Ik zou het niet zo'n probleem vinden ze hoort toch bij de familie of ze er nu nog is of niet. Onze kindjes gaan ook altijd mee naar mijn vader. Hoort bij de opvoeding die wij ze mee geven. Je kindje is 1 jaar zie ik nou voor hem is het waarschijnlijk een mooie plek natuur en hij zal denk ik de zwaarte er niet van merken. Tenzij je schoonmoeder natuurlijk helemaal in tranen zou zijn....maar dan nog vind ik dat kinderen ook ons verdriet mogen zien. Maar goed als je het echt duidelijk hebt aangegeven dat je het niet wilt tja dan zal zij zich daaraan moeten houden en zou ik er we Iets van zeggen, of je man. Succes..
Wat had je dan tegen haar willen zeggen? Nee, op de dag dat je dochter 13 jaar terug is overleden mag je mijn zoon niet meenemen naar haar graf, dat doe je s'avonds maar? Misschien had je zo beleefd kunnen zijn en van te voren kunnen vragen of ze naar het graf zouden gaan en dan uit respect voor haar je zoontje elders kunnen onderbrengen.
Ben blij dat jij onze situatie door en door kent om te kunnen oordelen. Ik heb respect voor de situatie en voor mijn schoon familie. en om hun geen verdriet te doen heb ik niks gezegd.
Ts ergens snap ik je wel. Je kind is nog zo jong en onschuldig, de dood daarin tegen is zo hard, verdrietig en pijnlijk(voor nabestaande). Die combinaties kan je dus best een raar/naar gevoel geven. Feitelijk is een kerkhof voor hem gewoon een grasveld met stenen en bloemen. Het hele (nare, verdrietige, maar ook mooie, veilige gevoel) dat wij hebben, heeft hij nog niet. Het zegt hem niks. Wat inhoud dat het echt jou gevoel is. Ik zou er nog eens over nadenken of je er wel iets over zal zeggen. Voor je sm was het misschien juist heel fijn om deze moeilijke dag, toch ook een mooie draai te geven door de aanwezigheid van je zoontje. Voor haar zal het waarschijnlijk heel kwetsend zijn, als je er iets van zegt. Vraag me af of dat het wel waard is en denk dat jij dit ook moet doen(afwegen). Mijn dochtertje was net 6 mnd toen mijn vader overleed. Ze heeft alles dus van heel dichtbij meegemaakt. Ze was ook bij de crematie(waar ze gewoon vrolijk aan het brabbelen was). Haar aanwezigheid was zo fijn. Kinderen verzachten de pijn en het verdriet als ze aanwezig zijn(zo ervaar ik het tenminste). Wat wel dubbel voor me voelde was de sfeer en wat voor uitwerking dat had op haar. Ik wilde haar hier in eerste instantie namelijk ook voor behoeden. Toch merkte ik aan haar dat het prima was allemaal. Ik hoop dat je er nog even goed over na gaat denken, okal kom je op het zelfde besluit uit. Wat weegt zwaarder en is het het waard. Wat jouw sm aan pijn en gemis mee draagt is namelijk niet mis. Sterkte voor je man!
Ik kan me niet verplaatsen in waarom TS een kerkhof een nare omgeving vindt voor een kind. Maar dat hoeft ook niet, TS en haar man hebben aangegeven dat ze dit niet willen voor hun kind. Daar heb je je als niet-ouder aan te houden. Gezien de -terechte- gevoeligheid zou ik duidelijk later een gesprek aangaan. Niet zonder je man en misschien wel door alleen je man. Ik heb het wellicht gemist, maar ik ga er wel vanuit in mijn verhaal dat jouw man precies hetzelfde vindt als TS. Persoonlijk laat ik mijn kinderen juist wel bij begrafenissen e.d. Ze horen bij de familie en geliefden, en het is een natuurlijke manier van kennismaken met alle facetten van het leven. Maar zoals ik al zei: het gaat niet om die mening maar om het feit dat TS en haar man dit niet willen en iemand die niet de ouder is dit niet respecteert. Overigens zou ik in het vervolg de data die extra gevoelig liggen vermijden. Het is natuurlijk wel gruwelijk pijnlijk voor je schoonouders om een dochter kwijt te zijn.
Sommige vinden het misschien niet zo prettig om hun jonge kinderen meteen met hun neus in de harde realiteit te duwen. En daarbij TS vroeg hoe anderen hier over denken en eerlijk gezegd valt ook mijn mond ervan open als ik zie hoe je mijn mening meteen afkraakt.
Hier heb ik serieus wat aan! ik kan zo goed met mijn smoeder, het laatste wat ik wil is haar verdriet doen. Ik had het nog niet zo bekeken dat het misschien wat dragelijker maakt als mijn zoontke erbij is. En ergens snap ik dat ook wel. Als ik me echt verdrietig voel, is hij de enige die me opvrolijkt. Bedankt voor je reactie!
Zelf zou ik er ook geen moeite mee hebben, het hoort bij het leven. Ook dat er in de familie geliefde mensen niet meer zijn en dat ze ergens anders een mooi plekje hebben. Dat hoort bij het leven, en ben zelf van mening dat als je ze al vroeg op een kinderlijke manier hun daarin bij betrekt dit juist ook heel positief kan zijn. Mijn mening hoor en snap dat als jij er echt op staat dit niet te willen je teleurgesteld bent en het niet leuk vindt. Ik zou dit dus ook aangeven dat je teleurgesteld bent dat ze jou keuze hierin niet respecteert. Ook al begrijp je de reden dat het voor je schoonmoeder speciaal is, jij wil het niet dus dan moet ze dat ook accepteren.
Snap dat je kwaad bent omdat je duidelijk aangegeven heb dat je niet wil dat je zoontje daar komt en dat heeft ze te respecteren, anderzijds is het logisch dat zij op die dag daarheen gaat en had je het ook van te voren kunnen vragen. Zou er zelf op dit moment niet over beginnen aangezien ze het vast al moeilijk genoeg heeft maar zou op een later tijdstip wel vragen waarom ze je zoontje ermee naar toe genomen heeft omdat je duidelijk was geweest dat je dit niet wou. Misschien als je het moeilijk vind dat je man/vriend het kan vragen.. Weet niet hoe de verhouding schoonmoeder is.. Maar snap wel waar je boosheid zit, waarschijnlijk niet eens zozeer dat hij daar geweest is maar dat je schoonmoeder iets doet waarvan je duidelijk aangegeven had dat je dit niet wil hebben en ja terrecht dat je dan kwaad bent!
dat zou mij persoonlijk niks uitmaken. Vind het eigenlijk alleen maar heel goed voor in dit geval mijn kind dan, dat ze ook leert dat het leven ook anders is en dat ze weet wat een kerkhof inhoud. Maar als jij het echt heel vervelend vind zou ik er toch over praten, nu doe je dingen tegen je zin in.
Als antwoord op je vraag dan,... Ik zou er niets van zeggen. Je weet het nu voor de volgende keer. Andere oppas zoeken als het de sterfdag is.
Als het vandaag de sterfdag is van haar dochter, vind ik het vreemd dat je verbaasd bent dat ze naar het kerkhof is geweest. Verder is het niet netjes, dat als jij hebt aangegeven dat je het niet wilde, dat ze hem alsnog meeneemt. Maar ik kan me voorstellen dat ze op een dag als vandaag daar totaal niet bij stil gestaan heeft. Ik zou er geen problemen mee hebben. Ik kan me voorstellen dat je schoonmoeder het moeilijk zal vinden als je er haar er op aan gaat spreken. Misschien is het een idee om aan te geven dat je gevoelige thema's als de dood zelf met je kind wilt bespreken. Dan leg je het helemaal bij jezelf en verwijt je je schoonmoeder niet dat ze hem meegenomen heeft naar het graf van zijn tante. Overigens nemen we mijn zoon geregeld mee naar de begraafplaats om zijn zusje* te bezoeken, zijn ervaring kan ik kort omschrijven: hij vindt de bomen prachtig.
Ik kan me voostellen dat je het misschien niet aan had zien komen.. Maar voor kinderen is het niet zo zwaar beladen als voor volwassenen. Volwassenen hebben vaak een bepaald gevoel bij een begraafplaats, terwijl kinderen er helemaal niet mee bezig zijn. Hun ervaren dat in mijn ogen heel anders.. Voor hun is het vaak een rustige plek, met mooie bloemen, bomen, natuur...
Ik zou het niet erg vinden. Ik ben ook al 2 keer met Emma er geweest om bij m´n zus te zijn. Mijn neefje en nichtje van nu 3 zijn er ook geweest toen ze 2,5 jaar oud waren, en ze zijn er erg rustig, weten dat er mensen ''slapen'' en dus hun tante ook.
ik zou het zelf ook niet erg vinden, zeker op die leeftijd, maar het hoort ook bij het leven vind ik. Maar ik vind het wel een probleem dat jij al meermaals gezegd hebt het niet te willen en ze doet het toch. Das ook geen respect voor jou.
Dit. Tegenwoordig mag je niet eens je gevoel uiten, lijkt wel. Mama in kwestie vind dit moeilijk. Jullie duidelijk niet - maar ZIJ wel. TS, ik zou het dus wel bespreekbaar maken. Het hoeft allemaal niet op een vingerwijzende manier, gewoon zeggen dat je het er een beetje moeilijk mee hebt. En misschien afspraken over maken in de toekomst. Iets in de trant van, volgende keer wil ik graag mee.
Daarom zou ik er ook niet nog iets over zeggen mits ze natuurlijk niet met andere dingen je ook niet respecteerd dan is het een ander verhaal. Ik zou zeggen kies je strijd wijs en zou het er verder bij laten