Hoi, Ik ben fiere mama van twee dochters (eentje van 3,5jr en eentje van bijna 2). Sinds ik zelf mama ben en dan vooral van dochters merk ik dat ik hoe langer hoe meer worstel met mijn eigen moederrelatie. Ik ben opgegroeid als enig kind in een zeer berschermend gezin. Ik heb een zalige kindertijd gehad maar tot mijn 17 jaar kwam mijn zorg vooral bij mijn vader terecht. Mijn eigen mama is haar vader plots verloren toen ze 14 jaar was, ze bleef achter bij een zeer dominante moeder waarmee ze helemaal geen band had. En het lijkt alsof ze op die leeftijd is blijven staan. Ze heeft nooit leren autorijden, ze kan niet zo goed koken, ze lust eigenlijk amper iets enz. Dit is altijd zo geweest maar ik merk dat ik hier nu meer mee worstel. Ik heb de nood om iets van haar te kunnen leren, naar iets te kunnen opkijken. Misschien omdat ik het zo erg zou vinden als mijn eigen dochters later het gevoel zouden hebben van "wat heeft mijn moeder mij nu bijgebracht". Ik heb soms het gevoel dat ik de mama ben bij mij eigen moeder. Als ze met mijn vader op de meisjes komt letten, doet mijn vader alles(eten geven,pampers, haartjes kammen,..). Mijn moeder focust zich op huishoudelijke taken. Kortom de geschiedenis herhaalt zich(mijn vader reed mij vroeger overal naartoe, leerde me alles, maakte mijn staartjes) en dat vind ik zo confronterend. We wonen niet in elkaars buurt maar toch zal ze me amper tijdens de week opbellen. Enkele weekends geleden was mijn man op mannenweekend en was ik van vrijdagavond tem zondagavond alleen. Geen probleem, dat was onze keuze. Maar ik hoor niets van haar terwijl ze goed genoeg weet dat ik alleen ben,dus ik zelf bellen neemt ze zo op "oh ja jij zit alleen zeker"... Zo kan ik ononeindig veel voorbeelden opnoemen. Ze kochten een autootje voor men 21e verjaardag en zij steekt hier een sigaret in op, ik zeg "mama ik heb liever niet dat je rookt in de auto", zegt zij "Pfffft ik heb hem betaald hoor". Niet gemeen maar op een heel kinderlijke manier,grenzen zijn niets. Gisteren nog laat ik haar even alleen met de twee meisjes, legt ze viltstiften gewoon zonder toezicht liggen , gevolg de jongste kliedert de volledige muur vol met rode viltstift, ik ben in alle staten loop als een bezetene emmer met sop halen ondertussen tegen men moeder zeggen dat ze nooit geen stiften onbewaakt mag laten. Die staat mij onbewogen aan te kijken, die begrijpt niet wat het probleem is. Gaat ze daarna tegen mijn man zeggen dat ik weer aan het zeuren was zonder te zeggen waarom. Feit is gewoon dat ik het heel confronterend vind om niets van haar te kunnen leren, integendeel. Ik begrijp ook niet waarom ik continu verwachtingen blijf hebben die ze niet kan inlossen. Ze worstelt zelf al zo met haar eigen moeder en hun slechte relatie daar is ze enorm vaak tegen mij over bezig en dan denk ik "en onze relatie". Meestal hoor je dat moeders zich te veel moeien maar die van mij laat me eigenlijk helemaal los..het moest er even af. Ik vraag me ook af of zoiets bestaat dat , als je iets traumatisch meemaakt in je tienertijd, je daar in blijft hangen..zoals ik bij haar soms het gevoel heb.
Wat een naar verhaal! Het lijkt wel of je moeder geen oorzaak gevolg kent? Heb je hier eens over gesproken met je vader? Je gevoel te uiten etc. Misschien kan hij je meer vertellen? Ik denk idd dat als je iets traumatisch hebt meegemaakt, dat je erin kan blijven hangen! Maar hoe je daar mee om kan gaan, dat weet ik eigenlijk niet. Wel je eigen grenzen blijven aangeven en ook uitleggen waarom kinderen bepaalde dingen niet mogen, zodat zij erop kan letten (extra benadrukken). Lastige situatie! Vooral omdat je nu ook moeder bent voor je eigen moeder. Ben je enigst kind? Ik zou het in elk geval bespreekbaar maken met iemand, vader, tante etc?
Het gaat em ook vaak over grenzen..en toeval of niet ik kan het slecht zeggen als ze erover gaat. Gewoon omdat ik dat nooit geleerd heb of omdat ze dan altijd heel extreem reageert, ofwel schouder ophalend ofwel kwaad(vertrekken). Dit gaat over hond die in onze nieuwe zetel zit terwijl wij dat niet willen, die poept op ons gras terwijl onze kinderen rondlopen, ... Het gaat ook over emotionele grenzen. Zo heeft ze toen ik tiener was en vertelde over jongens waar ik een oogje op had, tweemaal naar betrokken jongen gebeld om te zeggen dat ze me uit moesten vragen...ze heeft dit altijd ontkent maar beide jongens(waarvan 1 ik in een relatie ben geweest)hebben dit bevestigd. Toen ik op men 16 jaar eens zat te koppen op mijn kamer na een tienerruzie met men papa, kwam ze binnen zei niks en legde enkel een briefje neer..daarop stond dat zij als tiener ook regelmatig ruzie maakte met haar vader tot hij er niet meer was en dat ze nu alles eraan zou doen om haar vader bij zich te hebben en dat ik daar maar eens over moest nadenken en stoppen met bokken. Ok ze had gelijk maar het was alsof ik als 16 jarige ineens al haar last te torsen kreeg. Ik hoop echt dat ik die zaken niet ga doen als mijn dochters tieners worden
Hoi 1979kik, Inderdaad een hele lastige situatie. Je kunt er niet van weglopen omdat het je moeder is. Je wilt graag dat je haar kunt zien als jouw moeder, maar je weet dat ze niet kan voldoen aan jouw verwachtingen. Ontzettend moeilijk. Ik denk dat er veel vrouwen zijn die iets herkennen in je verhaal, moeder dochter relaties zijn vaak moeilijk. We identificeren ons immers ook met onze moeder, en dat willen we eigenlijk niet als we niet zoals onze moeder willen worden. En dat laatste vinden we dan weer heel erg, omdat we wel loyaliteit voelen naar haar, ze heeft ons immers gebaard. Ik weet niet of je er wat mee kunt, maar ik zou adviseren om te doen wat je eigenlijk zelf al zegt: je verwachting bijstellen. Je kent je moeder, je weet hoe het zit, verwacht he-le-maal niets van haar. Verwacht niet van haar dat ze een relatie opbouwt met jou of jouw dochters, verwacht niet van haar dat ze jouw gevoelens kan begrijpen of inschatten. Zij is er niet toe in staat om jou te ontmoeten waar jij bent, en jij bent nu volwassen, je bent niet meer afhankelijk van haar en haar genegenheid. Jij kunt wel haar ontmoeten waar zij is. Dat ze over je grenzen gaat op allerlei gebieden is heel vervelend, ga er vanuit dat dat niet zomaar zal veranderen. Maar jij weet nu dat ze dit doet. Situaties waarvan je voorziet dat ze over grenzen heen zal gaan kun je proberen van te voren uit de weg te gaan, en je grenzen blijven aangeven en bewaken blijft belangrijk. Dat is belangrijk omdat de maat anders een keer helemaal vol is bij jou en herstel heel moeilijk zou kunnen worden. Dus omwille van je moeder, moet jij eigenlijk jouw grenzen blijven bewaken, zodat je haar niet op den duur totaal af gaat stoten. Want dat zou voor jullie beiden ook heel naar zijn. Als je stopt met dingen van je moeder verwachten waarvan je weet dat ze daar niet aan kan voldoen, zou het kunnen dat je heel af en toe een kleine verrassing krijgt. Misschien. Maar je bevrijd vooral jezelf van die vervelende gevoelens. En wees niet bang dat de geschiedenis zich zal herhalen. Je bemerkt nu al bij jezelf dat jij dingen anders doet. Jij kamt wel de haren van je dochters, jij weet wel hoe je op ze moet passen en dat doe je ook. Dus het gaat nu al heel anders. En daarbij ben je je bewust van het gedrag van je moeder en dat van jezelf. Daarmee heb je ook al heel veel winst behaald en dat zal ook al veel verschil maken. Ik wens je het allerbeste toe en dat je op een steeds relaxtere manier met je eigen moeder om zal kunnen gaan! (en alles wat ik verkeerd begrepen heb, of waar je het niet mee eens bent in mijn bericht, leg dat vooral weer naast je neer).
Dat is moeilijk Kik. Hoewel mijn ouders anders zijn, herken ik wel heel veel. Mijn beide ouders leven in een isolement, vanuit de gemeenschap waarin ik op ben gegroeid is dat heel normaal. Mensen gingen niet naar school, bleven werken op het land en er was niks anders dan de eigen familie met de eigen (en enige bekende) cultuur. Er is/was dus bijna nooit contact met andere mensen. Hierdoor hebben mijn ouders nooit geleerd om van hun tunnelvisie af te stappen en zijn ze tot op het kinderlijke eigenwijs en alles wat anderen doen is fout/raar. Nu ik volwassen ben weet ik dat het echt onkunde is bij mijn ouders en ben ik de volwassene van de drie. Het zijn doodgoeie mensen, maar ze weten niet beter omdat ze dat nooit geleerd hebben. Dus ik sus, probeer opmerkingen te negeren (zoals bijvoorbeeld toen ik de tweede zwangerschap aankondigde. In plaats van een gefeliciteerd kwam er een "Moet dat nou?" omdat zij vinden dat deze tijd te verrot is om kinderen in te krijgen, zij kunnen niet in mijn plaats denken en blij voor mij zijn) en geef ze geen aanleiding om ruzie te zoeken met mij. Dat betekent dat ik heel wat inslik, maar dat betekent ook dat er rust en harmonie heerst in onze verhoudingen en dat is ook fijn Mijn advies: Probeer het niet te veel op je relaties met je eigen kinderen te betrekken. Wat je niet van je moeder kunt leren kan je van anderen leren. Laat je moeder voor wat ze is omdat dit zo diep bij haar zit dat je het niet kan veranderen. Je hebt dan 2 keuzes: Haar op deze manier accepteren, of niet, maar daar dan ook de gevolgen van accepteren..
Ik herken zoveel in jou verhaal, mijn moeder is precies zo. Al ben ik geen enig kind maar zo voel ik me wel. Ik heb eigenlijk geen moeder maar ze leeft nog wel. Ik dacht dat ik de enige was.