien niet het goede woord, maar ik heb wel een manier gevonden om ermee om te gaan. na jaren therapie en grote worstelingen. tijdens mijn eerste zwangerschap kostte het me geen moeite om op een gezonde manier de kilo's aan te komen. 12 kilo die er binnen een paar weken na de bevalling weer af waren. de tweede zwangerschap was ongepland. dat is waarschijnlijk ook de trigger geweest om te vervallen in oud gedrag, maar er kwam een terugval. vreselijk slechte timing, maar het was zo. huilend en vol schuldgevoel heb ik aan mijn man en later verloskundige toegegeven dat het me niet lukte. dat ik in mijn hoofd alleen maar met dik worden bezig was en dat ik mezelf er op betrapte steeds gekker en ongezonder met eten om te gaan. om een lang verhaal kort te maken: ik heb hierbij specifieke hulp gezocht voor zwangere vrouwen met een eetstoornis. dit was moeilijk en intensief. uiteindelijk heb ik een gezonde dochter van 3400 gram gekregen. zelf was ik 7 kilo aangekomen. voor velen onbegrijpbaar. je kind gaat toch boven alles. dat was voor mij ook zo. dat maakte dat ik hulp zocht en niet de voor mij weg van de minste weerstand koos. ik vond dat mijn verantwoordelijkheid en ik denk dat ik die genomen heb. het is niet zo dat het de rest van mijn zwangerschap geweldig ging, maar het heeft me wel degelijk geholpen. ik denk dat er bij vrouwen die niet willen aankomen altijd al een sterke fixatie op het gewicht is/was. dat hoeft niet allemaal in de mate waarop ik een eetstoornis had, maar ik geloof wel dat bij die vrouwen de relatie met eten en gewicht verstoord is.