Hallo dames! Ik heb even het gevoel dat alles een beetje veel wordt en ik wil het even van me afschrijven. Ik vraag me af of mijn gevoel herkenbaar is voor andere nieuwe moeders of dat het in ieder geval een terecht gevoel is. Sinds drie maanden hebben we een geweldige zoon. Hij is echt een voorbeeldig kind. Hij heeft een redelijk goed dagritme, drinkt goed, groeit goed, is bijna altijd blij en hij slaapt 's nachts door. Hij heeft natuurlijk ook wel eens een mindere dag maar dat hoort erbij en die zijn echt in de minderheid. Nu de mindere dingen die er spelen. Met mijn man gaat het niet heel geweldig. Hij zit duidelijk niet lekker in zijn vel en is best vaak chagrijnig. Op zijn werk loopt het niet lekker, binnen de organisatie waar hij werkt maar zelf heeft hij ook het idee dat hij niet op de juiste plek zit. Hij is ook op zoek naar ander werk maar dat heeft wat tijd nodig. Geduld is alleen niet zijn sterkste kant. Naast zijn baan heeft hij een eigen bedrijf in een branche waar hij graag in verder wil. Hij heeft alleen nog niet genoeg werk om te stoppen bij zijn baas. In dit werk kan hij zijn ei wel lekker kwijt maar er staat tegenover dat hij niet veel thuis is, wat hij erg jammer vindt. Daarnaast gaat het bij hem thuis (zijn ouders) niet goed. Zijn moeder heeft een progressieve ziekte die tia's en herseninfarcten veroorzaakt. Hoewel ze nog geen grote klachten heeft zien we wel dat ze langzaam achteruit gaat, zowel geestelijk als lichamelijk. Mijn man heeft deze ziekte ook (daarom hebben we onze zoon via IVF met PGD gekregen) maar het is een ziekte die op middelbare leeftijd begint dus hij heeft geen klachten. De ziekte komt in verschillende vormen en mijn schoonmoeder heeft tot nu toe een milde vorm (dit is niet te voorspellen of te onderzoeken). Ze is echt ziek maar heeft ook de neiging tot overdrijven en aandacht trekken (het ene moment strompelt ze met een wandelstok, vijf minuten rent ze de trap op om iets voor haar kleinzoon te halen). Ook mijn man heeft dit door maar hij vindt het toch zwaar om haar zo te zien, mede omdat hem misschien hetzelfde lot te wachten staat. Zijn tante heeft een zware vorm en dat doet helemaal pijn om te zien. Mijn man komt altijd verdrietig van zijn ouderlijk huis vandaan, wat mij dan weer verdrietig maakt. Ook met mijn ouders gaat het niet echt goed. Zij hebben een paar jaar geleden bij een auto-ongeluk hun zoon (mijn broer) verloren en hebben daar (natuurlijk) nog erg veel verdriet van, en ik ook. Mijn vader heeft AOW maar heeft zijn eigen zaak ernaast gehouden. Veel werk heeft hij op het moment niet en met veel vrienden hebben ze het contact verloren dus ze zitten veel alleen. Aan mijn zus en mij wordt (waarschijnlijk onbewust) erg getrokken. Ze zijn dol op hun kleinkinderen en willen hen vaak zien. We moeten dus vooral vaak langskomen. Ik voel me daartoe ook min of meer verplicht vanwege hun situatie. Echter is het bij hen niet echt gezellig, vooral niet als de kinderen van mijn zus er zijn. Echt schatten van kinderen maar erg druk en losjes opgevoed. Mijn vader kan daar niet goed tegen en moppert veel op hen. Mijn moeder stopt ze alleen maar vol met snoep. Met vaderdag vloekte mijn vader tegen de jongste waar ik hem op aan sprak. Ik vond dat hij niet moest vloeken waar kinderen bij zijn. Hierop kreeg ik de volle laag dat ik niet genoeg kwam en vroeger altijd dingen over de opvoeding van mijn zus zei maar dat ik nu dezelfde kant op ging. Daarmee bedoelde hij vooral dat wij ons aanpassen aan het ritme van onze zoon. Hij slaapt totaal niet in een onbekende omgeving en raakt door veel prikkels van slag (als we zijn ritme volgen is hij zoals hierboven een geweldig makkelijk kind). Ik heb ook het gevoel dat behalve mijn man niemand echt luistert als ik vertel hoe onze zoon is op een ander en hoe wij daarmee omgaan. Mijn zus was ook erg strikt in deze dingen en daar heb ik toen wel eens wat van gezegd als ze weer eens niet kwam of maar heel kort bleef. Nu ik zelf in dezelfde situatie zit heb ik ook toegegeven dat ik toen fout zat maar dat krijg ik dus door mijn vader onder mijn neus gewreven. Als ik dus naar hen (en trouwens ook naar mijn schoonouders) ga en onze zoon is daardoor oververmoeid en van slag heb ik echt het gevoel dat ik hem tekort doe. Maar als ik niet ga of maar heel kort blijf heb ik het gevoel dat ik mijn (schoon)ouders te kort doe. Beide gezinnen hebben zoveel verdriet dat ik wel snap dat ze ons en de kinderen graag zien zodat er nog wat is om naar uit te kijken. Ik zit alleen steeds met een dubbel gevoel. Wat goed is voor mijn (schoon)ouders lijkt niet goed voor onze zoon en andersom. Ik kom steeds met een rotgevoel en een oververmoeide zoon terug van de bezoekjes en ook mijn man heeft er last van. Er wordt voor mijn gevoel dus aan alle kanten aan me getrokken. Zowel mijn man als mijn (schoon)ouders hebben steun en aandacht nodig maar ik wil het ook goed doen voor mijn zoon. Het wordt me op dit moment dus allemaal een beetje veel en het maakt me verdrietig. Mijn man is echt gek op onze zoon maar sinds zijn geboorte is hij erg emotioneel, vooral met het oog op zijn eigen toekomst, en daar kan ik eerlijk gezegd ook niet zo goed tegen en ook dat maakt me ontzettend verdrietig. Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt. Alvast bedankt voor het lezen!
Ik heb geen idee wat ik je kan aanraden, maar wil je gewoon graag even knuffelen. Soms, zoals nu, lees ik zo'n verhaal en dan zou ik zo graag even door een beeldscherm kunnen stappen om echt even naar je te kunnen luisteren en troosten. Helaas werkt het nog niet zo. Wat een lastige situatie. Zeker nu jullie sowieso nog aan je nieuwe rol en leven aan het wennen zijn. Veel meer dan je sterkte wensen, weet ik helaas even niet te verzinnen.
Klinkt inderdaad erg zwaar. Pas een kind is sowieso aanpassen, en dan met al dat getrek... Kan je niet vaker je (schoon) ouders bij jullie uitnodigen? Dan zijn zij er eens uit, maar kan je zoontje toch slapen in een vertrouwde omgeving.
Dank je Femkes, wat lief. Knuffel geaccepteerd. 😊 Gelukkig is onze relatie sterk en goed en ook de band met mijn ouders en zus is doorgaans goed. Praten met mijn ouders over dit soort dingen werkt alleen niet echt omdat het dan al heel snel over hun verdriet en problemen gaat. Met mijn man heb ik het wel besproken en gezegd dat ik het een rotsituatie vind. Hij vindt dat ook. Wat vooral erg pijnlijk is, is dat als hij een zware vorm van de ziekte heeft hij nog zo'n twintig goede jaren heeft (hij is 33). Dat lijkt lang maar de tijd gaat snel. Van die tijd samen willen we natuurlijk het beste maken en zoveel mogelijk genieten. Helaas werkt het niet altijd zo. Wow, nu klink ik wel heel triest. Ik ben normaal een heel vrolijk en positief persoon maar ik zit er even doorheen.
Dat is best een goed idee. We hebben nu een periode van verjaardagen en verplichtingen achter de rug waardoor we vaker naar hen toe moesten. Waarschijnlijk speelt het daarom nu erger. Vandaag ook een verjaardag gehad met al het gedoe van dien. Bedankt voor de tip.
Hoi ik heb even zo snel geen tips en helaas geen tijd om er lang over nadenken maar wil je wel even een digitale knuffel geven. Ik snap heel goed dat het een heel lastige situatie is en heel begrijpelijk dat je je er rot door voelt. Heel veel sterkte!
Pfffff, wat een zware last. Voor jou, je man, je ouders en schoonouders. Iedereen heeft zware bagage, knap dat jullie nog goed contact met elkaar hoiden en elkaar regelmatig zien. Is je man geen begeleiding aangeboden toen hij de diagnose kreeg? Het lijkt mij enorm zwaar met zo'n zwaard van Damocles boven je hoofd. Dat is denk ik wat op dit moment het meest speelt bij hem, het besef dat hij ziek gaat worden en zijn kind daarmee gaat belasten. Net zoals hij een gigantisch schuldgevoel gehad zou hebben als hij de ziekte niet zou hebben en familieleden wel zag lijden. Het is geen schande als hij daar wat begeleiding nodig bij zou hebben. Je kunt het lot van je ouders en schoonouders niet op je schouders nemen, je doet het zo te lezen geweldig. En vergeet niet: you just had a baby. | Where My Heart Resides Dikke knuffel!
Bedankt voor de lieve reacties. Gitta, je hebt het helemaal bij het rechte eind. Er is mijn man wel begeleiding aangeboden en er is een maatschappelijk werkster bij ons geweest. Dat was echter geen succes. Toen wij vertelden dat we voor ivf met embryoselectie wilden gaan om te voorkomen dat eventuele kinderen de ziekte zouden erven zei ze dat we beter gewoon zwanger konden worden om het met 11 weken te testen. Als de baby de ziekte had konden we de zwangerschap afbreken. Ik was daar zo overstuur door! Ze is nooit meer terug geweest. Gelukkig hebben we het op onze manier gedaan en hebben we nu een prachtige gezonde zoon. Mijn man is ook een keer naar een psycholoog geweest maar dat was zijn ding niet. Gelukkig heeft hij een paar vrienden waar hij goed mee kan praten. Verder gaat het gelukkig nu wel weer een stuk beter. De situatie is natuurlijk nog steeds zoals hij is maar ik zie het weer wat positiever. Het opschrijven wat er allemaal speelde waardoor ik me zo voelde heeft wel geholpen om het weer even op een rijtje te zetten. Ik heb weer overzicht. Afgelopen maandag heb ik mijn man verrast met een barbecue voor ons tweetjes en een flesje rosé. Fijne avond gehad, zo op een doordeweekse maandag. 😊 Van die kleine dingen moeten we het toch hebben.
Fijn dat je weer een lichtpuntje ziet. Je mag ook echt voor jezelf en je kindje zorgen, hoor, dat hele strakke van op tijd slapen is een niet zo heel erg lange periode. Na een maand of negen zitten beel kindjes op twee slaapjes en kun je dus prima een wat langer bezoekje om de slaapjes heen plannen. Ik heb het hier al vaker gezegd: maatschappelijk werksters zijn leuk voor praktische problemen, de zwaardere gevallen zijn voor de psycholoog en/of psychiater. En daarmee bedoel ik niet psychisch gestoord natuurlijk, maar een zware belasting. Daar zijn speciale medisch psychologen voor, die als het goed is de impact op je hele leven veel beter kunnen inschatten. Maar als het niets voor je man is, houdt dat voorlopig op. Ik had die vrouw er ook héél snel uitgebonjourd trouwens, wat een geschifte opmerking. Blijf hier maar lekker spuien als je daar behoefte aan hebt, het is nu gewoon even bij vlagen heel moeilijk. Nogmaaals sterkte en plezier op de momenten dat je het wel kunt voelen!
Misschien ben ik daar keihard in hoor, maar kind staat op 1. Als kind compleet oververmoeid thuis komt, dan ben je er gewoon veel te lang geweest. Als ze jullie graag willen zien, dan kunnen ze ook jullie kant op komen. Hij wordt vanzelf groter en dan heb je weer meer ruimte om alle kanten op te rijden.
Ik zie dit berichtje nu pas, maar gezien de aard van het bericht neem ik aan dat het nog wel actueel is. Ik wilde graag reageren, omdat ik hier zo duidelijk iets zie dat volgens mij heel veel vrouwen "fout" doen en dan bedoel ik natuurlijk het iedereen naar de zin willen maken en iedereen willen helpen. Anderen helpen en het naar de zin willen maken is uiteraard een hele wenselijke, positieve eigenschap, waar je trots op mag zijn, alleen nu even niet . Als je net mama bent of sowieso als je mama bent en goochelt met je work-life balans of met je hectische leven met een of meer kinderen, moet je gewoon eerst aan je gezinnetje denken. Punt. Als je daarna nog positieve energie over hebt kun je deze steken in anderen, maar jouw voornaamste taak is nu gewoon lekker in je vel zitten en een fijne mama voor je kindje kunnen zijn. Als dit betekent dat anderen (je vader, schoonmoeder, etc.) boos op je zouden worden, so be it. Voel je niet schuldig en leef deze jaren gewoon voor je gezin en je kindje en zie dit als je doel. Wanneer het opvoeden straks echt gaat beginnen, ga je merken dat het zoveel uitmaakt of jij lekker in je vel zit of niet. Het effect op je kindje is echt heel groot! Daarom nu even alleen jij en je gezin, alle andere komen op de tweede plaats! Ik denk dat als iedereen dit zou doen we er op de lange termijn allemaal van zouden profiteren. (let wel, ik bedoel natuurlijk niet dat je hulpbehoevende aan hun lot moet overlaten, alleen dat je je niet zo snel schuldig moet voelen als het je een paar jaar niet lukt om moeder Theresa te spelen voor je gehele (extended) familie ).