Wij zijn steeds meer aan het opwarmen van het idee om gewoon al compleet te zijn als gezin. Er is geen hele sterke wens voor een tweede. We hebben een dochter die slecht slaapt en waar wel dolgraag onze volle aandacht aan geven. We hebben beperkte woonruimte en zien dat niet snel veranderen. Mijn man wil een opleiding doen als ze op school zit en dan gaan werken (hij is thuisblijfpapa) en ik wil gewoon lekker verder fulltime werken en dan buiten werktijd alle tijd voor mijn dochter hebben. Het klinkt steeds aantrekkelijker maar ook wel een vreemd idee dat de hele periode zwangerschap en baby's al is afgesloten voor ons, dat ik dat nooit meer terugkrijg. Ik ben midden 20 nu. Ik voel zeker de ruimte om later van gedachten te veranderen maar ervaar ook een soort rust dat ik (voorlopig in ieder geval) geen baby meer zal hebben. Meer mama's hier die bewust op een kind houden? Waarom heb je die keuze gemaakt en hoe ervaar je dat?
Je moet vooral doen waar jullie je samen goed bij voelen! Wat een ander er van vind is niet belangrijk. Als je midden 20 bent is de keus toch helemaal prima en misschien denk je over 7 jaar er nog anders over en kan dat ook okee zijn. Doe wat goed voelt!
Wij kiezen bewust voor 1. Ik ben zelf licht autistisch. Heb een zus waar ik nooit wat aan heb gehad. En mijn man is enig kind en heeft nooit wat gemist. Daarbij willen we niet het gevoel hebben alles op een goudschaaltje te moeten leggen. Hebben we een eigen bedrijf. En zo stapelen bij ons de redenen alleen maar verder op om de keuze te maken voor 1. Bijvoorbeeld ook de ellende die we al meegemaakt hebben om überhaupt een kind te krijgen. Hopelijk heb ik nu een goede zwangerschap en kunnen we in januari de ellende van zwanger worden en zijn afsluiten en aan het volgende hoofdstuk beginnen. Genieten van de ons kind.
Wij zijn ook compleet met 1 dochter. Dat is me nogal een handenbindertje en een karaktertje zeg maar. Ik trek het echt niet nog 1 erbij. Hoewel ik soms denk nu: had ik er maar snel nog 1 achteraan gekregen, dan hadden ze nog wat aan elkaar, ipv dat wij dr zoveel moeten enterntainen. Maar ben bijna 40 en moet er niet meer aan denken nog een keer zwanger.
Wij houden het bewust bij 1 kind. Gewoon omdat we het nu heel erg fijn hebben met zijn drieën. Zoals ik niet goed kon uitleggen waarom ik graag een kind wilde (een oergevoel ofzo), kan ik nu ook niet goed uitleggen waarom ik het helemaal goed vind zo. We zijn voor nu gewoon compleet. Het is dus niet zo dat ik een heel moeilijke zwangerschap had (ja bekkeninstabiliteit, maar dat was te overzien). Ook geen traumatische bevalling en onze dochter was ook geen moeilijke baby. Het is dus echt gevoel dat we compleet zijn nu. Zeg nooit nooit natuurlijk. Wie weet verandert dat nog als ze naar school gaat bijvoorbeeld. Ik merk wel dat ik me toch al snel ga verdedigen. Dus ga proberen uit te leggen waarom we het 'maar' bij 1 houden. Want dit zou zielig zijn etc. Terwijl de verklaring dat we compleet zijn zo echt voldoende zou moeten zijn. Helaas voelt dat niet altijd zo. Maar ja, dat is met alles eigenlijk als je afwijkt van het gemiddelde .
Ik denk dat alleen jullie zelf daar een keuze in kunnen maken. Je bent nog jong en hebt wat dat betreft alle ruimte. Hier niet een doelgerichte wens, vonden het ook prima als dochter de enige bleef en de babykamer is na de zvmk van afgelopen december verbouwd tot werkruimte, papieren voor een knippie waren al in huis aangezien ik na mn 36e niet meer zwanger wilde worden. Mijn lijf vindt t niet zo denderend. Idee van dochter naar school, zelf weer een studie of certificeringen oppakken, weer wat vrijer met een zelfstandiger kind (dametje hier is ook een 4 handen vol geval met spooknachten sinds +- 1.5 jaar) die je ook lekker een keer bij oma kon laten logeren omdat ze oud genoeg wordt dat ze snapt dat ze niet alles als speelgoed moet zien (dat duurt nog even). Gewoon weer een beetje "normaal" je eigen dingen ipv hoofdzakelijk "mama". Ik keek er inmiddels wel naar uit hoor! Samen knutselen wat steeds beter gaat nu ze ouder wordt enzo. Heerlijk als ze wat groter zijn! Zeker een studie oppakken oid gaat echt VEEL makkelijker als je wat jonger bent,ik vind t super gaaf om te leren en leer nog redelijk makkelijk gelukkig maar het kost me echt wel meer moeite dan 10 jaar geleden plus carriere technisch haal ik er niet hetzelfde uit als iemand die jonger is. Bij mij wordt t meer "geacht onderdeel te zijn" terwijl bij de jongeren het als een "groei" wordt gezien. Beetje leeftijdsdiscriminatie is t wel, mja zo zuur ben ik dan ook weer niet. Dingen als "zo alleen als ze enigskind zijn", "verwend", "kunnen niet delen" of "als ons wat gebeurd hebben ze nog een broer of zus om mee te delen" uit eigen ervaring kan ik melden dat dat geen reden hoeft te zijn want die argumenten houden niet echt stand in de praktijk. Veelal heb je meer aan goede vrienden dan aan familieleden, maar dat kan een beperking zijn binnen mijn ervaring en van mijn omgeving. Mja hahaha...zie banner...verrassing!!! Sinds de zvmk van december 1 gezellig avondje dus mikken was t ook niet. Technisch nog 35 met zwanger worden. (kwam er 2 dagen na mn 36e verjaardag achter...) Maar hoe t ook zei of loopt, die knip gaat er in. Had verdorie nog mazzel dat ik eerst testte (en dat dat kon! ) en t weekend erna pas ingepland had de baby zooi van zolder op te ruimen richting kringloop/stort/marktplaats. Guppie is welkom hoor, maar schrok me wel ff de schompes. Was net zo ingesteld op "dit was t dan!" en vond t eigenlijk wel prima ook. Mja geloof dat ik dat guppy 2 maar niet zal vertellen.
Je moet doen wat voor jou goed voelt. Mijn oudste is geboren toen ik 22 was en heel lang vonden we het wel goed zo, ofja vooral ik. Mijn man wilde wel een 2e, maar ik vond het wel goed zo. Vanaf m’n 30e begon het toch wel te kriebelen en hebben we de knoop doorgehakt en zijn voor een 2e gegaan. Er zit ruim 8 jaar leeftijdsverschil tussen, maar ik vind het heerlijk zo.
Herken ik me erg in! Ik voel geen heel heftige 'nee' tegen een tweede kind (mijn man overigens wel) maar ook geen enthousiaste 'ja'. En ik vind wel dat elk kind een overtuigde 'ja' verdiend voor we eraan beginnen (tenzij het ongepland is ofc), want dat gevoel hadden we beide ook bij de eerste en ik ga geen nieuwe mensen op de wereld zetten alleen omdat mijn dochter dan grote zus kan worden. Ik ben zelf ook enigskind en heb niet echt het gevoel van missen, maar moet wel zeggen dat ik het fijn vind dat mijn man uit een groot gezin komt zodat ik alsnog tante ben vanuit die kant
Een vriendin van mij heeft 2 jongens (was ook jong moeder) , toen de jongste 11 was begon het opeens te kriebelen en is er nog een meisje achteraan gekomen. Zij vond het ook echt helemaal oke. De jongens al wat ouder, konden s’ochtends gewoon hun ding doen, zelf naar school en zo. Alles heeft z’n voor en nadelen .
Ik heb ook een kind en vind het prima zo. Had er wel altijd graag twee gewild. Toen mijn zoon 1 was gingen zijn vader en ik uit elkaar. Ik ben weer een nieuwe man tegen gekomen, hij heeft al oudere kinderen, zijn het huis uit. Zijn samen nog even voor een kind gegaan maar dat lukte niet. Nu vinden we het prima zo. Zoon is hier 4 dagen en 3 bij zijn vader. Dus ook veel tijd met zn tweetjes en alle aandacht voor zoon als hij weer thuis is. Zou nu niet anders meer willen. Soms voel ik me wel schuldig tegenover zoon dat hij geen broertje of zusje heeft. Maar hoor genoeg mensen die enigs kind zijn en dat nooit als vervelend hebben ervaren.
Beetje off topic: ze hadden elkaar ook de tent uit kunnen vechten . Het is echt niet altijd 'beter' of 'leuker' om een broertje/zusje te hebben, soms matchen kinderen echt niet met elkaar...
Dat is waar. Hoor ik as we speak bij de buren wel weer En mijn zus en ik konden als tieners en jonge twintigers echt niet samen. Dat is wel wat beter geworden toen we allebei op onszelf gingen wonen.
Wij hebben bewust 1 biologisch kind. Maar we hebben ook een geadopteerd kind en een pleegkind. Ook bewust, Wij wilde met de extra tijd en liefde die we hadden liever iets doen voor kinderen die al op de wereld zijn maar het niet goed hebben dan nog een biologisch kind op de wereld zetten.