Soms vraag ik me echt af waarom ik zo moet knokken voor wat tijd met het gezin en ruimte voor mezelf. Mijn man is enigskind en dat merk je aan alles. En ook zijn karakter werkt niet altijd mee. Voor er kinderen kwamen was het niet zo erg dat hij zichzelf als uitgangspunt neemt voor alles wat hij doet. Maar nu er kinderen zijn, breekt het me regelmatig op. Goede gesprekken volgen dan, en het gaat een paar weken goed. Maar nu heeft hij het wel heel bond gemaakt. Ik werk in de zorg, met veel avonddiensten. Mijn vaste vrije avond wordt in beslag genomen door de voetbaltraining van mijn man. Onze vrije zondag die we maar om de week hebben (want ik werk ook in het weekend), wordt niet als gezin doorgebracht want meneer moet voetballen (zo hebben we al eens een doop gemist, verjaardagen etc). Tuurlijk kan ik alleen gaan, maar met 2 kindjes is het een hoop geregel. Omdat ik het heel zwaar vind om 's morgens om 6 uur op te staan, het huishouden te draaien, de kindjes te verzorgen, en dan om 14 uur nog eens te beginnen met werken, ben ik op zoek gegaan naar een regelmatige baan. En gevonden. En wat denk je? Heeft mijn man op de voetbal aangegeven vaker te komen traien, en iedere wedstrijd te kunnen spelen. Daar gaat mijn vrije tijd!!!!! Ben zo boos, en teleurgesteld. Ik neem een andere baan om mijn gezin "te redden" en wat rust te krijgen. Wordt het me weer ontnomen! Ook kon er nog geen bloemetje of zo van af, toen ik was aangenomen. Als eerste werden er plannen gemaakt voor de nu vrije zondagen van mijn man. En dan klaagt hij ook nog als ik om half 10 in bed lig, en de passie is verdwenen? Tja, zou niet kunnen bedenken waar dat aan kan liggen. Een lang verhaal, maar ik moest het echt even van me af schrijven.
Tjee vervelend zeg. Ik vind tijd met elkaar ook altijd erg belangrijk. De kids, het huishouden...het slokt al zoveel op! Kan me voorstellen dat je hier enorm van baalt. Helaas geen tips....
nou ik kan me je boosheid goed voorstellen, ik herken het wel een beetje en ook dat het na een goed gesprek een paar weken goed gaat en dan weer langzaam allemaal om hem gaat draaien. (in ons geval is dat ivm eigen zaak en dan elk weekend willen stappen omdat hij 80 uur per week werkt en dat nodig heeft). eigenlijk zou jij eens plannen moeten maken voor de vrije avonden die je nu hebt, heerlijk gaan sporten of eens met vriendinnen wat drinken. wanneer ga je beginnen met je nieuwe baan? ik zou zeggen, gelijk volplannen die vrije uren sterkte, het is niet makkelijk als je voor je gevoel steeds moet vechten omdat jij er ook nog bent.
Ik zou hem dit stuk laten lezen. En als hij dan nog niet meer om jullie denkt, weigeren om nog langer zijn was te doen etc. Oh en aankondigen dat je op zijn voetbalavond lekker naar de sauna gaat met vriendinnen. Issie nou helemaal :x
ik denk niet dat het zozeer in het enigst kind zijn zit(ben ik ook) maar in de opvoeding..ik zelf sta altijd voor andere klaar.. maar sommige kinderen worden eenmaal best verwend in de zin van geen rekening houden met anderen.. zou hier toch samen eens voor gaan zitten en vertellen wat je dwars zit.. alles is aan elkaar gelinkt. dus als hij meer ze best doet om jou ook een tutteltijd te gunnen.. komt het met de seks vanzelf weer goed.. je moet je wel vrouw kunnen voelen en niet alleen moeder! sterkte en succes! hopelijk komen jullie er samen uit! zodat jullie meer kunnen genieten van elkaar en het gezin..
Is hij trouwens niet ook vreemd gegaan toen jij zwanger was? Of haal ik je nu heel iemand anders in de war?
Gedeeltelijk herkenbaar. Hier ook een voetballer. VOrige weekend en dit weekend geen wedstrijd, leuk kunnen we wat met zijn drieën doen. Nee want hij wil toch echt gaan schaatsen. Mijn tip, blijven praten met elkaar!
Hier ben ik het wel mee eens. Ik ben ook enig kind maar echt niet egoistisch, kan goed delen en hou gewoon rekening met mijn man en kindjes. Ik zou hem nog een keer goed duidelijk maken dat het voor jou zo echt niet werkt en dat er dingen moeten veranderen. En inderdaad net als andere al zeggen zou ik ook gewoon dingen plannen op je vrije avonden. Ik zou het geen ramp vinden als hij een keertje extra gaat trainen, maar dan wel in overleg en niet alles maar zomaar voor lief nemen.
Jeeeeminee. Wat een enorme lomperd. Mijn vent is ook best wel op zichzelf gericht. Maar dat uit zich toch anders. Die is meer van 'ja maar IK vind dat niet lekker en IK vind dat niet leuk' . Geef ik hem een schop onder zijn kont dan trekt ie gelukkig wel bij. Ik zou dit niet accepteren in jouw geval. Dat meen ik serieus. Laat hem die beloften maar terugdraaien. Is ie nou helemaal betoeterd. Hij is ook ouder hoor. Net zoveel als jij. Nop, ik zou dit echt niet accepteren. Confronteren en regel maar een eerlijkere manier.
Assertiever zijn en niet alles toestaan. Afspraken maken met elkaar. Samen beslissingen nemen. In een huwelijk ben je samen. Dan kan niet 1 alles bepalen. Het zal er in de jaren wel ingeslopen zijn dat je alles/veel goed vindt en hebt gepikt, hebt laten gebeuren? Touwtjes in handen nemen en aangeven wat jij graag wil en hoe het vanaf nu zal gaan gebeuren. Niet zo over je heen laten lopen. Zo klinkt het namelijk wel.
Wat een egoïst. Maar ik vind wel dat je zelf ook wat assertiever moet worden. Hij plant het zo in, omdat hij weet dat hij ermee weg komt. Denk dat het hoog tijd wordt dat je op de remmen trapt en hem eens flink de waarheid vertelt en afspraken maakt over de voetbal en het indelen van jullie vrije tijd.
In eerste instantie denk ook ik; jeeh wat een ***! Maar wat ik niet uit je verhaal kan halen; heb je hem, toen je een andere baan ging zoeken, ook uitgelegd waarom je dit ging doen? Dat je meer rust nodig hebt en meer tijd met het gezin wil? Ons vrouwen zijn nogal eens geneigd om te vinden dat hun man bepaalde dingen maar moet begrijpen (zonder tekst en uitleg), maar zo zitten mannen nu eenmaal niet in elkaar...Je moet ze zo'n beetje alles voorkauwen.... Wanneer dit allemaal wel tot in den treure besproken is dan blijft er nog steeds maar 1 oplossing; praten..... (Ja, alweer...) Werkt dat niet, tsja dan weet ik het eerlijk gezegd ook niet zo goed meer... Sterkte ermee!
Zo dan!!!!!! Ook hier gaan de haren overeind bij het lezen van je verhaal, my god, jouw manlief is wel héél egoistisch Meteen vraag ik me dan ook af, zoals al eerder gesteld is, hoe lang heeft hij voor zichzelf kunnen en mogen kiezen van jou, want helaas zal jij hier ook deel in hebben. Wel zou ik je vrije tijd ZELF gaan inplannen en vooral bij je standpunt blijven, want ik zie het er ook van komen dat hij zegt dat het jouw probleem is als er geen oppas is op zondag en hij tóch gaat voetballen. Dan is het overduidelijk pech voor hem hoor, zorg er dan wél voor dat je voor zijn vertrek-tijd al weg bent anders kan hij alsnog weggaan en jou met de kids laten zitten en is het alsnog zijn probleem niet meer. Klinkt erg hard waarschijnlijk maar dit is simpelweg actie op zijn gedrag. Daarnaast zou ik zeker praten met hem, veel praten!! Misschien ook je punten opschrijven, zodat hij letterlijk voor zich ziet waar het probleem zit. Succes!!!
Geloof me meiden, ik ben assertief genoeg, maar het dringt niet door. Inmiddels ga ik ook een avond sporten, want ik moest een avond voor mezelf hebben. En tuurlijk heb ik er zelf ook deel aan gehad dat de rolverdeling zo is, maar hij eist veel meer dan dat ik aankan. Maar wat ik zo moeilijk vind is dat hij steeds zegt dat ik een nieuwe baan heb gevonden omdat "ik" er doorheen zit door de onregelmatigheid. Tja, dat is het dus niet he. Ik kan prima onregelmatig werken, als ik wat steun zou krijgen. Na heel wat jaartjes praten, ben ik het nu even zat, al blijf ik mijn best doen een goed gesprek te hebben. Vlinder: ja mijn man had contact met een andere vrouw toen ik hoogzwanger was (en dat ben ik ook echt niet vergeten)
ik snap je gevoelens helemaal en je verhaal is heel duidelijk. maar ik ben eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig naar zijn verhaal.....denkt hij eerlijk waar dat zijn gedrag gewoon ok is?? is ie echt zo kortzichtig??
mmmm....confronterend dit..... Alleen ben ik thuisblijfmoeder, maar ik heb bijvoorbeeld ook nooit een momentje voor mezelf (ja, onder 'slaaptijd' 's middags, maar dat houdt ook een keer op...en dat is dan dus altijd nog thuis, en nooit eens buiten de deur...) Nou zijn wij hele slechte praters, en des te betere ruziemakers, dus dat maakt het voor mij extra 'makkelijk' om alles maar gewoon te laten gebeuren...
Ik zou hem ook dit stuk laten lezen, het lijkt wel of hij het gewoon vanzelfsprekend vind dat jij alles maar op je neemt. Een andere optie om tot hem door te dringen is misschien zeggen dat je zelf gaat sporten(of iets anders) elke zondag. Misschien schrikt hij dan en beseft dat hij verkeerd bezig is.
Wat goed dat je zelf nog niet de moed opgeeft m.b.t het praten. Op je strepen blijven staan, duidelijk je grens aangeven en hem in zijn sop gaar laten koken.
Ik zou heel serieus vragen of hij een plaat voor zijn kop heeft, en daarna eens aangeven hoe jij je voelt bij dit alles en of hij wel een toekomst als gezin wil hebben. Gelukkig is mijn vriend zo helemaal niet, hier staan dochter en ik op 1.