'Oogcontact in buggy voorkomt emotionele problemen' LONDEN - Kinderen die hun ouders niet aankijken als ze in de buggy zitten, lopen het risico op lange termijn emotionele problemen te ontwikkelen. Ook hun taalontwikkeling lijdt daaronder. Dat blijkt uit onderzoek van de Dundee University in Schotland, dat vrijdag naar buiten is gebracht. Kinderen die hun ouders in de buggy niet aankijken, communiceren minder. Ze lachen, brabbelen en praten minder dan kinderen die wel oogcontact met hun ouders maken. Ook vallen baby's minder vaak in slaap als ze hun ouders niet kunnen zien. Niet veilig Volgens de onderzoekers geeft dat aan dat de kindjes zich niet veilig voelen en stress hebben. "Gestreste baby's groeien op tot angstige volwassenen'', aldus een onderzoeker. Zeker 60 procent van de Britse baby's ligt niet met het gezicht naar vader of moeder. Dat aantal loopt op tot 86 procent naarmate kinderen ouder worden. (c) ANP Bron:nu.nl
Ja ja......knap dat mijn dochter dan met 1 jarige leeftijd al een woordenschat had van hier tot tokio en al snel zinnen maakte! LOL
Tja idd...mijn oudste kletste je de oren van je kop met 1 jaar (nu nog ...tot irritatie toe soms) en die zat toch echt ook in n buggy die de andere kant op keek. Nou zit t met zn emotionele niet zo goed maar goed hij heeft dan ook PDD-NOS...en ik denk niet dat dat van die buggy komt hoor
ik denk dat je eerder een gefrustreerd kind hebt als ie naar je blijft kijken. Juist omdat ze niks kunnen zien van wat er buiten allemaal gebeurt.
Was net ook op rtl4 inderdaad haha. Nou mijn meisje zit ook van me af, en ze kletst tijdens het rijden de oren van mijn hoofd, en ook op elk ander moment, dus wat dat betreft
en toch denk ik dat het wel beter is voor een kind Daarom werd ik gelijk verliefd op die wandelwagen van stokke . Ik wil als ik later met me kindje praat oog contact hebben . Het is niet gelijk zo dat alle gefrustreerde kids een verkeerde buggy hadden hoor ze zullen het wel weer hoog vd toren blazen maar toch ...... Ik ben iig voor !
Helemaal mee eens en ik ben ook voor! Het schijnt inderdaad beter te zijn. Ik heb in een ver verleden ooit pedagogiek gestudeeerd en zelfs daar is het al te sprake gekomen. Het is volgens mij zelfs niet het eerste onderzoek wat over dit onderwerp aan een universiteit is uitgevoerd. In ieder geval dat meen ik mij van mijn studie te herinneren. Zomaar onzin te roepen lijkt me iets te kort door de bocht. Gerwoon zo beredenerend kan ik me voorstellen dit ten gunste komt aan de kwaliteit van de hechtingsrelatie/ vertrouwensband tussen kind en verzorger. De hechting is toch de basis waaruit het kind andere vaardigheden ontwikkeld. Het ene kind hecht zich nu eenmaal makkelijker dan het andere kind. Vandaar dat voor het ene kind wel verschil uitmaakt en voor het andere kind weinig of niet. Het is natuurlijk te simpel gezegd "nou mijn kind kletst anders heel veel, terwijl ze vooruit kijkt". Dat is natuurlijk geen bewijs voor of tegen. Onderzoek wordt uitgevoerd in grote groepen en als je het overall beschouwd zijn er statistische significante verschillen waarneembaar in bijv. de taal en/of emotionele ontwikkeling.
Mijn dochter zit inderdaad nog steeds met haar gezicht naar mij toe, maar dat is omdat ik het zelf zo vreselijk gezellig vind.... Overigens ziet ze genoeg hoor Maar hoeveel uur per dag moet je kind wel niet in de buggy doorbrengen om van dat moment een taalachterstand op te lopen? Ik neem aan dat je kindje meer tijd uit dan in de buggy doorbrengt. Ik kan er overigens wel inkomen dat onzekere kinderen zich wel wat veiliger kunnen voelen als ze hun mama/papa zien tijdens het buggy-rijden.
Mja nou ik herinner me nog n bericht (jaren terug) over dat t juist beter was als ze niet achteruit reden...dus wat willen ze nou? Misschien moeten we de buggy's maar uitrusten met achteruit kijk spiegel dan?
Je kan je afvragen wat voor ouder iemand is, dat ze hun kind zòlang in de buggy laten zitten, dat het er verlatingsangst van krijgt
Ik ben soms een beetje te onzeker, maar aan dit soort onderzoeken zit toch wel een positief iets. Als wij iets hebben of doen volgens het onderzoek zeg ik: "oh, wat zijn we toch goede ouders." En als we iets niet hebben of doen zeg ik vaak: "tsja, die onderzoeken kloppen ook niet altijd, hoor." Dit natuurlijk niet met onderzoeken waar er drastisch iets mis kan gaan, maar met onderzoeken waarbij het niet zo'n vaart zal lopen als je het een keer doet of niet doet. Mijn favoriete onderzoek is nog steeds dat het eten van chocolade tijdens de zwangerschap goed is voor moeder en kind. Dat heeft deze moeder ook fijn heel vaak gedaan (en nee, niet TE, voordat de caffeïne onderzoeken ter sprake komen).
Nou, nu hebben ze pasgeleden onderzocht... Misselijkheid en kotsen is blijkbaar goed voor de placenta Die groeit dan beter Grote placenta is goed voor de baby, die groeit dan beter. Misselijkheid betekent voor veel zwangere vrouwen weinig of helemaal geen koffiedrinken Weinig of niet misselijk zijn is gewoon wel koffie drinken Als je weinig misselijk bent, heb je blijkbaar vaak een kleinere placenta Dus een minder hard groeiende baby. Ergo: koffie is slecht voor je kindje Ik vraag me soms echt af hoe het kan. Mensen bij bijv. universiteiten kunnen zo goed dingen onderzoeken, maar conclusies trekken daar gaat men redelijk de mist in. Lena kijkt mij nooit aan als ze in de wagen ligt, maar ligt wel constant met andere mensen te geinen. Moet ik me nu zorgen maken? :-s
Ik zou maar even snel je aanvullende verzekering nakijken valhalla, of de kosten van een kinderpsychiater wel vergoed worden