Ik wil even spuien over mijn schoonfamilie en vragen wat jullie zouden doen. Zo heb ik een aan de ene kant een schoonmoeder die alles voor haar kleinkinderen zou doen waar ik ook erg blij mee ben maar aan de andere kant kan ze soms van die rare opmerkingen maken. Zo zocht mijn schoonvader eens iets om op marktplaats te zetten zegt ze doodleuk dat ik ook wel op marktplaats gezet kon worden. Ook zei ze een keer tegen mijn vriend dat als hij ooit zou gaan trouwen en zijn broer Ra (met wie mijn schoonouders ruzie hebben) als getuige zou vragen dat ze hem dan nooit meer wilde zien. Ik vond het heel erg maar ik had zo`n black out daardoor dat ik niet wist wat ik moest zeggen. Afgelopen week moest mijn dochter huilen omdat we naar beneden gingen om daar te spelen ipv boven. Zegt mijn schoonmoeder: Doet je moeder weer niet lief tegen je. Dus ik zeg: Ik kan haar niet altijd tevreden houden dat zal jij vroeger ook wel gehad hebben. Zegt ze heel pinnig: Ik was altijd een goede moeder. Ik vind het lastig om hiermee om te gaan. Over het algemeen doet ze altijd wel oke maar soms heeft ze van zulke gekke momenten. Ze begrijpt me vaak verkeerd en ws andersom soms ook waardoor er irritaties komen. Bij mijn schoonouders en schoonzus D ligt ook altijd alles aan een ander maar als je er wat van zegt dan houden ze voet bij stuk. Zo heb ik ook wel eens mijn schoonzus ergens op aangesproken op een nette manier maar ze voelde zich enorm aangevallen. zelfs mijn vriend was er boos over. helaas zegt hij verder over hun gedrag dat ze nou eenmaal zo zijn en dat ik het maar moet accepteren. Hou er maar zoveel mogelijk afstand van maar ik vind het lastig om mij er niets van aan te trekken. Heeft iemand tips?
Geen tips helaas maar ik weet precies hoe je je voelt En VL. Zegt ook van zo is t nu eenmaal wen er maar aan
Persoonlijk beledigd worden zou ik niet accepteren....en ook niet 'kwaad spreken over mama" via je je dochter....dat zou hier echt not done zijn... Dat ze opmerkingen maakt als jij kan op marktplaats hangt af van de context, maar als het werkelijk beledigend bedoeld zou zijn zou ik hier zeker wat van zeggen...en als ik het niet zou doen, dan mijn man wel...we zijn samen 1 en pikken het niet als ouders of schoonouders 1 van ons beledigd....we nemen het altijd voor elkaar op! Ik zou in eerste instantie ook met je vriend gaan praten en uitleggen hoe het op jouw over komt en hoe dat voelt...en daarbij benoemen dat je niet accepteert dat er op deze manier tegen je dochter wordt gesproken over jouw....jij bent haar moeder!
Ik herken het heel erg, ik denk dat mijn schoonmoeder nog een tikkeltje erger is. Ik heb er wat van geprobeerd te zeggen, maar dat hielp niet, man heeft het ook geprobeerd, zelfs ruzie over gehad, maar hielp niets. Ik heb besloten haar alleen nog maar op verjaardagen van de kids te willen zien en verder niet. Man gaat nog wel eens op bezoek met de kids daar.
Volledig mee eens. Vooral dat ze via je dochter praat tegen jou, ze moet haar daar echt buiten laten vind ik. Mijn schoonmoeder is ook niet de leukste hoor, ik ben gewoon een nummer Zij kan doodleuk vragen hoe het gaat op mijn werk (dit is al een uitzondering) en vervolgens kletst ze meteen met een veel interessanter gesprekje mee. Ik ben al bijna 15 jaar samen met mijn man en ze kent me nog steeds niet, maar goed haar eigen kind kent ze ook niet zo best valt me steeds meer op
Dit dus. Helemaal mee eens. En laat je niet gek maken door je schoonouders he. Geniet lekker van je gezin! Je krijgt ze er helaas nou eenmaal bij en wat je toekomstige bruiloft betreft, dat is *jullie* dag en als hun ego te groot is om dat te accepteren, dan zou ik persoonlijk hebben gezegd, dan kom je maar niet... Succes meid, kan me heel goed voorstellen dat het geen leuke situatie is hoor.
Ik heb ook geen geweldige schoonouders. Ik voldoe ook niet aan het plaatje van perferkte schoondochter. Ze hebben maar 1 zoon, werken samen in het bedrijf, kunnen hem maar moeilijk loslaten. Ze zijn dol op hun kleindochters en voor mijn kinderen houd ik mijn mond. Ook heb ik van mijn ouders geleerd om respect te tonen naar mijn schoonouders als ik bij hen ben. Ook toen ik een bak stront over me heen kreeg na 22 jaar, alle frustratie van de jaren kwamen er uit. Het is hun probleem en ik neem het niet meer persoonlijk. Het gaat nu goed totdat er weer een moment van spanning komt want dat is zo. Ik werk ook in het bedrijf en dan is dat niet altijd gemakkelijk. Het is wel fijn dat mijn man achter mij staat en dat is voor hun niet zo fijn. Ik snap niet dat er een kant gekozen moet worden maar ja. Ik ben al 41 jaar en dan wordt je rustiger, bekijk het niet zwart-wit en accepteer hun tekortkomingen en andersom (ik ben ook niet perfekt). Veranderen kunnen ze niet. Ik ga altijd spuien bij mijn ouders, dat helpt. Het zakt na een tijdje. Succes in het zoeken van een evenwicht.
Schoonfamilie blijft altijd schoonfamilie Daarmee bedoel ik dat ze altijd net iets anders zullen zijn/blijven dan dat jij bent. Ik voel me vaak ook meer op mijn gemak bij mijn eigen ouders omdat ik bij mijn schoonouders soms het idee heb dat ik net als hun moet zijn om er bij te horen en nooit buiten dat plaatje mag vallen zeg maar. Gelukkig hebben we (nog) geen ruzies gehad ofzo maar wel eens dingen meegemaakt die ik echt niet leuk vond en waar ik me rot over voelde. Als ik bijv. ergens niet mee mee doe omdat ik er niet goed in ben of geen tijd heb of noem maar op dan wordt er wel over je gepraat zeg maar. Alsof je niks leuk vindt en saai bent als je een keer niet mee doet. Ze zullen dat niet recht in je gezicht zeggen maar je ziet het aan de blik in hun ogen of je hoort het achteraf van iemand. Ik merk wel dat mannen het niet fijn vinden als je iets 'negatiefs' zegt over zijn familie. Mijn man wordt dan kortaf en gaat er niet zo erg op in. Ik probeer niet te lang boos te blijven als er iets is voorgevallen bij mijn schoonouders maar me er overheen te zetten. Soms is het erg gezellig hoor, maar het blijft een feit dat ik niet écht één van hen ben.
Herkenbaar, vooral het elkaar compleet verkeerd begrijpen. Gebeurt hier ook regelmatig. Bijv. ik geef aan graag in de buurt van mijn ouders te willen gaan wonen. Krijg ik gelijk van alles over mij heen of mijn vriend dat wel wil en dat mijn ouders ook niet het eeuwige leven hebben enz. Vervolgens wordt de conclusie door hen getrokken dat ik onwennig ben van mijn moeder. Euhhhhh??? Zelf houd ik dan wijselijk mijn mond, maar eigenlijk wil ik dan gewoon zeggen dat ik het fijn vind dat mijn moeder op onze kleine past en dat het daarom is. Dat vind ik dan weer kwetsend voor hun, dus zeg ik het niet. We wonen nu in hetzelfde dorp als so. Er is nogal wat gedonder geweest en ze zijn vaak over mijn grens heen gegaan, maar hier mag niets van gezegd worden. Ik kom er alleen met de verjaardagen. Het zijn op zich geen rare mensen, alleen het klikt totaal niet. Ik begrijp wel wat zij bedoelen en dat het er onhandig uitkomt, alleen mijn limiet om dat iedere keer maar weer te incasseren, relativeren en accepteren is jaren geleden al overschreden. Mij begrijpen ze niet en volgens mij vinden ze mij ook maar een vreemde vogel. Het zij zo. Ik laat merken wanneer mij iets te ver gaat, maar zoek niet steeds de confrontatie op. Je kunt duidelijk en kordaat zijn dat je er niet van gediend bent om via je dochter afgeschilderd te worden als slechte moeder. En dat je liever hebt dat ze dan haar mond dicht houdt. Of probeer het via een scherp grapje te doen. Minder direct, maar wel dat ze het even voelen. Sterkte ermee.
Je sm is z'n goede moeder maar heeft geen contact met haar eigen zoon?!??. Als het aan haar zoon 'ligt', die heeft zij toch opgevoed.. Heeft ze toch echt iets verkeerds gedaan.. Hier heb ik dat met mijn schoonvader, gelukkig zie ik die hooguit 2x per jaar..( en zelfs dat is teveel ) hij doet geen moeite voor ons, wij niet meer voor hem.