Mijn schoonmoeder past graag op mijn dochtertje, maar ze is het niet eens met hoe ik haar opvoed. En ze neemt me niet zo serieus als moeder. Zet heel veel vraagtekens bij wat ik doe. Het lastige is dat mijn dochtertje de eerste twee maanden officieel een huilbaby was (meer dan drie uur huilen per dag, vaker dan drie keer per week). Pas sinds ze een medicijn krijgt tegen haar reflux en ik haar goed in slaap kan wiegen, gaat het beter. Mijn kindje heeft dus reflux en drinkt daardoor kleine beetjes. Een flesje van 120 cc is al veel, terwijl ze meer dan 6 kilo weegt. (200cc is dan de standaard.) Het komt wel eens voor dat ze dan anderhalf à twee uur later weer honger heeft. (Haar dwingen zich aan een voedingsschema te houden heeft geen zin, dat heb ik al geprobeerd.) Daarom voed ik haar 'op instinct': ik ga na wanneer het laatste flesje was en hoeveel ze dronk, en daarop stem ik het volgende flesje af. Maar mijn schoonmoeder heeft het idee dat ik te geobsedeerd ben door flesjes geven. Ze geeft me bijna het gevoel dat ik mijn dochtertje met de fles mishandel, of zo. Terwijl het reuze meevalt. Nu past mijn schoonmoeder sinds kort op maandag een paar uur op, maar mijn dochtertje huilt dan veel. Toch houdt mijn schoonmoeder zich dan strikt aan drie uur tussen ieder flesje, ook als het om kleine flesjes gaat (90cc!). Mijn schoonmoeder had zelf ook een huilbaby, die ontroostbaar huilde. Maar mijn dochtertje is wél te troosten! Ze heeft altijd honger of is moe. Mijn schoonmoeder neemt me echter niet serieus als ik dit zeg en gaat dan, in plaats van een flesje aan te bieden, een uur met haar op de arm lopen terwijl ze blijft huilen. Ik vind het moeilijk hierover met mijn schoonmoeder te praten, want ze ontkent dat ze aan me twijfelt, maar dat doet ze gewoon echt wel. Het uit zich ook in de kleinste dingen. Als ik wil dat ze een bepaald jasje aan doet, vindt mijn schoonmoeder dat te warm; als mijn schoonmoeder zegt dat ze last heeft van haar tandjes en ik zeg dat ze gewoon moe is, wordt er gefronst, etc. Hoe moet ik met haar omgaan?
Herkenbaar, dat eigenwijze.... Mijn ouders hadden er ook een handje van. Lief bedoelt hoor, maar je wilt gewoon graag dat ze het op dezelfde manier aanpakken als jij... Omdat je weet wat het beste voor je kindje is. Ik heb het op een gegeven moment maar losgelaten. Juist omdat hij ook moet leren dat dingen niet overal precies zo gaan als dat hij het fijn vindt. En mijn ouders zouden nooit écht iets doen dat hem zou beschadigen. En denk jouw schoonmoeder ook niet... Ze heeft ervaring, don't worry
Wat je beslist is aan jou, maar ik zou voor andere (professionele) opvang gaan. Een baby met reflux dan om de 3 uur willen voeden en gewoon laten huilen is zielig. Ik denk juist dat jouw manier hartstikkr goed is en ik zou haar daar niet met een gerust gevoel kunnen brengen.
Ik denk niet dat je hiermee om kan gaan. Zo te lezen is jouw schoonmoeder heeeeeeeel koppig en heel star in haar eigen gelijk. Het spijt me dat ik dit zeg, maar ik vind het gewoon een vorm van mishandeling door een baby die overduidelijk honger heeft geen flesje te geven. Ik zou m'n kind nooit meer naar haar brengen, maar dat is persoonlijk natuurlijk.
oei, dat reflux had ik even overheen gelezen Nee, dan zou ik idd ook voor een andere oplossing kiezen... Dat is niet meer eigenwijs, dat is koppig
Sorry maar het oppassen zou echt klaar zijn hier. Je gaat een kindje toch geen honger laten lijden omdat dit nu eenmaal het schema is. Brr...
Jij kent je kindje het beste...heel vaak zijn schoonouders en ouders het niet eens met jou opvoeding want tja...Ze hebben jou en je man ook groot gekregen Maar als ze respect heeft voor jou, je man en je kindje dan moet ze haar mening meer los laten en zich gaan aanpassen naar je dochter en niet haar eigen ritme. Doet ze dit niet...dan zou ik goed gaan nadenken om haar niet meer te brengen. Succes!
Helpt het misschien als je man eens met zijn moeder gaat praten? Het is tenslotte zijn moeder, wie weet luistert ze wel naar hem. Maar mocht het niet veranderen zou ik ook een andere oppas zoeken, moet er niet aan denken dat mijn liefie ligt te huilen van de honger omdat oma het nog geen tijd vindt voor een flesje ...
Ouders of schoonouders hoeven het ook helemaal niet eens te zijn met jouw opvoedingswijze, ze moeten deze alleen wel respecteren vind ik. Dat doet ze duidelijk niet. Ik zou haar niet meer laten oppassen. In ieder geval tot je kindje iets groter is. Zou er zelf geen fijn gevoel bij hebben.
De enige tip die ik je wil geven: zorg dat je op één lijn zit met je man en laat hem vervolgens in gesprek gaan met zijn moeder. Waarbij hij alles in de 'wij-vorm' zegt, zodat ook voor haar duidelijk is dat jullie één front zijn. En natuurlijk: als er iets met jouw ouders is zorg je dat jullie ook weer op één lijn zitten en ben jij degene die het met jouw ouders bespreekt.
Of ze nu twijfelt aan je of niet vind ik nu niet zo boeiend. Ik vind het van dezotte dat ze niet doet wat jij zegt, Is jouw kind, jij wil dat op bepaalde manier gaat zoals niet laten huilen. Dan moet ze daar gewoon naar luisteren. Klaar. En anders niet meer oppassen. Heeft dus niets te maken met ontkennen of ze aan je twijfelt. Ze mag andere mening hebben, maar daarmee kan ze nog niet haar eigen gang gaan.
Ik denk dat je met je schoonmoeder moet gaan praten. Jouw gevoel is dat je sm niet luistert en haar eigen plan trekt, maar ook dat je het moeilijk vindt om met haar te praten. Dus misschien is het zo dat je haar wel verteld hebt hoe jij wil dat zij met haar omgaat maar is dat niet zo aangekomen. Je zou een paar keer wat langer bij haar op bezoek kunnen gaan, waarbij jij bepaalt wanneer het tijd is voor een flesje en je laat zien op basis waarvan je dat bepaalt. Je zegt het zelf al, op gevoel. Je kan van je sm niet verwachten dat ze dat op dezelfde manier kan als jijzelf. Of je schrijft op hoeveel en hoe laat je kind de dagen voorafgaand aan de oppasdag gedronken heeft, dan kan ze dat aanhouden. En met een simpel rekensommetje uitleggen dat ze met 120cc per keer en overdag om de 3 uur het niet redt om op het juiste totaal uit te komen geeft ook wel wat inzicht. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je sm het leuk vindt om de helft van de tijd met een huilende baby rond te lopen. Maar gaat dan niet de strijd aan maar zie het als helpen. Haar maar direct tijd met haar kleinkind misgunnen omdat het niet direct vanzelf goed gaat vind ik wel erg kort door de bocht.
schoonmoeder klinkt erg koppig en ouderwets... hier ook wel eens van die uitspraken. Met de harde hand moeten kinderen tegenwoordig worden opgevoed want vroeger waren ze allemaal veel beleefder en hadden ze nog respect voor ouders en leerkrachten. Dat kom je vaak tegen... Mijn sm is ook van niet een babyfoon gebruiken. Ze moeten gwn slapen, punt. En vroeger hadden ze die dingen ook niet en als ze hard huilen hoor ik dat vanzelf wel. Nou zo gaan we het dus niet doen he! En de sm van ts klinkt ook zo. Wat je ook zegt en laat zien ik denk dat sm zich toch aan haar eigen maniertjes houdt. En ikn zou mijn kind daar niet aan vertrouwen nee. Zoek iemand anders ts, een lieve gastouder bijv.
Dit is wel zielig en ik kan me zo voorstellen dat je totaal niet lekker weggaat. Je vraagt hoe je met je schoonmoeder het beste om kunt gaan. Ik heb ook zo'n schoonmoeder en ik kan je echt geen advies geven. Ik had graag gewild dat ik het antwoord had Per situatie bekijken en reageren en NIET over je heen laten lopen. En het scheelt enorm als je man er net zo over denkt als jij en de meningsverschillen over neemt. Dus in het geval van het jasje, als mijn man daarbij zou zitten dan reageert hij en niet ik. Dat scheelt enorm. Hij kan verder gaan bij haar en zegt het gewoon ook recht voor zijn raap: "MA: BEMOEI JE ER NIET MEE!" Vaak bindt ze dan wel in. Van hem kan ze het hebben. (ik ben niet vaak met haar alleen, dat probeer ik zo veel mogelijk te vermijden). Op de een of andere manier willen wij vrouwen toch vaak uitleggen waarom we de dingen zo doen en hopen we op begrip van schoonmoeder, wat we dan niet krijgen. Dat frustreert enorm. Dus niet in discussie gaan, dat heb ik wel van mijn man geleerd. Die discussie verlies je. Jouw schoonmoeder past op op de maandagmiddag, dit komt doordat je dan moet werken? Hoe heb je dan de opvang op de andere dagen geregeld? Is het geen optie om je kindje naar een kinderdagverblijf/gastouder te brengen? Of eventueel stoppen met werken op de maandagmiddag (ouderschapsverlof)? Omdat mijn schoonmoeder zoveel kritiek op mij heeft en mij totaal niet serieus wilt nemen zal oppassen bij ons voorlopig niet aan de orde zijn. Ook niet incidenteel. Het vertrouwen is er niet. En dat is erg jammer. We hebben wel met haar geprobeerd te praten hoor, maar dat monde uit in zo'n flinke ruzie en ze ging echt tegen mij tekeer over wat ik allemaal verkeerd doe met mijn dochter en het samenwonen/trouwen waar ze nooit achter heeft gestaan. Het is enorm jammer, en ik heb daar ook verdriet van. Ik snap het ook niet. Slik je kritiek in en wees geniet gewoon van je kleinkind denk ik dan. Wat maakt het nu uit welk zalfje (bijv.) ik gebruik? Wat kan jou het schelen? Als het maar werkt toch? GENIET!! Echt superjammer, want ze mist zo veel. Kortom, je zal zelf moeten kijken wat voor jou het beste is en het beste is voor jouw kindje. Jouw prioriteit ligt bij jouw kindje, jij bent de mama. Jouw kindje kan nog niet voor zichzelf zorgen. En als dat betekent dat je schoonmoeder moet kwetsen om haar niet meer op te laten passen, dan is dat maar zo. Trouwens ik zou mijn man dat af laten handelen. Een kindje honger laten lijden en laten huilen omdat het nog geen tijd is om het kindje eten te geven is echt gewoonweg zielig en jij als moeder (of jullie als ouders moet ik zeggen) zal daar echt iets mee moeten doen. Daar komt ook nog bij dat en kinderdagverblijf is zakelijker te benaderen. Jij bent klant, betaald er veel geld voor dus mag, vind ik, best wat noten op je zang hebben. Als er problemen zijn, je bent het ergens niet mee eens, stap je makkelijker naar binnen en kun je gewoon zeggen waar je het niet mee eens bent/kritiek op hebt. Zo'n leidster zal zich niet persoonlijk aangevallen voelen en oprecht met je meedenken (als je het goede kinderdagverblijf gekozen hebt). In het uiterste geval, als het echt niet werkt, kun je altijd nog van kinderdagverblijf wisselen, en zo'n leidster zal zich daar echt geen nacht minder om slapen hoor. Als je tegen oma moet zeggen dat je het ergens niet mee eens bent, begint vaak de ellende al: hoe ga je dat doen (al dan niet met fluwelen handschoenen). Dan loop je ook nog een heel groot risico dat oma zich persoonlijk aangevallen gaat worden: zo heeft ze het met haar zoon toch ook altijd gedaan? Het kan wel werken hoor oma's die oppassen, maar die zijn vaak wat ruimdenkender en open voor kritiek en het kan zijn dat die schoonmoeders een opvoedingsstijl hebben die dichter ligt bij hun schoondochter. En dat is in ons geval niet. Dus mijn advies is eigenlijk om toch je dochter daar weg te halen. Want de problemen zullen blijven. Nu gaat het om het flesje, straks weer iets anders. Het uiteindelijke probleem is niet het flesje, maar eigenlijk dat je schoonmoeder jou niet serieus neemt. En als je dat voor elkaar krijgt, dat ze dat wel gaat doen, dan hoor ik graag van je. Denk niet dat dat mogelijk is.
Bedankt voor al jullie reacties! Ik haal er veel steun uit. Ik reageer een beetje laat omdat mijn dochtertje me dus nog steeds lekker bezighoudt de hele dag . Mijn sm luistert veel naar de mening van anderen. Ze heeft het er met iedereen over dat E. veel huilt (haar collega's, zussen, caissières bij de supermarkt). Iemand heeft haar gezegd dat sommige baby's voldoende hebben aan weinig drinken. Ik legde uit: 'De ene baby drinkt meer dan de andere, maar is wel een ondergrens. Een baby van 6 kilo heeft niet genoeg aan maar 450cc per dag bijvoorbeeld.' Maar toen gaf ze dus die: 'Yeah right'-glimlach. En ze trekt dus haar eigen plan. E. heeft gewoon genoeg aan 90 cc per drie uur, is haar overtuiging. Dat ze me niet zo serieus neemt komt omdat ze zelf drie kinderen heeft opgevoed, omdat ik niet zo sterk in mijn schoenen sta en dus makkelijk aan het twijfelen te brengen ben, en omdat ze weet dat ik bij een psychiatrisch verpleegkundige loop (ik heb iets waar ik mee om moet leren gaan - maar dat heeft echt niets te maken met mijn dochtertje!). Ze weet niet waarvoor ik in therapie ben en trekt dus haar eigen conclusie: ik ben niet helemaal 100% dus moet ze mijn beweringen in twijfel trekken, om het even kort door de bocht te zeggen . Als ik jullie reacties lees is het dus niet raar van me dat ik haar liever niet laat oppassen. Het is momenteel ook nog voor de 'luxe' hoor, ik werk nog niet (vanaf eind januari pas weer). Maar het is haar eerste kleinkind en ze wil graag oppassen. En omdat E. dus een heel onrustige baby is vergt ze nogal wat van me, en mijn sm wil op deze manier helpen. Het is dus goedbedoeld maar geeft me uiteindelijk meer stress dan dat het me verlicht. Ik vind het ook zo naar, het gevoel dat ze me steeds geeft - dat ze me niet serieus neemt als moeder, dus. Fijn dat jullie bevestigen dat dit niet zo hoort. Ik kan die bevestiging goed gebruiken, onzeker als ik me nu voel. Ik zal vragen of mijn man voortaan wil ingrijpen, maar hij is daar niet zo goed in. We bleven de laatste weken iedere zondag bij haar eten en steeds was het een drama, misschien wel omdat E. aanvoelde dat ik zenuwachtig werd van de sfeer. Voorbeelden: - E. begint te huilen, ik wil een fles maken, er wordt meteen controlerend gevraagd: 'Ja? Wanneer heeft ze haar laatste fles dan gehad, Tillit?' - E. slaapt in de reiswieg, ze wordt wakker en begint te morren. Mijn man vraagt of hij bij haar moet kijken, ik zeg: 'Ja, je kunt even checken hoe ze eraan toe is.' Mijn sm roept: 'Nee hoor, gewoon laten liggen!' - Ik vertel dat het al een paar weken beter gaat met E., maar na een kwartier begint E. een beetje te huilen (vermoeidheid). Mijn sm meteen: 'Toch maar een osteopaat proberen?' - E. huilt enorm. Ik: 'Ik ga weer een flesje maken. Ze heeft net zo weinig gedronken.' 'Nee joh, Tillit, ze wil nog helemaal geen fles!' E. drinkt het flesje meteen hongerig leeg. - E. krijgt een medicijn tegen reflux op voorschrift van de kinderarts. Sm: 'Ik hoorde dat er heel vaak zomaar wordt gezegd dat baby's reflux hebben.' Ik noem alle symptomen op, moet helemaal gaan betuigen dat E. écht reflux heeft. Ik krijg weer die 'Yeah right'-glimlach. Nogmaals bedankt voor jullie reacties, die bevestiging kan ik even goed gebruiken. Het is dus inderdaad zielig dat mijn dochtertje honger lijdt (het idee alleen al...) en not done dat sm de mening van een collega, die E. nog nooit heeft gezien, hoger acht dan mijn mening . Ik ga het er met manlief over hebben.
Gewoon sterk in je schoenen staan, allebei. Of dat nu ten aanzien van je schoonmoeder, een dokter, de buurvrouw of wie dan ook is. Je hebt nu een kind, jullie moeten voor haar opkomen, want zelf kan ze dat nog niet.
Gewoon duidelijk zeggen; Jij hebt je kansen met opvoeden gehad. Nu is het mijn beurt. Je mag oppassen, als je het op mijn manier doet. Doe je het niet op mijn manier, dan komt E. niet meer bij jou op de maandagmiddag. Is hard, niet aardig, maar dat je SM je kleintje laat verhongeren is nog veel erger. Inzichten veranderen. 30 jaar geleden was het anders dan dat het nu is. Als zij niet bereidt is om zich in die inzichten te verdiepen ben je er maar klaar mee. Bovendien; als jij je wat harder op gaat stellen naar haar, krijgt zij ook meer het gevoel dat jij sterker in de schoenen staat. Daarmee kun je wellicht ook iets meer vertrouwen bouwen. Succes!
weet je waar ik dan weer aandenk, maar misschien ligt dat aan mij en ben ik te wantrouwig maar iemand als de sm van ts die zo'n duidelijke mening heeft zal daar niet gauw vanaf te brengen zijn. Ts, kan dus zeggen, " je moet doen hoe ik het wil en anders komt ze niet meer", maar ik zou veel te bang zijn dat sm zegt oke dat doe ik en dan vervolgens gewoon haar eigen ding stiekem doet. Ik bedoel de baby kan er niks van zeggen.