Ik irriteer me regelmatig aan haar, al is dat wat zacht uitgedrukt. Haar wel kunnen schieten is ook net weer teveel. Ik ben daar vanaf het begin al niet geaccepteerd door haar en schoonzus en zwager. Ze doet meestal aardig tegen me, maar zal nooit interesse tonen in wat dan ook, bij zowel mij als mijn vriend. Schoonzus en zwager worden voorgetrokken omdat die haar een kleinkind hebben gegeven (waarschijnlijk niet bij haar opgekomen dat ik dat ook nog wel eens zal doen). Schoonzus (haar andere schoondochter) stookt ook gruwelijk tussen schoonmoeder en ons, manipuleert de boel en gebruikt daar haar eigen dochtertje voor. Toen mijn vriend en bij schoonmoeder gingen vertellen dat we gingen samenwonen, en hij dus weg ging uit zijn geboorteplaats, ging ze finaal over de zeik en kon ik helemaal niks meer goed doen in haar ogen. Kreeg er ook gelijk nog ff ingewreven dat ik anderen en vooral mijn vriend niet lastig moet vallen met mijn ziekte (diabetes) dat is mijn probleem en daar hoeft hij geen rekening mee te houden. Het is niet eens een ziekte, maar gewoon een foutje in mijn lichaam. Dat was voor mij het moment dat ik helemaal klaar met haar was. Het is heeeeeel laag om iemand, die jou nooit iets fout gedaan heeft, keihard in haar zwakste plek te trappen. We gaan nog regelmatig bij haar langs omdat vriendlief zich dat verplicht voelt en luisteren dan een paar uur naar wat ze te vertellen heeft om vervolgens weer blij te zijn als we weer buiten staan. Schoonzus heeft mijn vriend ook altijd weten te manipuleren met zijn petekind, haar dochter, en dat dat niet meer lukt ligt ook aan mij. Daar hebben we momenteel geen contact meer mee en ook dat wordt ons door schoonmoeder kwalijk genomen. Beide hebben mij maar vooral mijn vriend al heel veel verdriet gedaan, wat mij betreft verbreken we ook het contact met schoonmoeder, maar dat is aan mijn vriend en niet aan mij. Ik heb wel tegen hem gezegd dat ze niet hoeft te verwachten dat ik straks met haar kleinkind wekelijks op de stoep sta en gelukkig is hij het daar ook mee eens. Terwijl ik dit typ realiseer ik me hoeveel moeite ik met de hele situatie heb, en dit is echt nog maar het topje van de ijsberg...
Wij hebben contact verbroken na een flinke ruzie ruim 2 jaar terug.Zo nu en dan krijgen we een kaartje van haar ivm feestdagen of een verjaardag maar dat is ook alles. Moet wel zeggen dat altijd de deur open gestaan heb om het eventueel "goed" te maken,maar zij dicht nooit heeft aangegrepen.
Hier geen contact meer. M'n man heeft die verbroken. In eerste instantie begon het met een ruzie met/over mij. Was voor mij geen reden tot ruzie, oid. Je hoeft elkaar niet leuk te vinden, soms klikt het wel, soms niet. M'n man dacht daar toch wat anders over, voelde voor hem alsof ze zijn keuze dus niet respecteren. Maar goed, toen had ik nog zoiets van; daar komen we wel overheen. Tot ze, letterlijk, zei geen gevoel te hebben voor onze dochter... Sterker nog; ze was mij toen op straat tegen gekomen met m'n dochter, toen ik ruzie met d'r had. Ondanks ruzie toen toch normaal gedaan, gestopt, etc, haar naar d'r kleindochter laten kijken, etc, vertelde ze een week later tegen m'n man dat ze blij was dat ze er dus niets bij voelde, dat ze onze dochter zag. Want dat was voor haar dan gelijk 'een zorg minder'. Toen kwam de verjaardag van onze dochter, week erop. Daar was ze dus niet meer welkom, had m'n man ook duidelijk gezegd. Hadden toen wel nog gezegd in de toekomst nog te willen kijken of er nog eens met d'r over wilden praten, etc. Maar op dat moment gewoon niet. En tja, toen kwam ze dus wel gewoon binnen lopen op de verjaardag. Was op een lokatie, dus niet in ons eigen huis. Tegen mij had ze een houding; ik heb niets met je te maken. En tijdens alle grote momenten voor ons, zoals taart eten, cadeau geven, etc, stond ze er met d'r rug naar toe, met d'r man en m'n man's zusje te praten. Toen we thuis kwamen heeft m'n man dus een boze mail gestuurd en uiteindelijk besloten contact te verbreken.
Mijn schoonmoeder is echt een topmens. Tuurlijk is ook zij niet perfect, zo beweert ze nog steeds dat haar zoon(mijn man) 'echt geen flaporen heeft, ze staan misschien gewoon ietwat wijder' maar verder ben ik heel gelukkig met haar. In mijn eigen moeder vonden wij een loeder dus hier zijn de rollen omgedraaid en heb ik met mijn eigen moeder ook geen contact meer. Bemoeizuchtig en opdringerig ; check....maar dat kan ik prima naast me neer leggen, ze bedoelt het erg goed. Ze staat altijd voor ons klaar, heeft alles voor ons over. Is gek op en met de kinderen en ook met man en mij. Ze heeft zelfs mijn trouwjurk met de hand gemaakt
We kunnen prima met elkaar. Mijn man is Turks en veel mensen voorspelden moeilijkheden met zijn ouders maar niks van dat. Vanaf dag 1 ben ik geaccepteerd. Dat ik Nederlands ben speelt geen rol. Mijn schoonmoeder zegt dat ik haar dochter ben, in plaats van het 'ik ben mijn zoon kwijt' wat veel schoonmoeders zeggen. Ondanks dat we soms met een taalbarriere zitten begrijpen we elkaar prima. Taal is niet belangrijk, als je maar respect en begrip hebt voor elkaar. En dat is bij ons wel zo!
Ik heb best een aardig mens ingevult, ne ben bkij dat te kunnen zeggen, want 10 jaar geleden ging het helemaal niet goed en hebben wij een heletijd geen contact gehad met so! uiteindelijk gesprekken gehad onder bemiddeling van maatschappelijk werk ( was ons initiatief) sinds die tijd gaat het best goed, hebben we het meestal erg gezliig, zo nu en dan barst de bom nog wel eens.....
Ik kan haar wel schieten soms, ik zie haar het liefst niet meer, kan amper met haar door één deur en ik irriteer me regelmatig aan haar..! Hihi! Er is veel gebeurt en ze hebben mijn man erg veel verdriet gedaan er is een poos geen contact geweest, door hen besloten. Nu na veel oraten en ruzie maken, kunnen we net met elkaar door één deur. We accepteren het nu min of meer, al vind ik dat wel moeilijk. Helemaal omdat mijn man en ik altijd stress voelen als we met hen afgesproken hebben. Laat staan dat ze de kleinkinderen bijna nooit zien. Beetje jammer dus.. Ik heb gestemd op dat ik me regelmatig irriteer aan haar. Maar ik snap heel goed als er mensen zijn met een andere ervaring!
vroeger vond ik haar vreselijk. Sinds we kids hebben zijn we allebei bijgetrokken en nu kan ik dus met haar door 1 deur.
Ik heb al zoveel met haar meegemaakt dat ik niet denk dat we ooit nog een goede band met elkaar krijgen. En het stomme er van is, dat ik dat toch moeilijk vindt. Terwijl ze het eigenlijk helemaal niet waard is.....
Ik heb niks met haar en ik heb niks aan haar. Ik snap ook niet wat mijn schoonvader, die heel warm en hartelijk is, ooit in die vrouw heeft gezien. Daar is alles wel mee gezegd denk ik .
had al gereageerd, maar sinds van de week nog een aanvulling op waarom ze echt een schoonloeder is...gewoon mijn man berichtjes sturen over hoe goed hij wel niet is en dat ik hem niet waard ben.....bleghhhh!!