Een collega van mij is vorig jaar overleden aan kanker. Ze wist dat ze oma werd, maar ze heeft haar kleinkind nooit kunnen zien. Vreselijk . In maart diagnose gekregen (met een prognose van 1.5 à 5 jaar) en in augustus is ze overleden. Haar kleinkind is geboren in oktober. Ze was overigens best trots dat ze oma werd van haar eerste kleinkind, maar tegelijk had ze het moeilijk met het "te plaatsen". En bovendien takelde ze dus enorm snel af. Ik zou het dus niet gaan versnellen, want prognoses zijn zo onvoorspelbaar. Het kan zijn dat het inderdaad 9 maanden is, het kan evengoed 5 maanden of 2 jaar zijn. Ik zou gewoon zorgen dat je er de volgende maanden gewoon bent voor je schoonmoeder ... en wordt je dan toevallig zwanger dan is het zo, maar als het pas op de planning stond voor binnen 2 jaar, zou ik het zo laten. Een andere collega is haar man verloren aan kanker. Een jaar later zijn kleinkind 2 en 3 geboren. Haar man wist wel dat zijn zonen "aan het oefenen" waren, omdat de kinderen dat specifiek verteld hebben - ze vonden het belangrijk dat hun vader dat nog wist. Maar hij heeft het dus nooit meer mogen meemaken. Collega is dolgelukkig met de twee extra kleinkinderen, maar tegelijk heeft ze zelfs 3 à 4 jaar later echt iets van "had P. het maar nog mogen meemaken".
Dank jullie wel allemaal! Wat lief al die wensen, hartverwarmend... We zullen het eventjes laten bezinken allemaal. Ik weet ook niet wat ik met mijn gevoel moet...Je staat naast de zijlijn en je kunt niets doen behalve er voor haar zijn en steunen Nogmaals bedankt voor jullie antwoorden. Het schept wat orde in de chaos x
Mijn sm heeft ook longkanker. 2 weken na de geboorte van onze zoon heeft ze de diagnose gekregen. Dat ze hieraan zou gaan overlijden was al snel duidelijk. Inmiddels is ze zo ziek dat ze nog een paar weken te leven heeft. We hebben haar dus nog bijna 2 jaar in ons midden mogen hebben. Wij hebben het ook gehad over een tweede kindje. Ik zelf wil niet zwanger zijn tijdens haar overlijden. Ik ben al snel een emotioneel wrak en ik denk dat ik dat niet trek. Ten tweede wil ik haar geen wortel voorhouden. 'Er komt nog een kleinkind maar die zal jij nooit ontmoeten'. Ten derde wil mijn vriend nu geen slapeloze nachten, hij heeft het heel zwaar. Maar, deze keuze is zó persoonlijk en bovengenoemde argumenten kunnen voor een ander juist niet gelden. Succes en sterkte komende periode in ieder geval.
Heel erg veel sterkte! Wat heftig zeg! Ik hoop dat jullie toch nog een hele poos bij jullie is! Wat betreft een tweede kindje daar durf ik geen mening over te geven. Ik vindt het heel moeilijk om in te schatten als ik in jou schoenen zal staan of ik het wel of niet zou doen. Ik denk dat je samen met je vriend moet praten en kijken wat hij wil. Financieel zou voor mij niet doorslaggevend zijn om het niet te doen, want je kan altijd wel je baan kwijt raken, een onverwachte rekening krijgen. Zo lang je kan rondkomen, je kind(eren) de basis kan geven en jullie verder heel gelukkig zijn is het voor mij al snel goed. Ik wens je heel veel sterkte!
Hier ben ik het mee eens! Mijn moeder is helaas 2 maanden voor ik zwanger werd overleden en wij zaten ook in een zware/drukke tijd.. Dochter was ongepland dus we kregen echt alles op ons dak.. Mede door mijn zwangerschap heb ik veel nog niet kunnen verwerken.. Daarbij vind ik het eigenlijk ook een onverstandige gedachte... Je gaat nu voor een tweede kind met als reden omdat je sm dan nog kan meemaken dat je zwanger bent terwijl je financieel nog niet stabiel bent en je door een zware tijd gaat waarbij je kindje nu ook misschien veel aandacht vraagt, want waarom is iedereen zo verdrietig en is oma zo ziek? Natuurlijk vind ik het wel heel erg! Mijn moeder is helaas ook aan longkanker gestorven morgen 2 jaar geleden... Het is een klote ziekte... Sterkte!
Als een tweede erg gewenst is, zou ik ervoor gaan. Ongeacht de overige omstandigheden. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt, en het nieuwe leven dat eraan kwam gaf ons allemaal veel troost. Natuurlijk kwam er veel op me af, maar zo is het leven. En het nieuwe leven gaf en geeft mij evenwicht in zeer moeilijke en verdrietige tijden. Laat het even bezinken, praat erover en volg je hart. En heel veel sterkte, zo verdrietig voor jullie.
Geloof mij, er zal ook een hele hoop stress bij komen kijken en niet alleen verdriet helaas. Het aftakelingsproces is afschuwelijk en bepaalde beslissingen die tzt genomen moeten worden ook heem moeilijk. En dan ook nog de hele afwikkeling en geregel ná het overlijden. Ik moet er niet aan denken om dan ook nog zwanger te zijn of een pasgeboren baby te hebben!