Zelf al sinds dat ik klein was, last van heimwee. Heb ik me nooit door laten tegenhouden en ging altijd wel op vakantie. Ook met kinderen, alleen het liefste niet langer dan 2 week..ik word dan echt heel depressief. Nu vanmorgen mijn zoontje opgehaald van voetbalkamp met heimwee... en ik vind het zo sneu en dubbel. Had hem daar kunnen laten, maar weet zelf ook hoe ontzettend vervelend heimwee is. Man en de andere 2 hebben nergens last van . Des te verder en langer, des te beter. Ik vraag me af of er wat aan te doen is? Zijn er mensen die er vanaf zijn gekomen hier? Heb zelf al van alles geprobeerd en als kind ook altijd op kamp geweest, maar nooit zo van kunnen genieten als andere kinderen, telde de uren af en dat schiet zijn doel toch voorbij dan..
Ah gossie, wat sneu voor jouw zoontje. Ik heb er (gelukkig) geen ervaring mee, maar is het misschien een idee om een soort aftelkalender te maken als hij op kamp gaat? Dan kan hij letterlijk zien dat het aantal dagen steeds korter wordt en dat hij al bijna naar huis kan. Of zou dat juist averechts werken? En verder, maar daar heb je vast zelf wel aan gedacht: vertrouwde spulletjes meegeven, evt. een foto van jullie huis en/of gezin. Als het bijv. is omdat hij jou zo mist, zou je hem misschien een gedragen shirt kunnen meegeven waar jouw geur in zit. Ik noem maar wat ideetjes die me zo te binnen schieten. Kun je er met hem over praten? Kan hij aangeven waarom hij heimwee heeft? Misschien heeft hij zelf ook wel ideetjes om het voor hemzelf makkelijker te maken om van huis weg te zijn. Succes.
Hier zijn zoon en ik ontzettende heimwee personen. In groep 8 op kamp werd ik in de avond opgehaald omdat ik echt zo heimwee had dat ik er echt ziek van werd. Nu ik op mezelf woon en kids heb is t vanzelf weg getrokken. Zoonlief van 8 heeft ook ontzettende heimwee. Speelt liever ook niet bij vriendjes maar altijd bij ons. Slapen heeft hij al eens geprobeerd bij oma en bij een neefje die 1 straat verderop woont maar wordt geheid opgebeld of we m kunnen halen omdat hij dan helemaal overstuur is. Wat we er aan kunnen doen.....wist ik t maar. Hou hoop dat t vanzelf weg trekt
Logeren bij mijn ouders of bij vriendjes is geen probleem en als ik niet langs was geweest was hij waarschijnlijk ook gebleven omdat hij het type is dat het liever voor zichzelf houdt, maar zelfs op de foto's zag ik al dat hij zich niet fijn voelde.
Hij kan niet aangeven waarom, kan ik zelf ook niet. Hij had wel wat persoonlijke dingetjes mee, maar hij kan dan gewoon niet genieten op dat moment. En kamp is geen must, maar hij had er enorm zij in en dan vind ik het zo sneu dat hij niet in staat is te genieten..
Ik heb ook hele erge heimwee gehad en nog steeds. Slaap niet graag ergens anders en doe t dan ook bijna nooit sinds dat ik zelf rijbewijs heb. Rijd nog liever midden in de nacht naar huis dan ergens blijven slapen. Als kind hebben mn ouders me iig nooit onthouden om het te blijven proberen. Ook al moesten ze me elke x ophalen. Er waren wel uitzonderingen, bij mijn beste vriendin kon ik in mn puberjaren prima blijven slapen. Was toen poos stuk minder. Maar toen ik ouder werd werd t juist weer erger maar goed dan ging ik dus vaak zelf met de auto kon ik gewoon weer naar huis zonder iemand tot last te zijn. Tips. Ik weet t niet. Denk toch dat t voor mij belangrijkste was dat ik het mocht blijjven proberen en mn ouders nooit hebben gezegd: dat doen we niet meer want dan kunnen we je toch weer komen halen. En soms ging t dan ook weleens goed
Ik heb als kind en jongere altijd erg veel last van heimwee gehad. Ik ben ook wel eens opgehaald van een superleuke vakantie, omdat ik het gewoon niet meer volhield. Op kamp in VWO5 heb ik mijn ouders expres de hele week niet gebeld, omdat ik wist dat ik zou instorten als ik hun stem zou horen. De ouders van mijn beste vriendin belden hen op om te vertellen dat het goed met mij ging, haha. Bij mij kwam het wel vooral als ik alleen weg was. Met mijn ouders erbij had ik er geen last van. En met mijn man en kinderen erbij heb ik ook nergens last van. Ik zou het liefst een keer een lange reis van een paar maanden willen maken, als dat zou kunnen. Ik ben nu al jaren niet meer alleen ergens naar toe geweest, dus zou niet weten of ik het nog steeds heb. Mijn tip voor je kind: wel elke keer blijven proberen en ook elke keer weer ophalen als het echt echt echt niet meer gaat. Maar wel blijven doen, anders wordt het alleen maar een groter ding. Ik ben het ook steeds weer blijven proberen, het kwam elke keer weer terug, maar ben toch blij dat ik bepaalde dingen wel gedaan heb, ondanks mijn heimwee. Ook al zag ik er nog zo tegenop en ook al voelde ik me soms zo rot. Anders mis je als kind gewoon zoveel. Want ondanks de heimwee zijn dingen als kamp, vakanties met vrienden, logeren toch hele leuk en belangrijke herinneringen voor later.
Ja zo doen wij dat nu ook. Vind het ook belangrijk dat hij het blijft proberen, maar wil hem tegelijkertijd niet dwingen dan te blijven als het niet gaat. Werd me nogal een schuldgevoel aangepraat dat ik hem meenam naar huis vandaag. Maar ik weet niet zo goed wat ik anders moest. Een voetbalkamp hoort leuk te zijn en niet met tegenzin. Hij vertelde net dat hij maar hoopte dat ik niet vergeten was dat ik zou langs komen.
Wat sneu! Niet schuldig voelen hoor. Op dat moment naar zijn gevoel luisteren is heel belangrijk. Tips heb ik zo 1,2,3 niet..het is heel goed dat jullie hem laten proberen en hem ook weer ophalen als het niet gaat. Wil hij morgen niet meer heen omdat hij zich misschien schaamt? Ik weet niet hoor, maar ik schaamde me vroeger wel als ik naar huis wilde en later toch weer terugkwam.
Wat enorm sneu. Ik ben ook een heimwee persoon. Ik zou het wel altijd bllijven proberen, maar hem idd lekker ophalen als hij graag veilig naar huis wilt. Mijn ouders hebben me altijd iogehaald vroeger als ik naar huis wilde en er nooit een probleem van gemaakt. Niet schuldig voelen hoor
Ja daar heb je wel denk goed punt, hij gaf ook aan dat hij het spannend vond met allemaal onbekende kindjes. Hij was met een vriendje, maar dat jongetje maakt heel snel nieuwe vriendjes en mijn zoontje heeft daar iets meer moeite mee. Hij heeft zijn vriendje daardoor bijna niet meer gezien en voelde zich alleen. Moeder van vriendje is nu ook boos trouwens (ze wist wel van de heimwee).
Ga ik inderdaad proberen me niet schuldig te voelen, maar daar heb ik nogal snel last van. Zou het ook graag iedereen naar zijn zin maken, alleen niet ten koste van.
Ach wat sneu. Hij is dus niet met zijn eigen team? Dat maakt het natuurlijk ook moeilijker. Vooral als zijn vriendje dan ook nog zijn eigen gang gaat.. Ik vind het raar dat de moeder van het vriendje nu boos is? Haar kind heeft het toch gewoon naar zijn zin? Alsof jouw zoon met veel tegenzin dan maar zou moeten blijven. Nee hoor, echt niet schuldig voelen!
Wat kinderachtig van die moeder zeg, zeker als ze ervan wist. Ik had ook vreselijke heimwee vroeger, wilde niets anders dan weer opgehaald worden. Zou dus ook absoluut hetzelfde hebben gedaan in jouw positie. Gewoon luisteren naar je gevoel en kijken naar je kind. Dit zijn zulke diepe gevoelens, ik denk niet dat je kunt 'leren' minder heimwee te hebben. Dat heb je of heb je niet.
Ja haar zoontje heeft ook veel nieuwe vriendjes en vond het ook niet erg, dus erg jammer. Maar idd niet met zijn eigen team..
Ja voor dat laatste ben ik ook wel bang. Zeker omdat ik alles heb gedaan en altijd gebleven ben en er toch nog steeds last van heb.