Ik moet het even van mij afschrijven. M'n man en ik maken veel ruzie over onze zoon. Hij is snachts veel wakker en huilt nog steeds erg veel waardoor we erg moe zijn. Hij scheldt dan naar onze zoon en dan word ik weer boos en zo gaat het telkens door. Ik ben nu 23 weken in verwachting en heb net als m'n eerste zwangerschap veel lichamelijke klachten. M'n man vindt mij een aansteller en neemt mij niet serieus. Ik begin te twijfelen of onze relatie wel sterk genoeg is voor de komst van de tweede en of we wel samen moeten zijn en samen doormoeten. Steeds vaker denk ik dat we misschien beter uit elkaar moeten gaan.. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet en jullie kennen zo natuurlijk ook niet de hele situatie. Zo zijn we al tien jaar samen en 3 jaar getrouwd.
Het klinkt mij een beetje alsof je man overspannen is!? Hoe was jullie relatie voordat jullie kindje er was? Was hij toen ook zo? Het komt op mij over alsof hij het zwaar heeft.....hij noemt je een aansteller...dat is best heftig, maar misschien dat hij het allemaal door de situatie even niet meer ziet zitten!? Dat hij naar jullie kindje scheldt vind ik ook behoorlijk heftig en tevens zeer zorgelijk, maar ook typisch een teken dat het hem teveel aan het worden is.. Ik zou samen eens een goed gesprek aangaan, desnoods letterlijk benoemen wat je ziet en wat je dwars zit en hoe hij daar zelf tegenaan kijkt. Dan misschien ook hulp inschakelen?! Je bent al tien jaar samen, zwanger van je tweede kindje en voorheen lijkt mij ook gelukkig geweest met je man. Ga niet door zoals het nu gaat, dan komt het inderdaad niet meer goed, maar probeer samen tot een oplossing te komen, desnoods door het inschakelen van hulp in wat voor vorm dan ook. Heel veel succes, ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen, ook voor jullie kindjes!
Was je tweede zwangerschap bewust? Zo ja, dan vind ik dat wel een wonderlijke keuze als de situatie thuis zo onder druk staat... Verder zou ik geen onoverkomelijke beslissingen nemen nu. Een kind zet je leven ontzettend op zn kop. En een tweede zo snel erachteraan, terwijl de eerste nog niet lekker draait zet daar nog meer druk op. Jullie zijn 10jr samen en hebben bewúst (neem ik aan) voor 2 kinderen gekozen. Dat is nogal wat. Dat gooi je toch niet zomaar overboord?
Zijn jullie wel eens met de kleine naar dr huisarts geweest of een osteopaat om te zien of het niet iets medisch is. Vergeet niet dat zo'n kleintje al enorm veel snapt en begrijpt en misschien wel overprikkeld is door jullie ruzies. Kan je zoontje niet een paar dagrn bij opa en of oma logeren? Dat jullie even bij kunnen slapen. Of op zn minst je man een weekje weg zodat hij bij kan slapen. Het zou me niks verbazen als oververmoeidheid een rol speelt. Een relatie van zoveel jaar zou toch wel bestand moeten zijn tegen een stootje.
Ik snap dat je twijfelt, heb ik zelf ook (gehad). na 1 maand was ik zwanger en toen onze dochter er was, hebben we t echt zwaar gehad. Vooral ik kan slecht tegen weinig nachtrust en gehuil, werd ik zwaar geïrriteerd van en we hadden veel ruzie. Dochter was ook niet de makkelijkste Wij kiezen er wel voor om nog geen tweede te "nemen" omdat dat nog meer druk zal leggen op de relatie. Maar dat is bij jullie geen optie meer haha. Dus ja, het gaat zwaar worden maar uit elkaar gaan is niet de oplossing. Meer praten, met z'n tweetjes erop uit..
Schelden naar een baby???? Sorry hoor ik vind dat hij daar hulp voor moet gaan zoeken, dat gaat echt veel te ver! Ik zou dat dus echt niet pikken!
Slaap gebrek kan rare dingen met je doen vooral als je nog moetfunctioneren overdag zoals werk Schelden is nietgoed maar ik zegeerlijk als ik soms zo gek van word dan zeg ik ook wel is hou nou je mond even rotkind maar bedoel het niet zo is eruit voor ik er ergin heb hahah maarben dan niet echt heel boosofzo Praat erover samendoe de kleine uit logeren
Ik kan me heel goed voorstellen dat gebroken nachten je echt opbreken, zeker als je nog moet werken overdag. Ze zeggen ook niet voor niets dat het eerste jaar met baby het zwaarste is voor je relatie. Maar i.p.v. gelijk de handdoek in de ring te gooien, lijkt het me verstandiger dat jullie eens met z'n tweeën om de tafel gaan zitten en gaan praten met elkaar. Maak afspraken en probeer om op 1 lijn te komen v.w.b. opvoeding van jullie kinderen. Schelden naar een baby of sowieso schelden naar een kind vind ik echt niet kunnen. Dan laat je je wel heel erg kennen. Plus dat het helemaal niks oplost, sterker nog het kind raakt waarschijnlijk alleen maar meer van streek. Dus: praten met elkaar.
Overdrijven is ook een vak.. Dat je het af en toe zo zat bent, dat gejank en gekrijs terwijl je oververmoeid bent, is helemaal niet raar. Ik vind het, nu ik zelf een moeilijke dochter heb die ook vreselijk slecht slaapt helemaal niet gek dat je af en toe eens scheld of zegt "flikker alsjeblieft ff op". Als dat zo zorgelijk is, mogen ze mij opnemen. Een baby ziet en voelt dat je geïrriteerd bent, ja. Maar dat doet het ook zonder schelden. En een baby weet niet wat papa of mama zegt. De meeste weten niet wat het is als een kind zo vreselijk slecht slaapt. En dan heb ik het over bijna elk uur in de nacht wakker worden, soms meerdere keren per uur. Overdag weinig slapen.. Veel huilen. Dan praten ze waarschijnlijk wel anders Mijn man en ik hebben hier door ook enorm veel ruzie. Ik denk ook vaak 'pak alsjeblieft je spullen en ga'. Maar ik wacht, totdat onze dochter makkelijker word, totdat ze goed doorslaapt.. en kijk hoe het dan tussen ons gaat. Ik zou voor nu echt geen beslissingen nemen. Het is zwaar, ja. En het word misschien nog zwaarder omdat de tweede al onderweg is. Maar als jullie hieruit komen, kunnen jullie alles samen. Je zit in een moeilijke rot periode, allebei. Allebei oververmoeid. Het is niet raar dat je zo denkt en het is niet raar van je man dat hij af en toe boos doet. Nee, eigenlijk moet je niet schelden tegen een baby.. Maar persoonlijk vind ik het wel begrijpelijk als je zo kapot bent en er doorheen zit. Zet m op, schouders er onder. Jullie komen hier vast en zeker uit. Sterkte.
Dank voor je lieve en begripvolle reactie. Het was echt een enorme dip waarin ik het bericht typte. Het gaat met vallen en opstaan. Ik weet ook wel dat hij het niet meent en hij weet zelf ook dat het niet kan richting onze zoon. Idd slaapgebrek maakt je kapot. We gaan nu tijdelijk om en om op zolder slapen om tot rust te komen
Nou, ik denk dat iedereen dat soort dipjes heeft (gehad). Het zijn gewoon tropen-jaren en iedereen heeft mindere kanten die bij slaapgebrek boven komen. Ik ben 1 x met 30 weken zwangerschap van de tweede weggelopen en pas uren later teruggekomen. Mijn man had namelijk mijn oudste, die was toen bijna 2, een tik(je) gegeven. Dat kon ik ook niet begrijpen! Wat een schok en wat was ik kwaad! Overigens heeft hij die neiging nooit helemaal (10 jaar later) kunnen onderdrukken. Af en toe gebeurde het weer en ik accepteer dat niet. Ik heb hem zelfs (meerdere keren) terug geslagen. Ik verdedig mijn kroos als een furie. Uren hebben we erover gesproken, afspraken gemaakt. Ik heb hem allerlei artikelen laten lezen dat ook tikken geven schadelijk is, en dan schaamt hij zich wel. Maar het is nooit helemaal weggegaan, terwijl hij thuis nooit geslagen is. Als het echt te erg zou zijn geworden, dan had ik hem uit huis gezet. Terwijl het verder een lieve zorgzame man is, alleen bij stress en slaapgebrek.....
Eigenlijk is alles wat ik wilde zeggen al wel gezegd. Maar ik herkende wat ik je berichtje dat ik toch even wat wilde neer zetten. Onze zoon heeft 15 maanden gehuild. Het was verschrikkelijk. Wij hebben wel altijd tegen elkaar gezegd dat het door het huilen komt dat wij ons nu zo voelen, en dat het alleen maar beter zal worden. Ooit zijn we verliefd op elkaar geworden en dat moesten we niet vergeten. Nu slaapt onze zoon al ruim een half jaar goed. En het is een stuk gezelliger in huis. We zijn zelfs al bezig voor een tweede! Heel veel sterkte in deze heftige tijd maar onthoud, het wordt beter!!
Jij vormt samen met je man ook echt 1 front! Je kind deed iets wat niet door de beugel kon in zijn ogen en jij corrigeert hem? Dat vind ik nog veel triester.. Lieve TS, dit zijn echt tropenjaren, praat vooral met hem. Hij bedoelt de dingen echt niet zoals ze zijn of als hij bedoelt. Hij is niet jij. Praten, praten praten...
Onze oudste was een heel makkelijke baby. We waren na 11 maanden ook zwanger van de jongste omdat we het makkelijk hadden met de oudste. Alleen de jongste is alles behalve makkelijk geweest 's nachts. Eerste 5 maanden zoals veel baby's. Wakker om te drinken of gewoon een aai willen hebben. Met 5 maanden al de eerste tanden. Bleek dat hij daar bij alle tanden veel last van had. Na 10 maanden en veel tanden later begonnen oor- en longontstekingen. Nou het slaapgebrek brak ons ook op. We zeiden nog tegen elkaar toen hij 11 maanden was dat we destijds al weer zwanger waren. We moesten er niet aan denken dat het nu weer het geval was. De jongste is nu ruim 2,5. Nog steeds zo af en toe wakker 's nachts, maar we krijgen nu al wel wat meer nachtrust. En dan merk je het verschil in humeur ook. Wij zijn nu bezig voor de derde, we waren er eerder echt niet aan toe en dat zou ook niet goed zijn geweest voor de sfeer in huis. Zoals al veel gezegd is. Het zijn de tropenjaren, het wordt weer makkelijker en je krijgt er uiteindelijk veel voor terug. Je vergeet de slapeloze nachten ook weer.
Ja, dat is misschien wel triest. Maar wat als je man (steeds) te hard optreedt (uit irritatie ipv opvoedkundig oogpunt) en als je daar niet achter staat? Mijn man is zoveel strenger tegen de kinderen als ik ben. Ik merk ook dat het zelfvertrouwen van de kinderen er onder te lijden heeft. Wij blijven er over praten, maar het blijft een ding.
Ik vind dit toch wel heftig... Wispelturigheid is heel verwarrend voor kinderen, de ene keer een lieve, dan weer een erg boze papa. Zeker als je het aan ze merkt... En omdat je vertelt dat je man wel gemotiveerd is om te veranderen maar het niet lukt, zou hij niet eens met een hulpverlener willen praten?
Dit! Het is zo belangrijk dat een kind zich thuis voledig veilig voelt. Als het op hun zelfvertrouwen gaat in werken kan dat hun gewoon kapot maken en niet voor eventjes maar voor heel hun leven. Hopelijk kan hij en wil hij er mee geholpen worden.