Ik loop hier al een tijdje mee. Ik werk samen met mijn nicht. En sinds 2 weken ongeveer irriteer ik me zo erg aan haar.. Ik kan haar niet meer uitstaan en let op de kleine dingen die me irriteert van haar. Voorheen kon ik me daar niet zo druk om maken. Ze is nogal laks en makkelijk en sloom. En het lijkt of ik dat nu heel erg vind. Zij is altijd echt mijn favoriete nicht geweest en ik zag haar echt als mijn zus, ik vertelde haar ook alles en we zijn samen opgegroeid... Maar sinds kort als ik haar al zie dan irriteer ik me al aan haar. En kan ik haar zelfs soms haten Kan niet echt normaal tegen haar meer doen. Terwijl ze niet anders is geworden.. Hebben jullie dat ook weleens meegemaakt, ik hoop niet dat het blijfend is en of dat het nog tot de einde van de zwangerschap doorgaat. Zie haar elke dag op het werk.. Ik vreet me op van binnen. Groetjes van een gefrustreerde
Ze komt dus net binnen (ben aan het werk) En heeft ze een kinder suprise meegenomen voor me als verassing en dat is erg lief..(soms neem ze wat anders mee, iets lekkers) Voel me dan wel weer schuldig maar het gevoel blijft.. Vind het zo storend en erg..
jaja heel herkenbaar hoor. De kinderen in de klas zeiden het ook in het begin. Dat ik veel strenger was haha. Het wordt wel minder maar ik kan me ook doodirriteren aan andere mensen die ik normaal graag mag. En ik ben helemaal niet snel geiriteerd
Blijkbaar een heel normale reactie op de hormonen. Ik vind mijn vriend helemaal het einde en zou me geen leven zonder hem kunnen voorstellen. Maar af en toe... kan ik hem wel achter het behang plakken nu. Ik stoor me gigantisch aan hele kleine dingen, bijvoorbeeld zijn nagelbijten, spullen laten rondslingeren etc...Normaal zou ik mij daar nooit aan storen, nu kan ik er zelfs agressief van worden..... Vind het heel erg, maar hij zegt dan heel lief: "gaat wel weer over schatje..."
Klinkt heeeeeeeeeeeel bekend, ik heb/had dat ook heel erg hoor. Ik heb een autistisch broertje die vaak hoge piep geluidjes maakt. ik was op een gegeven moment in staat om hem met zn hoofd in de wcpot te stoppen! Ik irriteer me ook aan kleine dingetjes hoor, vreselijk is dat!
ik weet er ook alles van hoor, heb nu al soms in situaties gezeten dat ik gelukkig nog wijselijk weg loop want anders zou ik iemand wat aan kunnen doen... ik sta zo wie zo in het algemeen veel korter voor de kar als normaal. ik denk dat het er allemaal bij hoor meid, maar anders moet je het haar inderdaad even uitleggen voor dat dadelijk het inderdaad uit de habd loopt.
Tja, ik herken het ook wel. Mijn partner heeft een tante en voor de komst van onze eerste kleine, zaten we daar heel regelmatig. Zelfs nog vaker als bij mijn schoonmoeder. Toen heeft die tante een tijdje op onze kleine gepast en toen is het eigenlijk al een beetje begonnen. Zij rookte namelijk en zei dat ze dit niet deed waar de kleine bij was. Maar af en toe als ik haar kwam brengen lag er nog een peuk te branden. En het huis stonk sowieso al verschrikkelijk naar rook en viezigheid en als ik die kleine dan op kwam halen, stonk zij ook helemaal. Dus daar begon het mee, de irritatie. En later ging ik me aan veel meer dingen ergeren. Zoals haar bemoeizucht en dat vieze gehoest en geroggel van d'r. En neeeeee, dat kwam niet door het roken. Tuurlijk niet. Zo irritant als mensen zo dom zijn. Kan ik dan niet tegen. Ik word nog kwaad als ik eraan denk. Maar goed, het is dus herkenbaar, maar bij mij kwam het niet door de hormonen. Succes ermee. x Linda
Niet haten, maar ik kon woedend worden, als het anders dan anders liep. Lag wel een beetje aan de persoon. M'n chef heeft het ook geweten na een woede uitbarsting, snapte hij gelukkig wel, dat ik echt last had van m'n rug, en dat ik echt minder moets gaan werken van de bedrijfsarts.
oef jah, ik ben echt een kreng geweest.. nouja tegen een bepaald persoon.. die mocht ik eigenlijk voor mn zwangerschap al niet.. maar toen kon ik dr helemaal niet om me heen hebben.
Haha, heb ik ook. Ik kan opeens niets meer verdragen van mijn zus, ben zelfs een keer zo uitgevlogen tegen haar.... ik wist niet dat het door de zwangerschap kwam. Had ik trouwens niet bij mijn vorige 2 zwangerschappen, maarrrrrre zou het iets te maken hebben met het geslacht v/h kindje? Bij mijn meiden had ik dit dus echt niet en nu is het een jongetje.....
Ik herken het ook wel. Ik erger mij zo ontzettend aan het feit dat mijn man bezig is met pokeren! Continue is ie daar mee bezig en dan voel ik mij weleens alleen, terwijl ik voor mijn zwangerschap het juist goed vond dat ie een hobby heeft gevonden. Ook kan ik mijn dochtertje weleens achter het behang plakken als ze blijft doorzeuren over iets. Terwijl ik ´normaal´mij daar niets van aantrek en het negeer. Maar nu.....nu moet ik echt tot 10 tellen en de tranen terug dringen.
Ik herken het ook zeker wel... Ben nu al een aantal keren uit mijn slof geschoten tegen mensen, terwijl ik normaal altijd de lieve vrede bewaar. Ik irriteer me echt vreselijk snel op het moment.
Ik kijk de laatste tijd weleens De Gouden Kooi, wat ik eigenlijk een vreselijk programma vind, maar er zijn wel lekker veel ruzies en irritaties. Maar ik kan echt heel slecht tegen die Natasia, oohhhhh die zou ik wel met haar harses door een raam willen knallen. WAT een vervelende vrouw, zegt alles 10 keer achter elkaar......
Ooh natasia herhaald herhaald herhaald pff Doe dat dat dan! Doe dat dan! Doe dat dan! Doe dat dan!! Een van haar voorbeelden Vreselijk!
Hahaha jaaaa zij is zo'n rotwijffffff! Oooh erg he, ik irriteer me ook veel eerder en iedereen moet eens normaaaal doennnnn!
toen ik van mijn oudste zwanger was ergerde ik me aan mijn man maar het was geen haten van de tweede kon ik het toen 2 jaar oude dochtertje van een vriendin wel wurgen, ik wilde haar echt lichamelijk pijn doen zo erg haatte ik dat arme meisje en van deze heb ik gelukkig nergens last van