Jeetje waarom heb ik toch zo'n "moeilijk" kind Ze wou haar kleertjes niet uit (ok dan niet) Ze wou niet bij de meetlint staan (dus gegokt) Ze wou niet op de weegschaal (dan maar samen erop) Ze wou niet het brilletje op voor de ogentest (ok dan niet,dus weer terugkomen.. alsof ze dan wel wil???) maar pff wat is dat lastig zeg. Je kan praten en belonen wat je wilt maar als zij eenmaal iets in haar hoofd heeft of het niet wil dan doet ze het ook echt niet Ze vroeg of ik al met haar naar de tandarts was gweest. Nou nee maar dat komt omdat ik toch al weet dat ze niet op de stoel wilt, dat die man niet aan haar mond mag komen enz enz.. ok ze gaf de tip haar gewoon mee te nemen om haar te laten wennen ook al zit ze in een hoekje. Dat ga ik dan maar gewoon doen. Ik gaf aan dat ze slecht avondeten had en al die tips die ze gaf heb ik allang geprobeerd maar het helpt niet om haar te negeren/boos worden/belonen enz. Ze doet het gewoon NIET. Verder is ze nog helemaal niet bezig met op het potje plassen en nadat ik vertelde hoe en wat gaf die vrouw ook aan dat ze er gewoon nog niet aan toe is. Ik laat het maar even op z'n beloop. Begrijp me niet verkeerd ze is echt een heel lief zorgzaam meisje maar heeft echt een enorme koppige/pittige kant echt 2 totaal verschillende types in 1 Is dit herkenbaar en iemand nog de gouden tip
het enige wat ik kan zeggen, probeer het met humor. bijv. jij wil niet meten, oke, dan doet mamma het wel, en dan ga je bij het meetlint staan., en zeg je bijv. "zo, he, ik ben gegroeid" maar dat is jammer, nu weet ik niet hoe groot jij bent. Het is geen garantie, maar het haalt in ieder geval de stress eraf, want als ze de druk voelen, doen ze het helemaal niet meer (ik heb ook ervaring met een koppig meisje, hihi)
@bosi33: ja hier ook gedaan van te voren maar hielp niet hahaha @kikker2: ja dat werkt hier thuis ook heel goed maar daar niet helaas... en daarnaast leer je ze eigenlijk niet te luisteren haha.. soms weigert ze brood te eten en dan zeg ik: denk er om he.. niet je brood op eten hoor! en dan doet ze het juist maar eigenlijk leer ik dan het verkeerfe aan maar ja als dat werkt
@MissFlower: hier ook regelmatig zo'n onhandelbaar 'geval'. Wat bij mij nog wel eens helpt, is zelf even een stap terugdoen voordat ik iets aan mijn zoon vraag. Want vaak verwacht ik al een bepaalde reactie - namelijk dat hij gaat tegenstribbelen of simpelweg weigert - en daardoor worden mijn intonatie en non-verbale signalen al bij voorbaat anders dan als ik er zonder verwachtingen aan begin. Want ik heb al gemerkt dat kleine kinderen uiterst gevoelig zijn voor jouw humeur. Misschien kun je er iets mee. En wat anderen ook al aangeven: humor werkt vaak ook wel goed. Daan wilde wel op die hele gekke stoel van de tandarts. En toen hij eenmaal zat wilde hij ook wel even zijn 'tandjes laten tellen'. Tandartsen weten vaak ook wel hoe ze dat moeten aanpakken bij kleine kinderen. Succes met je temperamentvolle peutertje, ik wens je veel geduld (uit ervaring weet ik dat je dat hard nodig hebt)! Groetjes, Wendy
bedankt voor je tip.. heb zelf ook weleens gedacht dat het niet helpt als ik van te voren al druk ga maken.. ga eens kijken of ik daar wat aan kan doen
Ik vind het niet zo vreselijk eerlijk gezegd hoor. Hier een CB waar ze niet zo ingewikkeld doen (gelukkig maar) en de tandarts idem (dat is toch ook gewoon eng voor een klein kind). Wegen lukt nog net wel (met kleren aan), maar we hebben thuis een goede weegschaal dus dat doen we thuis wel. Meten wilde ze ook niet (ze was toen net geen 2), maar thuis is het in een spelvorm wel gelukt. Brilletje is lastig thuis, maar waarom zou een kind van 3 al zn ogen moeten testen? Om veilig in de auto te kunnen stappen? Bij Mirre wil het vaak wel helpen om van te voren te vertellen wat er gaat gebeuren, zonder drama natuurlijk. En eenmaal daar hangt het natuurlijk ook af van wie je tegenover je hebt: een ongeduldig type of iemand die gevoel heeft voor je situatie. In het laatste geval zou je kunnen proberen een spel er van te maken. Als dat allemaal niet werkt zou ik het zelf lekker laten . Maar als je perse wil dat ze dit doet eventueel lijmen met wat lekkers (maar dat zou ik vervelender vinden dan dat het niet gebeurt).
O en ik zou ook niet vragen: "Wil je even je kleren uit doen?" (dan weet ik wel wat het antwoord is van mn peuterpuber). Maar: "Kom M, we doen even je kleren uit want ..." en dan direct actie.
Omdat het met 4 jaar naar school moet en dan is het toch wel makkelijk als ze ook kunnen zien wat er op het bord staat. Dankzij een oplettende juf in de 3de klas kwamen mijn ouders er achter dat ik heel slecht zag, en dus niet 'dom' of 'lui' was in de klas maar simpel weg omdat ik het gewoon niet kon lezen. Eenmaal een bril ging er een wereld voor mij open. Hier wilde Kylian trouwens ook de bril niet op maar mocht van de arts gewoon zijn hand voor zijn oog houden. Ook ging hij in discussie met de arts want hij bleef de hond een paard noemen en de kerk een sleutel , ja sorry maar ik dacht ook dat het een sleutel was. Ze vroeg toen ook of ik niet met hem de plaatjes had geoefend, nee dus heel bewust niet want Kylian heeft een ijzersterk geheugen en kent het dan uit zijn hoofd. Groetje sAnita
hier ook zo'n lekkere puber De weegschaal is hier zo'n stoeltje. Thuis gewoon waar je op kunt staan. Ze wilde dus niet gaan zitten daar. Dus heb gezegd ze weegt 16 kilo. Maar dat wilde ze zelf zien,,,,,zucht. Dus hele heisa en voila 16 kilo. Meten wilde ze ook niet, dus ik gezegd ze is 99 cm maar ja dat geloven jullie toch niet,,,,,woehoee na t gekrijs van t wegen geloofde ze t meteen vervolgens het kamertje in, maar ze was net met de duplo aant bouwen die daar stond. Tsja,,,,denk dat jullie wel begrijpen hoe t ging. Hoop gekrijs en heel wat duplo mee naar het kamertje hihi. Daar was t uiteraard niet interessant en zeker die dokter was niet leuk. hij deed echt alsof ze achterlijk is, maar goed daar ben ik dan snel mee klaar. Ik maak ze ook nooit wijzer dan nodig. Slaapt ze goed? Ja Eet ze goed? Ja Zijn er bijzonderheden? Nee Kijk dat ze moeilijk doet met avondeten is een fase, komt ze wel overheen. Ga ik dat zeggen, wordt t opgeschreven en krijg je idd tips die je al geprobeerd hebt. Mijn dochter praat nog heel weinig. Dus daar krijg je allerlei "tips" voor. Prima, luister ik naar en wat ik kan gebruiken gebruik ik. Maar komen ze me aanmet de theorie "altijd blijven herhalen en corrigeren, tot 7 keer toe" Dan denk ik "succes" ik kan tegen haar 100keer herhalen dat ik mama ben niet papapa, maar dat maakt geen indruk. vervolgens gaan ze testen of ze wel dingen begrijpt. had ze uiteraard geen zin in. Zeker niet als die man vraagt op een ongeinteresseerd toontje "zeg eens wat op dit plaatje staat" Ze draait zich om hihi. Ik vraag"kijk eens!! Wat staat hier in het boekje?" en ze noemt alles op. Die mensen daar zijn vreemden voor onze kids en zeker op deze leeftijd zijn ze nog eenkenning, dus ik vind t fijn en ook wel logisch dat ze niet alles willen wat een vreemde van hun verwacht en vraagt verheug me al op t volgende consult haha
Klinkt als gewoon 3 Dylan wilde ook helemaal niks bij zijn laatste cb bezoek. Maar ach, hij is ook geen aapje wat kunstjes opvoerd.
zoals al eerder gezegd, leeftijd!!! hier ook een boef van ruim 2 en een half, tot een maand of drie geleden nog geen last van de peuterpubertijd, en alsof er snacht een knop is omgegaan, voila de pubertijd!! echt, niet meer in de wagen willen, zin doordrijven blablabla, idd ook niet willen wegen en meten, niet in de autostoel willen. het maakt niet uit, vaak is het antwoord nee. met als gevolg stampen dreinen en huilen. tja we doen er weinig aan, duidelijk heid geven en prijzen bij goed gedrag en dan maar hopen dat het snel overgaat, hoewel ze vaak ook zooooo lief zijn!! succes joyce
Hahaha... zo was Thijmen ook de laatste keer bij het CB: -hij wilde niet voor het meetlint dus moest ie in de bak om te meten - hij wilde niet op de weegschaal staan en met veel pijn en moeite wilde hij wel op de babyweegschaal zitten... - hij wilde niet uitkleden (heb hem maar gewoon uitgekleed) - hij wilde bij de arts niets zeggen, terwijl ze eigenlijk wilde horen hoe goed hij kon praten... hij mocht gelukkig aanwijzen wat zij zei, maar dat deed hij dan met mijn vinger. En toen we klaar waren.... wilde hij snel snel aankleden want hij wilde met de autootjes spelen en toen kletste hij de oren van mijn hoofd