Idd mee eens. Gister stond er in het dvhn dat het babytje 11wk oud was. De moeder is verward....misschien idd een PND. Misschien huilde het meisje al 11wk lang. Dan kun je behoorlijk doordraaien. Het is niet goed te praten natuurlijk, maar we weten de achtergrond niet. Schokkend blijft het natuurlijk wel en hoop dat het meisje het overleeft, maar hoop ook zeker dat als dit een PND betreft dat de moeder zeer goede hulp krijgt.
we kunnen wel met elkaar gaan lopen gissen maar dar heeft gewoon geen zin. mischien is het allemaal een ongeluk geweest.mischien was het op zet. mischien was het een psygose je weet het niet. dus waarom oordelen als je de verhalen niet kent. @edithrook, ik begrijp dat het je zeer doet en het is ook gruwelijk zwaar (ik spreek uit ervaring zelf ben ik mijn nichtje verloren) maar je kan je ogen niet sluiten voor zulke dingen het gebeurd. tuurlijk als er opzet in het spel is is het anders. maar voor het zelfde geld heeft mama de baby op de arm doet het raam open en maakt de baby net een rare beweging?rare ongelukken gebeuren. ik heb het zelf een aantal weken terug ook gehad. met een mes wat in mijn mous van mijn trui bleef hangen. ik kon er niets aan doen maar wel een litteken van 1,5 cm en 3 hegtingen verder
IK hoop dat ze er allemaal weer snel boven op komen. Het meisje en de ouders. Ik oordeel ook nog niet!!
bah wat verschrikkelijk... moet alleen maar denken hoe erg die moeder er aant moet zijn geweest .. om zoiets te kunnen doen... of nadat het kindje 'perongeluk?; gevallen is. ik moet ook denken aan de mensen die het babytje hebben gevonden? daar moet ik niet aan denken om een babytje zo te vinden... krijg nu al rillingen
Ik sluit me ook aan bij: oordeel niet te snel. Als deze moeder een psychose had, (zou aannemelijk zijn, als er gesproken wordt over verward), dan overkomt dit haar zelf ook. In zo'n toestand weet je namelijk niet meer wat je doet, krijgen mensen opdrachten van stemmen, die zo dwingend zijn, dat ze daar niet tegen in opstand kunnen komen. Moet je voorstellen dat zoiets aan de hand is en dat deze moeder over een paar maanden beter is en gaat beseffen wat er gebeurd is. Daar moet je toch niet aan denken, dat jou dat zou overkomen? En tuurlijk, het kan ook wel kwade opzet geweest zijn, (we leven nou eenmaal in een steeds gekker wordende wereld), maar zolang je dat niet weet, is heg beter om je oordeel gewoon maar even op te schorten...
woon er nog geen 5 minuten vandaan vreselijk verhaal baby was net 7 week oud, zijn nog niet echte feiten naar buiten gekomen verder maar ik vind het echt ongelovelijk dat iemand tot zoiets in staat is..
wat er al gezegt werd eerder. als je het raam open maakt kindje maakt rare beweging en dat kindje valt. en je raakt daardoor zelf helemaal over de toeren en je weet neit meer wat je moet doen. misschien heeft die vrouw helemaal geen psychisch iets. maar is ze alleen heel erg van slag omdat dat kindje gevallen is.?? heel triest natuurlijk voor dat kleintje dat zo op straat gelegen heeft.. arm kindje. maar ook arme moeder
Sappemeer - De moeder die vrijdag haar baby uit een dakraam van haar woning in Sappemeer liet vallen, is nog niet aanspreekbaar voor de politie. "Het is nog niet gelukt een goed gesprek met haar aan te gaan. Ze is in de war", aldus politiewoordvoerder Anthony Hogeveen. De 31-jarige moeder zit in bewaring, onder toezicht. De baby van enkele weken maakt het naar omstandigheden redelijk. De toestand van het meisje was kritiek, maar lijkt nu stabiel. Ze liep enkele breuken op en inwendige kneuzingen. Het meisje leeft nog gelukkig.
Een leraar van mijn opleiding, die zelf jaren bij de jeugdbescherming gewerkt heeft en ook nog steeds training geeft aan die groep vertelde ooit het volgende; Zijn derde kind was een huilbaby. Zijn vrouw en hij werden er gek van, alle geprobeerd. Na een paar maanden was hij haar aan het wiegen en ze stopte maar niet met huilen, hij werd er zo gek van dat hij ineens de drang had om haar uit het raam te gooien. Hier is hij zo van geschrokken dat hij haar weg heeft gelegd en iemand is gaan halen. Doordat hij zelf de ervaring heeft gehad kan hij zich nu stukken beter verplaatsen in ouders. Daarnaast vertelde hij dat hij goede omgevingsfactoren had; een lieve vrouw, fijne familie, goede baan, financieen op een rij, door deze dingen maak je sneller de keuze voor het 'goede'. Wanneer je een slechte relatie hebt, schulden hebt, een familie die nooit had gewild dat je het kind had, dan maak je sneller de verkeerde keuze. Wat ik wil zeggen is dat wanneer deze baby uit het raam gegooid is, dit nooit goed te praten valt, maar het is te makkelijk om nu al te oordelen. Wat fijn dat de baby nog leeft trouwens!
Heel herkenbaar, ik kijk er nu sinds mn dochter is geboren ook anders tegenaan. Toen zij een paar weken oud was huild ze ook wekenlang de hele straat bij elkaar, niet hielp en stond er min of meer alleen voor (destijds vriend werkte veel en vaak s' nachts). Op een nacht weer haar troosten en kreeg beelden in mn hoofd....heb het dus in mn hoofd zien gebeuren dat ik haar tegen de muur aan kwakte. Raakte helemaal in paniek en heb haar in haar bedje gelegd, durfde haar niet meer op te pakken. Ben naar beneden gegaan en heb een gat in de muur geschopt van frustratie. Mn vriend was niet bereikbaar en heb mn vader midden in de nacht gebeld. Ik kan het idee nog steeds niet aan als ik denk....wat als mn vader niet gekomen was, had ik haar dan echt wat aangedaan?? Durf hier eerlijk gezegd geen antwoord op te geven, waar ik me heel erg voor schaam, want mn meisje...echt zij is mn alles...heb nog nooit zo sterk een houden van gevoel gehad, maar opdat moment stond ik gewoon op doordraaien. Maw je doet/ kan gekke dingen doen als het je zwart voor je ogen wordt.
niet geloven Welke gek laat zijn kinderen nou alleen thuis? Wat mij betreft mogen ze die kinderen bij een gezin plaatsen die wel goed voor hun zorgen. Onvoorstelbaar zeg.
Ik begrijp je goed. Zelf heb ik dit ook gehad toen mijn meisje enkele weken oud was. Ik had last van een kraamdepressie (die niet serieus genomen werd) en ik zat er gewoonweg doorheen... Had slaapgebrek, was moe, hondsmoe...voelde me ongelukkig.. en kreeg mijn kindje niet makkelijk stil. Ik heb ook weleens toen een gedachte gehad: 'Als ik haar nu uit het raam gooi, ben ik er vanaf' Alhoewel ik het toen echt niet zou doen, het ging wel even door mijn hoofd. Ik hou zielsveel van mijn meisje...en quess what, ze slaapt nog steeds niet door en is geen makkelijk kindje. Maar dat soort gedachten heb ik nu absoluut niet! Moet er niet aan denken dat haar iets overkomt. Denk ook dat het te maken heeft met het feit dat niet iedere moeder zich zo snel verbonden voelt met haar baby.. Ik had dat gevoel pas na 3 maanden ofzo... Dat echte houden van!
Moeder en vader hadden de baby net weer opgehaalt van ouders, ze had dus wel last van postnatale depressie en kreeg er al hulp voor ze waren een weekje met z'n tweeen weggeweest en waren dus net weer met zijn 3-en thuis. Vader vond het nogal lang duren en is boven gaan kijken wat er aan de hand was op het moment dat hij in de deurpost staat gooid moeder de baby naar buiten. een auto die onder het raam geparkeert stond heeft de val "gebroken" en is toen op straat terecht gekomen, moeder is nu ook opgenomen. baby is nu 8 weken oud en zal waarschijnlijk weer 100% herstellen.
De moeder was een lieve, warme, sociale en emotioneel stabiele vrouw die nooit te beroerd was een ander te helpen en ik hou onvoorwaardelijk van haar. 10 jaar zijn wij zeer gelukkig samen geweest. Mijn vrouw en ik hebben de laatste 4 jaar hard gevochten om een kindje te krijgen (ze kon moeilijk zwanger worden). En wat waren we blij toen we erachter kwamen dat ze eindelijk zwanger was en nog veel blijer toen ze geboren was! Net als ieder ander stel dat graag een kindje wil, of eigenlijk meer nog (4 jaar proberen en 1 miskraam!). Het kan jou als lezer van dit verhaal net zo goed overkomen als ons. Ons dochtertje is een schoonheid en absoluut geen huilbaby. Laat dit een waarschuwing zijn voor iedere vrouw die de diagnose PND krijgt, pas op dat het niet doorslaat naar een psychose! De bevalling was zwaar en na de bevalling begonnen de problemen met de borstvoeding. We zijn uiteindelijk overgestapt op kunstvoeding omdat het gewoon niet meer ging. Toch begon ze door de weken heen vermoeider en vermoeider te worden totdat ze enkele dagen voor het incident depressief begon te worden en anti-depressiva voorgeschreven kreeg door de huisarts. Enkele dagen later is dit uitgemond in een ernstige psychose waarbij ze alle gevoel voor realiteit tijdelijk compleet verloren was. Het monster die onze dochter emotieloos naar buiten gooide was niet mijn lieve warme vrouw, mijn levenspartner en de liefde van mijn leven. Zij was niet de moeder die zo trots was op ons dochtertje. Zij was zich absoluut niet bewust van wat ze aan het doen was. Het is echt ONmogelijk om een psychose aan te zien komen. Als één persoon het had kunnen zien, dan ben ik het wel, ik was de 72 uur voorafgaand aan het incident van minuut tot minuut bij haar (zonder onze dochter). Tussen de depressieve momenten door was ze de lieve warme vrouw van wie ik hield. Ze had het moeilijk met haar depressieve momenten, maar ik wist haar er doorheen te trekken. Ik kon haar weer positief laten denken en overtuigen dat ze hier overheen ging komen. Ze heeft wel eens gezegd: Ik kan haar wel uit het raam gooien, maar iedere ouder van een jonge baby denkt wel eens Ik kan hem/haar wel achter het behang plakken. Als je zoveel van elkaar houd als mijn vrouw en ik dan weet je van elkaar wat je met dergelijke uitspraken bedoelt, en dan weet je gewoon dat ze dat niet werkelijk meent. En toch is het gebeurt Onbegrijpelijk voor ieder ander, voor mij en zeker voor mijn vrouw. Gelukkig was IK er bijzonder snel bij (en dus niet een buurtbewoner of zoiets, geloof de onzin in de media toch niet... Ze kloppen voor geen meter.). Ik heb het (gelukkig) niet gezien, maar ik liep nog geen 15 seconden achter mijn vrouw aan naar boven, nog 15 seconden later stond ik al in de huiskamer met mijn dochtertje en een telefoon (112) aan mijn oor. Ik heb door mijn snelle handelen haar leven kunnen redden en mijn eigen auto heeft de val enigzins gebroken. Mijn dochtertje heeft enkele kneuzingen opgelopen aan haar organen (met name haar longetjes waren zwaar gekneusd waarvoor ze twee dagen aan de beademing heeft gelegen), een ongevaarlijk bloedinkje in haar hersenen en een gebroken beentje. Ze is inmiddels 5 weken oud en maakt het momenteel bijzonder goed ze ligt er inmiddels bij alsof er niets gebeurd is (afgezien van het gips om haar beentje). Ze zal waarschijnlijk 100% herstellen zonder blijvend letsel en ze mag waarschijnlijk zeer binnenkort al naar huis. Het is echt een wonder. Ze heeft een engeltje op haar schouder. Mijn vrouw is ernstig ziek, zit nu op de juiste plaats en heeft een hele lange weg te gaan voordat ze hier overheen komt, als dat al lukt. (ik zie het somber in). Als ze ten volle gaat beseffen wat ze heeft gedaan kan ze niet met zichzelf leven, ik ken haar goed genoeg. Wat de oorzaak was zullen we wel nooit achter komen. Ik was niet alleen bijna mijn dochtertje kwijt, maar ik ben waarschijnlijk ook mijn vrouw kwijt en mijn dochtertje is haar moeder kwijt. Ik en mijn familie zijn hier kapot van, maar mijn dochtertje is er heelhuids afgekomen en we kunnen niet anders doen dan haar het allerbeste te geven. Nu en in de toekomst.